สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 752 สาวใช้ตัวแสบ 656

ตอนที่ 752 สาวใช้ตัวแสบ 656
เย่เชินหลินทำอะไรจะใช้ความเป็นตัวเองเป็นหลัก แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยอธิบายอะไรกับใคร นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่เขาอธิบายการตัดสินใจและความคิดให้เซี่ยชีหรั่นรู้
เธอตื้นตันมองเขาอย่างซื่อๆ และยิ้มอย่างโล่งใจ
ทั้งสองคนมองตากัน ไม่มีใครพูดอะไร แต่ในใจกลับเข้าใจความคิดของฝ่ายตรงข้ามอย่างชัดเจน
เย่เชินหลินโอบเอวของเซี่ยชีหรั่น และเดินกลับเข้าห้องไปอีกครั้ง เพิ่งจะเดินเข้าประตูก็ได้ยินเสียงเด็กเริ่มร้องอีกครั้ง
เมื่อกี้น้ำนมออกแล้ว แต่น้ำนมไม่พอ เขากินสักครู่ก็ไม่พอแล้ว ก็เลยร้องงอแงขึ้นมาอีกครั้ง
ครั้งนี้เขาร้องหนักกว่าตอนเริ่มเสียอีก
อารมณ์ของเย่เชินหลินได้รับผลกระทบจากเด็กอีกครั้ง ส้งหลิงหลิงเองครั้งนี้ก็ดูร้อนรนเหมือนกัน
การนวดไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่นัก ถ้าหากไม่มีน้ำนมขึ้นมาจริงๆ ก็เป็นไปได้ว่าต่อไปก็อาจจะไม่มีอีกเช่นกัน
“ไม่ร้องน่ะลูกรัก ไม่ร้อง เดี๋ยวก็มีแล้ว” ส้งหลิงหลิงรีบกล่อมลูก เด็กจะฟังเธอเข้าใจได้ยังไง ร้องไห้สักพัก ก็เริ่มดูดใหม่ ดูดแล้วไม่มีก็ร้องอีกครั้ง
“ใครดูแลเรื่องชงนมผงให้เด็ก? ไปลองชงนมให้เขาอีกครั้ง!” เย่เชินหลินออกคำสั่งอย่างวุ่นวายใจ มีพี่เลี้ยงเด็กคนหนึ่งตอบรับ และรีบไปชงนมอย่างรวดเร็ว
หลังจากชงนมเสร็จแล้ว พี่เลี้ยงหลี่รับเด็กมาจากมือของส้งหลิงหลิง และป้อนเขา จุกขวดนมเพิ่งถูกวางเข้าไปในปากของเขา เด็กก็เริ่มร้องไห้หนักยิ่งขึ้น
ครั้งนี้เย่เชินหลินเห็นกับตา และรู้ว่าลูกไม่ยอมกิน
ตอนนี้ไม่มีวิธีไหนอีกแล้ว เขารีบสั่งให้หมอนวดเปิดท่อน้ำนมให้ส้งหลิงหลิงอีกครั้ง
“คุณชายเย่ การนวดบ่อยบังคับน้ำนมให้ออกแบบนี้ ไม่ดีต่อสุขภาพคุณแม่เพิ่งคลอด” หมอนวดพูดแนะนำพึมพำ
เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชาสีหน้าไร้ความรู้สึก : “เธอสุขภาพไม่ดีบำรุงได้ ทำยังไงก็ได้ให้น้ำนมออกมา!”
ส้งหลิงหลิงมองเย่เชินหลินอย่างเกลียดชัง และพูดย้ำไปย้ำมา : “ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องสนใจสุขภาพฉัน ลูกสำคัญที่สุด แค่ลูกร้องไห้ใจฉันเหมือนจะแตกสลาย ถ้าตอนนี้ต้องฆ่าฉันให้ตายแล้วน้ำนมไหลออกมา ฉันก็ยอม”
เธอพูดพลางน้ำตาไหลพราก
“คุณส้ง อย่าร้องเลย คุณยิ่งร้องน้ำนมยิ่งไม่มีน่ะ” พี่เลี้ยงคนนั้นพูดปลอบเธอด้วยความอ่อนโยน
ส้งหลิงหลิงรับคำของเธอ สูดหายใจและกล่าวว่า : “อืม! ฉันรู้ แต่ฉันควบคุมไม่ได้ บ้านฉันมีปัญหา ฉันอยากจะลืมก็ลืมไม่ลง”
เย่เชินหลินมองเธออย่างไร้ความรู้สึก เขารู้ดีว่าส้งหลิงหลิงหาโอกาสที่จะพูดถึงเรื่องที่บ้านของเธอ และเธอก็พูดจริงๆ
ยิ่งเธอแสดงออกชัดเจน เขายิ่งไม่อยากให้เธอสมหวัง
ต่อให้เขาสั่งให้ปล่อยส้งซูหาวไปแล้วก็ตาม เขาก็จะไม่บอกเธอ
ส้งหลิงหลิงยังคงสังเกตสถานการณ์ และเห็นว่าสีหน้าของเย่เชินหลินไม่ดีขึ้น เธอเองก็ไม่กล้าที่จะท้าทายมากเกินไป ทำได้เพียงแค่นอนลง และปล่อยให้หมอนวดนวดเปิดท่อน้ำนมให้เธอต่อไป
เด็กยังคงร้องอยู่ เซี่ยชีหรั่นอดไม่ได้ที่จะส่งสายตาให้เย่เชินหลิน รีบทำให้ส้งหลิงหลิงสบายใจ
ขณะนั้นมีคนเคาะประตู ที่แท้พ่อบ้านพาคุณหมอห่าวมาถึงแล้ว
“คุณชายเย่ คุณต้องการสั่งงานอะไรไหม?” คุณหมอห่าวถามขึ้นและโค้งคำนับ
“น้ำนมของส้งหลิงหลิงไม่พอ คุณพอมีวิธีใช่ไหม? รบกวนคุณช่วยต้มยาที่จะทำให้น้ำนมเธอไหลออกมาหน่อย” เย่เชินหลินพูดกับคุณหมอห่าวอย่างสุภาพ ถึงแม้ว่าเขาจะเคยถูกส้งหลิงหลิงบีบบังคับให้ทำเรื่องไม่ดี เขายังเคารพเขามาโดยตลอด
“ได้ คุณชายเย่ ผมมีหลายวิธีที่จะทำให้น้ำนมออก จะรีบไปต้มให้ทันที ไม่นานก็เสร็จแล้ว ไม่ต้องกังวล” คุณหมอห่าวพูดจบรีบเร่งเดินออกไป
“ลองเปลี่ยนคนอุ้มดูสิ” เย่เชินหลินออกคำสั่ง พี่เลี้ยงหลี่มองแวบหนึ่ง บรรดาพี่เลี้ยงไม่มีใครกล้าลอง
เซี่ยชีหรั่นเดินขึ้นมา และพูดว่า : “ให้ฉันลองดู”
พี่เลี้ยงหลี่มองเย่เชินหลิน เขาพยักหน้า เธอจึงส่งเด็กให้เซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นเองก็ทำไม่ได้ ในเมื่อเด็กกินไม่อิ่ม หลังจากเธออุ้มเขาแล้ว ก็ส่งเสียงกล่อมเบาๆ ร้องเพลงเบาๆ เขาไม่ฟังและยังคงร้องไห้ต่อ เซี่ยชีหรั่นจึงทำเลียนแบบเสียงหมาแมว
เด็กได้ยินเสียงแปลกๆ ที่ไม่คุ้น ช่วยดึงดูดความสนใจเขาได้เล็กน้อย
เย่เชินหลินเห็นว่าวิธีนี้มีประโยชน์นิดหน่อย เป็นวิธีที่แปลกและคิดไม่คิด เขาจึงทำเสียงต่างๆ ออกมาหยอกล้อกับลูก
แบบนี้แหละ นอกจากพวกเขาสองคน เขายังสั่งให้พี่เลี้ยงคนอื่นๆ ผลัดกันส่งเสียงหยอกล้อกับเด็ก
เย่เจิ้งเหิงร้องสะอึกสะอื้น จนกระทั่งส้งหลิงหลิงมีน้ำนมไหลออกมาอีกครั้ง
กินแล้วก็ร้องวนไปมาอยู่นาน จนกระทั่งคุณหมอห่าวยกซุปช่วยขับน้ำนมมา ก็ยังไม่สามารถแก้ไขปัญหากินไม่อิ่มของเย่เจิ้งเหิงได้
“คุณส้ง ซุปนี้ต้องกินตอนร้อนๆ ถึงจะได้ผลดี”
ส้งหลิงหลิงรับซุปมา โดยไม่สนใจว่าจะร้อนหรือไม่ และรีบดื่มลงไป
ได้ผลดีจริงๆ ไม่นาน เธอพูดกับเย่เชินหลินที่อุ้มลูกอยู่ว่า : “เชินหลิน มีน้ำนมแล้ว คุณรีบส่งเหิงเหิงให้ฉัน”
ครั้งนี้ น้ำนมเต็มมาก เย่เจิ้งเหิงคงกลัวว่าน้ำนมจะไม่มีอีก เขารีบดูอย่างเร็วกว่าครั้งไหนไหน
ในที่สุดก็กินอิ่ม เขาเริ่มเหนื่อย กินไปหลับไป เย่เชินหลินส่งสายตาให้พี่เลี้ยงหลี่รับเด็กมาอุ้มไว้และวางลงนอนบนเตียง
“ขอบคุณมาก ลำบากคุณแล้ว!” เย่เชินหลินพูดกับคุณหมอห่าวอย่างจริงใจ
“เป็นสิ่งควรทำ คุณชายเย่”
“พ่อบ้าน ส่งคุณหมอห่าวกลับด้วย”
“ได้ คุณชายเย่”
รอจนพวกออกไป เย่เชินหลินพูดกับเซี่ยชีหรั่น : “สุขภาพเธอไม่ค่อยดี รีบกลับไปพักผ่อน ฉันมีธุระส่วนตัวจะคุยกับส้งหลิงหลิง”
เขาหันกลับไปสั่งคนใช้และพี่เลี้ยง : “พวกเธอออกไปที่ห้องรับแขกก่อน”
“ค่ะ คุณชายเย่!” ทุกคนตอบรับ เย่เชินหลินขมวดคิ้วอีกครั้ง พูดเสียงเคร่งขรึม : “ลูกหลับแล้วไม่ต้องให้เกียรติอะไรมาก รีบออกไปซะ!”
เซี่ยชีหรั่นคิดว่าเย่เชินหลินจะคุยกับส้งหลิงหลิงเรื่องปัญหาที่บ้านตระกูลส้ง เธอจึงออกมาและเดินจากไป
ประตูถูกปิดลง ในห้องมีเพียงเย่เชินหลินกับส้งหลิงหลิง และเย่เจิ้งเหิงที่กำลังหลับลึก
“ตั้งใจใช่ไหม? อยากจะทดสอบฉันงั้นหรือ?” เย่เชินหลินพูดเสียงปกติแต่กลับเยือกเย็น
ส้งหลิงหลิงส่ายหัวตอบกลับเบาๆ : “ไม่ใช่ เชินหลินคุณเข้าใจฉันผิด ฉันไม่ได้ตั้งใจ คุณดูไม่ออกหรือว่าลูกกินไม่อิ่ม ฉันเองร้อนใจไม่ใช่รึไง? นั้นเป็นลูกที่ฉันคลอดออกมาเอง ฉันตั้งครรภ์มา10เดือนน่ะ ฉันผ่านอะไรมามากมาย ฉันรู้ดีกว่าใคร ฉันจะยอมให้ลูกไม่มีนมกินได้ยังไง ต่อให้บอกว่าฉันทำเพื่อบ้านตระกูลส้ง ฉันอยากจะทำจริงๆ แล้วฉันสามารถบังคับน้ำนมได้รึไงกัน”
ส้งหลิงหลิงพูดไปร้องไป เย่เชินหลินขมวดคิ้วแน่นขึ้นอีก และส่งเสียงคำรามอย่าทนไม่ได้ : “ยังจะร้องอีก! เธออยากให้น้ำนมหดหายไปอีกใช่ไหม?”
ส้งหลิงหลิงรีบเช็ดน้ำตาอย่างลนลาน เพียงมีน้ำตาซึมออกมานิดหน่อยไม่กล้าที่จะร้องออกมา
“เธอสงบให้ฉันสักหน่อยได้ไหม! ” เย่เชินหลินพูดอย่างโหดร้าย
ส้งหลิงหลิงหลับตาสูดหายใจเข้าออกลายครั้ง เพื่อให้ตัวเองสงบลง
เธอต้องนิ่งสงบ หลังจากนั้นถึงจะคุยกับเขาได้
หลังจากผ่านเรื่องราวคืนนี้ ตัวเธอเองก็กลัว
“เชินหลิน ฉันไม่ได้จงใจทำอะไรเลย ฉันรู้ดี ถ้าหากฉันไม่มีน้ำนมจริง ฉันจะมีประโยชน์อะไร ถ้าฉันไม่มีประโยชน์ยิ่งช่วยอะไรบ้านตระกูลส้งไม่ได้ ไม่ใช่รึไง? ฉันไม่โง่ขนาดนั้น ฉันไม่ยอมสูญเสียน้ำนม”
“เธอรู้ก็ดี” เย่เชินหลินยังคงเย็นชา
“ฉันรู้ ฉันรู้ดีแน่นอน” ส้งหลิงหลิงยิ้มเศร้า
ทำไมเธอจะไม่รู้ เธอผ่านการเปลี่ยนแปลงมามากมาย เย่เชินหลินไม่เหลือความรักให้เธอแม้แต่น้อย
ตอนที่ออกจากโรงพยาบาล เธอยังคิดว่าจะทำตัวดีๆ พยายามให้เขารักเธอ
เธอตั้งใจและพยายามทำ จิตใจคิดถึงเขาทุกวินาที แต่ไม่รู้ว่าทำไม ความจริงกับความฝันยิ่งห่างไกล เธอกลับค่อยๆ ไกลจากเย่เชินหลินยิ่งขึ้น
“พักผ่อนเถอะ” เย่เชินหลินพูดเพียงสามคำ และหันไปมองเย่เจิ้งเหิงก่อนที่จะเดินออกไป
ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่ถึงเรื่องของบ้านตระกูลส้ง เขาจะจัดการยังไง ส้งหลิงหลิงรู้สึกผิดหวังและไม่กล้าที่จะถามออกไป
เย่เชินหลินไม่ตรงกลับไปที่ห้องนอน แต่กลับออกไปหาคุณหมอห่าว
เขาไม่เชื่อส้งหลิงหลิง ไม่เชื่อคำพูดของเธอ
คุณหมอห่าวเห็นเย่เชินหลินมารีบเชิญเขามาด้านใน
ตอนนี้ก็ดึกแล้ว เย่เชินหลินถามตรงๆ แบบไม่อ้อมค้อม
“อารมณ์ของแม่เพิ่งคลอดมีผลต่อน้ำนมไหม?” เขาถามคุณหมอห่าว
“มีค่ะ คุณชายเย่ …” คุณหมอห่าวอธิบายสาเหตุตามหลักแพทย์แผนจีน เย่เชินหลินตั้งใจฟังอย่างนิ่งสงบ รอจนเขาพูดจบและถามต่อ : “ถ้าสภาพจิตใจเธอไม่ดีตลอด คุณสามารถรักษาให้หายดีและรับรองว่าจะมีน้ำนมเต็มตลอดไหม?”
นี้เป็นคำถามที่เย่เชินหลินให้ความสนใจ เขาเป็นคนที่ไม่ยอมถูกใครคุกคาม
คุณหมอห่าวขมวดคิ้ว สูดหายใจลึกและพูดว่า : “คุณชายเย่ ฉันมั่นใจว่าคุณเข้าใจหลักเหตุผลแน่นอน ถ้าหากใช้วิธีการนวดเปิดท่อน้ำนมตลอด จะต้องมีข้อเสียแน่นอน นี่ไม่ต่างจากการฆ่าไก่ ถ้าสภาพจิตหายเป็นปกติได้เองจะดีมาก และจะดีต่อเด็กด้วย”
“เข้าใจแล้ว ขอบคุณ”
เย่เชินหลินกลับออกมาจากคุณหมอห่าว ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง
เพื่อลูกแล้ว เขาคงต้องบอกเรื่องของบ้านตระกูลส้งให้ส้งหลิงหลิงรู้
แต่ไม่ใช่คืนนี้ และก็ไม่ใช่พรุ่งนี้ ต้องให้น้ำนมของเธอไม่มีปัญหาอะไรอีกค่อยบอกเธอ
กลับมาถึงห้องนอน เซี่ยชีหรั่นไม่พูดอะไรและยังคงนั่งอยู่ข้างเตียง
“คุยกันเป็นยังไงบ้าง? เด็กยังร้องไห้อีกไหม?” เธอถามอย่างห่วงใย
“ไม่มีอะไรแล้ว คุณนอนเถอะ หายปวดท้องรึยัง?”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า เย่เชินหลินนั่งลงบนเตียงและโอบไหล่เธอไว้ ไม่พูดอะไรอยู่นาน เขาไม่อยากจะพูดขอบคุณเธอตลอดไป