สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 79ให้เขาเป็นคนอื่น 1

บทที่ 79ให้เขาเป็นคนอื่น 1
“คุณอย่าลุกขึ้นมาเลย ฉันเอง”
เธอเดินไปข้างหน้า หยิบข้าวต้มโจ๊กที่ผู้จัดการหลินให้ขึ้นมา แล้วเป่าลมอุ่นๆที่ปาก ส่งป้อนเข้าปากให้เข้า
เซี่ยซีหรั่นดูแลน้องสาวโม่เสี่ยวหนงมาตั้งแต่เล็ก ที่ดูแลเย่เชินหลินนี้ก็เพราะคุ้นชินและถือว่าช่วยเขา
เพียงแต่ตอนที่เขากินนั้น ก็มักจะจ้องมาที่ใบหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังตั้งอกตั้งใจด้วยแววตาร้อนแรง ยังก็รู้สึกว่าเขาไม่ได้กินของ แต่กลับเหมือนกำลังกินเธอ ทำเอาซะจนเธออยู่ไม่สุข
พอป้อนเขาเสร็จ เธอก็เอาทิชชูยื่นให้เขา ให้เขาเช็ดปาก
ทว่าเขากลับเชิดคางขึ้นมาด้วยความหยิ่งยโส เธอจึงต้องจำใจเช็ดให้เขาจนสะอาด
ในสถานการณ์ที่ได้เปรียบนี้ เขาก็โอบเอวของเธอเอาไว้ จุมพิตลงบนริมฝีปากเธอเบาสมองครั้ง ตอนที่ส้งหลิงหลิงเข้ามา ก็เจอเข้ากับฉากจูบอันร้อนแรงของทั้งสองคนพอดิบพอดี
ความเกลียดก่อตัวขึ้นในใจของส้งหลิงหลิง รีบปรับสีหน้าและยกยิ้มสวยขึ้นมาประดับ ก้าวไปข้างหน้าโดยไม่หลบหลีก
　　“เชินหลิน น้องหรั่น อรุณสวัสดิ์”
เซี่ยซีหรั่นรีบผลักตัวหันออกมาจากเย่เชินหลินด้วยความกระดากอาย เอ่ยขอโทษส้งหลิงปากคอสั่น “ขอโทษ ขอโทษ ฉัน………”
“น้องหรั่น ขอโทษอะไรกัน เธอดูแลเย่เชินหลินลำบากมากแล้ว เขาอยู่ในห้องผู้ป่วย ไม่มีอะไรน่าสนใจ….หึหึ ฉันเข้าใจ”
ในความหมายของเธอ คือเป็นของเล่นแก้เบื่อให้เย่เชินหลินต่างหากล่ะ
หน้าของเซี่ยซีหรั่นทั้งแดงทั้งชา กับริมฝีปากไว้แน่น ไม่รู้ว่าควรจะตอบต่อคำพูดของส้งหลิงหลิงยังไง
เธอเป็นคู่หมั้นของเขา จริงๆแล้วเธอพูดอะไรก็เป็นส่วนเกินจึงยืนต่อไปไม่ไหว
ส้งหลิงหลิงรีบร้อนคว้ามือเธอเอาไว้ แล้วเอ่ยเสียงนุ่มนวล “ไม่ต้องกระดากใจ ผู้ชายอย่างกับเย่เชินหลิน ชอบผู้หญิงเยอะแยะ และก็ถูกผู้หญิงมากมายมาชอบ นี่ไม่ใช่ตอนปกติ ถ้าเขาแตะต้องฝ่ายตรงข้ามที่เป็นคนอื่น ฉันก็ยังจะกังวล นี่เป็นเธอ แน่นอนว่ายังดีกว่าเห็นเขาไปแตะต้องพวกผู้หญิงน่าวุ่นวายพวกนั้นอีก ”
เซี่ยซีหรั่นไม่รู้ว่าเธอจะทำยังไงกับเรื่องใหญ่แบบนี้ แน่นอนว่าในใจเธอจะต้องไม่ได้คิดแบบนี้แน่นอน
แต่ถ้าเปลี่ยนให้เป็นเธอ ก็คงแสดงทำผิวเผินแบบนี้ไม่ได้หรอก
เวลานี้ เธอยืนตรงนี้ ถูกส้งหลิงหลิงมองว่าเป็นเมียน้อยของเย่เชินหลิน จู่ๆเธอก็นึกถึงคำที่ไห่ลี่หมินเคยพูดไว้กับเธอ
เขาบอกว่า ในใจของเขาเธอเป็นอะไรกัน? ถ้าเขาคิดว่าเธอสำคัญจริงๆ แล้วจะยังไปหมั้นกับผู้หญิงคนอื่นหรอ?
ทันใดนั้น ในที่สุดเธอก็ตาสว่าง
แรกสุด เธอทำเพื่อที่จะอยู่กับตระกูลเย่ พอเจอกับประธานเย่ เย่เชินหลินก็รังแกเธอ เธอก็ยังทนอยู่
แต่ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เธอไม่ได้ถูกกระทำ ก็ค่อยๆเริ่มไม่เกลียดเวลาอยู่ใกล้เขาแล้ว
ช่วงเวลานี้เกิดเรื่องขึ้น ก็ทำให้ความรู้สึกที่มีต่อผู้ชายคนนี้นับวันยิ่งมากขึ้นก่อเกิดเป็นความรู้สึกอยากพึ่งพาขึ้นลึกๆ แม้กระทั่ง เธอคงจะลุ่มหลง ไม่เคยสนว่าจูบของเขาหรืออ้อมกอดของเขาทั้งยังท่าทางอ่อนโยนที่เขาแสดงออกมาให้เป็นบางครั้ง รู้ชัดอยู่แล้วว่าเขามีคู่หมั้นแต่ก็ยังคุมตัวเองไม่ได้ ละเลยตัวเอง
เธอเข้าใจ เขาไม่เคยมีใจกับผู้หญิง
ถ้าหากเขาไม่ชอบส้งหลิงหลิง ก็ไม่สามารถกลายมาเป็นเหตุผลที่เธอกับเขามาพัวพันกัน
เซี่ยซีหรั่นเงยหน้าขึ้น แล้วขอโทษส้งหลิงหลิงอีกครั้ง “ขอโทษ！ คุณกับคุณเย่มีอะไรก็พูดกันเถอะ ฉันขอตัวก่อน”
　　“จะไปไหน？กินอาหารเช้าก่อนสิ”
เขามาแสดงความห่วงใยเธอต่อหน้าส้งหลิงหลิง เพียงแค่ทำให้เซี่ยซีหรั่นรู้สึกว่า จริงๆแล้วทั้งสองต่างก็ไม่ได้สนใจ
ถ้าหากเขาใส่ใจเธอ เขาอาจจะปลดหมั้นกับส้งหลิงหลิง ถ้าเกิดใส่ใจส้งหลิงหลิง แล้วเขาจะเฉยเมยต่อเธอที่ทั้งสองคนเพิ่งจูบกันไปได้ยังไงกันล่ะ?
“ฉันจะไปกินข้างนอก”เธอพูดเสียงแผ่วจบก็หยิบอาหารเช้าจากโต๊ะข้างเตียงผู้ป่วยออกไปข้างนอก ทั้งยังช่วยพวกเขาปิดประตูอีก
เอาข้าวเช้าชุดนั้นลงลิฟต์ไป แล้วไปเขตพักผ่อนหลังโรงพยาบาล
บางทีอยู่ไกลกันแบบนี้ ก็ทำให้จิตใจของเธอดีขึ้นส่วนหนึ่ง
ตอนที่เธออยู่ดูแลเขานั้น ก็เพิ่งจะเดินออกจากความรู้สึกผิดมาได้ ทำไมถึงคิดไม่ได้ว่าเขาป่วยแล้ว ยังจะมาจูบซ้ำแล้วซ้ำอีก
อยากจะดูแลเขา คือสิ่งที่เมื่อวานเธอเอ่ยขึ้นมา เธอจะมาเสียใจไม่ได้และเธอจะไม่สนใจมันอีกแล้ว
เธอกำลังตัดสินใจแน่วแน่ แม้ว่าจะดูแลเขา แต่ก็ต้องรักษาระยะห่างกับเขาไว้
เมื่อกินข้าวเช้าเสร็จโดยไม่รับรู้รสชาติ ถือกล่องอาหารทิ้งลงในถังขยะ คิดว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันมานานแค่ไหนแล้ว เซี่ยซีหรั่นก็กลับเข้าไป
ส้งหลิงหลิงกลับไม่ได้อยู่โรงพยาบาลนาน ตอนที่เซี่ยซีหรั่นมาถึงห้องผู้ป่วย ก็มีเพียงเย่เชินหลินนอนเล่นโทรศัพท์อยู่คนเดียว
พอได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอ เย่เชินหลินก็วางโทรศัพท์ แล้วจ้องเธอ
“มานั่งนี่！”
เซี่ยวีหรั่นก้มหน้าก้มตายืนห่างจากเขาไประยะหนึ่ง แล้วเอ่ยเสียงแผ่ว“ฉันจะเริ่มงานแล้ว สักพักประธานเย่กับคุณหญิงก็จะมาแล้ว ถ้าพวกเขาเห็นฉันนั่งคงไม่ดีแน่”
　　“เมื่อกี้รู้สึกกระดากอาย ใช่ไหม？”เขาถามเสียงอบอุ่น
　　“ไม่ใช่”
　　“จะให้ฉันทิ้งงานหมั้นแล้วให้ฉันมีเธอแค่คนเดียวไหม？”
เธอเงยหน้าขึ้นอย่างลืมตัว จู่ๆก็รู้สึกประหลาดใจ
ท่าทางของเขาดูไม่แน่นอน ดูไม่ออกว่าเขาจริงจังอยู่หรือแค่แกล้งถามลองเชิงไปเท่านั้นเอง
เธอเก็บอารมณ์สุขใจพลางประหลาดใจเอาไว้ แล้วพูดกับตัวเองในใจ ในเมื่อเขาพูดจริง แล้วจะยังไงได้ล่ะ? เธอยังเคยกล้าทิ้งเสี่ยวจุนคนที่ใส่ใจเธอที่สุดเลย หลังจากที่เขาจ้องมาด้วยสายตาเย็นชา ให้เธอหนีไปกับผู้ชายคนอื่นหรอ? เธอทำไม่ได้！
เธอส่ายหัวอย่างหนักแน่น
“ฉันไม่หวัง ในใจฉันมีคนเดียว ไม่ใช่คุณไห่ แต่มีคนเดียวจริงๆ คนคนนั้นไม่มีใครมาแทนที่ได้ ดังนั้น…..”
“ทำไมเมื่อวานจะต้องบอกฉันมาเธอมีความสุข ฉันกอดเธอไว้ เธอไม่ได้มีความสุขมากหรอกหรอ?”สายตาของเย่เชินหลินจ้องมาที่เธอตรงๆ เหมือนผู้พิพากษาที่กำลังจับจ้องตัวผู้ต้องสงสัย ทำให้เธอรู้สึกว่าหลีกเลี่ยงได้ยากมาก