สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 803 สาวใช้ตัวแสบ 707

ตอนที่ 803 สาวใช้ตัวแสบ 707
ไม่ว่าจะยังไง เย่เชินหลินได้บอกว่าถ้าเธอไม่ขอร้องเธออาจจะได้อยู่ต่อที่นี่อีกสักพัก ผลลัพธ์ของคำนี้สำหรับเธอแล้วมันก็ไม่ได้เลวร้ายเกินไป
เธอเข้าใจดี ที่เย่เชินหลินพูดแบบนี้ไม่ได้เพราะเขามีความเยื่อใย แต่กลัวลูกจะขาดนมแม่ไม่ได้ ดังนั้นจึงอาจจะให้เธออยู่ต่อ
เธอหายใจเข้าลึก ๆ มองไปที่ลูกแล้วพูดด้วยความเศร้า “ได้ ขอเพียงคุณให้ฉันได้อยู่ต่อ ฉันจะไม่ขออะไร ฉันจะไม่พูดอะไรอีก”
ส้งหลิงหลิงไม่ขอร้องอะไรอีก ได้แต่อยู่เงียบ ๆ แล้วมองไปที่ลูกอย่างไม่กระพริบตา ก่อนหน้านี้ที่เธอพยายามขอร้องอ้อนวอน ซึ่งพฤติกรรมต่าง ๆ ของเธอมันทำให้เซี่ยชีหรั่นดูแล้วรู้สึกโกรธมาก แต่ตอนนี้หลังจากที่เธอเงียบลง มันเซี่ยชีหรั่นเองก็เริ่มรู้สึกใจอ่อนและสงสารเธออีกครั้ง
เธอคิดว่าบางทีเย่เชินหลินก็พูดถูกเหมือนกัน เพราะยังไงเธอก็เป็นแม่คนหนึ่ง ความรักของแม่นั้นมันเป็นมาโดยกำเนิด
การกระทำทุกอย่างนี้สำหรับเธอแล้วจะปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอไม่ได้ทำเพื่อลูก เพราะเธอต้องการให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ เธอต้องการชนะใจพ่อของลูก เธอก็แค่ต้องการขับไล่มือที่สามออกไปเท่านั้น
เย่เจิ้งเหิงตัวน้อยยังคงหลับอย่างสนิทและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้ใหญ่กลุ่มนี่
ถ้าเขารู้และสามารถพูดได้เขาจะพูดอย่างไร? แน่นอนเขาต้องว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นคนไม่ดี เพราะเธอเป็นคนแย่งพ่อของเขาไป และเขาจะขอร้องให้พ่อของเขาเลือกแม่แน่นอน
แต่เด็กน้อยยังคงหลับอย่างสนิท เมื่อเซี่ยชีหรั่นเห็นความไร้เดียงสาของเขาแล้วก็อยากห้ามเย่เชินหลินไว้ เธออยากให้ส้งหลิงหลิงได้อยู่ต่อเพื่อให้นมลูกเพราะสงสารเด็กมาก
สีหน้าเธอเคร่งเครียด แต่เธอจะหยุดพูดเมื่อคำพูดถึงปลายลิ้นทุกครั้งที่นึกถึงการกระทำที่ผ่านมาของส้งหลิงหลิง เธอพยายามใคร่ครวญแต่สุดท้ายแล้วก็ไม่พูดอะไร เธอจะใจอ่อนเสมอไม่ได้ เพราะการกระทำของส้งหลิงหลิงแบบนี้จะสอนเด็กในทางที่ไม่ดีในอนาคตได้
บรรยากาศในห้องเงียบลงจนได้ยินเสียงหายใจของทุกคน
หลังจากนั้นไม่นานพ่อบ้านก็ได้มาถึง และแม่บ้านทุกคนรวมถึงที่ปรึกษาการให้นมลูกก็มาถึงในห้องนั้นเพื่อรับคำสั่งจากเย่เชินหลิน
พวกเขาส่วนใหญ่เดาได้ว่าเย่เชินหลินกำลังจะพูดอะไร และทุกคนก็ได้ยินคำร้องขอของส้งหลิงหลิงเมื่อครู่นี้แล้วด้วย
“ผมอยากประกาศให้ทุกคนได้ทราบเรื่องหนึ่ง เริ่มตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป เย่เจิ้งเหิงจะหย่านมแม่อย่างเป็นทางการ และต่อจากนี้ให้เด็กกินนมผงแทน ช่วงแรกให้ป้อนด้วยช้อนได้แต่พยายามปรับให้ใช้ขวดนมโดยเร็วที่สุด ทุกคนต้องใส่ใจมากกว่านี้และผมจะเพิ่มเงินเดือนของทุกคนให้เป็นสองเท่า แต่ผมหวังว่าจะไม่เห็นลูกผมต้องร้องไห้ ถ้าร้องเป็นครั้งเป็นคราวไม่เป็นไรแต่อย่าให้เกินหนึ่งนาที”
เป็นเงื่อนไขที่สูงมากจนทำให้ทุกคนฟังแล้วรู้สึกตึงเครียด แต่มันก็ดึงดูดใจมากเมื่อนึกถึงเงินเดือนสองเท่าที่จะได้รับ ทุกคนที่ต่างพากันมาทำงานลำบากนี้ก็เพราะต้องการค่าตอบแทนที่สูงกว่าอยู่แล้ว ดังนั้นจึงทำให้ไม่มีใครกล้าปฏิเสธงานนี้เลย ทุกคนยืนฟังอย่างเงียบ ๆ และกำลังคิดว่าจะทำงานนี้อย่างไรเพื่อให้สมกับค่าตอบแทนที่จะได้รับ
เซี่ยชีหรั่นหายใจลึก ๆ ที่จริงเธอควรดีใจเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้แต่เธอกลับรู้สึกได้ดีมากกว่า
เมื่อนึกถึงว่าต่อจากนี้เด็กน้อยต้องทนทุกข์และต้องร้องไห้อย่างไม่หยุด เธอก็รู้สึกหนักใจแทน
อีกอย่างถ้าเย่เชินหลินยอมให้ลูกร้องไห้แบบนี้ เขาทำไมไม่ตัดสินใจเรื่องนี้ตั้งแต่แรกล่ะ?
ที่เขาตัดสินใจแบบนี้ก็เพราะเธอนะ เธอยอมให้ลูกของเขาต้องทนทุกข์อย่างเห็นแก่ตัวได้ไง เธอไม่รู้สึกผิดเหรอ?
เธอพยายามอดทนที่จะไม่ห้ามเย่เชินหลินอีกครั้งและยืนข้าง ๆ โดยไม่พูดอะไร
ส่วนส้งหลิงหลิงเงียบสงบไปตั้งนานแล้ว เธอได้แต่มองดูลูกอย่างเศร้า ๆ
ในตอนนี้เธอยังมีความหวังอันริบหรี่ เธอหวังว่าลูกจะตื่นขึ้นมาแล้วงอแงเพื่อจะกินนม แล้วไม่มีใครทำอะไรได้
แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวน้อยเย่เจิ้งเหิงไม่ได้ยินคำอ้อนวอนจากแม่ แม้มีคนมากมายเข้ามาแต่ไม่ได้รบกวนการนอนหลับอย่างสนิทของเขา
หลังจากที่เย่เชินหลินจัดการเรื่องของเย่เจิ้งเหิงเสร็จ เขาก็มอบหมายงานให้พ่อบ้านต่อ “ย้ายส้งหลิงหลิงไปนอนที่ห้องรับแขกข้าง ๆ แล้วให้แม่บ้านสองคนคอยดูแลเธอ”
“รับทราบค่ะคุณเย่”
“เธอยังอยู่ในช่วงอยู่เดือนนะ ถ้าไม่มีธุระจริง ๆ ก็อย่าเดินออกไปไหน” เย่เชินหลินมองหน้าส้งหลิงหลิงแล้วพูดอย่างเย็นชา
ทุกคนฟังแล้วก็เข้าใจตรงกันว่าเขาห้ามเธอเดินไปไหนอีกครั้ง
ส้งหลิงหลิงก็เคยคิดว่าเธอจะเจอสถานการณ์แบบนี้ แม้เธอจะรู้แต่ทุกอย่างมันก็สายเกินไปแล้ว
เธอรู้สึกว่าประเมินค่าตัวเองสูงเกินไปและประเมินตำแหน่งเซี่ยชีหรั่นที่อยู่ในใจของเย่เชินหลินต่ำไป
เธอคิดว่าเย่เชินหลินจะอดทนเพื่อลูกอีก และไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะถูกตัดออกไปเร็วขนาดนี้ ตอนนี้เธอรู้สึกสูญเสียและผิดหวังมาก
เธอเหลือบมองไปที่เด็กอีกครั้ง จากนั้นก็ตามพ่อบ้านออกจากห้องนั้นไป พ่อบ้านเลือกห้องที่เล็กเป็นพิเศษให้เธอ
หลังจากที่ส้งหลิงหลิงเดินเข้าห้องไป ประตูห้องก็ถูกปิดจากด้านนอก พ่อบ้านมอบหมายให้คนใช้คอยเฝ้าประตูห้องแล้วแบ่งเวรกะเช้าดึกเพื่อเฝ้าส้งหลิงหลิงไม่ให้เธอเดินออกจากห้องได้
“ไปกันเถอะ เรากลับห้องกัน” เย่เชินหลินกอดไหล่เซี่ยชีหรั่นไว้แล้วพูดอย่างอ่อนโยน
“หลิน คืนนี้ตัวเล็กต้องไม่ชินแน่เลย หรือว่าเรานอนที่นี่ด้วยกันมั้ย แม่บ้านก็จะได้พักผ่อนด้วย เราดูแลเองดีกว่าถ้าเราทำได้” เซี่ยชีหรั่นพูดเบา ๆ
เธอรู้สึกกังวลมากเมื่อนึกถึงครั้งล่าสุดที่ส้งหลิงหลิงท้องเสียแล้วทำให้ตัวเล็กเย่เจิ้งเหิงเอาแต่ร้องไห้อย่างไม่หยุด เธอกลัวว่าถ้าเธอไม่อยู่แล้วพวกแม่บ้านจะไม่กล้าตัดสินใจถ้าไม่ได้รับอนุญาต
“ไม่เป็นไรหรอก เรากลับไปนอนกันดีกว่า กลางคืนถ้าลูกตื่นค่อยให้แม่บ้านไปเรียกเราก็ได้ พรุ่งนี้คุณต้องทำงานด้วย ถ้าเฝ้าอยู่ที่นี่ทั้งคืนพรุ่งนี้จะทำงานไม่ไหวนะ”
“ฉันไม่เป็นไรหรอก อยู่ที่นี่ก็หลับได้ ฉันคงนอนไม่หลับมากกว่าถ้าคุณให้ฉันกลับไปนอนที่ห้อง หลิน เรานอนที่นี่กันนะ ดีไหม? เราไม่ได้จะนอนที่นี่ทุกคืนหรอก รอให้เจ้าตัวเล็กชินกับการหย่านมแม่ก่อนแล้วเราค่อยย้ายลงไปนอนข้างล่างกัน”
เมื่อเห็นท่าทีที่จริงใจของเซี่ยชีหรั่นและตัวของเย่เชินหลินเองก็รู้สึกกังวลด้วย เขาจึงพยักหน้าตอบตกลงเธอ แล้วให้แม่บ้านเปลี่ยนชุดเครื่องนอนห้องนี้และย้ายของทั้งหมดของส้งหลิงหลิงไปที่ห้องของเธอด้วย
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเย่เชินหลินไม่อยากให้เธอเห็นของใช้ส่วนตัวของส้งหลิงหลิง ความจริงในตอนนี้เธอไม่ได้คิดเรื่องอื่นนอกจากให้ความสำคัญกับเด็กคนนี้
ส้งหลิงหลิงหลับตานอนอยู่บนเตียง เธอตั้งใจไม่อยากมองของใช้ของเธอที่ถูกย้ายมาไว้ในห้องนี้
เมื่อของทุกอย่างของเธอถูกย้ายมาจนหมด แล้วแม่บ้านปิดประตูลงอีกครั้ง เธอก็ลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วแล้วเปิดไฟทุกดวงในห้องให้สว่าง
เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ต่างอะไรกับติดคุกเลย พ่อบ้านก็ใจร้ายกับเธอเกินไป เลือกห้องที่ไม่มีหน้าต่างและมืดมิดสี่ด้านให้เธออยู่
เย่เชินหลินก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้ว เธอยังมีโอกาสพลิกแพลงสถานการณ์ได้อีกหรือ?
ครั้งก่อนลูกฝืนกินนมโดยใช้ช้อนได้ ครั้งนี้ก็คงง่ายกว่าเดิมสินะ?
เมื่อไหร่ที่ลูกอยู่ได้โดยไม่มีเธอ เมื่อนั่นเธอก็จะกลายเป็นส่วนเกินโดยทันที ตระกูลส้งก็จะล่มสลายไปอย่างสิ้นเชิง เธอก็จะถูกขับไล่ออกจากตระกูลเย่และอนาคตของเธอก็จะมีแต่ความทุกข์คอยเฝ้ารออยู่
เมื่อจินตนาการว่าเธอไปไหนก็ไม่มีใครอยากต้อนรับ เธอต้องสวมเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง ต้องกินอาหารธรรมดา ต้องกลายเป็นที่รังเกียจในสายตาผู้คน ส้งหลิงหลิงก็รู้สึกว่าชีวิตที่เหลือมันไร้ความหมายแล้ว
เธอมองไปรอบห้องเพื่อพยายามหาวัตถุที่สามารถจบชีวิตเธอได้
แต่เสียดาย ในห้องนี้ไม่มีอะไรใช้งานได้นอกจากฝาผนัง
เธออยากเอาหัวชนกำแพงให้ตายมาก แต่ตอนนี้เด็กที่อยู่ไม่ไกลก็ได้ส่งเสียงร้องไห้ขึ้นมา
เสียงร้องไห้ของเด็กดังขึ้นเรื่อย ๆ ความหวังของส้งหลิงหลิงก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ และตอนนี้เธอตื่นเต้นจนน้ำตาคลอ
ลูกตื่นได้สักที ลูกต้องไม่กินนมผงนะ แม่จะได้กลับไปหาลูก ลูกต้องช่วยแม่นะ
ตัวเล็กเย่เจิ้งเหิงตื่นหลังจากที่เซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินเพิ่งนอนหลับไป
เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็ก เซี่ยชีหรั่นก็รีบลุกจากเตียงแล้วไปอุ้มเด็กขึ้นมาจากเปลโดยที่ไม่ทันได้ใส่รองเท้าเลย
“ตัวเล็ก ไม่ร้องนะ หิวแล้วใช่ไหม?” เซี่ยชีหรั่นค่อย ๆ กล่อมเด็กแล้วอุ้มไปที่เตียง
เย่เชินหลินก็ตื่นขึ้นมาแล้วสั่งสาวใช้ให้ไปเรียกแม่บ้านที่อยู่เวรกลางคืนมาสองคน
“ไหน ดูหน่อยสิว่าลูกอึแล้วใช่ไหม” เซี่ยชีหรั่นวางเด็กลงที่เตียงแล้วเปิดผ้าอ้อมของเขา
“โอ้ อึแล้วนี่ ถึงว่าทำไมตัวเล็กต้องร้องไห้ หลิน ฝากหยิบทิชชู่มาให้หน่อย” เซี่ยชีหรั่นพูด
“แม่บ้านกำลังมาแล้ว คุณให้เขาทำเถอะ”
“ไม่เป็นไร ถือว่าฝึกไปด้วย คุณรีบหน่อย ไม่เห็นลูกกำลังร้องไห้อยู่เหรอ?”
เย่เชินหลินไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาจึงรีบหยิบกล่องกระดาษทิชชูมาแล้วยืนรอให้ความช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ
“มา คุณช่วยฉันอุ้มลูกขึ้นมาที ฉันจะถอดผ้าอ้อมออก เดี๋ยวจะเช็ดก่อนแล้วค่อยล้างนะ” เจ้าตัวเล็กรักความสะอาดมาก เมื่อไม่ได้เปลี่ยนผ้าอ้อมก็จะร้องไห้ไม่หยุด
เย่เชินหลินอุ้มเด็กขึ้นมา เซี่ยชีหรั่นถอดผ้าอ้อมออกแล้วโยนลงถังขยะข้างเตียง จากนั้นก็ใช้ทิชชูเช็ดก้นของเจ้าตัวเล็กให้สะอาด
เมื่อแม่บ้านมาเห็นเซี่ยชีหรั่นทำเช่นนี้ก็รีบวิ่งเข้ามาพูดอย่างตกใจ “โอ้ คุณนายหญิง คุณทำไมถึงทำเองเลยคะ คุณไม่กลัวสกปรกเหรอ? ให้พวกเราทำเถอะ ให้เราทำเถอะค่ะ!”
“เด็กก็เป็นลูกของฉันนะ จะกลัวสกปรกทำไม รบกวนเธอช่วยไปตักน้ำให้ที แล้วก็เสี่ยวโจว เธอช่วยไปชงนมให้ลูกหน่อย เขาคงหิวแล้ว” เซี่ยชีหรั่นมอบหมายงานให้แม่บ้านสองคนอย่างชัดเจน
นมและน้ำอุ่นก็ได้เตรียมพร้อมอย่างรวดเร็ว แม่บ้านจึงรับเด็กไปล้างตัวให้เขา
“ลองให้ใช้ขวดนมกินก่อน ถ้าลูกยอมกินจะดีที่สุด” เซี่ยชีหรั่นพูด แม่บ้านจึงทำตามคำสั่ง
เมื่อเจ้าตัวเล็กเย่เจิ้งเหิงได้สัมผัสกับขวดนมก็ร้องไห้หนักขึ้นทันที เซี่ยชีหรั่นและแม่บ้านจนปัญญาจริง ๆ สุดท้ายก็ต้องใช้ช้อนป้อนนมเด็กอีกครั้ง
และคราวนี้เขาปฏิเสธแม้กระทั่งใช้ช้อนป้อนนม เหมือนเขาได้ยินคำอ้อนวอนจากแม่อย่างไรอย่างนั้น เขาไม่ยอมให้ความร่วมมือเลย