สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 838 สาวใช้ตัวแสบ 742

ตอนที่ 838 สาวใช้ตัวแสบ 742
“พี่ ฉันรู้ด้วยว่าพี่และพี่เขยไม่ได้ใช้เวลาด้วยกันเลยช่วงนี้เพราะเรื่องของฉัน ฉันขอโทษ แต่ถ้าพี่อยากไปจริงๆ ฉันจะเอาชนะมันเอง” โม่เสี่ยวหนงพูดพลางบีบน้ำตาออกอีกสองสามหยด เซี่ยชีหรั่นยื่นมือมาช่วยเธอเช็ดน้ำตาออกและพูดเบาๆ “ไม่เป็นไร เด็กโง่ เย่เชินหลินและฉันสามารถอยู่ด้วยกันได้อีกหลายปีในอนาคต ไม่ต้องสนใจเวลานี้ ฉันเชื่อว่าเขาจะเต็มใจที่จะฉลองกับเย่เจิ้งเหิงพี่ไม่ไปละ เดี๋ยวจะไปคุยกับเขาเอง”
“พี่ ใจดีจัง!” โม่เสี่ยวหนงโอบแขนของเธอรอบคอของเซี่ยชีหรั่นและจูบเธอที่แก้ม แต่เธอคิดว่าคนที่จะอยู่กับเขาไปอีกหลายปีในอนาคตจะไม่ใช่เธอแต่เป็นเธอเอง
“ฉันจะไปคุยกับเขาตอนนี้ แล้วจะกลับมา”
เซี่ยชีหรั่นไปที่ห้องนอนของเย่เชินหลิน เขาเหลือบมองไปที่เธอและพบว่าใบหน้าของเธอดูไม่ดีเท่าไหร่ ไม่ได้โกรธแต่ทำอะไรไม่ถูก
“มีอะไรเหรอ?” เขาถามก่อนที่เซี่ยชีหรั่นจะเข้ามา เย่เชินหลินนั่งข้างเตียงดูข่าวการเงินผ่านโทรศัพท์มือถือของเขา
ทันทีที่เธอเข้ามา เขาก็วางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ
“หลิน คุณขอให้หลินหลิงส่งตั๋วเครื่องบินมาให้เราสองคน คุณอยากให้เราจะไปฮาวายเพื่อฉลองวันเกิดด้วยกันใช่มั้ยคะ จริงๆแล้วฉันก็อยากไปกับคุณเหมือนกัน” เซี่ยชีหรั่นนั่งลงข้างเตียงและพูดเบาๆ
“มีเหตุผลอะไรที่ทำให้คุณไปไม่ได้มั้ย?” เย่เชินหลินถามอย่างใจเย็น
“ฉันไม่วางใจเรื่องเสี่ยวหนง เธอมักจะฝันร้าย ถ้าเราไปก็ไม่มีใครอยู่กับเธอ เธอคงหมดหนทาง พ่อและแม่บุญธรรมของฉันก็กลับไปบ้านเกิด ไม่สามารถอยู่กับเธอได้ ตอนฉันเพิ่งบอกเธอ เสี่ยวหนงบอกฉันว่าคุณไม่ได้เป็นของฉันคนเดียว ฉันพบว่าตั้งแต่ผ่านเหตุการณ์นี้มา เสี่ยวหนงก็มีเหตุผลมากขึ้น เธอเล่นกับตูตูมากกว่าฉันอีก รอบคอบกว่าฉัน ฉันคิดว่ามันจะเห็นแก่ตัวเกินไปถ้าฉันไปฮาวายลำพังกับคุณ หลังจากตูตูเกิด นี่เป็นวันเกิดปีแรกของเขาในฐานะลูกชายของคุณ เขาควรจะฉลองวันเกิดของคุณด้วย หลิน เราอยู่ฉลองวันเกิดที่บ้านโอเคไหม ฉันจะทำอาหารให้คุณและทำเค้กให้คุณด้วย แม้ว่าเราจะไปฮาวายไม่ได้แต่เราก็ยังมีความสุขมากสำหรับฮาวายพอเสี่ยวหนงผ่านช่วงเวลาที่เศร้าที่สุดไปได้ ฉันก็สามารถไปได้ทุกเมื่อ คุณตราบเท่าที่คุณต้องการ ตกลงมั้ย”
เย่เชินหลินจะไม่เข้าใจเซี่ยชีหรั่นได้อย่างไร เธอต้องการทำให้ทุกคนมีความสุขและความรู้สึกของตัวเองจะถือเป็นสิ่งสุดท้ายเสมอ
“คุณโกรธเหรอ หลิน ฉันขอโทษจริงๆ ฉัน…”
“โม่เสี่ยวหนงบอกคุณว่าผมไม่ใช่แค่ของคุณ แต่เป็นของเย่เจิ้งเหิงด้วย?” เย่เชินหลินขัดจังหวะเธอและถามเธอ
“ใช่ ฉันรู้สึกละอายใจมาก ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ แต่เสี่ยวหนงเตือนฉัน”
“ดูเหมือนว่าโม่เสี่ยวหนงจะมีเข้าใจอะไรๆมากกว่าเมื่อก่อนใช่มั้ย?” เย่เชินหลินจับเซี่ยชีหรั่นและลูบผมของเธอ
เซี่ยชีหรั่นยกริมฝีปากของเธอด้วยความโล่งใจและพูดว่า “ใช่ บางทีประสบการณ์อาจทำให้คนเติบโตขึ้นได้ แต่ฉันก็ไม่ได้หวังว่าเธอจะไม่เคยมีประสบการณ์อะไรเลย มิฉะนั้นเธอจะไม่เศร้าเหมือนตอนนี้”
“’งั้นคืนนี้คุณอยากโชคดีมั้ย อยู่กับผมนะ” เย่เชินหลินไม่ตอบคำพูดของเซี่ยชีหรั่น แต่บีบคางเล็กๆของเธอและมองไปที่ใบหน้าเล็กๆของเธออย่างขี้เล่น
เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงและผลักเขาออกไปอย่างรีบร้อนและกระซิบ “ได้ไง เสี่ยวหนงยังรอฉันอยู่ เธอนอนไม่หลับแน่ถ้าฉันไม่ได้อยู่กับเธอ”
เย่เชินหลินดึงเซี่ยชีหรั่นเข้ามาจูบอย่างหลงใหลสักพักก่อนจะปล่อย
เซี่ยชีหรั่นหายใจไม่ออกเพราะจูบของเขา เธออ้าปากค้างชั่วขณะก่อนที่เธอจะพูดได้ตามปกติ
“หลิน ฉันจะไปหาเสี่ยวหนง คุณต้องนอนนะ” เธอโน้มตัวเข้ามาและจูบเย่เชินหลินที่แก้มอีกครั้งแทนคำขอโทษ
คืนนี้เซี่ยชีหรั่นนอนไม่หลับและคิดหาวิธีที่ดีในการชดเชยให้กับเย่เชินหลิน โม่เสี่ยวหนงมักฝันร้ายในตอนกลางคืน เธอไม่สามารถไปหาเย่เชินหลินได้ ดังนั้นเธอจึงต้องไปอยู่กับเย่เชินหลินในตอนกลางวันแทน หลังจากวางแผนแล้วเธอก็ติดต่อหลินหลิงและหลินต้าฮุย ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี เธอต้องแต่งตัวใหม่ในวันเกิดเย่เชินหลิน
เพื่อให้เย่เชินหลินมีความสุข เธอตั้งใจทำเค้กเป็นชั้นๆ
“หลิน สุขสันต์วันเกิด!”
ดวงตาของเย่เชินหลินสว่างวาบ แม้ว่าเขาจะเข้าใจเจตนาของเธอแล้วแต่เขาก็เลื่อนริมฝีปากลงใกล้หูของเธอและถามเธอเบาๆว่า “คุณอยากให้ผมกินเค้กไหม?”
ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนเป็นสีแดง แต่เย่เชินหลินกลับหัวเราะเสียงดัง เขาคิดว่าเขาจะมีความสุขถ้าเธอแต่งตัวให้เขาแบบนี้
“หลิน วันนี้คุณไปสักที่กับฉันได้ไหม?” เซี่ยชีหรั่นถามเบาๆ
“จะไปไหน?” เย่เชินหลินจงใจถามเธอ ยัยตัวเล็กที่ลึกลับ เมื่อสองวันที่ผ่านมาไม่รู้ว่าแอบทำอะไรเงียบๆ ไม่จำเป็นต้องเดาก็รู้ว่าเธอกำลังเตรียมเซอร์ไพรส์ให้เขา
“ฉันไม่บอกคุณหรอก! คุณแค่ต้องปิดตาของคุณและทำตามฉันก็พอ ห้ามลืมตานะ” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างซุกซน เย่เชินหลินมองไปที่เธอด้วยความตื่นเต้นและรู้สึกเพียงว่ายัยตัวเล็กน่ารักขึ้นเรื่อยๆ
เขาหลับตาลงอย่างร่วมมือกันและถูกเซี่ยชีหรั่นพาไปที่ด้านนอกของบ้านหลังใหญ่และเข้าไปในรถ
“พี่ จะไปไหนกัน ไม่ได้บอกว่าจะไปฉลองวันเกิดพี่เขยที่บ้านเหรอ” โม่เสี่ยวหนงออกมาถาม เธอดูกังวลมาก เซี่ยชีหรั่นคิดเพียงว่าเธอกังวลเกี่ยวกับการอยู่คนเดียวในตอนกลางคืนจึงกลัว
“เราจะกลับมาทานอาหารเย็น พี่บอกพ่อบ้านแล้วว่าจะทานอะไรเป็นมื้อเย็น เธอรออยู่ที่บ้านนะ ไปเล่นกับตูตูก็ได้ถ้าไม่มีอะไรทำ เราจะกลับมาโดยเร็วที่สุด” เซี่ยชีหรั่นอธิบาย โม่เสี่ยวหนงพยักหน้าราวกับโล่งใจ
เซี่ยชีหรั่นสั่งทุกคนอย่างเงียบๆ ทุกคนให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ในระหว่างกระบวนการพวกเขาขึ้นเฮลิคอปเตอร์ เย่เชินหลินถูกชายหลายคนยกขึ้น
เพราะต้องให้ความร่วมมือกับเซี่ยชีหรั่น เขาจึงหลับตาตลอดเวลา
“โอเค คุณลืมตาได้” เซี่ยชีหรั่นพูด เย่เชินหลินลืมตาขึ้นและมองไปข้างหน้า เห็นท้องฟ้าสีครามเบื้องหน้าพวกเขาและพวกเขากำลังอยู่บนมหาสมุทรอันกว้างใหญ่
เขามองไปรอบๆและปรากฏว่าพวกเขากำลังขี่หมายเลขชีหรั่นที่เขาให้เซี่ยชีหรั่น
“สุขสันต์วันเกิดนะคะ! เย่เชินหลิน!” เซี่ยชีหรั่นพูดข้างหลัง เขาหันศีรษะไปและเห็นเซี่ยชีหรั่นเรียกเขาที่โต๊ะด้วยรอยยิ้ม มีเค้กอยู่บนโต๊ะและมีเทียนบนเค้ก
“ฉันทำเค้กนี้ให้คุณเป็นการส่วนตัวเมื่อวาน มันอาจจะไม่อร่อยเท่าไหร่ แต่…” เย่เชินหลินก้าวไปข้างหน้าและจูบปากเล็กๆที่พูดเจื้อยแจ้วของเธอ
เขารู้สึกแสบจมูกนิดหน่อย เขาไม่ต้องการให้ยัยตัวเล็กของเขาเห็นดวงตาที่เปียกแฉะเพราะตื้นตันสิ่งที่เธอทำให้
“อืม … อัยหยา กินเค้กสิ นี่… อืม…”
“เค้กกับคุณก็กินพร้อมกันเลย” เย่เชินหลินพูด เอาครีมเต็มปากแล้วจูบเธออีกครั้ง
ทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนี้ เซี่ยชีหรั่นมักจะพูดเสมอว่าเขาเป็นคนบ้าลามก เขาโรคจิตเพราะเขาเอาครีมทาทั้งตัวเธอเลย
เมื่อพวกเขากลับมาตอนค่ำ เซี่ยชีหรั่นก็หมดแรงแล้ว
ไม่ได้เข้ามีอะไรกันระยะหนึ่งแล้ว เย่เชินหลินจึงเหมือนหมาป่า เธอย่อมรับไม่ไหว
โชคดีที่เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าผู้ชายคนนี้สามารถทำสิ่งที่น่าอัศจรรย์ได้ตลอดเวลา ดังนั้นเธอจึงนำกระโปรงสำรองสองชิ้นก่อนออกเดินทาง
เซี่ยชีหรั่นได้ชดใช้ด้วยชุดเค้กที่น่าสงสารนั้นแล้ว เธอทำหน้ามุ่ยโดยคิดว่ามันน่าเสียดายที่ไม่ได้ถ่ายรูปกับเขาก่อนกินเค้ก
“คราวหน้าต้องไม่ทำแบบนี้แล้วนะ ต้องถ่ายรูปก่อน” เซี่ยชีหรั่นพูด เย่เชินหลินยิ้มอย่างอบอุ่นและกอดเธอไว้
“โอเค คุณทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ”
“ไม่ ฉันบอกว่าคุณห้ามเล่นไปเรื่อยต่างหาก ยังจะเล่นอีก?” เธอกระซิบด้วยเสียงที่โกรธ เย่เชินหลินหัวเราะเสียงดังและเข้าใกล้หูของเธอเพื่อทำให้เธอตกใจ “คุณห้ามไม่ให้ผมล้อเล่นแต่ตอนนี้ผมอยากเล่นบนรถอีกแล้ว”
……
เมื่อพวกเขากลับไปที่วิลล่าก็เกือบถึงเวลาอาหารเย็น โม่เสี่ยวหนงกระตือรือร้นออกมาหาพวกเขา
ในระหว่างวันเธอและส้งหลิงหลิงมีการประชุมลับกันอีกครั้งและกำหนดเวลาดำเนินการในคืนนี้ซึ่งเป็นวันเกิดของเย่เชินหลิน
เซี่ยชีหรั่นคิดถึงการให้ เย่เจิ้งเหิงทานอาหารด้วยกันในตอนเย็น ถ้าเธอกอด เย่เจิ้งเหิงหรือปล่อยให้พี่เลี้ยงหลี่อุ้ม เด็กอาจร้องไห้ซึ่งถือเป็นการทำลายความสุขของเย่เชินหลิน
ส้งหลิงหลิงดูดีช่วงนี้ แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเธอยังคงคิดถึงบางสิ่งอยู่ข้างหลังเธอ แต่เธอก็ยังคิดว่าทุกคนจะดีขึ้นได้
หากพวกเขาสามารถริเริ่มที่จะปฏิบัติต่อเธอให้ดีขึ้น บางทีเธออาจสัมผัสได้และเปลี่ยนใจ
เมื่อคิดเช่นนี้ เซี่ยชีหรั่นจึงถามเย่เชินหลินว่าเธอสามารถให้ส้งหลิงหลิงกอด เย่เจิ้งเหิงไปทานอาหารด้วยกันได้หรือไม่
“พี่เขย พี่สาวของฉันพูดถูก เธออุ้มลูกไว้เพื่อไม่ให้ลูกร้องไห้” โม่เสี่ยวหนงสะท้อนคำพูดของเซี่ยชีหรั่น
เย่เชินหลินทำเพียงแค่มองไปที่โม่เสี่ยวหนง จากนั้นก็พูดกับเซี่ยชีหรั่นว่า “คุณสามารถจัดเตรียมอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ”
เช่นเดียวกับที่ส้งหลิงหลิงอุ้มลูกของเธอและนั่งข้างโม่เสี่ยวหนงในมื้อค่ำ ส่วนเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นก็นั่งข้างๆกัน
“พี่เขยวันนี้เป็นวันเกิดของคุณ ถึงแม้ว่าช่วงนี้ฉันจะอารมณ์ไม่ดี แต่ฉันก็ยังอยากดื่มกับคุณสองแก้วในวันเกิดของคุณ พี่คะ พี่ก็ดื่มสองแก้วเหมือนกันนะ”
เซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินมองหน้ากัน เย่เชินหลินทำเพียงแค่ยิ้มให้เธอและพูดว่า: “อะไรก็ได้ สองแก้วก็ได้”
“ฉันจะไปเตรียมให้ค่ะ” เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้นยืนแต่หลังเธอถูกเย่เชินหลินจัดการ ขาของเธอก็ยังสั่นอยู่
“พี่คะ พี่น่าเหนื่อยเกินไป เดี๋ยวฉันไปเอง”
ทุกคนรู้ดีว่าทำไมเซี่ยชีหรั่นถึงเหนื่อยมาก ใบหน้าของเธอจึงเปลี่ยนเป็นสีแดงในคราวเดียว
ส้งหลิงหลิงยิ้มอย่างอ่อนโยนบนใบหน้าของเธอ แต่เธอกำลังคิดในใจว่า เซี่ยชีหรั่นในที่สุดวันดีๆของเธอก็สิ้นสุดลงแล้ว
พรุ่งนี้เช้าเธอจะเห็นน้องสาวที่เธอห่วงใยที่สุดตื่นขึ้นมาบนเตียงของผู้ชายที่เธอรัก
แม้ว่าเธอจะไม่ชอบเซี่ยชีหรั่นแต่เธอก็ยังสามารถเห็นได้ว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นห่วงโม่เสี่ยวหนงจริงๆ น่าเสียดายที่เธอเลี้ยงงู แถมยังเป็นงูที่สวยงามซะด้วย