สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 839 สาวใช้ตัวแสบ 743

ตอนที่ 839 สาวใช้ตัวแสบ 743
“ฉันไม่เหนื่อย ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปเอง” เซี่ยชีหรั่นกล่าว
“โอ้ย พี่คะ ฉันเป็นหนี้พี่เขยตั้งมากมาย พี่ไม่ให้โอกาสฉันทำอะไรบ้างเลย ไม่ให้ฉันทำอาหารและฉันไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรเป็นของขวัญตอนนี้ฉันกำลังจะเอาเครื่องดื่ม ก็จะไม่ให้ฉันทำอีก หรือว่าไม่เชื่อฉันเหรอ”
“โอเคๆ เธอไปเลย ยัยผู้หญิงคนนี้นี่”
พ่อบ้านพยายามติดตามโม่เสี่ยวหนง แต่เซี่ยชีหรั่นกลับขยิบตาให้เขาและบอกเขาว่าอย่าตามไป
เธอรู้ว่าโม่เสี่ยวหนงเป็นคนอ่อนไหวและรอบคอบ เธอเชื่อมั่นในตัวน้องสาวของเธอและไม่ต้องการให้เธอสงสัยหรือให้เธอเห็นว่าคนอื่นสงสัยเธอ
โม่เสี่ยวหนงชอบไปรอบๆในวิลล่าแห่งนี้ เธอจึงรู้ว่าห้องเก็บไวน์อยู่ที่ไหน
ในไม่ช้าโม่เสี่ยวหนงก็หยิบไวน์สองขวดจากห้องเก็บไวน์และพาไปที่ห้องอาหารแล้วมอบให้คนรับใช้เพื่อเปิด เธอกลับมานั่งที่เบาะ เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าเล็กๆของเย่เจิ้งเหิง
ส้งหลิงหลิงตัดสินจากการเคลื่อนไหวที่ละเอียดอ่อนของเธอแล้วว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผน
มันเร็วเกินไปในเวลานี้ถ้าจะวางยา คนรับใช้ยังเดินผ่านไปมาแถมยังมีพ่อบ้านเป็นอุปสรรค คงไม่สำเร็จแน่
ดังนั้นตอนที่โม่เสี่ยวหนงไปรับไวน์เพียงเพื่อปูทางไปสู่การวางยาที่แท้จริงและเพื่อให้พวกเขาผ่อนคลายการป้องกันโม่เสี่ยวหนง
“พี่คะ พี่เขย ฉันจะรินไวน์ให้นะ” โม่เสี่ยวหนงยิ้มและลุกขึ้นช่วยเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นรินไวน์แล้วเธอก็รินใส่แก้วตัวเอง
“คุณส้งต้องการเลี้ยงลูกด้วยนมแม่จึงไม่สามารถดื่มไวน์ได้” โม่เสี่ยวหนงเหลือบมองส้งหลิงหลิงอย่างเย็นชาและถามเธอ
ส้งหลิงหลิงยิ้มและพูดว่า “ใช่ ดื่มไม่ได้ ถ้าดื่มเดี๋ยวเหิงเหิงจะเมาได้ตอนกินนม”
อาหารเย็นมือนี้ดูจะกระอักกระอ่วน เซี่ยชีหรั่นพยายามเต็มที่เพื่อแสดงว่ามีความสุข แต่ส้งหลิงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะก็ยังทำให้เธอนึกถึงอดีต
ในช่วงวันที่ขมขื่นนั้น ส้งหลิงหลิงเป็นคู่หมั้นที่ชอบธรรมของเย่เชินหลอน เธอและฟางลี่น่ารวมถึงเหอเหวินต่างก็ถือเป็นผู้หญิงของเขา โต๊ะอาหารนี้เป็นเหมือนฮาเร็มขนาดย่อม
แม้ว่าเธอจะนั่งข้างๆเย่เชินหลิน ส่วนส้งหลิงหลิงก็ถือได้ว่าเป็นแขกเท่านั้น แต่เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เมื่อนึกถึงการกระทำของส้งหลิงหลิงในอดีต
“พี่คะ พี่เขย ชนแก้วค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่คุณทำให้ฉัน!” โม่เสี่ยวหนงยกแก้วขึ้นและดื่มมัน
เย่เชินหลินยิ้มเบาๆและยกแก้วขึ้นดื่ม เซี่ยชีหรั่นกำลังจะดื่มแต่เขายื่นมือใหญ่ออกมาแล้วหยิบแก้วของเธอแล้วดื่มมันทั้งหมดด้วยตัวเอง
“พี่เขย คุณเป็นคนดีมาก พี่สาวของฉันคงมีความสุขมากเพราะพี่สาวของฉันสามารถหาคุณที่เป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบเจอ ฉันขอดื่มให้คุณอีกแก้ว!” โม่เสี่ยวหนงลุกขึ้นและไปรับแก้วของเย่เชินหลินแต่เซี่ยชีหรั่นยั้งมือไว้
“เอาล่ะเสี่ยวหนง พี่เขยและฉันรู้เจตนาของเธอแล้ว อย่าปล่อยให้เขาดื่มแอลกอฮอล์มากจนทำร้ายร่างกายเขา”
มือของโม่เสี่ยวหนงกุมเซี่ยชีหรั่นไว้แล้วเธอก็พูดว่า “โธ่ พี่คะ ทำไมเจ้าขี้เหนียวขนาดนี้ ใครจะไม่รู้ว่าพี่เขยได้ดื่มเป็นพันๆแก้วไม่เมาและการดื่มไวน์เพียงเล็กน้อยนี้ก็ไม่เป็นอะไร”
หลังจากที่โม่เสี่ยวหนงพูดจบก็รินไวน์ให้เย่เชินหลินอีกครั้ง
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เย่เชินหลินอย่างเป็นห่วง เย่เชินหลินเอื้อมมือไปตบมือเล็กๆของเธอและพูดเบาๆว่า “น้องสาวของคุณไม่ได้พูดแล้วเหรอว่าดื่มเป็นพันแก้วโดยไม่เมาได้ ไม่ต้องกังวล ไวน์เล็กน้อยนี้ไม่เป็นไร”
โม่เสี่ยวหนงรินไวน์ใส่แก้วอีกครั้ง แล้วเย่เชินหลินก็ดื่ม โม่เสี่ยวหนงพยายามหาเหตุผลหลายประการที่จะรินไวน์ให้เย่เชินหลินและเขาก็ยังดื่มมันไปเรื่อยๆ
ความร่วมมือของเย่เชินหลินทำให้เซี่ยชีหรั่นประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่ชอบโม่เสี่ยวหนงมากนักเธอรู้ ความร่วมมือของเขาที่ให้โม่เสี่ยวหนงในวันนี้นั้นเพื่อเธอเซี่ยชีหรั่น ยิ่งเขาเป็นแบบนี้เธอก็ยิ่งรู้สึกเป็นห่วงที่เขาดื่มไวน์มาก
ไม่มีใครในโลกที่ไม่เมา นอกจากนี้เขายังเป็นคนธรรมดา เขาจะไม่เมาได้อย่างไร เขาจะไม่เศร้าได้อย่างไรเมื่อเขาดื่มมากเกินไป
เมื่อมือของโม่เสี่ยวหนงยื่นออกไปที่แก้วไวน์ของเย่เชินหลินอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นก็หยิบแก้วไวน์ออกไปและโม่เสี่ยวหนงไม่ได้รับอนุญาตให้รินไวน์ให้เย่เชินหลินอีกต่อไป
“พี่คะ พี่ก็เห็นว่าพี่เขยมีความสุขแค่ไหนที่ดื่มเหล้า ไม่ใช่ว่าฉันจะว่าพี่นะ แต่ผู้หญิงไม่ควรบังคับผู้ชายมากเกินไป เขาก็อยากสังสรรค์ข้างนอกบ้าง ใช่ไหมคะ?”
“พี่เขย ไม่ใช่เหรอ ดื่มอีกแก้วเถอะค่ะ” โม่เสี่ยวหนงหันไปหาเย่เชินหลิน เธอรู้สึกว่าเธอไม่จำเป็นต้องใช้ยาปลุกเซ็กส์หลังจากที่เขาดื่มแบบนี้แล้ว เย่เชินหลินจะไม่สามารถหลบฝ่ามือของเธอได้
“ไม่มีปัญหา” เย่เชินหลินกล่าว โม่เสี่ยวหนงมองไปที่ดวงตาของเย่เชินหลินราวกับว่าเห็นความคลุมเครือบางอย่าง
เธอไม่รู้ว่าเธอมีภาพลวงตาหรือเปล่า ไม่รู้เพราะว่าคืนนี้เธอจะได้นอนบนเตียงของเย่เชินหลินรึเปล่าเลยรู้สึกใจเต้นเร็วขึ้นเมื่อเขามองไปที่เธอและใบหน้าของเธอเริ่มแดง
“เสี่ยวหนง ไม่ดื่มแล้ว ดูหน้าพี่เขยแดงสิหมดแล้ว…”
“ไม่เป็นไร ฉันดื่มเยอะก็ยังสบายมาก ยังไงก็ไม่มีอะไรต้องทำอยู่แล้ว เดี๋ยวก็กลับห้องไปนอน คืนนี้พี่ไม่ต้องดื่มนะ คุณส้งกับทุกคนห้ามดื่ม เดี๋ยวไม่มีคนอยู่เป็นเพื่อนพี่เขย มา พี่เขย เราดื่มอีกแก้วกันเถอะ”
หัวของโม่เสี่ยวหนงมึนหัวเล็กน้อย เมื่อเธอยืนขึ้นเธอก็เริ่มโงนเงน
ส้งหลิงหลิงที่ไม่พูดอะไร รีบกอดลูกของเธอเพื่อซ่อนตัว และตำหนิเธออย่างไม่พอใจ “โม่เสี่ยวหนง! อย่าเมานะ ลูกของฉันยังอยู่ที่นี่ ถ้าคุณล้มแล้วทำลูกฉันเจ็บ ฉันจะไม่ให้อภัยคุณ”
คำตำหนิของส้งหลิงหลิงทำให้สมองของโม่เสี่ยวหนงได้สติขึ้นเล็กน้อย มันอันตราย เธอเกือบจะดีใจและดื่มมากเกินไป
ให้พอดีที่เซี่ยชีหรั่นรั้งไว้ พูดไม่ว่ายังไงก็ไม่ให้เย่เชินหลินดื่มแล้ว โม่เสี่ยวหนงจะยื่นมือชี้หน้าเธอ แล้วยิ้มเยาะ “ดูสิ ดูพี่สาวของฉัน ฉันโกรธแล้วนะ ยัยคนใจแคบไม่กินเหล้าก็ได้ๆ ไม่ดื่มแล้ว โอเค ฉันอิ่มแล้ว ฉันจะกลับห้องไปนอน”
โม่เสี่ยวหนงดูเหมือนจะเมา พูดจบก็เดินกลับอย่างช้าๆ
“เสี่ยวหนง!” เซี่ยชีหรั่นหยุดเธอ
“เธอดื่มอย่างเดียว ไม่ได้กินอะไรเลย อย่าเพิ่งไป กินข้าวสักนิดนะแล้วค่อยหลับไปนอน”
“ฉันไม่อยากกิน ฉันไม่อยากกิน คุณมีความสุขมากขนาดนั้น ฉันเลยไม่อยากกิน ถ้าฉันแต่งงานตอนนี้ฉันคงนั่งอยู่ที่นี่เป็นคู่กับเลี่ยวเหวยตงแต่เมื่อฉันคิดถึงไอ้หมอนั่นฉันจะเจริญอาหารได้อย่างไร พี่กินไปเถอะ กินให้อร่อย ไม่ต้องกังวลเรื่องฉัน ” โม่เสี่ยวหนง่าอย่างสะอื้น
เซี่ยชีหรั่นจะมีอารมณ์ที่ไหนกินลง เธอลุกขึ้น มองเย่เชินหลินอย่างลำบากใจ เขายิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพูดว่า “ไปดูแลเธอเถอะ ไม่ต้องกังวล”
“ถ้าอย่างนั้นคุณ… แต่วันนี้เป็นวันเกิดของคุณ… ” เซี่ยชีหรั่นทนไม่ได้แต่เย่เชินหลินก็ยิ้มอย่างไม่แยแส
“วันเกิดของผม คุณไม่ได้ฉลองกับฉันไปแล้วเหรอ อีกอย่างเย่เจิ้งเหิงยังอยู่กับผม ไม่เป็นไร”
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ส้งหลิงหลิงแล้วมองไปที่เด็ก ถ้าเธอจากไปเย่เชินหลิน ส้งหลิงหลิงและลูกชายของพวกเขาจะถูกทิ้งไว้ที่โต๊ะ
ไม่ว่าเธอจะใจดีแค่ไหนแต่เธอก็ไม่ชอบที่จะเห็นพวกเขานั่งอยู่ที่นี่เหมือนครอบครัวสามคนเพื่อฉลองวันเกิดของเย่เชินหลินด้วยกันหรอก
เพียงแต่โม่เสี่ยวหนงกำลังเดินโงนเงนและเธอก็กังวลจริงๆ
“พี่คะ ไม่ไปกับฉันหรอก อยู่นี่กับพี่เขยแหละ ฉันกลับไปคนเดียวก็ดีแล้ว” โม่เสี่ยวหนงพูดพร้อมกับยืดแขนออกและทำท่าเหมือนจะบิน
เมาขนาดนี้แล้วยังจะบอกว่าไม่เป็นไร เซี่ยชีหรั่นไล่ตามเธอไปและจับร่างที่แกว่งไปมาของโม่เสี่ยวหนง
“ฉันบอกให้ดื่มน้อยๆก็ไม่ฟัง เป็นไงมั้ง อยากไปห้องน้ำมั้ย”
“ไม่ต้อง… ดื่มไปแค่นิดเดียวเอง ยังดื่มเพิ่มได้อีกสองสามแก้ว” โม่เสี่ยวหนงบ่นและคิ้วของเซี่ยชีหรั่นก็ขมวดแน่นขึ้น
ที่โต๊ะ เย่เชินหลินนั่งเหม่อๆรินไวน์ให้ตัวเองหนึ่งแก้วแล้วดื่มช้าๆ ไม่มีใครเห็นว่าเขาคิดอะไรอยู่
ส้งหลิงหลิงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะรักษาอารมณ์ของเธอให้คงที่ในวันนี้
เธอคิดว่ามีเพียงความเกลียดชังที่เหลืออยู่สำหรับผู้ชายที่ชื่อเย่เชินหลินคนนี้และไม่มีอารมณ์อื่นใดแม้แต่ความรัก
เธอยังคงประเมินตำแหน่งของเย่เชินหลินในใจของเธอต่ำเกินไป การนั่งอยู่ที่นี่ในตอนนี้ภายใต้ท่าทางที่สงบของเธอ แต่หัวใจของเธอกลับเดือดมาก
คืนนี้เธอต้องการช่วยโม่เสี่ยวหนงเพื่อทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงของเย่เชินหลิน เธอคิดว่าโม่เสี่ยวหนงกำลังจะเข้าไปพัวพันเย่เชินหลิน ภาพแบบนั้นฉายในใจของเธอ เพียงแค่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เธอก็อยากจะฉีกหน้าโม่เสี่ยวหนง
น่าเสียดายที่ไม่ว่าเธอจะหึงแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถหยุดโม่เสี่ยวหนงได้ เธอต้องทนไม่ว่าเธอจะเกลียดแค่ไหนก็ตาม เธอรู้ว่าไม่ว่าเธอจะใช้วิธีใดในการกลับมาหาเธอในช่วงเวลาสั้นๆ นอกจากปล่อยให้เซี่ยชีหรั่นออกจากตระกูลเย่แล้วเธอก็พยายามดูแลเด็ก
ตราบใดที่เด็กอยู่ที่นี่ เธอก็มีโอกาสเป็นแม่ของเด็กเสมอ เซี่ยชีหรั่นปวดใจแล้วหนีไป ความแตกแยกระหว่างพวกเขาจะไม่สามารถแก้ไขได้
เด็กน้อยเติบโตขึ้นในแต่ละวันและจะกลายเป็นสะพานเชื่อมระหว่างเธอกับเย่เชินหลิน ตราบใดที่ไม่มีผู้หญิงคนนี้อยู่เคียงข้างเขาสิ่งต่างๆก็จะง่ายขึ้นมากในอนาคต
“เหิงเหิงวันนี้เป็นวันเกิดของพ่อ แม่จะรินไวน์แทน โอเคมั้ย” ส้งหลิงหลิงกระซิบบอกเด็กคนนั้น จากนั้นก็ยกชามซุปขึ้นมาตรงหน้าเธอมองตรงไปที่เย่เชินหลิน กระตือรือร้นที่จะพูดคุยกับเขา
เย่เชินหลินไม่ได้พูดอะไรกับเธอเป็นเวลานาน
“เหิงเหิงบอกว่าสุขสันต์วันเกิด” เสียงของส้งหลิงหลิงไม่มั่นคงเล็กน้อยและมันฟังดูสำลักเล็กน้อย
เย่เชินหลินรินไวน์เงยหน้าขึ้นมองส้งหลิงหลิงจากนั้นดื่มไวน์
“ช่วงนี้คุณคิดอะไรอยู่ ไม่มีอะไรอยากจะบอกผมหรือ?” ดวงตาของเย่เชินหลินดูเบลอเล็กน้อยหลังจากดื่ม เขาจ้องไปที่ส้งหลิงหลิงเช่นนั้นและในใจของส้งหลิงหลิงก็ร้อนรน
โม่เสี่ยวหนงกำลังจะให้วางยาคุณในตอนกลางคืนและประโยคนี้เกือบหลุดออกจากปากของเธอ
ปรากฏว่าเย่เชินหลินยังคงทำให้เธอสั่นคลอนได้อย่างง่ายดาย ส้งหลิงหลิงมองเด็กที่กำลังหลับใหลอยู่ในอ้อมแขนของเธอและได้คืนสติอีกครั้ง