สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 860 สาวใช้ตัวแสบ 764

 ตอนที่ 860 สาวใช้ตัวแสบ 764　　
ตอนนี้เธอไม่ต้องการปกปิดอีกต่อไปเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถจำกัด และเธออยู่ต่างประเทศอีก ดังนั้นเธอจึงไม่อยากเจอเรื่องอะไรร้ายๆ
“พี่เหอไท้ ฉันเจอคนแปลกๆคนนึง….” เซี่ยชีหรั่นเล่าตั้งแต่ที่เจอเจ้าชายหย่าหลุนวันแรกจนถึงวันนี้ตอนเที่ยงว่าเจอกันกี่ครั้งให้หลี่เหอไท้ฟัง
หลี่เหอไท้เพียงแต่ยิ้มอ่อนโยน แล้วปลอบเธอว่า “ไม่เป็นไร ถือซะว่าคนนั้น ในใจแผงเล่ห์เหลี่ยม ก็ทำอะไรเธอไม่ได้”
“อืม ฉันก็เชื่อว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันดูฐานะเขาแล้วก็ไม่ธรรมดา น่าจะไม่พลีพลาม” แม้จะไม่ได้คลุกคลีมาก แต่เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกได้ว่าทุกอิริยาบถของคนนั้นที่แสดงออกมาไม่ธรรมดาแน่นอน แม้แต่เบื้องหลังก็น่าจะใหญ่กว่าเย่เชินหลินกับหลี่เหอไท้
“พี่เหอไท้ ฉันน่าจะคิดมากไป เรื่องนี้พี่ไม่ต้องสนใจ ช่วงนี้ฉันแปลกๆ”
หลี่เหอไท้ฟังออกว่าเซี่ยชีหรั่นกลัวเขากังวลใจเท่านั้น ในเมื่อเขาพาเธอออกมา แน่นอนเขาต้องรับประกันความปลอดภัยของเธอ
หลังจากกินข้าว เขาส่งเซี่ยชีหรั่นกลับโรงแรม ถึงจะแอบเรียกคนที่ตามมา แล้วถามพวกเขาว่า “ช่วงนี้มีใครที่แอบตามเซี่ยชีหรั่นไหม?”
“มีครับ คุณชายหลี่”
“มันเป็นใคร?”
“รายละเอียดยังไม่ทราบ คนนั้นดูเหมือนจะลึกลับมาก ทุกครั้งที่พวกเราอยากตรวจว่าฝ่ายตรงข้ามคือใคร พวกเขาจะหลบซ่อนอย่างฉลาด”
“รู้แล้ว จับตาดูต่อไป อย่าให้ใครเข้าใกล้เธอ”
“ครับ คุณชายหลี่”
วันนี้ตอนบ่ายพวกเขาจะไปเข้าร่วมงานพื้นที่เกษตรกรรมที่ออสเตรเลีย ตอนกลางคืน พวกเขาวางแผนไป เกาะริมฝีปากดูนกเพนกวิน
ถ้าไม่ใช่ว่าตกลงกับเซี่ยชีหรั่นเรื่องการเดินทางคืนนี้ หลี่เหอไท้จะเปลี่ยนแผนการเพราะเรื่องที่เธอพูดเมื่อเช้า
เซี่ยชีหรั่นฝืนแสดงว่าสนใจกับแผนการเดินทางทั้งหมด มีเพียงอย่างเดียวคือไป “เกาะเพนกวิน” เพื่อดูนกเพนกวินเธอกระตือรือร้นมาก
ไม่อยากให้เซี่ยชีหรั่นผิดหวัง แต่เพราะหลี่เหอไท้มั่นใจความสามารถของภายใต้การควบคุมของตัวเอง เขายังคงพาเซี่ยชีหรั่นไป
หลี่เหอไท้กับเซี่ยชีหรั่นอยู่ที่จุดชมวิวรอพระอาทิตย์ตก มองดูฝูงนกเพนกวินน้อยขึ้นฝั่งเป็นกลุ่ม โยกเยกเดินส่ายกลับไปที่รังของตัวเอง
เซี่ยชีหรั่นมองดูนกเพนกวินที่น่ารักพวกนั้น
บ้านของเธออยู่ที่ไหน? เย่เชินหลินมักจะเคยพูดเสมอว่า ผมพาคุณกลับบ้าน บ้านของผมก็คือบ้านของคุณ หลังจากนั้นหล่ะ? เธอสูญเสียเย่เชินหลินไปแล้ว บ้านของเขาก็ไม่ใช่บ้านของเธออีก
ตอนนี้เขาเป็นบ้านของเสี่ยวเย่เจิ้งเหิง เป็นบ้านของส้งหลิงหลิง เพียงแต่จะไม่ใช่บ้านของเซี่ยชีหรั่นอีก
นกเพนกวินตัวน้อยมักจะกลับบ้านในเวลากลางคืน เพราะกลัวแหล่งกำเนิดแสงเทียมจะทำให้ดวงตาของพวกมันระคายเคือง ดังนั้นเกาะนี้จึงดำเนินการควบคุมแสงในเวลานี้ ดูหลอดไฟดวงน้อยริมฝั่ง
ในสภาพแวดล้อมที่มืดมิด ผู้คนกำลังเฝ้าดูนกเพนกวินตัวน้อยอย่างตั้งใจ นี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับผู้ที่ต้องการดำเนินการบางอย่างที่เป็นความลับ
องครักษ์คิดวิธียกเลิกการเดินทางมาดูนกเพนกวิน พวกเขาพาคนมาสิบกว่าคนมากันเอง
อันดับแรกพวกเขาตรวจสอบมาแล้ว หลี่เหอไท้เตรียมบอดี้การ์ดเฉพาะ แต่จำนวนทั้งหมดมีเพียง6คน
ตัวคนเดียวยากที่จะต่อกรคนเยอะ คืนนี้พวกเขาจะต้องเอาเซี่ยชีหรั่นส่งถึงบนเตียงเจ้าชายหย่าหลุนอย่างแน่นอน
ชมนกเพนกวินน้อยไม่อนุญาตให้ถ่ายรูปและวิดีโอ ทุกคนอยู่ในความเงียบโดยอัตโนมัติ ขณะเดียวกันกลุ่มคนนั้นอยู่ในความมืด
มองนกเพนกวินกลับบ้านอย่างมีความสุข น้ำตาเซี่ยชีหรั่นไหลอาบลงมาบนใบหน้า
เธอร้องไห้เงียบๆ หลี่เหอไท้อยู่เป็นเพื่อนเธอเงียบๆ นอกจากพวกเขาสองคน คนอื่นๆต่างกำลังดูฉากที่นกเพนกวินกลับบ้าน
องครักษ์ของเจ้าชายหย่าหลุนจัดคนให้เข้าใกล้เป้าหมาย พวกเขาทุกคนเป็นมืออาชีพที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีและพวกเขาก็ไม่ง่ายที่จะถูกคนทั่วไปพบเห็นเมื่อทำภารกิจพิเศษ
พวกเขาเข้าใกล้เป้าหมายอย่างเงียบ ๆ และบอดี้การ์ดของหลี่เหอไท้ก็สังเกตเห็นเช่นกันเมื่อพวกเขากำลังจะต่อต้านหลายคนก็รู้สึกหมดสติในเวลาเดียวกันพวกเขาถูกยิงด้วยปืนยาสลบและตกลงไปด้านข้างอย่างเงียบ ๆ
คนของเจ้าชายหย่าหลุนที่อยู่ตรงนี้ได้ประคองให้พวกเขาพิงรั้วไม้อย่างเงียบ ๆ ขั้นตอนทั้งหมดใช้เวลาสั้นมาก แม้แต่คนที่อยู่ใกล้ๆคนก็ยังไม่ทันสังเกต
จากนั้นพวกเขาก็เข้าใกล้เป้าหมายที่สำคัญที่สุด ทำให้หลี่เหอไท้และ เซี่ยชีหรั่นเป็นอัมพาตด้วยเทคนิคเดียวกัน จากนั้นทั้งสองคนที่ไม่ได้สติก็ได้รับความช่วยเหลือจากพวกเขาและถอยออกจากพื้นที่อย่างเงียบ ๆ
ตอนนี้ฉากนั้นมืดเกินไป ช่วงเวลาก่อนมืดพวกเขายังกำหนดตำแหน่งได้ หากพวกเขาไม่ได้รับการฝึกฝนอย่างมืออาชีพ ไม่มีทางที่จะเข้าใกล้เป้าหมายได้อย่างแม่นยำในความมืดพวกเขาพยายามหลีกเลี่ยงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของจุดชมวิว วางหลี่เหอไท้ที่หมดสติลงข้างทางและพาเซี่ยชีหรั่นเข้าขึ้นรถไปคนเดียว
การหลีกเลี่ยงการถูกพบเห็น พวกเขาขับรถไปตามความมืดทันทีที่มีการเตรียมการ
“ฉันเคยบอกแล้วว่าเรื่องนี้มันง่ายมาก หลี่เหอไท้จะแค่ไหนเชียว เรื่องธุรกิจอาจจะได้อยู่” องครักษ์ของเจ้าชายหย่าหลุนใช้ภาษาฝานหลาย พูดกับองครักษ์อีกคน
“คนหน่ะพามาแล้ว ผมยังเป็นกังวล เจ้าชายหย่าหลุนของพวกเราจะไม่ชอบที่พวกเราทำอย่างนี้ นิสัยของเจ้าชายของพวกเราเป็นยังไงนายก็รู้ เขาชอบขั้นตอนที่ต้องพิชิต พวกเราพาผู้หญิงไปส่งเขาที่เตียง ไม่แน่เขาอาจกลับทำให้พวกเราลำบาก”
“นี่นายผิดแล้ว เจ้าชายหย่าหลุนของพวกเราไม่เหมือนที่เราเห็นภายนอกที่ดูท่าทางสง่าอย่างนั้นนะ นายจำไม่ได้หรอที่เมื่อก่อนเขาก็ใช้วิธีนี้จัดการกับผู้หญิง? นายดูตอนนี้เขาอยากได้ผู้หญิงคนนี้จนน้ำลายหก แค่ ออกหน้าไม่ค่อยได้ พวกเราทำอย่างนี้ หากเขาไม่ยินยอม เขายังสามารถถือโอกาสแสดงท่าทางที่สง่างามต่อหน้าผู้หญิงคนนี้และด่าว่าพวกเราได้ ถ้าเขายินยอมเขาจะรีบอยากได้ร่างของเธอทันที ไม่ว่าจะพูดยังไง เจ้าชายของเราจะไม่ตำหนิเรา นายสบายใจได้รอเจ้าชายชื่นชมพวกเราเถอะ!”
องครักษ์อีกคนคิดแล้ว ที่เขาพูดก็ไม่มีเหตุผล แต่ก็ไม่ได้คัดค้าน
องครักษ์ที่วางแผนทำเรื่องนี้คิดสักพักแล้วพูดขึ้นอีกว่า “ทางที่ดีพวกเรายังต้องระมัดระวัง ก่อนอื่นพาผู้หญิงไปที่อื่นให้เธอทำงานดีๆ ทำให้เธอรู้ถึงฐานะของเจ้าชายเรา เพียงแค่เธอยอมจำนน พวกเราก็สามารถบอกกับเจ้าชายว่าเธอเป็นฝ่ายขอร้องให้พวกเราพาเธอมาเจอเจ้าชาย นายว่าอย่างนี้ดีกว่าไหม?”
คนนั้นพยักหน้าพูดว่า “แบบนี้ดีกว่าแผนการครั้งที่แล้ว”
“งั้นจะทำยังไงดีล่ะ พวกเราพาเธอไปพักที่บ้านของเจ้าชายที่อยู่ข้างๆคอนโดนั้นก่อน”
“ขับเร็วหน่อย เดี๋ยวฤทธิ์ยาสลบก็หมดหรอก ถึงเวลาเธอร้องขอความช่วยเหลือจะยุ่งยากมาก”
“ได้!” หลังจากทั้งสองคนปรึกษากัน พวกเขาเพิ่มคันเร่งและขับรถเร็วขึ้นมาก
“รีบอีกหน่อยเถอะ!”
“ไม่ต้องกังวล คนที่สามารถทนต่อยาชาได้จะไม่ตื่นเร็วนัก เว้นแต่จะได้รับการฝึกฝนอย่างมืออาชีพ”
สิ้นสุดเสียงคนนี้ ก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากด้านหลัง ตามด้วยพวกเขาพบว่าประตูรถถูกเปิดออกอย่างไว เซี่ยชีหรั่นลงจากรถอย่างว่องไว
รอเวลาที่พวกเขาสองคนวิตกกังวลเบรกรถลงรถวิ่งไล่ เห็นเซี่ยชีหรั่นรีบวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเขายกปืนยาสลบขึ้นมาจะยิงเธอ ถูกเธอหลบออกอย่างคล่องแคล่ว
พวกเขาไล่ตามนานแล้ว สุดท้ายก็ไล่ตามไม่ทันเธอ
“ห่วยแตก!” องครักษ์ใช้คำว่าหยาบคาย ทำไมพวกเขาไม่เคยรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นมีฝีมือล่ะ?
“ผู้หญิงคนนี้คือใคร? สายลับ? ทำไมถึงมีทักษะดีขนาดนี้?” คนนั้นถามขึ้น อีกคนก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ ผมเคยเห็นเธอล้มลงตั้งกี่ครั้งแล้ว เป็นแค่คนธรรมดาแน่นอน เป็นสายลับไม่ได้แน่นอน”
“คุณเห็นกับตาว่าเธอหลบปืนยาสลบของพวกเราได้ ถ้าไม่ใช่สายลับอบรมมาเฉพาะจะทำแบบนี้ได้หรอ? ผมสงสัยพวกเราตั้งแต่เริ่มไม่เคยยิงโดนเธอ เธอแอบฟังพวกเราคุยกันเงียบๆอยู่บนรถ”
“สมควรตาย! พวกเราล้วนไม่ได้เห็นหน้าเธอ คาดว่าพวกเราจะจับผิดคนแล้ว”
“ล่อเสือออกจากถ้ำ?” องครักษ์คนนั้นใช้ภาษาจีนอย่างเชี่ยวชาญพูดหนึ่งประโยค เพื่อนร่วมกลุ่มพยักหน้า
“ดูแล้ว ดูแล้วพวกเราจะประเมินค่าหลี่เหอไท้ต่ำไป”
“ตอนนี้พวกเรากลับเนื้อกลับตัวเถอะ! ในเมื่อทุกอย่างดำเนินการไปหมดแล้วยกเลิกกลางคัน ถ้าเจ้าชายรู้เรื่องแล้วพวกเราตายอย่างเวทนาแน่”
……
เวลานี้ เซี่ยชีหรั่นยังคงไม่สังเกตเห็น ยังมองดูนกเพนกวินกลับรัง
นกเพนกวินเหล่านี้น่าทึ่งมาก พวกมันจะอยู่ข้างนอกเป็นเวลาสองหรือสามวัน แต่เมื่อพวกมันกลับมาที่รังพวกมันก็เหมือนดูนาฬิกาเป็น ในตอนกลางคืนถึงจะไม่ได้นัดหมายแต่พวกมันมักจะเจอกันในตอนกลางคืน และกลับมาในยามค่ำคืน
อาจจะเพราะร้องไห้นานเกินไป จิตใจของเซี่ยชีหรั่นนั้นสงบลงแล้ว
เธอคิด เธอไม่ควรตำหนิเย่เชินหลินเขาเคยให้ความรักกับเธอ เคยใช้หัวใจดูแลเธอ อีกอย่างเขาพูดถูก เขาเป็นพ่อแล้ว ต้องรับผิดชอบและเขาควรคิดถึงลูกมากๆ ไม่มีใครสามารถเข้าใจถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายได้ทั้งหมด เขาเป็นผู้ชาย เป็นพ่อ ความคิดของเขาแน่นอนไม่เหมือนเธอ
พวกนกเพนกวินกลับบ้านหมดแล้ว และเธอจะมีบ้านเป็นของตัวเอง เธอมีบ้านของตัวเองอยู่แล้ว เธอมีพ่อแม่ พี่ชาย อย่างนี้ไม่ดีหรอ?
เซี่ยชีหรั่น เธอสามารถสงบลงได้
เธอยกมุมริมฝีปากเล็กน้อย ยิ้มแล้วมองไปที่กลุ่มนกเพนกวิน เธอรู้สึกว่าฉากแบบนี้สงบและสวยงามจริงๆ
เย่เชินหลิน ผ่านมาหลายวันแล้ว คุณสงบลงบ้างแล้วใช้ไหม? ครั้งก่อนไห่ลี่หมินบอกว่าคุณดื่มเหล้าแล้ว วันที่เขาช่วยจัดงานวันเกิดให้คุณวันนั้น ฉันกลับเห็นคุณไม่ได้ดื่มเหล้า คุณสงบเงียบขนาดนั้น ในใจคุณคงแข็งแกร่งกว่าฉัน
เวลานี้คุณทำอะไรอยู่นะ? อยู่เป็นเพื่อนส้งหลิงหลิงรึเปล่า กำลังกล่อมให้เย่เจิ้งเหิงมีความสุข? หรือว่า คุณออกต่างประเทศอย่างที่เขาพูด? ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน ฉันหวังว่าคุณจะสามารถเหมือนนกเพนกวินไม่มีเรื่องกลุ้มใจ ภายในใจนั้นรู้สึกอบอุ่นปลอดภัย
“พวกเราไปดูทางนู้นกัน ทิวทัศน์ตรงนั้นดีกว่า” หลี่เหอไท้พูดแนบหูเซี่ยชีหรั่นด้วยเสียงเบา เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า เดิมตามเขาไปในความมืด
พวกเขาแยกกันไม่นาน องครักษ์ทั้งสองของเจ้าชายหย่าหลุนก็กลับมา มาถึงสถานที่ที่เป็นจุดเริ่มต้น
เสียมืดแล้ว พวกเขายังคงไม่สามารถกำหนดเป้าหมายแน่นอนได้ ได้แต่กลับมาทั้งที่ไม่สำเร็จ