สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 874 สาวใช้ตัวแสบ 778

ตอนที่ 874 สาวใช้ตัวแสบ 778
ไม่มีใครกล้าท้าทายเธอเหมือนเซี่ยชีหรั่นแล้วเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยจะไม่โกรธได้อย่างไร
เธอโกรธมาก โกรธมากจนเธออยากจะฉีกใบหน้าที่สวยงามของเซี่ยชีหรั่นออกไปด้วยตัวเอง
เย่เชินหลินกอดร่างของเธอไว้และรู้สึกว่าร่างกายของเธอสั่นสะท้าน
“เย่เชินหลิน ฉันต้องการฆ่าเธอ!” เธอกัดฟันและพูดเป็นภาษาฝานหลาย
ยกเว้นชาวฝานหลายมีเพียงเย่เชินหลินเท่านั้นที่เข้าใจประโยคนี้
เซี่ยชีหรั่นไม่เข้าใจ แต่เธอสามารถบอกได้จากการแสดงออกของเธอ
กอดของเย่เชินหลิน เย่เชินหลินจูบหน้าผากของเธอซึ่งทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอึดอัดจริงๆ
ชัดเจนเกินไป เขากำลังป้องกันไม่ให้เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยทำอะไรกับเธอ
“คุณปล่อยให้เธอมา ฉันไม่สนใจว่าเธอจะทำอะไรกับฉัน” เซี่ยชีหรั่นขึ้นเสียงของเธอ
“kissme!” เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยมองไปที่เย่เชินหลินและพูดด้วยริมฝีปากของเธอ
ถึงแม้ว่าเธอจะฆ่าเซี่ยชีหรั่นแต่เธอก็ไม่สามารถบรรเทาความโกรธของเธอได้ ถ้าเธอฆ่าเธอ เธอก็ยังคงแพ้ เธอเปลี่ยนใจในทันที
เธอต้องการให้เธอเห็นเย่เชินหลินชอบเธอและจูบเธอ เธอต้องการทำลายหัวใจของเซี่ยชีหรั่น!
เย่เชินหลินหายใจเข้าลึกๆแล้วก็จูบที่ริมฝีปากของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจูบเธอที่ริมฝีปากและเขารู้สึกขยะแขยงอย่างมากในใจ แต่เขาต้องทำเพื่อความปลอดภัยชั่วคราวของผู้หญิงของเขา
เซี่ยชีหรั่นมองดูริมฝีปากทั้งสี่ของพวกเขาติดกัน มันเป็นไปตามที่เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยคาดไว้จริงๆ เธอใจสลาย
เธอไม่ต้องการให้เย่เชินหลินทำเช่นนี้! สิ่งที่เธอทำยิ่งทำให้เขาอับอาย
หัวใจของเธอถูกกรีดราวกับมีด แต่เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เธอทำได้เพียงยืนตัวแข็งทื่อมองดูริมฝีปากบางของเย่เชินหลินอนุญาตให้เธอดูดริมฝีปากของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย
“ไม่ ไม่” เธอส่ายหัวอย่างรุนแรง น้ำตาร่วงไปพร้อมกับการเคลื่อนไหว
ฉากดังกล่าวทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมากกว่าที่เห็นเย่เชินหลินและส้งหลิงหลิงบนเตียงในตอนนั้น หลี่เหอไท้ยื่นมือออกมาจับไหล่ของเธออย่างเงียบๆและกระซิบข้างหูเธอว่า “โอเค ไปกันเถอะ ตอนนี้พวกเขาเป็นแบบนี้ รักกันขนาดนี้ พวกเราไม่กวนดีกว่า เลิกกันไปก็ดี คุณไปตามทางของคุณ เขาก็ไปตามทางของเขา”
อยู่ไปก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะทำอะไรที่มากเกินไปหรือเปล่า
เขากำลังทำเพื่อเธอแต่เธอไม่อยากทำให้เขาลำบาก
เธอคิดว่าเรื่องใหญ่คือความตาย แต่เขาทนความตายของเธอไม่ได้ใช่ไหม?
เย่เชินหลินคนโง่!
“เจ้าหญิงหย่าฮุ่ย คุณชนะแล้ว” เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปากของเธอแน่นแล้วปล่อยมันไป กล่าวด้วยน้ำตาแห่งความเสียใจ ผู้แปลของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยแปลประโยคนี้ให้เธอและเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย ก็เหยียดแขนออกเพื่อโอบคอของเย่เชินหลิน จูบอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น
ที่ยอดเขาในคืนนั้น เย่เชินหลินกระตือรือร้นมาก เขาจูบเธอที่ริมฝีปาก แต่ตั้งแต่นั้นมาเขาตีตัวออกจากเธอ
เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยรู้สึกได้ว่าเธอตกหลุมรักเขาจริงๆ อย่างไรก็ตามเธอปรารถนาให้เย่เชินหลินจูบเธอ ปรารถนาให้เขาหลงใหลเช่นในคืนนั้น
มันแปลกที่แม้ว่าเขาจะจูบเธอ แต่เขาก็รู้สึกแตกต่างจากที่เขามอบให้เธอในคืนนั้น หรือเป็นเพราะตอนนี้เขาไม่เต็มใจใช่ไหม
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้มองไปที่ฉากนั้นอีกต่อไป หัวใจของเธอสับสนไปหมดในเวลานี้ เธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
หลี่เหอไท้เอาแขนโอบไหล่เธอ หันหน้าไปและจูบของพวกเขาก็จบลงในที่สุด
เย่เชินหลินพูดกับพ่อบ้านอย่างเย็นชา “อย่าให้ผู้หญิงคนนี้มาอยู่บ้านฉันอีก”
เสียงของเขาไม่ได้แหบเลย เซี่ยชีหรั่นจำได้ว่าเสียงของเขาเปลี่ยนไปทุกครั้งที่เขาจูบเธออย่างดุเดือด
นี่แสดงให้เห็นว่าเขาไม่มีความปรารถนาในตัวเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย แต่เขามีลูกกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเพื่อเธอจริงๆหรือ?
เธออยากจะย้ำความคิดของเธอกับเขาอีกครั้ง แต่เธอไม่สามารถเผชิญหน้ากับเขาได้อีก เขาต้องมีแผนของเขา
เซี่ยชีหรั่นย้อมใจและเร่งฝีเท้า
ระหว่างทางกลับ เซี่ยชีหรั่นไม่มีน้ำตาเธอจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความงุนงง ใช้เวลานานก่อนที่เธอจะถอนหายใจและหันไปมองหลี่เหอไท้ในที่นั่งคนขับ
“พี่เหอไท้คิดว่าฉันควรทำยังไงดี ไม่อยากให้เขาทำแบบนี้เพื่อฉันเลย เลิกกันแล้วฉันไม่อยากเป็นหนี้เขา”
“ไม่ใช่ว่าคุณไม่อยากเป็นหนี้เขา คุณรักเขา” หลี่เหอไท้พูดช้าๆและเขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างนับไม่ถ้วนในใจ
ทุกข์ใจคำสองคำนี้กระตุ้นหัวใจของเซี่ยชีหรั่นได้อย่างง่ายดายและน้ำตาของเธอก็ค่อยๆไหลออกมา
ใช่ เธอรักเขามากจนอยากตายด้วยตัวเองและเธอไม่อยากให้เขาขมวดคิ้ว
เดิมทีหลี่เหอไท้ต้องการที่จะแข่งขันกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย แต่เขาไม่เห็นด้วยกับการอดกลั้นของเย่เชินหลินในตอนแรก ในเวลานี้เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ความคิดของเขาในเวลานั้นหุนหันพลันแล่นเกินไป
คู่พี่น้องอย่างเจ้าชายหย่าหลุนและเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยไม่ใช่คนที่มีจิตใจยุติธรรม อย่างน้อยที่สุดจากการติดต่อในปัจจุบัน เขาเห็นได้ว่าพวกเขาเป็นคนไร้ยางอายเสมอ
มันจะดีกว่าสำหรับคนแบบนี้ที่คิดว่าพวกเขาชนะแล้ว พวกเขาสามารถทำได้ก่อนที่จะคิดหากลยุทธ์เพื่อต่อสู้กับพวกเขา
หลี่เหอไท้รู้สึกว่าเขาชื่นชมเย่เชินหลินมากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อผู้หญิงของเขา เขาสามารถงอและยืดได้นี่คือผู้ชายที่แท้จริง
ฉันรู้สึกเสียใจกับเซี่ยชีหรั่นผู้หญิงที่อ่อนแอเช่นเธอ เมื่อเห็นเขาจูบเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยด้วยตัวเอง เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเจ็บปวดมาก
“พี่เหอไท้ ฉันจะทำอย่างไรดี?” เซี่ยชีหรั่นถามอีกครั้ง
“อย่าไปคิดอะไร ไม่ต้องทำอะไร รอก็พอ คนอย่างเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยคงไม่สนใจคนนานนักหรอก”
“ไม่ คุณไม่ได้ฟังที่พวกเขาพูดเหรอ พวกเขากำลังจะมีลูก เย่เชินหลินเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ ถ้าเขามีลูกกับเธอ เขาจะต้องติดพันไปตลอดชีวิต มีส้งหลิงหลิงที่เคย…”
“โอเค!” หลี่เหอไท้ขัดคำพูดของเซี่ยชีหรั่นและพูดเบาๆ”คุณต้องเชื่อเขา เขาเป็นคนโง่เหรอ เขาให้ความสำคัญกับเด็กมาก เขาจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้ให้กำเนิดลูกเขาได้เหรอ ฉันว่า อาจจะไม่มีทางอื่น”
“ใช้กลอุบายเปลี่ยนเรื่อง?” เซี่ยชีหรั่นบ่นพึมพำ ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงตอนที่เขารู้ว่าโม่เสี่ยวหนงกำลังจะให้ยาเขา เขาจึงขอให้คนอื่นมาแทนที่เขาที่เตียงของโม่เสี่ยวหนง
เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยฉลาดมากขนาดนั้น เขาจะเล่นกลต่อหน้าเธอได้ไหม?
ยิ่งไปกว่านั้น เธอเห็นเขาจูบเธอด้วยตาของเธอเอง… คิดถึงจูบนั้นความเศร้าและความเจ็บปวดตีหัวใจเธออีกครั้ง
เธอถอนหายใจยาวๆแล้วพูดว่า “พี่เหอไท้ สิ่งที่คุณพูดถูกต้อง ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้จริงๆ”
เธอไม่สามารถแม้แต่จะติดต่อเขาได้ ดูเหมือนเขาจะไม่ต้องการให้เธอติดต่อเขา
เย่เชินหลินจากนี้ไปฉันจะทำในสิ่งที่คุณต้องการให้ฉันทำ
“ใช่ เพราะเขาต้องการปกป้องคุณ เขาแค่อยากเห็นคุณมีความสุขและไร้กังวล คุณแค่ต้องเป็นตัวของตัวเองแค่นั้นเอง”
“อื้ม!” เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า
เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องจูบอีกต่อไป เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยทำให้เธอรู้สึกอึดอัดโดยตั้งใจ ดังนั้นเธอจะไม่รู้สึกอึดอัดอีก
เธออยากจะคิดว่าวันหนึ่งเธอและเย่เชินหลินจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง เธอไม่ได้โง่อีกต่อไปและไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอจะไม่ทะเลาะและทิ้งเขาไป
เย่เชินหลินยกโทษให้ฉันในความโง่เขลาของฉันด้วยนะคะ ฉันโง่มาก ตอนที่ฉันยังสามารถอยู่กับคุณได้ฉันก็จากไปดื้อๆ ในเวลานี้ฉันอยากจะกลับไปแต่ทำไม่ได้
ช่วงเวลาต่อจากนี้ไปคงต้องรออีกนาน
เซี่ยชีหรั่นดูเหมือนจะไปทำงานอย่างมีพลังทุกวัน
ข่าวลือเกี่ยวกับเย่เชินหลินและเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยดำเนินต่อไป ได้ยินมาว่าพ่อแม่เย่รู้สึกรำคาญกับพฤติกรรมของเขา
เซี่ยชีหรั่นขอโทษอย่างสุดซึ้ง เธอไปโรงพยาบาลเพื่อไปพบเย่เฮ่าหรันและภรรยาของเขา บอกพวกเขาถึงความยากลำบากของเย่เชินหลิน
“ขอโทษแม่และพ่อด้วยนะคะ เพราะเรื่องของเย่เชินหลินและฉัน ทำให้คุณเป็นห่วงเรา เขาทำทุกอย่างเพื่อฉัน ครั้งที่แล้วและครั้งนี้ ฉันเองที่ทำตัวไม่ดีและมันทำให้ท่านทั้งสองเสียใจอยู่เสมอ”
ฝู้เฟิ่งหยีเอื้อมมือไปซับน้ำตาของเซี่ยชีหรั่นและพูดด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความรัก “เด็กโง่ พวกเราโกรธเพราะคิดว่าเราไม่ได้อบรมลูกเราให้ดี เรากลัวว่าเขาจะทำให้หนูเสียใจ ถ้าเขาดีกับหนู เราโล่งใจ”
“พวกลูก… ” ฝู้เฟิ่งหยีถอนหายใจเมื่อเขาพูดแบบนี้
“เรากังวลมาก แต่ก็เป็นเรื่องปกติ พูดตามตรงนะ ไม่เห็นด้วยกับการให้ส้งหลิงหลิงอยู่ในบ้าน แต่ลูกคนนี้นับวันเราก็ไม่สามารถควบคุมเขาได้ขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่ใช่เด็กไม่รู้จักคิด เขาแค่ไม่อยากพูดอะไร เขาชอบที่จะเก็บมันไว้เงียบๆ”
“แม่คะ ฉันเข้าใจความหมายของคุณ เมื่อเรื่องนี้จบลงฉันจะไม่มีความขัดแย้งใดๆกับเขาอีก ฉันจะแต่งงานกับเขาให้เร็วขึ้นและมีลูกของเราเอง ส่วนเจิ้งเหิงก็จะปฏิบัติเหมือนเป็นลูกตัวเอง ตอนนี้แม่และพ่อสามารถมีความสุขกับช่วงวัยเกษียณ ต่อไปเราจะไม่ทำอะไรให้ต้องกังวลอีก”
“โอเค! ถ้าไอ้เด็กคนนั้นมีสติสัมปชัญญะพอๆกับหนูก็ดี คนแก่สองคนอย่างเราก็สบายใจ” เย่เฮ่าหรันกล่าว
“คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระอีกแล้ว” ฝู้เฟิ่งหยีขมวดคิ้วและพูดกับเย่เฮ่าหรัน เขายิ้มทันทีและกล่าวว่า “โอเค ไม่พูดเรื่องไร้สาระแล้ว ตามที่คุณนายพูดเลย”
ในที่สุดพวกเขาสองคนก็ทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกโล่งใจ ดูเหมือนว่าเวลาทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาดีขึ้น
เมื่อลาทั้งคู่แล้ว เซี่ยชีหรั่นกลับไปที่บริษัทและได้ยินเสียงใครบางคนซุบซิบอย่างเงียบๆว่าเย่เชินหลินกลับไปที่ฝานหลายอีกครั้ง
“ดูเหมือนว่าในอนาคตจะไม่ใช่เป็นแค่คุณชายตงเจียงของเราแล้วล่ะ แต่เป็นจะเป็นสามีของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยด้วย ถ้าเธอได้ขึ้นเป็นกษัตริย์ในอนาคต จะยิ่งใหญ่แค่ไหนกันนะ”
“ดีแค่ไหนกันเชียว ผู้ชายคนหนึ่งที่เกาะกระโปรงผู้หญิงไปวันๆ ไม่แมนเท่าไหร่หรอก”
เซี่ยชีหรั่นอดไม่ได้ที่จะหยุดขมวดคิ้วและมองไปที่คนทั้งสอง ในที่สุดเธอก็รู้ว่าทำไมเย่เชินหลินถึงโกรธสองคนที่พูดถึงเธอ
พูดถึงเธอน่ะไม่เท่าไหร่ แต่เธอก็ทนไม่ได้เมื่อพูดถึงคนที่เธอรัก
ก่อนที่เธอจะพูดอะไร เธอก็เห็นพี่ส้งที่ขอร้องให้เธอทำอะไรบางอย่างและพูดกับผู้หญิงทั้งสองว่า “พูดอะไรไม่ระวังปาก เดี๋ยวลิ้นจะหายไม่รู้ตัว”