สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 875 สาวใช้ตัวแสบ 779

ตอนที่ 875 สาวใช้ตัวแสบ 779
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่พี่ส้งอย่างซาบซึ้ง แต่พี่ส้งกลับมองเธออย่างขอบคุณและเดินจากไป
เธอกลับไปที่ห้องทำงาน เปิดข่าวและเห็นเย่เชินหลินและเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยไปฝานหลายด้วยมีความรัก
มีรอยยิ้มแสร้งทำอยู่บนใบหน้านั้น แม้ว่าเขาจะแสร้งยิ้ม เขาก็ยังดูมีเสน่ห์เหลือเกิน สักครู่ดวงตาของเธอก็พร่ามัวไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง
เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา มันนานมากแล้วที่เธอรับสายจากเขาและไม่มีข้อความจากเขาเลย
แม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าวันหนึ่งจะได้พบกันและยืนอยู่ด้วยกันอีกครั้ง แต่เธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงวันนั้น
เย่เชินหลิน ฉันทำงานหนักทุกวันและมีรอยยิ้มบนใบหน้าทุกวัน คุณเคยเห็นไหม
ชีวิตที่รอคอยของเซี่ยชีหรั่นยังคงดำเนินต่อไป แม่จ้าวเหวินอิงรู้เรื่องเย่เชินหลินและเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยจึงรีบเดินทางกลับตงเจียงจากปักกิ่งเพื่อมาหาเซี่ยชีหรั่น
แน่นอนว่าเธอไม่ต้องการให้แม่ของเธอเข้าใจผิดในเรื่องเย่เชินหลิน เมื่อเธอเห็นเธอ เธอบอกแม่ของเธอว่าเย่เชินหลินทำอะไรให้เธอ
แม้ว่าเขาจะทำเพื่อเซี่ยชีหรั่นแต่จ้าวเหวินอิงก็ยังรู้สึกเสียใจที่ลูกสาวของเธอรอ
หลี่เหอไท้และจ้าวเหวินอิงต่างดูแลเซี่ยชีหรั่นเป็นอย่างดีและแม้แต่จงหยุนซางก็มักจะไปเยี่ยมเธอและพูดคุยกับเธอ
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเสมอว่ามีความคิดถึงหลี่เหอไท้ในสายตาของจงหยุนซาง เธอแค่พยายามซ่อนมัน
“พี่หยุนซางมาที่บ้านของเราบ่อยๆได้ไหมคะ พี่เหอไท้และฉันหวังว่าคุณจะมาบ่อยๆ” เซี่ยชีหรั่นถามพี่สาวของเธอขณะที่ควงแขน
จริงๆแล้วพวกเขาไม่สามารถหมั้นกันได้ เมื่อจงหยุนซางมาพบเซี่ยชีหรั่น เห็นจ้าวเหวินอิงกับเสนาธิการหลี่ก็กระดากอายเล็กน้อย
โชคดีที่พวกเขากระตือรือร้นมาก หลี่เหอไท้เข้าใจความหมายของเซี่ยชีหรั่นและไม่ต้องการให้จงหยุนซางรู้สึกว่าตัวเองไม่เป็นที่น่าต้อนรับ เขาจึงพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ใช่ คุณมาบ่อยๆสิและเราทุกคนจะดีใจมาก”
โม่เสี่ยวจุนและไห่ฉิงฉิงได้ไปเยี่ยมเซี่ยชีหรั่นด้วย เพราะพวกเขาไม่สบายใจกับเธอและรู้สึกว่าเธอเป็นเหยื่อของความสัมพันธ์นี้
สำหรับพวกเขา เธออยากจะอธิบาย แต่เธอรู้จักโม่เสี่ยวจุนดีว่าเธออธิบายเขาจะไม่ฟัง
อย่างไรก็ตาม เธอสามารถอยู่กับผู้คนมากมายในขณะที่เธอรอและเธอรู้สึกมีความสุขมากกว่าเมื่อก่อน
ครั้งนี้ฉันไปหาเย่เชินหลินและอยู่ที่ฝานหลายสักพัก รายงานเห็นเพียงเขาและเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเข้าร่วมในกิจกรรมต่างๆและเห็นเขาเข้าร่วมงานเลี้ยงของราชวงศ์
แม้ว่าเขาจะยังไม่ได้เป็นสามีของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยอย่างเป็นทางการ แต่รูปแบบการต้อนรับก็ไม่ใช่เรื่องเล็ก
เซี่ยชีหรั่นยังคงเห็นเพียงข่าวของเขาจากสื่อและสามารถเห็นใบหน้าของเขาผ่านหน้าจอเท่านั้น
ความคิดถึงกระจายอยู่ในหัวใจของฉัน
เมื่อใดก็ตามที่ค่ำคืนนี้เงียบสงบ เซี่ยชีหรั่นจะดึงรูปถ่ายของเธอและเย่เชินหลินในโทรศัพท์ออกมาและเธอจะมองดูพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยไม่เบื่อหน่าย
เย็นวันนี้เมื่อเธอกำลังดูรูปถ่ายของเย่เชินหลิน หลี่เหอไท้ก็เคาะประตูและพูดกับเธอว่า “ชีหรั่น วันพรุ่งนี้คุณช่วยฉันหน่อยได้ไหม พาฉันไปที่สถานที่แห่งหนึ่งได้ไหม”
หลี่เหอไท้แทบจะไม่ขอความช่วยเหลือจากเธอเลย บังเอิญว่าวันรุ่งขึ้นเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าและพูดว่า “โอเค มันเป็นการเดินทางไกลใช่ไหม”
เธอยิ้มมากกว่าเมื่อครู่และเธอไม่ต้องการให้ทุกคนกังวลเกี่ยวกับเธอ
“ก็ไม่เชิง ที่นั่นมีวิวที่สวยงาม”
“แล้วฉันต้องเอาอะไรมั้ย?”
“คุณไม่จำเป็นต้องเอาอะไรไปหรอก มากับฉันก็พอ” หลี่เหอไท้กล่าวอย่างแผ่วเบา
“ดีจังที่ได้อยู่กับพี่เหอไท้ ฮ่าๆ ทุกอย่างไม่ต้องจัดการเอง แค่ทำตามก็มีความสุขแล้ว”
หลี่เหอไท้เพียงแค่ยิ้มและกล่าวว่า “ฝันดี พรุ่งนี้ฉันจะแต่งตัวนิดหน่อย ฉันจะเตรียมเสื้อผ้าให้คุณนะ”
เซี่ยชีหรั่นสังเกตเห็นว่าหลี่เหอไท้มีกระเป๋าใบใหญ่สองหรือสามใบอยู่ในมือ เขาวางกระเป๋าไว้ที่พื้นแล้วหันหลังกลับและจากไป
ตอนนี้เป็นช่วงกลางฤดูใบไม้ร่วง ดังนั้นเสื้อผ้าที่หลี่เหอไท้เตรียมให้เซี่ยชีหรั่นก็มีเสื้อแขนยาว
เขาไม่ได้ระบุโอกาส เซี่ยชีหรั่นคิดว่าอาจเป็นเพราะเขาต้องการคู่ผู้หญิงเพื่อไปเข้าร่วมงานอะไรสักอย่าง
เสื้อผ้าดูเป็นทางการเล็กน้อย สีนี้เป็นสีโปรดของเธอและไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงคิดว่าหลี่เหอไท้และเย่เชินหลินดูเหมือนจะมีดวงตาที่คล้ายกัน
เช้าวันรุ่งขึ้น เซี่ยชีหรั่นแต่งหน้าแบบบางเบาและสวมชุดที่หลี่เหอไท้เตรียมไว้ให้
เสนาธิการหลี่ จ้าวเหวินอิงและหลี่เหอไท้ต่างก็ชื่นชมเซี่ยชีหรั่น รู้สึกอายเล็กน้อยและหน้าแดง
เมื่อคิดว่าถ้าเย่เชินหลินเห็นชุดของเธอ เธอจะต้องเป็นเหมือนพวกเขาแน่ๆ รอยยิ้มของเธอหยุดลงเล็กน้อย
“ไปกันเถอะ รถพร้อมแล้ว”
เธอเดินตามหลี่เหอไท้ไปที่สนามบินโดยรถยนต์ จากนั้นขึ้นเครื่องบิน เมื่อเธอขึ้นเครื่องบินเธอรู้ว่าหลี่เหอไท้ได้ซื้อตั๋วให้เธอแล้ว
“พี่เหอไท้ โชคดีที่คุณไม่ใช่ผู้ค้ามนุษย์ มิฉะนั้นฉันจะนับเงินให้คุณแน่นอน” หลังจากขึ้นเครื่องบินเซี่ยชีหรั่นก็ยิ้มและพูดกับหลี่เหอไท้
“อันที่จริงฉันเป็นผู้ค้ามนุษย์เอง คืนนี้ฉันจะขายคุณและฉันกำลังพิจารณาราคาอยู่”
เมื่อเทียบกับครั้งที่แล้วที่ไปออสเตรเลียกับหลี่เหอไท้ อาการของเซี่ยชีหรั่นในครั้งนี้ดีขึ้นมาก
อาจเป็นเพราะเธอรู้สึกว่าถ้าเธอไม่สบายใจ เธอรู้สึกผิดต่อเย่เชินหลิน
ตอนที่เธอกำลังข้ามเมฆ เธอกำลังคิดว่าจะดีแค่ไหนถ้าเธอได้บินไปหาเขา
เป็นเวลานานมากแล้วที่ฉันได้เห็นเขา ฉันไม่รู้ว่าเขาทำอะไรที่ฝานหลายในเวลานี้เขายังรับบทเป็นคนรักที่ดีอยู่หรือเปล่า
หลังจากเครื่องบินลงจอด เซี่ยชีหรั่นก็ตามหลี่เหอไท้ไปที่เฮลิคอปเตอร์
จุดหมายปลายทางของพวกเขาคือเกาะเล็กๆบนทะเลอย่างที่หลี่เหอไท้กล่าวว่าทิวทัศน์ที่นั่นดีมาก
“คุณต้องการอะไร คุณคิดว่ามันจะดีกว่าไหมถ้าเย่เชินหลินพาคุณมาที่นี่” หลี่เหอไท้ถามเธอด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงกระซิบว่า “ที่ไหนกัน ดีใจที่ได้มากับพี่เหอไท้มากกว่า พี่เหอไท้น่ะหล่อและดูดี ไปไหนก็มีหน้ามีตา มีน้ำใจดีกว่าผู้ชายคนนั้นมาก”
“จริงเหรอ ฉันยังโสดนะ ในเมื่อฉันดีมากขนาดนั้น คุณก็ลืมเย่เชินหลินได้แล้ว มาอยู่อ้อมแขนของฉันดีหว่า” หลี่เหอไท้อ้าแขนและทำท่ากอดเธอ
“ฮ่าๆ ฉันไม่ทำหรอก ถ้าฉันโอบคุณมากเกินไป พี่หยุนชางจะต้องเสียใจแน่ๆ ฉันจะรอเย่เชินหลิน ฉันคิดว่าเขาจะกลับมาหาฉันในไม่ช้านี้แหละ”
“ใช่แล้ว พี่เหอไท้ วันนี้มีปาร์ตี้บนเกาะนี้หรือเปล่า ทำไมฉันไม่เห็นใครเลย” เซี่ยชีหรั่นถาม
“ไม่มีงานเลี้ยง ฉันแค่อยากจะพาคุณมาคนเดียว คนคนนั้นอาจจะยังไม่มา ไปกันเถอะ ไปพักผ่อนก่อน”
“โอเค” เซี่ยชีหรั่นเห็นด้วย เธอเชื่อใจหลี่เหอไท้อย่างเต็มที่ ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการถามอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับทุกอย่าง
หลี่เหอไท้พาเซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไปในโรงแรมที่หรูหราที่สุดบนเกาะ
หลังจากมาถึงห้องพักเซี่ยชีหรั่นก็เห็นโซฟาและรู้สึกว่าเธอเหนื่อยมาก
“นอนสักพักนะ ยังมีเวลาอีกจนดึก”
“ตกลง”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า หลังจากที่หลี่เหอไท้จากไป เธอก็เอนกายลงบนโซฟาหลังจากนั้นไม่นานเธอก็ง่วงมาก
ไม่รู้ว่าเธอหลับไปแล้วนานแค่ไหน เธอลืมตาขึ้นและเห็นว่าท้องฟ้านอกหน้าต่างมืดมิดแล้วเธอก็ได้ยินเสียงบทสนทนาแผ่วเบาที่อยู่นอกประตู
“เธออยู่ที่นั่น คิดถึงคุณตลอดเวลา เข้าไปสิ” เสียงของหลี่เหอไท้นั่นเอง
“ไม่ ฉันเห็นเธอแล้ว ท่าทางเธออยู่โอเค คุณสามารถพาเธอกลับไปได้”
พระเจ้า! เย่เชินหลิน!
เสียงของเขาทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงและเธอไม่สามารถยับยั้งความรักที่รุนแรงได้อีกต่อไป เธอลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและวิ่งไปที่ประตูสองสามก้าว
จู่ๆเซี่ยชีหรั่นก็เปิดประตูออกมา เย่เชินหลินและหลี่เหอไท้ต่างก็ตกตะลึง ทั้งคู่มองไปที่เธอในเวลาเดียวกัน
ดวงตาของเย่เชินหลินเปล่งประกายด้วยความสุข แต่ชั่วครู่มันก็ถูกแทนที่ด้วยความสงบและความเฉยเมย
“หลิน! ใช่ไหม” เซี่ยชีหรั่นถามด้วยน้ำตาคลอเบ้าและพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเขา
เธอกอดเอวที่แข็งแรงของเขาแน่น แขนของเธอกอดเขา ใบหน้าของเธอกดเข้ากับอกของเขาเพราะเธออยากได้ยินเสียงหัวใจของเขา
ยังไม่อยากเห็นใบหน้าเย็นชานั้น เธออยากสัมผัสอุณหภูมิร่างกายของเขา เธออยากคุยกับเขา
“หลิน คิดถึง คิดถึงจริงๆ เราคืนดีกันเถอะนะ ไม่แยกจากกันอีกแล้วได้ไหม”
เย่เชินหลินไม่ได้กอดเธอกลับ แม้ว่าเธอจะพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเขา แต่หัวใจของเขาก็ไม่สามารถควบคุมได้ด้วยความตื่นเต้นร่างกายของเขาสั่นไปชั่วขณะ แต่เขากลับไม่สามารถยืดแขนออกไปเพื่อจับไหล่ของเธอได้
เขาไม่เต็มใจที่จะปลีกตัวออกจากยัยตัวเล็กของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงโลภเวลาหนึ่งหรือสองวินาทีของความอ่อนโยนเมื่อเธออยู่ข้างๆเขา
จากนั้นเขาจับไหล่เธอแล้วดึงเธอออกไป
“หลิน เป็นอะไรรึเปล่า คุณไม่ได้มาหาฉันโดยตั้งใจเหรอ คุณไม่ให้พี่เหอไท้พาฉันไปพบคุณเหรอ”
“เปล่า” เย่เชินหลินพูดอย่างเรียบง่าย
“ใช่สิ!” เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นมองเย่เชินหลินอย่างดื้อดึง ไม่ยอมให้เขาพูดอะไรที่ไม่ต้องการเธอ
“อย่าเข้าใจฉันผิด เซี่ยชีหรั่น พวกเราเลิกกันแล้ว ฉันโทรหาหลี่เหอไท้และถามเขาเกี่ยวกับสถานการณ์ของคุณ แต่ฉันไม่ได้ถามเรื่องนี้เพราะฉันต้องการคืนดีกับคุณหรอกนะ”
“งั้นทำไม คุณจะโกหกฉันได้อีกทำไม” เซี่ยชีหรั่นขึ้นเสียง เย่เชินหลินขมวดคิ้วและพูดอย่างไม่อดทน “ทำไมคุณถึงโง่จัง คิดว่าไงล่ะ? ฉันคบกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย ทำไมเธอต้องอิจฉาคุณและทำให้คุณลำบาก คุณเป็นแค่แฟนเก่าของฉัน ฉันไม่ต้องการให้เธอทำร้ายผู้บริสุทธิ์ ดังนั้นฉันอยากรู้ว่าคุณเป็นอย่างไรและมีอันตรายใดๆมั้ย ฉันไม่ได้ต้องการเจอคุณ หลี่เหอไท้เข้าใจเจตนาของฉันผิดไปและคิดว่าฉันอยากเจอเธอ…”
“คุณโกหกฉัน! คุณโกหกฉัน!” เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว
ตอนนี้เธอคิดเรื่องนี้มานานแล้วและตั้งหน้าตั้งตารอคอยมานาน
การพบกันที่เธอจินตนาการว่าเขาควรจะกอดเธอและจูบเธออย่างเร่าร้อน เขาอดไม่ได้ที่จะแสดงความรัก เขาควรจะพูดว่า: “ยัยตัวเล็ก คิดถึงคุณ ฉันคิดถึงคุณจริงๆ”
เขาไม่ควรขีดเส้นกับเธอแบบนี้ ที่นี่ไม่มีเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยอยู่ เขาไม่จำเป็นต้องกังวลว่าจะมีใครทำให้เธอลำบาก ทำไมเขาต้องเฉยเมยด้วยกับเธอด้วย?