สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 88ความเศร้าของรักฝ่ายเดียว6

บทที่88ความเศร้าของรักฝ่ายเดียว6
“รีบนอนลงมา”เขาออกคำสั่งแล้วกดเธอให้นั่งลงบนเตียง ยัง‘ไม่ระวัง’ไปดึงถึงบาดแผล
“เจ็บไหมคะ”เซี่ยชีหรั่นรีบมองไปที่ต้นขาของเขา
“ไม่เป็นไร เธอรีบนอนลงมา อย่าให้ฉันต้องใช้แรงอีก”
เซี่ยชีหรั่นเลยต้องถอดรองเท้าแล้วขึ้นเตียงไปนอน
เย่เชินหลินนั่งอยู่ข้างเธอ ลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน แล้วง้อว่า“เด็กดี หลับตานอนเลย”
เด็กดี…..
คำนี้สำหรับคนอื่นแล้วคงไม่ได้พิเศษอะไรมาก แต่สำหรับเซี่ยชีหรั่น มันสะเทือนขวัญเธอมาก
เธอที่โตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่เคยได้ยินใครพูดคำนี้กับเธอมาก่อน ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามีเด็กมากมาย พวกเขาเพียงแค่ได้กินอิ่มก็พอ
เมื่อไปถึงตระกูลโม่ เธอเองก็เหมือนของแถมของเสี่ยวจุน ยิ่งไม่ได้รับความรักของพ่อแม่เขา แม้เสี่ยวจุนก็ปกป้องเธอ แต่เขาเองก็เป็นเด็กที่โตกว่าเธอไม่กี่ปี ดังนั้นก็ไม่ค่อยได้ง้อเธอ
คาดไม่ถึงโตมาถึงยี่สิบกว่าปีแล้ว จะมีคนมาเสริมคำนี้ให้เธอ
เธอมองเขานิ่งๆ น้ำตาที่ขมขื่นหมุนเวียนอยู่ในดวงตา
เสี่ยวจุนบอกว่าเพียงชอบมองเห็นเธอยิ้ม ไม่ชอบเธอร้องไห้ ดังนั้นเธอก็บอกกับเขาว่าเธอไม่ร้องไห้แล้ว
ผู้หญิงคนนี้เล่นละครเก่งจริง ทั้งๆที่ตอนเองได้เห็นเธอติดต่อกับผู้ชายคนอื่น แต่เมื่อเห็นสภาพที่จะร้องไห้ของเธอ เย่เชินหลินก็ยังอดไม่ได้ที่รู้สึกปวดใจ
“เป็นอะไรไป”น้ำเสียงของเขายิ่งอ่อนลงมาหลายส่วน
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว เธอจะหลงในความเอ็นดูของเขาไม่ได้ ความดีที่เขามีต่อเธอ ล้วนเป็นเธอขโมยจากผู้หญิงคนอื่น เธอจะหลงไหลไม่ได้
เธอหลบตาแล้วพูดเบาๆว่า“ฉันเหนื่อยมาก อยากพักผ่อน ท่านให้ฉันพักผ่อนคนเดียวได้ไหมคะ”
“นอนเถอะ ”เขาจูบลงหน้าผากของเธอเบาๆ
หลังจูบเสร็จ ริมฝีปากที่ร้อนก็ค่อยเลือนลงมาไปหยุดที่ตาของเธอ
ไม่รอเธอพูดอะไรอีก เขาลุกขึ้นก็เดินจากไป
เดินไปถึงที่ประตูเข้าก็กำชับอีก“ทีหลังถ้าไม่สบาย อยากจะพักผ่อนก็พัก ไปบอกพ่อบ้านก็พอ ฉันจะบอกเขาเอง”
“ขอบคุณท่านมากค่ะ”
หลังเย่เชินหลินจากไป เซี่ยชีหรั่นยังหลับตาอยู่ ใบหน้าของเขา คำพูดของเขา ท่าทีที่อ่อนโยนของเขาฉายอยู่ในสมองของเธอไปครั้งแล้วครั้งเล่า
เซี่ยชีหรั่น เธอต้องขาดความรักมากถึงสนใจมันมากใช่ไหม
เธอไม่ต้องการอีกคนมาเอาใจเธอหรอก เพราะเธอมีเสี่ยวจุน
เธอแอบอ่านชื่อเสี่ยวจุน แถมในใจก็กังวลขึ้นมา ในเมื่อหวีซานซานรู้เธออยู่ที่นี่ เธอก็ต้องหาวิธีมาลงมือกับเธอแน่ เธอต้องระมัดระวังกว่านี้
หลังงานเลี้ยงจบ พานหยูก็หาเวลาแอบเอาเรื่องที่เซี่ยชีหรั่นและไห่ลี่หมินกอดกันมาบอกส้งหลิงหลิง
“หลิงหลิง ไม่ใช่บอกเธอแล้วว่าให้น้องชายของเธอไปยั่วยวนมันหรอ？เธอไปทำยัง นังนี่ไม่เพียงแต่แย่งผู้ชายของเธอ ตอนนี้ยังมาแย่งผู้ชายของฉันอีก”
“อย่าพูดเลย ครั้งที่แล้วฉันตั้งใจพาเธอไปถึงบ้านฉัน อยากให้น้องชายฉัน….ใครจะรู้เชินหลินมา เรื่องมันเลยไม่สำเร็จ ตอนนี้ฉันกำลังกังวลหรือเชินหลินจะรู้เรื่องนี้ไปแล้ว เลยตั้งใจให้คนไปจัดการซูหาว”
ส้งหลิงหลิงกังวลไปหลายวันแล้ว แต่เธอก็พูดกับคนอ่นไม่ได้ เลยให้พานหยูมาช่วยเธอวิเคราะห์
ตอนนี้พานหยูก็ปวดหัวเหมือนกัน ถ้าเป็นแบบนี้อีกเธอกลัวไห่ลี่หมินจะเลิกกับเธอจริงๆ ถึงตอนนั้นเธอจะไปหาคู่หมั้นที่ดีเหมือนนี้ได้ที่ไหนอีก
“ไม่มีวิธีอะไรสามารถไล่มันออกไปรึ”พานหยูถามส้งหลิงหลิง
“ยังไม่ได้ ช่วงนี้เชินหลินสนใจมันมาก รออีกพักหนึ่ง เขาไม่สนใจมันแล้ว งานแต่งของเราได้มั่นคงกว่านี้แล้ว ฉันค่อยไปหาวิธี เธอวางใจได้ ฉันต้องไม่ให้มันอยู่เป็นสุขแน่”
เมื่อแขกทั้งหมดจากไป ส้งหลิงหลิงก็ไปห้องของเย่เชินหลิน แล้วพูดกับเขาว่า“เชินหลิน เราไปดูน้องหรั่นดีไหมคะ เธอดูเหมือนไม่ค่อยสบายนะ”
“ฉันไม่ไป”
“งั้นฉันพาเสี่ยวลี่ไปดูเธอหน่อย ถ้ามีอะไรฉันจะเรียกหมอไปรักษา”ส้งหลิงหลิงลองถามไป
“ตามใจ”
ท่าทีของเย่เชินหลินเย็นชามาก แต่เขาเป็นคนที่เดาออกได้ยาก ดังนั้นเธอก็ไม่แน่ใจว่าเขายังมีคงามสนใจต่อเซี่ยชีหรั่นอีกหรือเปล่า
แต่การกระทำภายนอกเธอก็ยังต้องทำ เมื่อไปห้องพักของเซี่ยชีหรั่นไปดูเธอแล้ว ยังกำชับหลิวเสี่ยวเจียวดูแลเธอให้ดี ถ้ามีอะไรก็ไปตึกใหญ่หาพวกเขา
เซี่ยชีหรั่นตอบขอบใจไป แต่ในใจกลับอยากอยู่ห่างกับเธอ อย่างห่างเย่เชินหลิน
ส้งหลิงหลิงกลับไปแล้วยังไม่ลืมไปบอกเย่เชินหลินว่า“น้องหรั่นไม่เป็นอะไรมาก เพียงแค่เหนื่อยเกินไป ฉันให้หลิวเสี่ยวเจียวดูแลเธอให้ดีแล้ว ถ้าเธอไม่สบายตรงไหนก็ให้เธอมาหาเราที่ตึกใหญ่ น้องหรั่นนี่อยู่ไกลกับเรา มันไม่สะดวกจริงๆนะ”