สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 880 สาวใช้ตัวแสบ 784

ตอนที่ 880 สาวใช้ตัวแสบ 784
“เอาล่ะ ให้พี่สะใภ้เข้ามาก่อน” เหยนชิงเหยียนพูดข้างหลังจิ่วจิ่ว
จากนั้นจิ่วจิ่วก็นึกได้ว่าต้องรับรองเท้าแตะของเซี่ยชีหรั่น แต่เซี่ยชีหรั่นบอกว่าไม่ต้อง เธอจะจัดการเอง
“โอ้ อย่าสุภาพกับฉันนักเลย ใครทำก็เหมือนกัน” จิ่วจิ่วตะโกนและวางรองเท้าแตะไว้ตรงหน้าเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนรองเท้าและเดินเข้ามาถามว่า “พ่ออยู่ไหน”
“อยู่ในห้องหนังสือ บอกว่าเย่เชินหลินไม่ได้เรื่อง” ฝู้เฟิ่งหยีกล่าว
“ฉันจะไปหาเขา”
เซี่ยชีหรั่นเคาะห้องหนังสือและได้ยินเย่เฮ่าหรันพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เข้ามา!”
เขาไม่ได้บอกว่ากรุณาเข้ามา เย่เชินหลินอาจจะเรียนรู้จากเขา เซี่ยชีหรั่นยิ้มจากนั้นก็เปิดประตูและเอ่ยออกมาด้วยความเคารพ “พ่อคะ ฉันมาแล้ว”
“มาแล้วเหรอ ยากมากที่เด็กคนนั้นจะเป็นแบบนี้ แต่หนูก็ยังมา ฉันไม่มีหน้าไปเจอหนูเลย” เย่เฮ่าหรันกล่าว
“พ่ออย่าพูดแบบนั้นนะ เย่เชินหลินกำลังทำแบบนี้เพื่อฉัน ฉันจะมาไม่ได้ยังไง ฉันรู้ว่าพ่อต้องโกรธพฤติกรรมของเขาแน่ๆ แต่พ่อต้องใส่ใจสุขภาพด้วย ครั้งที่แล้วหมอไม่ได้พูดแบบนั้นเหรอ อย่าโกรธและทำอารมณ์ให้คงที่”
“นั่งลงเถอะ” เย่เฮ่าหรันพูดพลางมองไปที่โซฟาในห้อง แล้วเซี่ยชีหรั่นก็นั่งลงบนโซฟา
“ชีหรั่น พ่อโกรธไม่ใช่เพราะไม่เห็นด้วยกับเรื่องเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย เขาจะทำอะไรให้ผู้หญิงที่รักของเขาได้ เราก็พอใจฉันแต่โกรธที่เขาปล่อยให้เธอท้องกับเขา พฤติกรรมนี้ขาดความรับผิดชอบเกินไป”
เซี่ยชีหรั่นคิดว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะพูดว่าเด็กคนนี้อาจไม่ใช่ลูกของตระกูลเย่
แน่นอนว่ามันไม่มีความรับผิดชอบที่จะคิดจะมีลูกง่ายๆ แต่เย่เชินหลินถูกเอาเปรียบเสมอ
เซี่ยชีหรั่นสามารถจินตนาการได้ว่าเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยริเริ่มอย่างไรและเธอใช้เธอเป็นภัยคุกคามต่อการมีลูกกับเย่เชินหลินได้อย่างไร
หากเขาไม่เห็นด้วย บางทีเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยอาจจะทำสิ่งต่างๆกับเธอต่อไป วิธีการของเธอน่าจะโหดเหี้ยมกว่าพี่ชายของเธอ
“พ่อคะ เรื่องเป็นแบบนี้แล้ว ฉันเชื่อว่าเย่เชินหลินจะมีทางออกที่เหมาะสมเสมอ”
“จะคอยดูว่าเขาแก้มันอย่างไร!” ทันทีที่เสียงของเย่เฮ่าหรันลดลงเขาได้ยินฝู้เฟิ่งหยีบอกแม่บ้านเสี่ยวหลัน “ไปเปิดประตู”
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมาแล้ว
เซี่ยชีหรั่นเข้ามาเพราะฝู้เฟิ่งหยีเปิดประตูให้ด้วยตัวเองแต่เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยกลับเป็นแม่บ้านเสี่ยวหลันที่เปิดประตูให้ ดูเหมือนว่าตระกูลเย่ใช้รายละเอียดเหล่านี้เพื่อให้เธอเข้าใจว่าเธอได้รับการต้อนรับจากครอบครัวเย่
เซี่ยชีหรั่นก็ลุกขึ้นยืน เย่เฮ่าหรันขมวดคิ้วและพูดว่า “อย่าขยับรอให้เย่เชินหลินมาเชิญเราก่อน”
เธอกลับมานั่งอีกครั้งโดยคิดว่าเธอกำลังจะได้เห็นเย่เชินหลิน หัวใจของเธอไม่สามารถสงบได้อีกต่อไป
เขาจะโกรธไหมเมื่อเห็นเธอที่นี่? อาจจะไม่ แม้ว่าเขาอาจจะไม่มีความสุข แต่เขาก็ต้องรอคอยที่จะได้เห็นเธออยู่ในใจของเขา เธอมั่นใจ
เย่เชินหลินโอบไหล่ของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยแล้วเดินไปข้างหน้าโดยมีล่ามและผู้คุ้มกันของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยตามมาข้างหลัง
เมื่อเห็นว่าคนที่เปิดประตูคือแม่บ้านที่สวมผ้ากันเปื้อน เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยในเวลานั้น
ในฐานะเจ้าหญิง เธอต้องได้รับการต้อนรับด้วยมาตรฐานสูงสุด ไม่ว่าจะไปที่ใด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอไปเยี่ยมกับพ่อบ่อยๆ ใครๆก็รู้ว่าเธอคือทายาทของฝานหลาย
เมื่อทายาทของประเทศมาที่ประตูมีเพียงแค่แม่บ้านที่เปิดประตูมันเป็นวิธีที่ดีแล้วเหรอ
เธอเหลือบมองไปที่เย่เชินหลินอย่างไม่พอใจ เย่เชินหลินอธิบายเป็นภาษาของฝานหลายเบาๆว่า “ฉันไม่บอกคุณเหรอนี่เป็นกรณีของจีน ไม่ว่าสถานะจะสูงแค่ไหน ลูกสะใภ้ก็เป็นลูกสะใภ้เช่นกัน ไม่มีแม่สะใภ้ที่ไหนมารับลูกสะใภ้หรอก”
เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยไม่ได้พูดอะไร แม่บ้านเสี่ยวหลันก้มลงไปรับรองเท้าแตะของเธอ
ไม่ได้เตรียมรองเท้าแตะแยกต่างหาก เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ โชคดีที่ล่ามกำลังคิดว่ามีบางอย่างในตระกูลเย่ที่เจ้าหญิงไม่พอใจ จึงนำกระเป๋าใบใหญ่ที่มีรองเท้าแตะที่เจ้าหญิงมักสวมใส่ในวันธรรมดา
ผู้แปลรู้ว่าเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยไม่พอใจและเธอจะพาพวกเขากลับเมื่อเธอกลับไป
เธอหมอบลงหยิบรองเท้าแตะออกจากกระเป๋าและวางให้เจ้าหญิงหย่าฮุ่ย
มีคนรับใช้เช่นนี้และใบหน้าของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยก็ดีขึ้นเล็กน้อย
เหยนชิงเหยียนไม่รู้ว่าทำไม รู้สึกว่าไม่สามารถรังเกียจเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยได้ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยทำลายชีวิตแต่งงานของคนอื่น แต่พฤติกรรมนี้ก็ผิด เขามักจะรู้สึกว่าเธอเป็นคนเอาแต่ใจและนิสัยของเธอก็ไม่เลว
เขาต้องการแสดงความเป็นเพื่อนกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย เขามองไปที่ฝู้เฟิ่งหยีซึ่งกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นด้วยสีหน้าไม่ดี ยังคงนั่งดื่มเหล้ากับไวน์โดยไม่ขยับ
เย่เชินหลินเปลี่ยนรองเท้าและเอาแขนโอบไหล่เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยแล้วเข้าไปในห้องนั่งเล่น เขาเดินไปที่ฝู้เฟิ่งหยีแล้วพูดว่า “แม่ครับ นี่คือเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย ฉันพาเธอมาพบแม่”
“หย่าฮุ่ย นี่แม่ผม”
เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยมองฝู้เฟิ่งหยีอย่างเย็นชาและไม่แยแส แต่เธอก็ไว้หน้าให้เย่เชินหลินเล็กน้อยและเอ่ยว่า “สวัสดี ท่านผู้หญิง!”
“โอ้ นั่งลงสิ!” ฝู้เฟิ่งหยีกล่าว
ผู้แปลกลัวว่าเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยจะอับอายและแปลคำพูดของฝู้เฟิ่งหยีเป็น “เชิญนั่งลง”
เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยนั่งลงบนโซฟา เย่เชินหลินถามว่า “พ่ออยู่ไหน”
เพราะอยู่ตรงหน้าเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเขาจึงถามหาพ่อของเขาแทนประธานเย่
“เขาอยู่ในห้องหนังสือ” ฝู้เฟิ่งหยีกล่าวอย่างเย็นชา
“คุณนั่งลงก่อน ผมจะไปเชิญพ่อของออกมา” เย่เชินหลินพูดกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยในภาษาฝานหลาย
เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยพยักหน้าเบาๆ เธอมองไปที่ด้านหลังของเย่เชินหลิน ดวงตาของเธอซับซ้อนเล็กน้อย
เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงฝีเท้าที่มั่นคงเขาเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าทุกย่างก้าวกำลังเหยียบปลายหัวใจ หัวใจของเธอสั่นไหวและสั่นสะท้านเจ็บปวด
เธอรู้สึกประหม่าจนไม่รู้จะหายใจอย่างไร เธอก้มหน้าอยู่อย่างนั้นและยังคงเขย่าโทรศัพท์ที่เขาให้เธอในมือ
มีเสียงเคาะประตู เย่เฮ่าหรันพูดเสียงเข้มจากนั้นประตูก็เปิดออกและเย่เชินหลินก็เปิดประตู
“ประธานเย่!” เขามองไปที่พ่อของเขาที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างสงบ เขาเห็นเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นเห็นความประหลาดใจในดวงตาของเขา แม้ว่ามันจะหายวับไป แต่เธอก็ยังเห็นมัน
เธอมองเขาอย่างโง่เง่า ริมฝีปากของเธอเปิดออกเบาๆแล้วเธอก็กระซิบว่า “หลิน!”
“ทำไมเธอถึงมาที่นี่ เธอไม่ควรมาในเวลานี้!” เย่เชินหลินกลับมามีสีหน้าเฉยเมยพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ทำไมเธอไม่ควรมา เขาเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเย่ นี่คือบ้านของเธอ เธอควรจะอยู่ที่นี่!” เย่เฮ่าหรันกล่าวอย่างเกรี้ยวกราด
ทันทีที่เขาเห็นเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินรู้ว่าต้องเป็นฝีมือพ่อแม่ของเขาในใจ พวกเขายอมรับเซี่ยชีหรั่นเป็นลูกสะใภ้ของครอบครัวของเขา มันหายากจริงๆที่ผู้เฒ่าทั้งสองจะยืนกรานความคิดเช่นนี้
ทุกคนจำยัยตัวเล็กของเขาได้ แน่นอนว่าเขามีความสุข
ฉากนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวัง แต่มันสามารถทำให้เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยรู้สึกไม่มีความสุขแต่เขามีความสุข ทว่ายังตีสีหน้าจริงจัง
“ประธานเย่ เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยอยู่ที่นี่ คุณควรไปพบเธอ” เย่เชินหลินกล่าวด้วยความเคารพและไม่ได้พูดอะไรกับเซี่ยชีหรั่นมากนัก
สามารถได้ยินเสียงของเขา เซี่ยชีหรั่นมีความสุขมากและพอใจที่ได้เห็นเขา
ภายใต้รูปลักษณ์ที่ไม่แยแสของเขา เขาซ่อนหัวใจที่แท้จริงสำหรับเธอ
“เจอน่ะเจอแน่ ชีหรั่นช่วยประคองพ่อออกไปหน่อย”
“ได้ค่ะ พ่อ” เซี่ยชีหรั่นสัญญาว่าจะลุกขึ้นก่อนแล้วเย่เฮ่าหรันค่อยลุกขึ้นยืน
เขาต้องการการประคองที่ไหนกัน แค่อยากให้เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเห็นเท่านั้น ที่จริงไม่จำเป็นต้องให้เซี่ยชีหรั่นช่วย
เซี่ยชีหรั่นประคองเย่เฮ่าหรันเดินไปที่ประตูห้อง เย่เชินหลินหลีกทางให้ แต่เพียงก้าวเล็กๆเพื่อให้เธอผ่านเขาไป
เขาโหยหาเธอมาก ปรารถนาที่จะเห็นเธอ ปรารถนาที่จะได้ยินเสียงของเธอ ปรารถนาที่จะได้เห็นเธอใกล้ๆ
น้ำหอมบนร่างกายของเธอบางเบามากแต่กลิ่นกลับดีมาก เขาได้กลิ่นชาแนล
คิดไม่ถึงว่ายัยตัวเล็กจะฉีดน้ำหอมได้ แต่กลิ่นนั้นเข้ากับชุดของเธอในวันนี้ได้ดีมาก
เขาเหลือบมองไปที่ชุดของเธอ จากนั้นก็มองไปอีกครั้งและเดินตามด้านหลังคนทั้งสองอย่างช้าๆไปที่ห้องนั่งเล่น
นึกภาพออกว่าเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยจะเป็นอย่างไรเมื่อเธอเห็นเซี่ยชีหรั่นปรากฏตัว
ไม่ว่าเธอจะเป็นคนดีและใจดีแค่ไหน เมื่อเธอเห็นคนต้องห้ามที่สุดของเธอ เธอก็จะเปลี่ยนสีหน้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ทำไมเธอถึงมาที่นี่?” เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยถามเย่เชินหลินอย่างไม่แยแส
เย่เชินหลินมองเธออย่างอ่อนโยนและพูดเบาๆ “ฉันก็แปลกใจเหมือนกัน ฉันได้ยินว่าพ่อแม่ให้เธอมา อย่าโกรธเลย คุณท้องอยู่ การโกรธไม่ดีต่อทารกในครรภ์ ”
“ห่วงเด็กคนนี้ด้วยหรือ?” เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยถาม
“แน่นอน ฉันจะไม่สนใจลูกของฉันได้อย่างไร”
“ใช่ ไม่ว่าคุณจะมีลูกกี่คน ลูกของคุณเอง คุณก็ยังต้องห่วง เรื่องนี้มีคนบอกฉันว่าครั้งสุดท้ายที่ฉันเกือบจะแท้ง เพราะคุณจงใจทำแต่ฉันไม่เชื่อ” เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยพูดอย่างเย็นชา แต่ท่าทางของเย่เชินหลินสงบนิ่งมาก ไม่แสดงอะไรออกมา
“ไม่เชื่อน่ะดีแล้ว หย่าฮุ่ย ฉันปฏิบัติต่อคุณอย่างไรคุณน่าจะรู้สึกได้”
เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยยังจงใจคุยกับเย่เชินหลินหลังจากที่ได้เห็นเซี่ยชีหรั่น เป้าหมายของเธอไม่ใช่การทักทายเย่เฮ่าหรันก่อน พวกเขาไม่ได้เห็นเธอในสายตาเลย แน่นอนว่าเธอก็ไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตา
ในใจของเธอไม่มีคำพูดว่าผู้สูงอายุไม่ใช่ผู้สูงอายุ แนวคิดของเธอคือจักรพรรดิคือจักรพรรดิ
พวกเขาไม่ยอมอ่อนข้อให้เธอถือว่าเป็นความกรุณาที่เกินไปแล้วสำหรับเธอ แน่นอนว่าเป็นเพียงเพราะที่นี่ไม่ใช่ฝานหลาย เธอจะไม่ขอให้พวกเขาทำเช่นนั้น
เย่เฮ่าหรันไม่สนใจว่าเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยจะทักทายเขาหรือไม่ เขาแค่อยากจะพูดในสิ่งที่ควรพูดก่อนหน้านี้และขับไล่ผู้หญิงไร้ยางอายคนนี้ออกจากประตูตระกูลเย่
ฝู้เฟิ่งหยียืนขึ้นพยุงแขนของเย่เฮ่าหรัน ให้เขานั่งลงบนที่นั่งหลักของโซฟาและพูดกับเขาว่า “เธอคือเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย วันนี้เย่เชินหลินพาเธอมาพบเรา”