สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 904 สาวใช้ตัวแสบ 808

ตอนที่ 904 สาวใช้ตัวแสบ 808
มีคนมุงมากขึ้นเรื่อยๆ จราจรทางเข้าประตูโรงพยาบาลเกือบถูกปิดกั้นทั้งหมด ผู้คนต่างประณามเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่น บอกว่าพวกเขาไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี แยกแม่ลูกออกจากกัน
มีคนใจดีก้าวไปข้างหน้ากางร่มให้ส้งหลิงหลิง แต่ถูกเธอปฏิเสธ
“ขอบคุณค่ะ ไม่ต้องหรอก ฉันสมควรได้รับมัน ฉันต้องทนทรมานจากฝน ฉันแค่อยากมีความทุกข์ให้มากพอ เพื่อให้เย่เชินหลินให้อภัยฉันเร็วๆ ” 
เธอก้มศีรษะลง เช็ดน้ำตาเงียบๆ สักพักหนึ่ง ทันใดนั้นก็เงยศีรษะขึ้นทันทีเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ยื่นมือไปห้ามไม่ให้นักข่าวถ่ายภาพ
“อย่าถ่ายค่ะ ขอร้องพวกคุณอย่าถ่ายเลย อย่าโพสต์มันออกไป ฉันผิดเอง ฉันไม่อยากให้คนอื่นคิดว่าคุณเย่ผิด เขาเป็นพ่อของลูกฉัน ฉันไม่อยากให้คนอื่นวิจารณ์เขา เมื่อกี้ฉันสะเทือนใจเกินไปเลยพูดมันออกไป ฉันแค่กังวลอยากเจอลูกเลยพูดไปแบบนี้ ขอร้องพวกคุณอย่าถ่ายเลยนะ”
“เกินไปแล้ว คุณดูสิเธอน่าสงสารมากแค่ไหน ไม่รู้จริงๆ ว่าไอ้แซ่เย่นั่นไร้มนุษยธรรมขนาดนี้” บางคนวิจารณ์เสียงดังมาก
“ผู้สื่อข่าว พวกคุณควรไปสัมภาษณ์แซ่เย่ ผู้ชายไร้ยางอายแบบนี้คบกับชู้ พวกคุณต้องเปิดโปงเขา!”
“ใช่ ไปสัมภาษณ์แซ่เย่!”
ฝูงชนยิ่งโกรธ แทบจะเดินมาข้างหน้าเพื่อผลักผู้สื่อข่าว
“เธอไม่ต้องคุกเข่าแล้ว พวกเราจะพาเธอไปหาคุณเย่!” นักข่าวหญิงคนหนึ่งเดินมาดึงส้งหลิงหลิง
บอกว่าไม่ให้ใครวิจารณ์เย่เชินหลิน บอกว่าทุกคนอย่าถ่ายภาพรายงานข่าว ทั้งหมดนี้คือการแสดงของส้งหลิงหลิงเพื่อขอความเห็นใจ
ตอนนี้เธอมีสติอย่างมาก สื่อทั่วไปก็รู้ว่าเธอคือใคร รู้ว่าคนที่เธอกล่าวหาคือเย่เชินหลินจะกล้าถามต่อที่ไหนกัน พวกเขาแสร้งทำเป็นไม่รู้
นอกจากนี้เธอเพิ่งคุกเข่าที่นี่ก็มีคนมาสัมภาษณ์เธอแล้ว ถ้าฝูงชนรอบข้างเรียกสื่อมา สื่อก็มาเร็วเกินไป
สิ่งเหล่านี้แสดงว่ามีคนชักใยอยู่เบื้องหลัง ส่วนใครเป็นคนชักใย เธอใช้นิ้วเท้าก็คิดออก ไม่มีใครนอกจากจงหวีฉวน
ที่ตงเจียง นอกจากตระกูลจงแล้วจะมีใครกล้ามีปัญหากับตระกูลเย่
เธอคิดเรื่องพวกนี้แล้ว แล้วนึกถึงสถานที่ที่ตระกูลส้งอยู่คือชานเมือง ตำรวจมาได้ทันเวลาแบบนั้นก็เข้าใจแล้ว คราวนี้หัวหน้าจงช่วยชีวิตเธอไว้
แน่นอนว่าเธอไม่คิดว่าหัวหน้าจงใจดีมาก แค่รู้สึกผิดชอบชั่วดีเลยช่วยชีวิตเธอ
เธอคือหมากตัวสุดท้ายของจงหวีฉวน เธอเข้าใจ
ตอนนี้เธอไม่สนว่าตัวเองจะเป็นหมากหรือไม่ แค่บรรลุเป้าหมายได้ ให้เธอขึ้นเตียงจงหวีฉวน เธอก็ยอม
“ไม่ พวกคุณไม่ต้องสนใจเรื่องของฉัน ขอบคุณพวกคุณมาก ฉันจะคุกเข่าตรงนี้รอให้คุณเย่ให้อภัยฉัน! ” ส้งหลิงหลิงร้องไห้ไปพลางแกะมือนักข่าวออก เพราะดิ้นแรงมาก แผลเธอจึงโดนเกี่ยวเลือดไหลออกมาอีกครั้ง
เธอเจ็บจนหน้าซีด นักข่าวและฝูงชนก็เห็นความเจ็บปวดบนใบหน้าเธอโดยปริยาย
พวกเขาเหมือนรู้สึกไม่ชอบมาพากล รีบถามส้งหลิงหลิงอย่างระมัดระวัง “คุณส้ง คุณบาดเจ็บใช่ไหม? หรือว่าคุณเจอเรื่องที่น่ากลัวกว่าการไม่ให้เจอลูกหรือเปล่า? ” 
คำถามนี้ชี้นำโดยเจตนา ส้งหลิงหลิงคิดอย่างเย็นชา กลัวหัวหน้าจงอยากเล่นจนเย่เชินหลินตายจริงๆ เขาก็คงเข้าใจเช่นกัน ต้องการทำร้ายเย่เฮ่าหรัน ต้องลงมือกับลูกชายเขาก่อน
“ไม่ เปล่าค่ะ พวกคุณอย่าเดาซี้ซั้ว” ส้งหลิงหลิงพูดอย่างสะเทือนใจ
“งั้นคุณบอกได้ไหมว่าแผลนี้มันมาจากไหน? ให้พวกเราดูแผลคุณหน่อยได้ไหม?”
ส้งหลิงหลิงคิดในใจ และยกแขนเสื้อขึ้นมาให้ทุกคนดู คราวนี้ฝูงชนเดือดมากยิ่งขึ้น ทุกคนไม่สนแล้วว่าฝนจะตกหรือไม่ รวมตัวกันประณาม ขอให้นักข่าวพาส้งหลิงหลิงไปพบเย่เชินหลินเพื่อขอความเป็นธรรม
“โหดเกินไปแล้ว นี่จะฆ่ากันเลยเหรอ?” มีคนพูด ส้งหลิงหลิงกวาดตามองคนคนนั้น ในใจคิด คนคนนี้น่าจะเป็นคนที่หัวหน้าจงจัดเตรียมมามั้ง
พอคนคนนี้พูดขึ้น การสนทนาก็ยิ่งเข้มข้นขึ้นไปโดยปริยาย
ส้งหลิงหลิงรีบอธิบาย “ไม่ใช่นะ ทุกคนเข้าใจผิดแล้ว คุณเย่ไม่ได้ทำ ฉันทำเอง ฉันเกลียดตัวเองมากเกินไป ฉันเลยใช้มีดกรีดตัวเอง ฉันเคยคิดจะใช้วิธีนี้ให้คุณเย่ให้อภัยฉัน ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรทำร้ายตัวเอง แต่ฉัน……อย่าถ่ายเลยนะ ทุกคนได้โปรดให้ฉันคุกเข่าที่นี่อย่างสงบเถอะ” 
“ไม่ได้! ยิ่งเธอทำแบบนี้เมียน้อยนั่นก็ยิ่งประสบความสำเร็จ โลกใบนี้ไม่มีความยุติธรรมแล้วเหรอ?”
“นั่นสิ เธอรีบลุกขึ้น ให้นักข่าวพาเธอไปขอความเป็นธรรม!”
ในขณะนี้ พ่อบ้านก็รีบออกมาจากโรงพยาบาล เดินไปหาส้งหลิงหลิงอย่างรวดเร็ว ขมวดคิ้วพูดขึ้น “คุณเย่อยากให้เธอรีบเข้าไป!”
“ถามหน่อยค่ะ คุณเป็นอะไรกับคุณเย่? ” นักข่าวถามทันที
พ่อบ้านมองนักข่าวอย่างดุเดือด จากนั้นก็ยื่นมือไปดึงส้งหลิงหลิง ชัตเตอร์ของกล้องถ่ายไปที่สองคนนี้ไม่หยุด
อย่างไรแล้วทั้งปีเขาก็อาศัยอยู่ในบ้านเย่เชินหลิน ไม่มีการติดต่อกับโลกภายนอก เขาไม่สนใจว่าคนอื่นจะถ่ายเขา
“พวกคุณอย่าถ่ายเขานะ เขาเป็นพ่อบ้านของตระกูลเย่ เป็นคนดีมาก” ส้งหลิงหลิงพูดขึ้นอย่างเสแสร้ง
“คนดีอะไร? แค่เห็นก็รู้แล้วว่าเป็นสุนัขรับใช้!”
“ใช่ สุนัขรับใช้!”
ผู้คนเริ่มประณามพ่อบ้านอีกครั้ง บางคนด่าเขาว่าไม่ใช่คน บอกเขาว่าเย็นชาเกินไปและอื่นๆ
ชั่วขณะหนึ่งพ่อบ้านก็ถูกนักข่าวและฝูงชนล้อมรอบ ถ้าไม่ใช่เพราะไม่อยากเห็นเย่เชินหลินเศร้าเกินไป พ่อบ้านไม่อยากเรียกส้งหลิงหลิงขึ้นไปจริงๆ 
เขาทำหน้าหนักอึ้ง พูดกับส้งหลิงหลิง “เด็กไม่หายใจแล้ว เธอยังอยากเล่นละครอยู่ที่นี่ไหม? ” 
“ว่าไงนะ? ” ส้งหลิงหลิงพูดเสียงสูงอย่างไม่อยากจะเชื่อ คว้าเสื้อพ่อบ้านอย่างสะเทือนใจ
คราวนี้ไม่ใช่การแสดง ถ้าเด็กตายจริงๆ เธอต้องจบเห่ตลอดกาลจริงๆ แล้ว
“หมอบอกว่าตอนนี้เธอไปหาลูกยังพอมีหวังนิดหน่อย ถ้าสายไปก็ไม่ทันแล้ว” พูดจบ พ่อบ้านก็เริ่มผลักคนรอบข้าง
เขาพูดมาแล้ว ถ้าส้งหลิงหลิงลังเลช่วยเด็กไว้ไม่ได้ นั่นก็โทษใครไม่ได้แล้ว
“ขอร้องทุกคน ขอทางหน่อย!” ส้งหลิงหลิงพูดขึ้นอย่างกระตือรือร้น
สุดท้ายก็มีคนเห็นอกเห็นใจเธอมาก เธอพูดแบบนี้แล้ว ฝูงชนก็ให้ทางโดยอัตโนมัติ เธอเริ่มวิ่งเข้าไปในโรงพยาบาล
เนื่องจากคุกเข่านานเกินไป ทำให้เธอเกือบล้มหลายครั้ง เหล่านักข่าวเคยเห็นความสุขความทุกข์มามากมาย ไม่ได้สนใจมากนักว่าเด็กจะมีชีวิตรอดหรือไม่ แค่ถ่ายท่าทางย่ำแย่ของส้งหลิงหลิงอยู่ตลอดเวลา
ส้งหลิงหลิงเดินเข้าประตูใหญ่แผนกผู้ป่วยในอย่างยิ่งใหญ่ พ่อบ้านก้าวไปเปิดลิฟต์ก่อน เหล่านักข่าวก็ตามเข้ามา
รู้ว่าคนพวกนี้น่ารำคาญที่สุด พ่อบ้านก็หยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยใบหน้าหนักอึ้ง ส่งข้อความหาหลินต้าฮุยให้รีบส่งคนมาช่วยเขาที่โรงพยาบาลทันที
เขารู้ดีในใจ ถ้าให้นักข่าวพวกนี้ขึ้นไป พวกเขาจะทำให้เซี่ยชีหรั่นลำบากใจ
เย่เชินหลินยังโอเค เขาชินกับเหตุการณ์หลายประเภท และเขาก็เป็นผู้ชาย แต่เซี่ยชีหรั่นไม่เหมือนกัน พวกเขาจะเพิ่มความรู้สึกผิดให้กับเธอ บอกว่าเธอทำให้เย่เชินหลินหลงใหล ทำร้ายส้งหลิงหลิงไม่ให้เธอเจอเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง
ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจนิดหน่อย น่าจะจัดเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยละแวกโรงพยาบาลบ้าง
แค่คิดว่าเด็กมาหาหมอ ไม่ได้คิดว่าสิ่งต่างๆ จะเกิดขึ้นมากมายโดยฉับพลัน
พอลิฟต์มาถึง ส้งหลิงหลิงก็พุ่งออกไปทันที เหล่านักข่าวตามไป และพ่อบ้านก็ถูกเบียดจนอยู่ด้านหลังสุด
“เด็กเป็นไงบ้าง? ” พอส้งหลิงหลิงเห็นเย่เชินหลินก็รีบเดินเข้าไปถามอย่างใจจดใจจ่อ
เซี่ยชีหรั่นคาดว่าส้งหลิงหลิงจะมาในที่สุด พอเห็นเธอเปียกไปทั้งร่าง เธอกลัวว่าตอนอุ้มเด็กจะทำให้เด็กเปียกและเป็นหวัด
เธอรีบถอดเสื้อโค้ตตัวเองแล้วพูดกับส้งหลิงหลิง “หมอบอกว่าอยากให้เธอไปช่วยชีวิตเด็ก เธอรีบถอดเสื้อผ้าที่เปียกแล้วเปลี่ยนเป็นของฉันตัวนี้” 
ส้งหลิงหลิงไม่ทันได้พูดอะไร และไม่ทันได้คิดอะไร เธอถอดเสื้อโค้ตแล้วรับเสื้อผ้าในมือเซี่ยชีหรั่นมาอย่างเชื่อฟัง
“คุณตามฉันมา! ” หมอลากส้งหลิงหลิงไป พยาบาลสวมหน้ากากอนามัยให้เธอ เธอถูกพาเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
เย่เชินหลินเห็นเซี่ยชีหรั่นสวมเสื้อผ้าบางๆ ข้างใน ยื่นมือปลดกระดุมเสื้อโค้ตของตัวเองแล้วคลุมร่างกายเธอ
เหล่านักข่าวไม่รีบร้อน และถ่ายฉากนี้ไว้ก่อน
“หลิน คุณสวมเถอะ แผลคุณยังไม่หายเลย ฉันไม่เป็นไร” เซี่ยชีหรั่นเห็นนักข่าวมา แต่ตอนนี้เธอแค่คิดว่าเด็กจะสบายดี สำหรับชีวิตแล้ว ทุกเรื่องภายนอกไม่สำคัญเลยจริงๆ 
เย่เชินหลินก็สังเกตเห็นนักข่าวมาอยู่แล้ว เขาไม่สนใจที่พวกเขามามากนัก
สื่อก็เป็นแบบนี้แหละ วันนี้เขียนใส่ร้ายคุณ วันพรุ่งนี้ก็เขียนให้คุณบริสุทธิ์ได้
ตราบใดที่พวกเขาไม่ทำร้ายเซี่ยชีหรั่น เขาก็สามารถเพิกเฉยต่อพวกเขาได้
เย่เชินหลินยืนกรานใส่เสื้อผ้าให้เซี่ยชีหรั่น จากนั้นก็หันศีรษะไปมองประตูห้องฉุกเฉินต่อ
เด็กยังอยู่ข้างใน ไม่มีเสียงใดๆ เขาอยากได้ยินเสียงเด็กร้องไห้จริงๆ ร้องไห้ยิ่งดังยิ่งดี น่าเสียดายที่เขากำลังเงียบอยู่ บางทีอาจจะกำลังโทษว่าเขาที่เป็นพ่อคนนี้ดื้อรั้นเกินไป ไม่ยอมให้แม่เขามาเร็วกว่านี้
“คุณเย่ เด็กเป็นอันตรายมากไหม? ” นักข่าวถาม
เย่เชินหลินแค่เหลือบมองนักข่าวที่ถามอย่างเย็นชา ไม่พูดอะไร
พ่อบ้านรีบเดินเข้ามาพูด “พวกคุณได้โปรดออกไป พวกคุณก็เห็นแล้วว่าเด็กกำลังรักษาฉุกเฉินอยู่ด้านใน ใครจะมีอารมณ์สัมภาษณ์ในเวลานี้? ” 
แม้ว่าพ่อบ้านจะเข้ามาผลัก นักข่าวเหล่านั้นก็ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
นักข่าวคนหนึ่งเห็นเย่เชินหลินปฏิเสธที่จะพูด จึงหันไปถามเซี่ยชีหรั่น “คุณเย่เป็นพ่อของเด็กก็ต้องใส่ใจเด็กมาก งั้นเราไม่รบกวนคุณเย่แล้ว งั้นเรามาสัมภาษณ์คุณเซี่ยหน่อยดีกว่า ได้ยินมาว่าตอนคุณส้งเป็นคู่หมั้นคุณเย่คุณได้เข้าไปยุ่งกับทั้งคู่……” 
“หุบปาก!” เย่เชินหลินตะโกนเสียงดัง ยื่นมือขวาไปจับมือเซี่ยชีหรั่นดึงไว้ด้านหลังตน
“คุณเซี่ย คุณพูดหน่อยสิครับ คุณห้าไม่ให้คุณส้งเจอลูก ครอบครองลูกเป็นของตัวเอง เด็กที่ถูกทำร้ายตอนนี้ตกอยู่ในอันตราย คุณไม่มีความสำนึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำเลยเหรอ?” นักข่าวไม่เพียงไม่หุบปาก แถมถามสิ่งที่น่าเกลียดยิ่งขึ้น พวกเขาถึงกับอยากดึงเซี่ยชีหรั่นออกมาจากด้านหลังเย่เชินหลินด้วยซ้ำ