สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 903 สาวใช้ตัวแสบ 807

ตอนที่ 903 สาวใช้ตัวแสบ 807
นี่คือโอกาสเดียวของเธอ แม้จะไม่มีศักดิ์ศรีอีกแล้ว เธอก็ต้องยึดมั่น เธอรู้ว่าถ้าตอนนี้เธอร้องไห้โวยวาย เย่เชินหลินจะยิ่งเกลียดเธอ เธอเลยคุกเข่าอยู่ที่นั่นอย่างเงียบสงบ มองที่ประตูห้องผู้ป่วยตาไม่กะพริบ
ภายในห้องผู้ป่วย เซี่ยชีหรั่นก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีก เธอวางอาหารเช้าในมือลง จ้องมองเย่เชินหลิน เอ่ยถามเขาเสียงทุ้มต่ำ “ส้งหลิงหลิงพูดจริงหรือเปล่า? คุณส่งคนไปฆ่าเธอเหรอ? ” 
“เปล่า! อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของเธอ!” เย่เชินหลินไม่ได้ตั้งใจพูดโกหก เขาแค่รู้จักเซี่ยชีหรั่นดีเกินไป ในโลกของเธอ เธอยอมรับเรื่องฆาตกรรมโหดร้ายแบบนี้ไม่ได้หรอก
“ฉันว่าไม่ใช่ ฉันฟังออกว่าเธอพูดความจริงหรือโกหก หลิน ตระกูลส้งน่าสงสารจริงๆ ตอนนี้ลูกของเซียวเสี่ยวลี่ก็แท้งไปแล้ว เมื่อวานฉันเห็นเธอ ท้องโตขนาดนั้นอีกไม่นานก็คลอดแล้ว นั่นเป็นชีวิตหนึ่งเลยนะ ส้งหลิงหลิงพูดถูกแล้ว ถึงเธอจะทำผิดจริงๆ ชีวิตหนึ่งของตระกูลส้งยังไม่พออีกเหรอ? ยังไงแล้วพวกคุณก็มีชะตากรรม เธอมีลูกให้คุณ คุณอย่าเย็นชากับเธอนักเลย ไม่งั้นฉันจะเสียใจมาก รู้สึกว่าคุณโหดเหี้ยม”
เย่เชินหลินทำหน้าหนักอึ้ง จ้องมองเซี่ยชีหรั่นอย่างตั้งใจ เอ่ยถามเสียงเย็นชา “ฉันโหดเหี้ยมเหรอ? ใช่ ฉันโหดเหี้ยม แล้วฉันโหดเหี้ยมเพื่อใครล่ะ? ” 
“ฉันรู้ว่าคุณทำเพื่อฉัน! ฉันไม่อยากให้คนทำแบบนี้เพื่อฉันไง! ฉันยอมตาย ไม่อยากเห็นเย่เจิ้งเหิงทนทุกข์อีกแล้ว!” เซี่ยชีหรั่นมีท่าทีแน่วแน่ แน่นอนว่าเธอรู้ว่าเย่เชินหลินคิดอย่างไร แต่เธอก็รู้ว่าเขาไม่ยอมแพ้เรื่องลูก
เมื่อคืนเด็กตกอยู่ในอันตราย ไม่ง่ายเลยที่ส้งหลิงหลิงจะมา เธอจะไม่ให้ส้งหลิงหลิงช่วยชีวิตเด็กได้อย่างไร เธอทำไม่ลงจริงๆ
“เขาสมควรได้รับมันแล้ว ไม่ควรมาเลย! ” เย่เชินหลินพูดจบอย่างเย็นชา ลุกขึ้นทันที เม้มปากเดินออกไปข้างนอกห้องผู้ป่วย
เซี่ยชีหรั่นเดินตามเขา โน้มน้าวอยู่ด้านหลังเขาอีกครั้ง แต่เขายังไม่ยอมฟัง
เปิดประตูห้องผู้ป่วย เย่เชินหลินกวาดตามองส้งหลิงหลิง เธอคุกเข่าหลังตรง ไม่พูดอะไร
เขาแค่ทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้คงไม่ทำตั้งแต่แรก เขาให้โอกาสเธอมากเกินไปแล้ว
“เอาเธอออกไปนอกประตูใหญ่โรงพยาบาล ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีก” เย่เชินหลินสั่งพ่อบ้านด้วยเสียงเย็นชา
“ครับ คุณเย่! ” 
พ่อบ้านไม่ใจอ่อนกับส้งหลิงหลิง เมื่อนึกถึงตอนที่เธอใช้ประโยชน์ลูกเขา ตอนอยากจะฆ่าเขา ก็ไม่ใจอ่อนเลยสักนิด
“เย่เชินหลิน! ขอร้อง ให้ฉันได้เจอลูก ขอร้อง!” ส้งหลิงหลิงร้องไห้ตะโกน แค่ไม่ยอมไป เธอร้องไห้โวยวายแบบนี้ เย่เจิ้งเหิงก็ได้ยินเช่นกัน
นั่นเสียงแม่ของเขา เหมือนเขาไม่ได้ยินเสียงแม่มานานมากเกินไปแล้ว
เขาร้องไห้อุแว้เสียงดัง เซี่ยชีหรั่นรีบหันไปอุ้มเขา เย่เชินหลินก็หันตัวกลับเข้ามาที่ห้องผู้ป่วยด้วยใบหน้าหนักอึ้ง
เซี่ยชีหรั่นอุ้มเย่เจิ้งเหิงขึ้นมาจากเตียงผู้ป่วย พูดกับเย่เชินหลินทั้งน้ำตา “คุณดูสิ เขาได้ยินเสียงส้งหลิงหลิง เด็กเขาจำแม่ได้ ขอร้อง ให้ส้งหลิงหลิงเข้ามาเถอะ”
พ่อบ้านได้ยินเด็กร้องไห้แล้ว ทำอะไรไม่ถูกสักพักว่าควรจะลากส้งหลิงหลิงออกไปหรือรอดูก่อน
เขาหยุดการเคลื่อนไหว ส้งหลิงหลิงฉวยโอกาสลุกขึ้นพุ่งเข้าไปในห้องผู้ป่วย
“ลูกรัก ลูกชาย แม่มาแล้ว แม่มาเยี่ยมลูกแล้ว” เธอร้องพร้อมเดินมาข้างๆ ลูก
เซี่ยชีหรั่นก็อยากให้เธออุ้มเด็ก เธอเลยอุ้มเด็กมาหาส้งหลิงหลิง
เห็นส้งหลิงหลิงกำลังจะอุ้มเด็ก แค่เธออุ้มเด็ก เด็กก็อาจจะไม่หายใจหอบอย่างรุนแรงแบบนั้น หน้าเขาก็จะไม่เป็นสีม่วงอีก เขาอาจจะมีชีวิตรอด
ฉากนี้ เย่เชินหลินก็ไม่ได้ไร้อารมณ์ความรู้สึก คิ้วเขาขยับ พยายามอดกลั้นสุดขีดแล้ว
เขาใจอ่อนมานับครั้งไม่ถ้วน และเป็นสาเหตุที่ทำให้ส้งหลิงหลิงจัดการเซี่ยชีหรั่น
“คุณเย่ คุณว่าให้เธออุ้มคุณชายน้อยไหมครับ? ” พ่อบ้านเอ่ยเตือน มองออกว่าเย่เชินหลินกำลังต่อสู้ทางความคิด พ่อบ้านจึงตั้งใจเอ่ยเตือน
คิ้วเย่เชินหลินค่อยๆ คลายออก ขณะที่ส้งหลิงหลิงสัมผัสมือเล็กของเด็ก เขาก็สั่งอีกครั้ง “เอาเธอออกไปนอกประตูใหญ่โรงพยาบาล!” 
“ครับ คุณเย่!”
พ่อบ้านเดินเข้าไปลากส้งหลิงหลิง เซี่ยชีหรั่นน้ำตาไหลอย่างกังวล ทำได้เพียงมองเย่เจิ้งเหิงร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ
“เย่เชินหลิน คุณดูสิ ตูตูหายใจลำบากอีกแล้ว”
“เรียกหมอ!” เย่เชินหลินคำราม จากนั้นก็รีบเดินไปข้างเตียง กดปุ่มสถานีพยาบาล
ไม่นานนัก คุณหมอก็มาแล้ว เย่เจิ้งเหิงถูกส่งเข้าไปในห้องฉุกเฉินอีกครั้ง
พ่อบ้านพาคนไปโยนส้งหลิงหลิงออกนอกประตูโรงพยาบาล เธอไม่ได้ไปไหน แต่คุกเข่าลงตรงที่พวกเขาปล่อยเธอ
“ฉันไม่ไป พ่อบ้าน นอกจากฉันตาย ฝากบอกเย่เชินหลินด้วย ฉันจะรอจนกว่าจะได้เจอลูก ฉันจะไม่ไปเด็ดขาด! ” 
นอกประตูใหญ่โรงพยาบาลมีคนเดินผ่านไปผ่านมา ผู้คนมองส้งหลิงหลิงอย่างสงสัย และมีบางคนจำได้ว่าเธอลงหนังสือพิมพ์เมื่อไม่กี่วันก่อน ว่ากันว่าเป็นลูกสาวอดีตรองประธานคณะกรรมการจังหวัด
“น่าสงสารจริง! ” 
“นั่นสิๆ ดูเหมือนหาคุณชายร่ำรวยก็น่าสังเวชเหมือนกัน”
“คุณว่าที่เธอคุกเข่าที่นี่ที่เป็นโรงพยาบาลเด็ก ดูเหมือนเด็กจะป่วย เธออยากเจอ เจ้าชายไม่ให้เธอเจอแน่เลย”
ผู้คนกำลังพูดเรื่องนี้ บางคนถ่ายรูป บางคนใช้โทรศัพท์ถ่ายวิดีโอ
ไม่นานนัก ภายใต้คำสั่งของจงหวีฉวน สื่อมวลชนก็มาสัมภาษณ์ส้งหลิงหลิงที่กำลังคุกเข่าอยู่
ยิ่งปัญหามากเท่าไรก็ยิ่งดีสำหรับเธอ ส้งหลิงหลิงฉวยโอกาสร้องไห้กับสิ่งที่เธอประสบ เธออยากให้เย่เชินหลินขี่หลังเสือแล้วลงมายาก
โวยวายแบบนี้ ใครๆ ก็รู้ว่าเธอทะเลาะกับเย่เชินหลิน ถ้าตอนนี้เธอตายไป ทุกคนก็รู้ว่าเย่เชินหลินเป็นคนทำ
ด้านนอกมีฝนและหิมะตกอยู่ อากาศหนาวจัด ส้งหลิงหลิงสวมเสื้อผ้าน้อย ปากเธอเปลี่ยนเป็นสีม่วงเพราะความหนาวเย็น
ไม่ว่าใครเห็นก็รู้สึกว่าเธอน่าสงสาร รู้สึกว่าเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นน่ารังเกียจ
พ่อบ้านเห็นฉากนี้แล้วก็รีบกลับขึ้นไปรายงานเย่เชินหลินข้างบน
“คุณเย่ ด้านนอกมีฝนและหิมะตกอยู่ ส้งหลิงหลิงกำลังคุกเข่าอยู่หน้าประตูใหญ่โรงพยาบาล และมีนักข่าวมาสัมภาษณ์ ผมว่านักข่าวมาเร็วเกินไป ไม่รู้ว่ามีใครจัดเตรียมไว้โดยเฉพาะหรือเปล่า คุณเย่ ไม่งั้นผมไปเชิญเธอเข้ามาดีกว่า อย่าทำลายชื่อเสียงคุณเลย”
จงหวีฉวนที่แสนดี ใช้ประโยชน์ส้งหลิงหลิงบังคับฉัน!
ดูเหมือนเขาอยากให้เธอเข้ามาในตระกูลเย่ของเรา จัดเตรียมไว้ข้างๆ ฉันเพื่อทำให้ฉันเดือดร้อน
แกคิดว่าเย่เชินหลินอย่างฉันกลัวคนกล่าวถึงเหรอ? 
ใบหน้าเย่เชินหลินไร้อารมณ์ ดวงตาฉายแววดุดันยิ่งขึ้น
เซี่ยชีหรั่นอยากพูดอะไรบางอย่าง พอเห็นแววตาเขาก็ตัดสินใจรอก่อนดีกว่า
“ปล่อยพวกเขาไปเถอะ ให้พวกเขารายงานข่าว พูดถึงฉันไปยังไงก็ได้” เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชา
สายตาเขาจ้องไปที่ประตูห้องฉุกเฉินตลอดเวลา ตอนนี้สิ่งที่เขาเป็นห่วงมากที่สุดคือลูกชายเขา
เย่เจิ้งเหิงรู้สึกสะเทือนใจเกินไปอาจจะเป็นเพราะได้ยินเสียงของแม่ สถานการณ์ครั้งนี้เลวร้ายยิ่งกว่าครั้งไหนๆ 
เซี่ยชีหรั่นมองที่ประตูห้องฉุกเฉินตาไม่กะพริบ อธิษฐานให้ประตูนั้นเปิดให้เร็วที่สุด เด็กถูกอุ้มออกมาอย่างปลอดภัยให้เร็วที่สุด
สุดท้ายประตูนั้นก็เปิดออก พยาบาลคนหนึ่งรีบวิ่งออกมาจากห้องฉุกเฉิน รายงานเย่เชินหลินอย่างวิตกกังวล “คุณเย่ เด็กไม่หายใจแล้วค่ะ!” 
ใบหน้าเซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินเปลี่ยนไปทันที
“เธอว่าไงนะ? ” เย่เชินหลินคว้าคอเสื้อพยาบาลตัวน้อย พยาบาลตัวน้อยตกใจสายตาเย็นยะเยือกของเขา กลายเป็นตอบกลับอย่างตะกุกตะกัก
“เด็กหยุด……หยุด……”
เธอยังพูดไม่จบ ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดขึ้นอีกครั้ง คุณหมอออกมาจากด้านใน เดินมาด้านหน้าเย่เชินหลิน พูดขึ้นอย่างร้อนใจ “คุณเย่ หัวใจเด็กหยุดเต้น เขาไม่มีทางรอดชีวิต ทางที่ดีคุณ……” 
“ช่วยชีวิตเขา! ต้องช่วยชีวิตเขาให้ได้!” เย่เชินหลินปล่อยคอเสื้อพยาบาลตัวน้อย มองคุณหมออย่างดุเดือด ท่าทางนั้นทำให้คุณหมอตกใจจริงๆ
เซี่ยชีหรั่นก็ปวดใจเหลือเกิน นึกถึงเย่เจิ้งเหิงยิ้มอย่างไร้เดียงสาตอนที่เขาสบายดี ท่าทางน้ำลายไหลของเขาน่ารักมาก พอคนอื่นอุ้มเขาก็ร้องไห้ แต่เซี่ยชีหรั่นอุ้มเขา เขากลับไม่ร้องไห้
เย่เชินหลินก็นึกถึงความรู้สึกแปลกๆ ตอนที่เด็กจับนิ้วเขา เขาปฏิเสธไม่ให้ส้งหลิงหลิงมาตลอด เขาไม่อยากให้เซี่ยชีหรั่นเป็นอันตรายจริงๆ อีกอย่าง เขายังมีความหวังอยู่ในใจนิดหน่อย หวังว่าเด็กจะรอดด้วยตัวเอง
ความจริงปรากฏอยู่ตรงหน้า เขาได้ยินกับหูตัวเองว่าหัวใจเด็กหยุดเต้น หัวใจเขาจะแตกสลาย
“คุณหมอด้านในยังช่วยปั๊มหัวใจให้เขาอยู่ ผมว่าสถานการณ์ไม่ดี คุณเย่ ให้คุณแม่ของเด็กมาเถอะ นี่อาจจะเป็นวิธีเดียว”
“รีบไปสิ พ่อบ้าน รีบไปเรียกส้งหลิงหลิงมา!” เซี่ยชีหรั่นสะเทือนใจเหลือเกิน พ่อบ้านไม่เคยเห็นเธอสะเทือนใจแบบนี้มาก่อน
ตราบใดที่ยังมีหวัง เธอไม่อยากเห็นเย่เชินหลินเศร้าโศกเสียใจเด็ดขาด
“คุณเย่? ” พ่อบ้านถาม
เย่เชินหลินหลับตา หายใจลึกๆ สองที สุดท้ายก็กัดฟันพูดอย่างหนักแน่น “ไปเรียกมา!” 
เหมือนเซี่ยชีหรั่นได้รับการปลดปล่อย สุดท้ายได้ยินเย่เชินหลินปล่อยวางแล้ว เธอก็ดีใจได้สองวินาที ต่อมาเธอก็เริ่มเป็นห่วงความปลอดภัยของเย่เจิ้งเหิงขึ้นมา
พ่อบ้านไม่เห็นด้วยที่ให้ส้งหลิงหลิงกลับมาที่ตระกูลเย่ แต่เขาก็สังเกตเห็นท่าทางเย่เชินหลินตอนที่ได้ยินว่าเด็กไม่หายใจ
มันเหมือนกับจุดจบของโลก เศร้าโศก หมดหนทาง น่าสงสารเกินไป เขาก็เป็นพ่อเหมือนกัน เขาทนไม่ได้จริงๆ
พ่อบ้านถอนหายใจหนึ่งทีแล้วรีบวิ่งออกไป
ส้งหลิงหลิงยังคุกเข่าอยู่ที่พื้น เสื้อผ้าทั่วทั้งร่างเปียกฝนและหิมะ เธอสั่นไม่หยุด พูดไม่ค่อยชัดเจนนัก
“คุณส้ง ถ้าคุณเย่ไม่ให้คุณไปเจอลูกเลย คุณก็จะคุกเข่าแบบนี้ต่อไปเหรอ? ”
“ใช่ ฉันจะคุกเข่าแบบนี้ต่อไป ฉันผิดไปแล้ว ฉันก็จะคุกเข่าอยู่ที่นี่เพื่อชดใช้ ฉันรอคุณเย่ให้อภัยฉัน ให้ฉันไปเจอลูกฉัน” เธอมองไปที่กล้องอย่างแน่วแน่ พูดประโยคนี้จบก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง ร้องไปด้วยพูดไปด้วย “ลูกฉันน่าสงสารมากๆ เขาหัวใจไม่ดีตั้งแต่เกิด ตั้งแต่ฉันจากไป ลูกก็เอาแต่ร้องหาฉัน เป็นลมอยู่หลายครั้ง ลูกที่น่าสงสารของฉัน ฉันจะได้เจอเขาเมื่อไร!”