สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 906 สาวใช้ตัวแสบ 810

ตอนที่ 906 สาวใช้ตัวแสบ 810
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ไม่ได้พูดอะไร
ความเลวร้ายของส้งหลิงหลิง ไม่จำเป็นต้องบอกให้คนนอกฟัง
เห็นเย่เชินหลินไม่พูด หมอที่เข้าร่วมคิดว่าสิ่งที่เขาพูดเขาฟังเข้าไปบ้างแล้ว ดังนั้นเขาจึงพูดอีกประโยคหนึ่ง “เราเคยเห็นเด็กแบบนี้มามากแล้ว ไม่ใช่ทุกคนที่ยืนหยัดเติบโตได้ ความผูกพันระหว่างเด็กกับพ่อแม่อาจจะไม่ได้ลึกซึ้งมาก อยากให้ทุกคนรักษาชีวิตได้จริงๆ อย่างน้อยตอนเด็กยังมีชีวิตอยู่ก็ควรพยายามให้เขามีความสุข” 
คำพูดนี้เซี่ยชีหรั่นเสียใจมาก
“คุณหมอพูดถูก เราทำไม่ดีเอง ต่อไปเราจะพยายามทำให้ดีค่ะ” เธอพูดเสียงเบา จงหยุนซางถอนหายใจภายในใจ เดินไปตบบ่าเซี่ยชีหรั่นเบาๆ พูดอย่างอ่อนโยน “ยัยทึ่ม เธอทำดีมากพอแล้ว บางคนสูญเสียความเป็นมนุษยธรรมขั้นพื้นฐานไปถึงจะมีวันนี้”
บางคน แน่นอนว่าพูดถึงส้งหลิงหลิง คุณหมอไม่อยากฟังเรื่องราวในครอบครัวพวกเขา จึงกำชับข้อควรระวังบางอย่างแล้วจากไป
ส้งหลิงหลิงกว่าจะได้โอกาสนี้มา ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เธอจะอยู่เคียงข้างลูกเสมอ
เด็กพ้นขีดอันตรายอาการมั่นคงแล้ว คุณหมอให้ส้งหลิงหลิงอุ้มเด็กออกมาให้เย่เชินหลินดู
สีหน้าเย่เจิ้งเหิงยังคงไม่ดี แต่หายใจสม่ำเสมอ เขาแนบอกคุณแม่อย่างมั่นคงอยู่ตลอดเวลา มือเล็กถึงขั้นกำเสื้อผ้าตัวนั้นของเซี่ยชีหรั่นที่ส้งหลิงหลิงสวมบนร่างกายอย่างเหนียวแน่น
ดวงตาเย่เชินหลินกวาดมองการเคลื่อนไหวมือเล็กของเขา ภายในใจรู้สึกสับสน แต่ใบหน้าไม่แสดงออกใดๆ
ส้งหลิงหลิงมองเย่เชินหลินอย่างสงสาร กล่าวขอร้องเขา “ให้ฉันอยู่ดูแลเขาเถอะ ฉันสาบาน ฉันจะดูแลลูกเป็นอย่างดี ไม่คิดอะไรมาก ไม่ทำอะไร ฉันได้รับบทเรียนแล้ว รู้แล้วว่าถ้าฉันทำผิดอีก ไม่ใช่แค่ฉันที่จะโชคร้าย แต่ทั้งครอบครัวฉันก็จะโชคร้ายด้วย ขอร้อง เย่เชินหลิน ให้ฉันอยู่นะ ลูกต้องการฉัน” 
“หลิน ให้เธออยู่เถอะนะ ถึงเธอยังไม่กลับใจก็ตาม ฉันมีคุณปกป้องฉัน เธอไม่มีโอกาสได้ทำร้ายฉันได้” เซี่ยชีหรั่นโน้มน้าวเสียงแผ่ว เย่เชินหลินมองส้งหลิงหลิงอย่างเย็นชา แล้วมองลูกที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดขึ้นอย่างไม่แยแส “จำไว้นะ ถ้าสร้างความเสียหายอีก ฉันจะถอนรากถอนโคนตระกูลส้งพวกเธอ!”
แน่นอนว่าส้งหลิงหลิงกลัว เธอได้รับรสชาตินี้แล้ว เมื่อคืนนี้ตระกูลส้งก็เกือบโดนถอนรากถอนโคนไม่ใช่เหรอ?
เธอนึกว่าเย่เชินหลินจะใจอ่อน ดูเหมือนจะขึ้นอยู่กับสถานการณ์จริงๆ ถ้าเธอแตะต้องเซี่ยชีหรั่น เขาจะไม่ใจอ่อนแล้ว
คราวนี้ทำให้เธอเข้าใจความเยือกเย็นของเย่เชินหลินอย่างถ่องแท้ ถึงเธออยากจะใช้แผนอะไรก็ยังไม่สามารถใช้ได้ในตอนนี้ เธอทำได้เพียงซ่อนไว้ลึกๆ รอคอยโอกาส เธอเชื่อว่าฟ้าย่อมเมตตาต่อผู้มีใจ เธอจะต้องมีวันนั้นที่เธอจะได้ทุกอย่างตามต้องการ
ส้งหลิงหลิงเห็นจงหยุนซางมาโรงพยาบาล รู้สึกประหลาดใจไปหน่อย เธอเอ่ยทักทายจงหยุนซางก่อน แต่จงหยุนซางไม่สนใจเธอ
เธอไม่ชอบคนเสแสร้ง น่ารังเกียจ เธอก็ไม่อยากคุยด้วย
ส้งหลิงหลิงอุ้มลูกกลับไปที่ห้องผู้ป่วย จงหยุนซางเห็นเด็กไม่เป็นอะไรแล้วก็พูดกับเย่เชินหลิน “เชินหลิน ฉันขอพูดอะไรกับเธอตามลำพังหน่อย” 
“อืม” เย่เชินหลินเดาได้ว่าจงหยุนซางจะพูดอะไร วันนี้จงหยุนซางมาช่วยเขาก็รู้สึกขอบคุณมาก เขาแค่ไม่อยากกล่าวขอบคุณเท่านั้น
ทางเดินของโรงพยาบาล เย่เชินหลินและจงหยุนซางหันหน้าเข้ากัน
จงหยุนซางรู้สึกว่าตอนนี้เผชิญหน้ากับผู้ชายที่ตัวเองควรเรียกว่าน้องเขยโดยลำพัง หัวใจเธอไม่มีการสั่นสะเทือนอย่างเห็นได้ชัดแล้ว
มีการเคลื่อนไหวอยู่บ้าง แต่ไม่เหมือนเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง
ช่วงนี้ เธอคิดถึงหลี่เหอไท้มากกว่าคิดถึงเย่เชินหลินอีก
ไม่รู้ว่าเพราะเย่เชินหลินคบกับน้องสาวเธอ เธอจึงเลือกที่จะปิดความรักที่ไม่สมหวังกับเขาไปโดยอัตโนมัติ
“เชินหลิน ฉันไม่รู้ว่าพ่อคิดยังไง บางทีอนาคตก็สำคัญเกินไปสำหรับเขา เขาไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก ฉันไม่อาจสังเกตว่าเขากำลังทำอะไรได้ทุกครั้ง นายต้องระวังเขาด้วย” จงหยุนซางเตือนแผ่วเบา
“ฉันรู้” เย่เชินหลินพูดอย่างหนักอึ้ง
ช่วงนี้จงหวีฉวนเคลื่อนไหวถี่ขึ้นเรื่อยๆ เขาทำร้ายส้งหลิงหลิงก่อน เขาแอบช่วยอยู่ลับๆ ถ้าวันนี้ไม่มีคำสั่งของเขา นักข่าวพวกนั้นจะกล้ามาสัมภาษณ์เขา กล้ามาทำให้ผู้หญิงข้างกายเขาลำบากใจได้อย่างไร
จงหยุนซางไม่เพียงแต่กังวลสถานการณ์ของเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นเท่านั้น ในขณะเดียวกันเธอก็เป็นห่วงพ่อตัวเอง อย่างไรอายุก็มากแล้ว เธอก็กลัวเขาจะสู้กับเย่เชินหลินไม่ไหว กลัวว่าเขาจะทำให้เย่เชินหลินโกรธเคือง วิธีการของเย่เชินหลินไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยได้ยิน
ตอนเธอมาถึงก็เห็นความอดทนของเย่เชินหลิน เธอได้ยินมาว่าเย่เชินหลินบาดเจ็บ และรู้ว่าวันนี้ถ้าเขาไม่ได้บาดเจ็บกลัวว่าเซี่ยชีหรั่นจะเป็นห่วง นักข่าวเหล่าน้องต้องถูกเขาซัดไปนานแล้ว
“เชินหลิน……” จงหยุนซางเรียก ในที่สุดก็ยิ้มออกมา พูดขึ้นเรียบๆ “ไม่มีอะไร ฉันจะคุยกับน้องสาวฉันเอง”
ตอนแรกเธออยากพูดว่าถ้าเขาและพ่อเธอเป็นศัตรูกันจริงๆ ขึ้นมา หวังว่าเขาจะปล่อยพ่อเธอไป
แค่สงครามนี้ไม่ใช่ฝ่ายเดียว และพ่อเธอยิ่งเป็นฝ่ายรุก เธอไม่มีทางคุยเรื่องเหล่านี้กับเย่เชินหลินได้จริงๆ ถ้าถึงวันนั้นจริงๆ เธอมั่นใจว่าเย่เชินหลินจะเห็นแก่พ่อเธอหรือพ่อของเซี่ยชีหรั่นและไม่ทำอะไรชายชราคนหนึ่งจนเกินไป
เย่เชินหลินกลับถึงห้องผู้ป่วย เรียกเซี่ยชีหรั่นออกมา
จงหยุนซางแค่กำชับให้เธอต้องระวังส้งหลิงหลิง บอกว่าต่อไปไม่มีอะไรก็อย่าอยู่ในคฤหาสน์กับเธอโดยลำพัง อย่าใจอ่อนเกินไป อย่าให้อิสระกับส้งหลิงหลิงมากเกินไป
“พี่หยุนซาง ฉันรู้แล้ว วันนี้ขอบคุณพี่จริงๆ นะ ถ้าพี่ไม่มา นักข่าวพวกนั้นคงวุ่นวายไม่หยุด”
“ฉันเป็นพี่เธอ จะขอบคุณทำไม” จงหยุนซางช่วยเซี่ยชีหรั่นจัดปอยผมข้างๆ ให้เธอ การแสดงออกบนใบหน้าคือเอ็นดู นี่คงเป็นสายเลือดล่ะมั้ง
ไม่กี่วันต่อมา อาการของเย่เจิ้งเหิงมั่นคงแล้ว ออกจากโรงพยาบาลกลับบ้าน
จงหวีฉวนไม่ยอมแพ้ พยายามทำให้เย่เชินหลินยากลำบากอีกหลายครั้ง เขาและหลินต้าฮุย หลินหลิงก็ทำการป้องกันต่างๆ เช่นกัน
ส่วนมากก็เสมอกันสองฝ่าย จงหวีฉวนรู้ว่าจงหยุนซางห้ามไม่ให้นักข่าวสัมภาษณ์เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นก็โกรธมาก
วันนั้นจงหยุนซางกลับบ้านไปก็โดนจงหวีฉวนตำหนิ
“หยุนซางอ่าหยุนซาง ทำไมฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ลูกกลายเป็นแบบนี้แล้ว? ”
ใบหน้าจงหยุนซางมีแค่ความเศร้า เธอมองพ่ออย่างเจ็บปวด ถามเขาเสียงเย็นชา “พ่อ งั้นพ่อคิดว่าฉันควรทำยังไงคะ? หรือพ่ออยากให้ฉันไม่สนใจที่พ่อทำให้ลูกสาวแท้ๆ กับลูกเขยลำบากใจ แล้วร่วมทำเรื่องไม่ดีกับพ่อเหรอ? ” 
“ลูกสาวแท้ๆ อะไร ลูกเขย? ถ้าพวกเขาอยากใกล้ชิดฉันจริงๆ จะให้เย่เฮ่าหรันเลิกการแข่งขัน ให้ฉันขึ้นตำแหน่งไหม? ก็คงไม่มั้ง? ทุกคนเห็นแก่ตัวต่ออำนาจกันหมด”
“คุณลุงเย่ไม่ได้เป็นแบบที่พ่อพูด! ” จงหยุนซางสะเทือนใจมาก
“แล้วเป็นยังไง? ลูกไม่รู้เหรอว่ามันกำลังเคลื่อนไหวไปรอบๆ?”
“ถึงจะเป็นแบบนั้นเขาก็ยังคำนึงถึงคนอื่น ไม่เหมือนจุดเริ่มต้นของพ่อ พ่อคะ พ่อหมกมุ่นแบบนี้ ฉันก็ไม่สามารถเคารพพ่อได้อีกต่อไปแล้วจริงๆ! ” จงหยุนซางกล่าวอย่างชอบธรรม สีหน้าเคร่งขรึม
แผนจัดการตระกูลเย่กำลังก่อตัวในหัวเขา ตอนเย็นหลังจากคุยกับจงหยุนซางจบ เขาก็เริ่มดำเนินการ
ส้งหลิงหลิงกลับมาถึงตระกูลเย่ก็โดนเย่เชินหลินห้ามอีกครั้ง คราวนี้เขาสั่งให้พ่อบ้านส่งสาวใช้สองคนเข้าเวรทุกวันที่หน้าบันไดชั้นสอง
เธอออกจากห้องนอนได้ แต่ลงมาข้างล่างไม่ได้ พื้นที่สำหรับกิจกรรมจำกัดไว้ที่ชั้นสอง
สิ่งที่ทำให้เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นพอใจก็คือ หลังจากกลับมาอาการของเย่เจิ้งเหิงก็ดีขึ้นทุกวัน เมื่อเทศกาลฤดูใบไม้ผลิใกล้เข้ามา สีหน้าเขาก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว
ความสามารถในการฟื้นฟูจิตใจของเด็กน้อยแข็งแกร่งเป็นพิเศษ เขาเริ่มชอบหัวเราะคิกคักอีกครั้ง
ตอนเซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินแกล้งเขา เขาก็มักจะหัวเราะอย่างเป็นสุข
“ตอนฉันไม่อยู่คุณห้ามขึ้นไปข้างบนคนเดียวนะ” เย่เชินหลินกำชับเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า พูดขึ้น “ฉันรู้ ฉันจะไม่ให้โอกาสเธอทำร้ายฉันอีก”
เซี่ยชีหรั่นตอนเริ่มทำกิจกรรมเทศกาลฤดูใบไม้ผลิที่บริษัทหลี่ซื่อ เย่เชินหลินมองออกว่าเธออยากดูแลกิจกรรมเป็นการส่วนตัวอย่างมาก
เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่รู้จักแค่อยู่บ้านพูดคุยเรื่องความรัก เซี่ยชีหรั่นทำงานอย่างตั้งใจ เย่เชินหลินเคยเห็นมาก่อน
“ฉันก็ต้องไปทำงานแล้ว คุณอยู่บ้านฉันไม่สบายใจเลย เราแยกกันไปทำงานเถอะ” คืนหนึ่ง เย่เชินหลินพูดกับเซี่ยชีหรั่น
หลังจากกลับมาถึงบ้านตระกูลเย่ อาการบาดเจ็บของเย่เชินหลินก็ฟื้นตัวเร็วมากเช่นกัน
เทศกาลฤดูใบไม้ผลิใกล้เข้ามาแล้ว บริษัทฝู้ซื่อแต่ละสาขาก็อยู่ในช่วงที่ยุ่งที่สุด พูดอีกอย่างก็คือ เย่เชินหลินก็ยิ่งมีงานเยอะขึ้น
ถึงแม้ว่าหลินต้าฮุยและหลินหลิงและผู้บริหารระดับสูงในแต่ละสาขาบริษัทช่วยเย่เชินหลินแบ่งงานจำนวนมากแล้ว แต่การตัดสินใจสำคัญบางอย่างก็ต้องให้เขาทำ ดังนั้นถึงเขาจะอยู่บ้านก็ยังยุ่งมาก
และอยู่บ้านก็มีปัญหานิดหน่อย การประชุมสามารถทำได้แค่ประชุมทางวิดีโอเท่านั้น แน่นอนว่ามันไม่ดีเท่าประชุมที่บริษัท
เซี่ยชีหรั่นแค่เป็นห่วงสุขภาพเขา กลัวว่าเขาจะไม่ไหว
เย่เชินหลินลูบศีรษะเธอ พูดอย่างอ่อนโยน “คุณลืมเหรอว่าห้องทำงานผมมีห้องพักผ่อน? นั่งรถบ้านไปทำงานทุกวัน ไม่มีปัญหาหรอก” 
“ก็ได้ ถ้ามีอะไรคุณต้องโทรหาฉันทันทีเลยนะ” เซี่ยชีหรั่นพูด
แค่นี้แหละ หลังจากทั้งคู่คุยกันแล้วก็แยกกันไปทำงาน
เซี่ยชีหรั่นแผนกิจกรรมนี้ พี่ส้งที่เธอเคยช่วยตอนนั้นก็เข้าร่วมด้วย ผ่านการติดต่อกันระยะหนึ่ง ทั้งคู่ก็สนิทกันมากขึ้น
มีวันหนึ่ง ทั้งสองคนกำลังทำงาน โม่เสี่ยวจุนเดินผ่านประตูร้านที่เซี่ยชีหรั่นทำกิจกรรม ได้คุยกับเธอโดยลำพังสองประโยค
ต่อมา พี่ส้งก็ถามเธออย่างติดตลกว่านั่นคือใคร