สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 908 สาวใช้ตัวแสบ 812

ตอนที่ 908 สาวใช้ตัวแสบ 812
“ค่ะ พ่อ เดี๋ยวฉันมา” 
เซี่ยชีหรั่นหันตัวอีกครั้ง เซี่ยอี้ชิงพูดด้านหลังเธอ “พี่เซี่ย ผมลงไปก่อนนะ” 
“กินที่นี่แหละ ที่นี่ไม่เหมือนคฤหาสน์เย่เชินหลินนะ เป็นกันเองหน่อย” ฝู้เฟิ่งหยีเรียกเซี่ยอี้ชิงไว้
เซี่ยชีหรั่นก็หันศีรษะกลับไปพูดกับเซี่ยอี้ชิง “ใช่ พ่อแม่สบายมาก นายกินที่นี่แหละ อย่าถือสาเลยนะ”
เซี่ยชีหรั่นพูดออกมาแล้ว เซี่ยอี้ชิงก็พยักหน้า บอกว่าได้
เย่เฮ่าหรันก้าวเท้าเข้าไปในห้องทำงานก่อน เซี่ยชีหรั่นตามเข้าไป
“ปิดประตู” เย่เฮ่าหรันพูด เซี่ยชีหรั่นปิดประตูอย่างเชื่อฟัง
สีหน้าเย่เฮ่าหรันจริงจังมาก ในใจเซี่ยชีหรั่นจึงตื่นตระหนกไปหน่อย ถึงพวกเขาทุกคนจะปฏิบัติกับเธอเหมือนลูกสาวแท้ๆ แต่อย่างไรแล้วเธอก็เป็นแค่ลูกสะใภ้ พูดตามตรงเธอก็ยังเป็นลูกสะใภ้ที่ไม่เป็นทางการ เลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกยำเกรงและหวาดกลัวไปหน่อย
เธอคิด ตัวเองเหมือนไม่ได้ทำอะไรผิด หรือเพราะเรื่องพ่อเธอ ประธานเย่เลยโกรธเธอ?
หรือเพราะเธอนำของเหล่านี้มา?
หลังจากปิดประตู เย่เฮ่าหรันก็พูดเสียงทุ้ม “นั่งสิ ชีหรั่น”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มเล็กน้อย นั่งโซฟาตรงข้ามเย่เฮ่าหรัน เชื่อฟังคำพูดเย่เฮ่าหรันอย่างเคารพ
“ชีหรั่นอ่า วันนี้พ่ออยากพูดกับเธอว่าต่อไปอย่าช่วยคนอื่นทำอะไรแล้วนะ ฉันหมายถึงอย่าให้ตัวเองหรือเย่เชินหลินช่วยคนอื่นทำอะไรโดยฝ่าฝืนหลักการ” สีหน้าเย่เฮ่าหรันจริงจังมาก
รู้นานแล้วว่าเขาเป็นคนตรงไปตรงมา เซี่ยชีหรั่นได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็รู้สึกละอายใจมากทันที
เขาพูดถูก เรื่องนี้มันฝืนหลักการจริงๆ ตอนนั้นเธอก็อยากปฏิเสธเหมือนกัน
“ฉันรู้แล้วค่ะพ่อ ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบนี้แล้ว” เซี่ยชีหรั่นตอบเสียงทุ้ม
“แล้วก็อย่ารับของจากคนอื่นตามอำเภอใจ เธอฉลาดขนาดนี้ ไม่ต้องให้พ่อพูดเยอะหรอก ที่นี่มีผู้มีส่วนได้ส่วนเสียมากมาย ถึงเราจะไม่ได้ทำอะไร แต่ก็มีคนอยากยัดของโจรเพื่อใส่ร้ายเรา ถ้าทำเองก็ไม่สามารถล้างให้สะอาดได้” เย่เฮ่าหรันพูดอย่างปลงๆ
เร็วๆ นี้จงหวีฉวนแอบทำอะไรลับหลัง เขาก็รู้มาบ้างนิดหน่อย
เขาถึงขั้นเริ่มตีสนิทกับลูกน้องเย่เฮ่าหรัน หวังว่าจะได้รับหลักฐานที่เป็นประโยชน์กับเขา สิ่งที่ทำให้จงหวีฉวนผิดหวังมากก็คือ เย่เฮ่าหรันเป็นคนที่เก่งเกินไป สืบไม่เจอเรื่องไม่ดีกับเขาเลย
ช่วงเวลาวิกฤตินี้ ถึงเย่เฮ่าหรันจะมีสติชัดเจน แต่ก็ยังกังวลเกี่ยวกับจงหวีฉวน เขาเป็นคนที่น่ารังเกียจเกินไป
“ค่ะ พ่อเตือนฉันถูกแล้ว ฉันจะไม่รับของคนอื่นอีก ไม่ว่าจะเป็นของเล็กน้อยฉันก็จะไม่รับ”
เซี่ยชีหรั่นเพิ่งพูดจบ จู่ๆ ประตูก็เปิดขึ้นจากด้านนอก ฝู้เฟิ่งหยีขมวดคิ้วเข้ามา พร้อมพูดขึ้น “เย่เฮ่าหรัน ทำไมคุณต้องสอนลูกสะใภ้ฉันจริงจังขนาดนี้ด้วย? ชีหรั่นเด็กคนนี้ไม่ทำอะไรซี้ซั้วหรอก คุณไม่ได้ฟังฉันพูดเหรอ? เธอช่วยคนก็มีเหตุผลเหมือนกัน ไม่ใช่ช่วยเหลือไปทั่ว คุณไม่ลองคิดดู ชีหรั่นกับเชินหลินคบกันมานานเท่าไรแล้ว ถ้าเธอเป็นคนที่ช่วยคนอื่นไปทั่วจริงๆ ไม่รู้ว่าต้องทำไปเท่าไรแล้ว” 
“แม่ พ่อพูดถูกแล้วค่ะ ฉันทำไม่ดีเอง” เซี่ยชีหรั่นรีบยืนขึ้น พูดกับฝู้เฟิ่งหยี
ฝู้เฟิ่งหยีก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว จับมือเซี่ยชีหรั่นไว้ พูดกับสามีเธออย่างห้วนๆ “ถึงเด็กจะไม่ได้ทำผิด ต่อไปถึงจะทำผิดก็ไม่ให้ตาแก่อย่างคุณพูด ไปกัน มากินข้าวกับแม่ ตาแก่ คุณก็มากินข้าวด้วย!”
พูดกับเขาแบบนี้ต่อหน้าลูกสะใภ้ สีหน้าเย่เฮ่าหรันก็กระอักกระอ่วนนิดหน่อย เคลียร์ลำคอแล้วอธิบายหนึ่งประโยค “ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเธอเลย แค่เตือนเธอเอง”
“ใครอยากให้คุณเตือน? ชีหรั่นของฉันฉลาดกว่าคุณอีก คุณมันเฉิ่มเชย” 
สามีภรรยาอาวุโสทะเลาะกัน เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ได้ขัดขวาง แค่หัวเราะเบาๆ แล้วเดินตามฝู้เฟิ่งหยีออกไปจากห้องทำงาน
พี่เลี้ยงเสี่ยวหลันนำอาหารมาวางแล้ว ทุกคนก็นั่งกัน
หลังอาหาร เซี่ยชีหรั่นรับโทรศัพท์จากเย่เชินหลิน บอกว่าเขาจะประชุมเสร็จแล้ว ให้เธอกลับคฤหาสน์
ยุ่งมาหนึ่งวัน เย่เชินหลินอยากเจอเซี่ยชีหรั่นเร็วๆ หน่อย ไม่อยากรอแม้แต่นาทีเดียว
“โอเค เดี๋ยวฉันบอกพ่อแม่ก่อนแล้วจะกลับไป” 
“พวกเซี่ยอี้ชิงเขาอยู่กับคุณหรือเปล่า? ” เย่เชินหลินถามอีก
“อยู่”
จิ่วจิ่วไม่ค่อยอยากให้เซี่ยชีหรั่นไป เซี่ยชีหรั่นก็บอกว่าถ้าไม่อยากให้เธอไปก็กลับไปกับเธอ
เธอมองไปที่เหยนชิงเหยียนอย่างเป็นธรรมชาติ เหยนชิงเหยียนพูดเรียบๆ “ไม่ใช่ว่าโวยวายอยากให้ฉันไปถนนคนเดินกับคุณพรุ่งนี้ บอกว่าที่นั่นมีร้านชานมที่คุณอยากมานานไม่ใช่เหรอ?”
เย่เฮ่าหรันกับฝู้เฟิ่งหยีมองหน้ากันแล้วยิ้ม มีความสุขไปอีกขั้นสำหรับเหยนชิงเหยียน
เซี่ยชีหรั่นก็เข้าใจอยู่แล้ว หยิกแก้มจิ่วจิ่วแล้วพูดขึ้น “ดื่มชานมสำคัญกว่าล่ะสิ คุณไม่ต้องไปกับฉันหรอก ชานมที่บ้านเชินหลินไม่อร่อยเท่าถนนคนเดินหรอก”
“เกลียดอ่ะ” และไม่รู้ว่าประโยคนี้พูดถึงเหยนชิงเหยียนหรือพูดถึงเซี่ยชีหรั่น อย่างไรก็ตามพูดจบแล้วเธอก็หน้าแดง
“พ่อแม่ ฉันไปแล้วนะ พ่อคะ ฉันจะจำที่พ่อพูด พวกคุณสองคนก็ดูแลสุขภาพให้ดีนะคะ ฉันกับเย่เชินหลินจะพยายามกลับมาให้บ่อยๆ ฉลองปีใหม่เราน่าจะอยู่ที่นี่เป็นส่วนมาก” เซี่ยชีหรั่นพูด
“โอเค แม่จะเตรียมอาหารไว้เยอะหน่อย”
รถของเซี่ยชีหรั่นขับมาถึงทางแยกระหว่างพื้นที่ในเมืองและชนบท เห็นรถเย่เชินหลินจอดรอตรงนั้น
“พี่เซี่ย พี่เคยอยากเจอพี่จนรอไม่ไหวแล้วล่ะ” เซี่ยอี้ชิงพูดแหย่ เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างสุขใจ
เซี่ยอี้ชิงลงรถเปิดประตูให้เซี่ยชีหรั่น แล้วเปิดประตูเย่เชินหลินอีกครั้ง พอเซี่ยชีหรั่นขึ้นไปนั่งรถเย่เชินหลิน ก็โดนเขากอดและจูบหนักๆ นานสักพักใหญ่
ตั้งแต่บาดเจ็บ จนถึงตอนนี้ทั้งคู่ก็ไม่ได้ใกล้ชิดกันเลย
อย่าว่าแต่เย่เชินหลินคิดถึงเซี่ยชีหรั่นมากแค่ไหน หลายครั้งแทบอดไม่ได้ที่จะจัดการเธอ แต่เซี่ยชีหรั่นไม่ยอมอย่างเด็ดขาด
ตำแหน่งที่เขาบาดเจ็บไม่ใช่เรื่องล้อเล่น เธอจะปล่อยให้เขาเสี่ยงแบบนั้นได้อย่างไร แม้ว่าเธอก็คิดถึงและโหยหาเขาเช่นกัน ก็ทำได้เพียงอดทน
“คิดถึงฉันไหม? ” เย่เชินหลินพูดเสียงแหบ กัดติ่งหูเซี่ยชีหรั่นแล้วถามเธอ
เซี่ยชีหรั่นหัวใจเต้นแรง คิดถึงสิ เธอคิดถึงอยู่แล้ว คิดถึงกว่าที่ตัวเองคิดไว้มากเลย
“ยัง ไม่ได้คิดถึงขนาดนั้น รอให้คุณหายดีก่อน คุณหายดีแล้วถึงจะคิดถึง” เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบา
ไฟในรถบ้านเปิดอยู่ ไฟไม่สว่าง เย่เชินหลินบิดร่างเซี่ยชีหรั่น จ้องมองแก้มเล็กแดงๆ ของเธอ คิดว่าเธอสวยมากจริงๆ
“ตอนนี้ต้องคิดถึง” เขาพูดจบก็ดันเธอลงโซฟา แล้วประกบจูบเธออีกครั้ง
คิดว่าเสื้อโค้ตเธอมันขวางทาง ขณะที่เขาจูบเธอก็ปลดซิบเสื้อโค้ตของเธอไปด้วย
โชคดีที่ด้านในเธอสวมแค่เสื้อกันหนาวหลวมๆ เท่านั้น เขาอยู่บนรถตลอด มืออุ่น ไม่กลัวทำให้เธอหนาว
“ไม่ได้ แผลคุณยังไม่หาย” 
“มันนานขนาดนี้แล้ว มีอะไรไม่ได้ มันหายตั้งนานแล้ว”
“นั่นก็ไม่……” เซี่ยชีหรั่นยังไม่ทันพูดจบ ริมฝีปากหอมกรุ่นก็โดนปากเขาปิดลงมากะทันหัน
“หลิน จู่ๆ ฉันนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้” เซี่ยชีหรั่นอยากให้เขาหยุด พูดอะไรบางอย่างเพื่อพยายามเบี่ยงเบนความสนใจเขา เขาไม่สนใจเลย ริมฝีปากและมือก็ยังไม่หยุด
ตอนนี้ โทรศัพท์เซี่ยชีหรั่นดังขึ้น ริงโทนเธอตั้งขึ้นมาเป็นพิเศษ ฝู้เฟิ่งหยีโทรมา ริงโทนนี้เหมือนที่เย่เชินหลินตั้งสำหรับคุณแม่
“หลิน แม่โทรมา เธอโทรมาต้องมีธุระแน่ๆ คุณรีบลุกขึ้นมา”
เซี่ยชีหรั่นเหมือนเห็นผู้ช่วยชีวิต ถ้าถูกเขาจูบแบบนี้อีก เธอต้องทรุดจริงๆ แล้ว
เย่เชินหลินก็รู้ว่าปกติแม่เขาไม่มีธุระคงไม่โทรมาหรอก ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นนั่ง
เซี่ยชีหรั่นกลิ้งขึ้นมาจากโซฟา ถึงฝู้เฟิ่งหยีไม่เห็นความลำบากใจของเธอ เธอก็ยังหน้าแดงอย่างอายๆ รีบจัดผมสองทีแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมา กดปุ่มรับสาย
“ชีหรั่นอ่า นี่แม่นะ” 
“แม่ ฉันรู้ค่ะว่าแม่โทรมา”
เซี่ยชีหรั่นฟังออกว่าแม่พูดไม่เหมือนตอนที่ออกมา ดูเหมือนน้ำเสียงจะจริงจังมาก เธอรีบนั่งขึ้นมาฟังสิ่งที่เธอจะพูดต่อไปนี้
“เมื่อกี้เสี่ยวหลันหยิบพวกผักที่เธอเอากลับมาออกมา เห็นด้านในมีถุงรีไซเคิลเล็กๆ ในนั้นมีเงินหมื่นหยวน เรื่องนี้เธอก็ไม่รู้ใช่ไหม? ”
เซี่ยชีหรั่นตกใจ รู้สึกแปลกใจทันที หรือว่ามีคนอยากใส่ร้ายตระกูลเย่ บอกว่าตระกูลเย่รับสินบนหรือเปล่า?
ดูเหมือนคุณพ่อเย่จะเตือนถูกแล้ว เธอมองแค่พื้นผิวถุงมันคือของกินจริงๆ ไม่คิดว่าด้านในมีอาถรรพ์อะไรอีก ทั้งหมดต้องโทษเธอที่ไม่ตรวจสอบ ถ้าทำให้คุณพ่อสามีเดือดร้อนในอนาคต เธอต้องรู้สึกเสียใจตายแน่ๆ
แต่เธอคิดอีกที ถ้าอยากจะใส่ร้ายกลั่นแกล้งประธานว่าติดสินบนจริงๆ เป็นไปไม่ได้ที่ให้แค่หมื่นหยวน ใครจะยักยอกเงินหมื่นหยวนกัน?
บางทีเธออาจจะคิดมากไป เธอคิดว่าเรื่องนี้เป็นไปได้อย่างมากว่าพี่ส้งจะไม่อยากให้พวกเขาช่วยเหลืออย่างเปล่าประโยชน์ เลยใช้วิธีนี้ขอบคุณเธอ
คิดแบบนี้ เธอก็ยังพูดอย่างตรงไปตรงมา “ขอโทษค่ะ แม่ เรื่องนี้ฉันไม่รู้จริงๆ ”
ไม่ว่าจะพูดอย่างไร เธอมักสร้างปัญหาให้กับผู้อาวุโสทั้งสอง เธอรู้สึกเสียใจจริงๆ 
“ยัยบื้อ ขอโทษทำไมกัน เธอแค่ติดต่อคนพวกนี้ในระยะเวลาสั้นๆ เอง ไม่เป็นไร เงินไม่เยอะเท่าไร แต่เธอคิดจะจัดการยังไง?” ฝู้เฟิ่งหยีถามแบบนี้ จริงๆ ก็อยากใช้โอกาสสอนเซี่ยชีหรั่น ไม่ให้เธอใจดีและเชื่อใจคนอื่นมากเกินไป
ในฐานะสมาชิกในครอบครัวอย่างเป็นทางการ การมอบของขวัญที่เป็นความลับแบบนี้ก็เห็นมาเยอะมากแล้ว แต่ส่วนมากจะยัดเงินไว้ข้างในตอนส่งบุหรี่ส่งเหล้า
วันนี้ถุงใบใหญ่ขนาดนี้ ทั้งหมดเป็นสินค้าเกษตร แถมยังเป็นเพื่อนที่ทำงานของเซี่ยชีหรั่นด้วย ฝู้เฟิ่งหยีก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
“เงินนี้เอาไม่ได้อยู่แล้วค่ะ แม่คะ พรุ่งนี้ฉันจะเอาไปคืนเธอ” 
“อืม เราเอาไม่ได้หรอก ลูกอย่าเอาไปให้เธอในบริษัทนะ ถ้าให้คนอื่นรู้เข้า กลัวว่าจะไม่ดี ถ้าเธอเอาลูกไปเกี่ยวพันด้วยจะยิ่งดูแย่ลง แม่ว่าเอาแบบนี้ดีไหม พรุ่งนี้พอลูกเลิกงานก็ไปส่งเธอที่บ้านสิ”