สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 912 สาวใช้ตัวแสบ 816

ตอนที่ 912 สาวใช้ตัวแสบ 816
“ฉันเดาว่าตำรวจธรรมดาสองนายไม่สามารถพาชีหรั่นออกไปจากบ้านคนใหญ่คนโตอย่างนายได้แน่ๆ ยังไงแล้วนี่ก็เป็นคดีใหญ่ในจังหวัดฉัน ฉันไม่สามารถให้คดีไปต่อไม่ได้เพราะสถานะของเซี่ยชีหรั่น ดังนั้นพอฉันได้รับการแจ้งก็สั่งให้พวกเขาทำสิ่งที่ควรทำ ฉันมากับผู้อำนวยการซูด้วย ฉันคิดว่าเสนาธิการอย่างคุณก็ควรทำแบบเดียวกันนะ” 
มันให้คนมาพาลูกสาวเขาไปในตอนกลางคืนจริงๆ ด้วย! ตอนนี้สีหน้าจ้าวเหวินอิงหนักอึ้ง อยากเดินเข้าไปตบเขาสองทีเพื่อคลายความเกลียดชังในใจ
ถ้าเขาเป็นคนเที่ยงธรรมเหมือนเย่เฮ่าหรัน จ้าวเหวินอิงจะไม่เกลียดเลย
เขาดันทำเรื่องสกปรกในตำแหน่งราชการมาหลายปี จ้าวเหวินอิงก็ได้ยินมาเป็นระยะๆ 
เขามาได้ทันเวลา จ้าวเหวินอิงเดิมทีเป็นคนฉลาดมาก นึกถึงสถานที่แห่งหนึ่งพร้อมสามีหลี่หมิงจุ้นทันที
“ทำไม? คุณก็สนับสนุนให้ตำรวจจับเซี่ยชีหรั่นไปตอนกลางคืนเหรอ? ” หลี่หมิงจุ้นถามเสียงทุ้ม
จงหวีฉวนถอนหายใจ สีหน้าหมดหนทางมาก มองเซี่ยชีหรั่นอย่างปวดใจนิดหน่อยแล้วพูดขึ้น “ฉันไม่อยากให้ใครพาเธอไปอยู่แล้ว”
ไม่อยาก? 
ผู้อำนวยการซูฝ่ายรักษาความปลอดภัยและตำรวจสองนายก็งงนิดหน่อย ทั้งๆ ที่เซี่ยชีหรั่นคนนี้คือลูกสะใภ้ของเย่เฮ่าหรัน เป็นผู้หญิงของเจ้าชาย
เย่เฮ่าหรันและจงหวีฉวนเป็นคู่แข่งทางการเมือง ทำไมเขาถึงทำลูกสะใภ้ของคู่แข่งทางการเมืองไม่ลง? มันทำให้ไม่รู้ไม่เข้าใจว่าควรทำอย่างไรจริงๆ 
พูดประโยคนี้จง จงหวีฉวนก็มองผู้อำนวยการซูก่อนจะถอนหายใจ
“จะบอกคุณอย่างไม่ปิดบัง ฉันกับเซี่ยชีหรั่นมีความสัมพันธ์พิเศษกัน”
จ้าวเหวินอิงเดิมทีอยากหยุดคำพูดต่อไปของจงหวีฉวน พอคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับเซี่ยชีหรั่นในตอนนี้ ยิ่งสถานะของเธอมีคนรับรู้มากเท่าไรก็จะยิ่งปกป้องตัวเธอมากขึ้นเท่านั้น เธอจึงไม่ห้าม
และเรื่องนี้จะเปิดเผยให้โลกรู้หรือไม่ หลี่หมิงจุ้นก็เคารพความต้องการของจ้าวเหวินอิง เธอไม่พูดอะไร เขาก็ไม่ห้ามเช่นกัน
เซี่ยชีหรั่นไม่คิดมาก่อนว่าจงหวีฉวนจะพยายามประกาศความสัมพันธ์ของพวกเขาในเวลานี้ วันนี้เธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรม จงหวีฉวนคือผู้มีอำนาจสูงสุดในตงเจียง ภาพลักษณ์เขาสำคัญมาก 
ไม่ว่าเขาจะปฏิบัติกับเธออย่างไร ตอนนี้เขาอยากยอมรับความสัมพันธ์พ่อลูกของพวกเขา เซี่ยชีหรั่นก็ไม่อยากให้ภาพลักษณ์เขาดูแย่
ดังนั้นเธอจึงเปล่งเสียงห้ามจงหวีฉวน “หัวหน้าจง ที่มาของเราดูเหมือนจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับคดีนี้มากเท่าไรนะคะ ที่คุณมาด้วยตัวเอง ไม่ใช่ว่าอยากให้พวกเขาพาฉันไปสำเร็จหรอกเหรอคะ? ฉันจะไปกับพวกเขา คุณกลับไปเถอะค่ะ!”
“เด็กโง่!” จงหวีฉวนเหมือนเรียกเซี่ยชีหรั่นด้วยความเอ็นดู พูดขึ้นอีกครั้ง “เธอคิดว่าพ่อให้พวกเขาเอาตัวลูกไปซักถามได้ลงคอเหรอ? ได้ยินพวกเขารายงานบอกว่าลูกตกเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรม พ่อสะเทือนใจมากแค่ไหนลูกรู้ไหม? ที่พ่อมาด้วยตัวเองก็เพราะเป็นห่วงลูกนะ ชีหรั่นลูกรัก แต่พ่อไม่มีทางเลือก เจ้าชายก็ก่ออาชญากรรมได้เหมือนคนทั่วไป พ่อไม่สามารถทำตามใจตัวเองได้เพื่อลูกแค่เพราะทำงานที่ตงเจียง ลูกเห็นใจความยากลำบากพ่อหน่อยได้ไหม?”
พ่อ……คำเรียกนี้ทำให้ผู้อำนวยการซูและตำรวจสองนายตกใจมาก แม้แต่พี่เลี้ยงตัวน้อยของตระกูลหลี่ได้ยินแล้วก็ประหลาดใจเช่นกัน
“คุณอย่ามาเสแสร้งนะ!” จ้าวเหวินอิงพูดออกไป
แต่ตอนนี้เขายอมรับไปแล้วว่าเขาเป็นพ่อของเซี่ยชีหรั่น พ่อเลี้ยงอย่างหลี่หมิงจุ้นอย่างเขาก็ไม่กล้าแทรกจริงๆ
ยิ่งไปกว่านั้นจงหวีฉวนก็อยู่ในนามของความยุติธรรม เขายังยอมรับต่อสาธารณชนว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นลูกสาวเขา ใครจะกล้าทำให้เซี่ยชีหรั่นลำบากใจล่ะ?
“เหวินอิง คุณเป็นคนที่มีเหตุผลที่สุด ถ้าลูกสาวเราถูกใส่ร้าย ฉันจะไม่ทำให้เธอบริสุทธิ์เหรอ? ถ้าเราไม่ให้ลูกสาวไป ใช้สถานะเราให้เธออยู่ต่อ ถ้ามีใครรู้เข้า แล้วคิดว่าเธอกลัวที่จะไปล่ะ คุณไม่เห็นด้วยเหรอ? ” ทัศนคติของจงหวีฉวนดูเหมือนไม่สู้ดีจริงๆ และเนื่องจากเป็นข้ออ้างที่คิดไว้ล่วงหน้าจึงไม่มีที่ติเลย
“แม่คะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะไปกับพวกเขา ไม่เป็นไรหรอก พ่อฉันบอกเองว่าจะทำให้ฉันบริสุทธิ์ ความปลอดภัยของฉันและอื่นๆ แม่ยิ่งไม่ต้องกังวลเลย”
“ขอบคุณเสนาธิการหลี่ ขอบคุณประธาน ขอบคุณผู้อำนวยการ! งั้นเราเอาตัวไป เราใช้หัวรับประกันความปลอดภัยของเธอ!” ผู้อำนวยการซูส่งสายตาให้กับตำรวจสองนาย ตำรวจสองนายก็เข้าใจทันที
ทุกคนรู้ดีว่าเรื่องนี้ยากที่จะอธิบายถ้ายังไม่ได้สอบสวน และไม่ใช่แค่การสอบสวนเท่านั้น ในเมื่อมาพร้อมกับการประโคมข่าวใหญ่ เกรงว่าหมวกฆาตกรที่ติดอยู่บนหัวเซี่ยชีหรั่นจะไม่สามารถถอดออกได้ง่ายๆ
หลี่เหอไท้ก็เตรียมพร้อมที่จะสืบด้วยตัวเอง ในขณะเดียวกันเขาก็ได้ติดต่อเย่เชินหลินไว้แล้ว เชื่อว่าการร่วมแรงของทั้งสองคนจะทำให้เซี่ยชีหรั่นเป็นผู้บริสุทธิ์ได้เร็วที่สุด
เซี่ยชีหรั่นตามขึ้นรถตำรวจไป ถูกนำตัวไปสอบปากคำที่สถานีตำรวจ
เธอฟังข้อมูลบางอย่างจากปากตำรวจทั้งสองท่าน ถึงได้รู้ว่าหลังจากตอนกลางคืนที่เธอออกมา พี่ส้งก็ถูกฆ่า และอาวุธที่ใช้สังหารก็คือมีดทำครัว
เซี่ยชีหรั่นยิ่งประหลาดใจ นึกขึ้นได้ว่าเธอช่วยพี่ส้งหั่นผัก มีดทำครัวนั้นมีรอยนิ้วมือของเธอ
ข้อมูลนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ ทำไมมันบังเอิญขนาดนี้? เธอเคยใช้อาวุธสังหารพอดี? นี่มันจงใจใส่ร้ายเธอเลยไม่ใช่เหรอ? 
โชคดีตอนเธอออกมาเธอเห็นหลานสาวพี่ส้ง และเธอบอกว่าจะกินข้าวที่บ้านเธอ จึงช่วยเธอที่บ้าน เธอคิดว่าหลานสาวเธอควรเป็นพยานให้กับเธอ
ขณะที่กำลังคิดเรื่องพวกนี้ ตำรวจก็พูดขึ้นอีกครั้ง “สามีของผู้ตาย วันนี้พาพวกเด็กๆ ไปเที่ยว ตอนคุณไป ผู้ตายกับหลานสาวอยู่บ้านใช่ไหม? ”
“ใช่” เซี่ยชีหรั่นตอบ ตอนหั่นผัก พี่ส้งบอกว่าสามีเธอกับเด็กๆ ออกไปเที่ยวกัน
“หลานสาวผู้ตายบอกว่าคุณนำเงินหมื่นหยวนไปให้ผู้ตาย และขอร้องผู้ตายว่าอย่าเปิดเผยความลับของคุณ คุณเห็นเธอฟังอยู่ข้างๆ เลยให้ผู้ตายใช้หลานสาวเธอออกไปซื้อของ ถูกไหม?”
“ไม่ใช่ๆ !” เซี่ยชีหรั่นส่ายศีรษะทันที
“เงินนั้นคือตอนที่พี่ส้งไหว้วานให้เราจัดหาโรงเรียนมัธยมต้นให้หลานสาวเธอ เธอขอบคุณฉัน วันนี้ฉันเอามันมาคืนให้เธอ ความลับอะไร พี่ส้งจะรู้ความลับของฉันได้ไง? เป็นไปไม่ได้!”
ตำรวจนายหนึ่งแค่นหัวเราะ จากนั้นก็หยิบสมุดไดอารี่ที่ปิดผนึกไว้ในพลาสติกบางๆ ขึ้นมา ไดอารี่ถูกพลิกไปหน้าหนึ่ง
เขาดันไดอารี่มาตรงหน้าเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดขึ้น “ผมรู้ว่าสถานะคุณมันพิเศษมาก แต่ที่นี่เราไม่สนว่าคุณอยู่ในสถานะไหน เราสนใจแค่หลักฐานเท่านั้น คุณอ่านดูได้ ดูว่าผู้ตายรู้ความลับคุณหรือไม่” 
เซี่ยชีหรั่นฟังสิ่งที่ตำรวจพูดอย่างสงสัย ในใจก็รู้ว่าคราวนี้ต้องเป็นกับดักแน่ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองจะหลุดจากกับดักนี้อย่างไร
และบอกว่าความลับอะไร น่าสับสนจริงๆ เธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าเธอมีความลับอะไร
ถ้าบอกว่าความลับที่ลับที่สุดของเธอ ก็อาจจะเป็นเรื่องที่เธอคือลูกสาวของจงหวีฉวน พวกเขาคงไม่มีเหตุผลมาบอกว่าฉันฆ่าคนเพราะเรื่องนี้หรอกมั้ง
เซี่ยชีหรั่นก้มศีรษะมองไปที่ไดอารี่พี่ส้ง ข้างบนเขียนวันที่ ก็คือไม่กี่วันที่ผ่านมา
ด้านบนเขียนว่า: วันนี้มีผู้ชายเหมือนจะชื่อว่าโม่เสี่ยวจุนมาหาเซี่ยชีหรั่น ฉันได้ยินบทสนทนาของพวกเขา พบว่ามันเป็นความลับสุดยอด ถึงเซี่ยชีหรั่นจะยิ้มให้ฉัน บอกว่าไม่เป็นไร ฉันก็ยังกลัวว่าเธอจะฆ่าฉันหรือเปล่า
ความลับที่เธอพบบรรยายไว้ด้านล่าง……
ไดอารี่พี่ส้งเขียนไว้แบบนี้: เรื่องมันเป็นแบบนี้ ตอนบ่ายฉันกำลังคุยเรื่องแผนกิจกรรมกับเซี่ยชีหรั่น มีหนุ่มหน้าตาหล่อมากคนหนึ่งมาหาเธอ
เพราะหนุ่มคนนั้นหล่อมาก ฉันอดไม่ได้ที่จะมองเขาหลายที คนรอบข้างก็พูดถึงเขาเหมือนกัน บอกว่าเขางดงามเหมือนดอกไม้ในสวนดาวตก
ฉันเห็นแววตาที่เขามองเซี่ยชีหรั่นนั้นพิเศษมาก เหมือนจะชอบเธอ คิดว่าทุกคนล้วนบอกว่าเจ้าชายดีกับเซี่ยชีหรั่นเป็นพิเศษ ฉันก็สงสัยนิดหน่อยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างผู้ชายคนนี้กับเซี่ยชีหรั่น
พวกเขาหามุมลับตาคุยกัน ฉันเดินไปไม่ไกลจากพวกเขา ได้ยินเซี่ยชีหรั่นเรียกเขาอย่างตื่นเต้นนิดหน่อย “โม่เสี่ยวจุน เรื่องนั้นมันผ่านไปแล้ว ตอนนี้ฉันมีชีวิตที่ดีมาก และเขาก็ดีกับฉันมาก อย่าพูดเรื่องการแท้งลูกของฉันอีกนะ คุณกับฉิงฉิงใช้ชีวิตให้ดีเถอะ”
ฉันแสร้งทำเป็นกำลังตรวจสอบทำงาน พวกเขาเหมือนไม่ได้สังเกตเห็นว่าฉันอยู่ข้างๆ คนที่ชื่อโม่เสี่ยวจุนก็ตื่นเต้นนิดหน่อย เขาพูดว่า “ลืมฉันเร็วขนาดนี้เลยเหรอ? จำไม่ได้เหรอว่าคุณเคยบอกว่าอยากคบกับฉันตลอดไป? คุณชอบผู้ชายที่รวยและมีฐานะมากกว่าฉัน คุณทำเหมือนว่าเราไม่เคยคบกันมาก่อน”
เซี่ยชีหรั่นพูด “เราไม่เคยคบกันมาก่อน ฉันเคยทำศัลยกรรมเยื่อพรหมจารี เย่เชินหลินคิดว่าฉันเป็นสาวซิง เขาไม่สงสัยฉันเลยสักนิดเดียว”
“ไม่มีความลับบนโลกใบนี้หรอกนะ ถ้ามีใครรู้แล้วบอกความลับเขาล่ะ?”
“ฉันไม่ยอมให้ใครทำแบบนี้หรอก! ฉันจะไม่ปล่อยให้ใครที่รู้เรื่องนี้อยู่บนโลกใบนี้ได้! ”
พอฉันได้ยินก็ตกใจมาก ของในมือหล่นที่พื้นทันที สุดท้ายเซี่ยชีหรั่นก็รู้ว่าฉันแอบฟังอยู่
ฉันเสียใจจริงๆ ที่ตัวเองขี้นินทาเกินไป ถ้าฉันไม่อยากรู้อยากเห็นเรื่องของคนอื่น ก็คงไม่ฟังเรื่องที่ไม่ควรฟังหรอก
ตอนนั้นเซี่ยชีหรั่นก็เดินมาพูดกับฉันว่า “พี่ส้ง พี่อยู่นี่เหรอ? นี่พี่ชายฉันเอง”
ฉันรีบพูดกับเธอเสียงเบา “ฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น”
เธอยิ้มและพูดขึ้น “ไม่เป็นไร ได้ยินก็ไม่เป็นไร พี่ไม่ต้องกลัวนะ ฉันพูดแบบนั้นก็แค่พูดเล่นเฉยๆ เราอยู่ใต้สังคมที่ปกครองด้วยกฎหมายนะ จะบอกว่าฆ่าคนได้ง่ายๆ ที่ไหนล่ะ?”
ถึงเธอจะพูดแบบนี้ ฉันก็ยังกลัว ฉันแอบเขียนเรื่องพวกนี้ไว้ กลัวว่าวันหนึ่งฉันประสบอุบัติเหตุขึ้นมาจริงๆ จะได้รู้ว่าใครฆ่าฉัน
เซี่ยชีหรั่นอ่านไดอารี่เล่มนี้แล้วก็ตัวสั่นไปทั้งร่าง ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธออ่านเลย
ด้านล่างยังมีอีกไดอารี่ วันที่คือวันต่อมาที่โม่เสี่ยวจุนไปหาเธอ
พี่ส้งเขียนไว้แบบนี้: ฉันยังกลัวอยู่ ฉันไม่มีสติเลยทั้งวัน เสี่ยวลู่และหลิงจื่อก็มองออกว่าฉันไม่สบายใจ ถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันเลยบอกสิ่งที่ฉันรู้ให้พวกเธอฟัง
ฉันไม่รู้ว่าทำแบบนี้แล้วจะทำให้ฉันยิ่งปลอดภัย หรือยิ่งอันตรายมากขึ้น