สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 923 สาวใช้ตัวแสบ 827

ตอนที่ 923 สาวใช้ตัวแสบ 827
“ประธาน วันนี้ไม่ใช่ว่าท่านเพิ่งบอกว่าจะให้เธอ……” 
“ก่อนหน้านี้มันคือความเข้าใจผิด ตอนนี้ทำตามที่ฉันบอก”
จงหวีฉวนพูดอย่างจริงจัง ตัดสายไปโดยที่ไม่รอให้ลูกน้องพูดจบ ยิ้มเล็กน้อยมองไปที่เย่เชินหลิน
“เชินหลิน ชีหรั่นเป็นลูกสาวฉัน เจ้าชายก็สามารถก่ออาชญากรรมได้เหมือนคนทั่วไป เพราะเธอคือลูกสาวฉัน ฉันยุติธรรมและเข้มงวดมาโดยตลอด แกก็รู้”
จงหวีฉวนพูดโกหกอย่างหน้าด้านๆ ความน่าเกรงขามหายไปอย่างไร้ร่องรอย ตีความคุณพ่อที่หมดหนทางได้อย่างสมบูรณ์แบบ
เย่เชินหลินก็ไม่อยากคุยไร้สาระกับคนอย่างจงหวีฉวน ก้าวขาเรียวยาวออกไปโดยไม่มองจงหวีฉวนเลย ตอนนี้เขายุ่งมาก ไม่มีเวลามาคุยกับจิ้งจอกเฒ่าผู้ทรยศ
จงหวีฉวนอยากให้เย่เชินหลินออกไปเร็วๆ เขาจะได้ตั้งใจเตรียมแผนถัดไป
เห็นเย่เชินหลินหายไปต่อหน้าต่อตาตนแล้ว จงหวีฉวนในใจคิดว่าถ้าแกหายไปตลอดกาลได้ก็จะดีมาก ตอนที่ฉันไม่จัดการเย่เฮ่าหรันก็ต้องระวังว่าแกจะเอามีดมาแทงข้างหลังฉันหรือไม่
นาฬิกาปลุกบนผนังชี้ไปที่ห้าทุ่ม
ห้าทุ่ม จงหวีฉวนหรี่ดวงตาอันตราย ปิดผ้าม่านในบ้านแล้วเดินไปที่ตู้เซฟข้างๆ เปิดประตูอย่างระมัดระวัง การกระทำอย่างระมัดระวังแสดงให้เห็นว่าตู้เซฟเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิต
เสียงดังเอี๊ยด ประตูเปิดออก สิ่งที่ปรากฏภายในคือไดอารี่เล่มหนึ่ง และมีเสื้อผ้าสะอาดชุดหนึ่ง ถ้าเซี่ยชีหรั่นเห็นก็ต้องร้องลั่น ชุดนี้มันชุดนั้นของเธอไม่ใช่เหรอ?
มองสักพักหนึ่ง จงหวีฉวนก็ปิดประตูอย่างระมัดระวังอีกครั้ง คืนเค้าโครงให้เป็นแบบตั้งต้น
ต้องหาเวลาทำลายสองสิ่งนี้ จงหวีฉวนคำนวณว่าใครน่าเชื่อถือมากกว่ากัน
ชายชุดดำนอกหน้าต่างแอบเฝ้าดูฉากนี้อย่างลับๆ แต่กั้นด้วยผ้าม่านหนา เขาไม่รู้ว่าตาแก่นี่กำลังทำอะไรอยู่
หลังจากเย่เชินหลินกลับถึงบ้านก็อยากจะมีปีกบินไปหาเซี่ยชีหรั่นทันที เขาไม่สามารถกางปีกได้ ตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลา เขาต้องค่อยๆ วิเคราะห์ข้อสงสัยของคดีอย่างช้าๆ พยายามปกป้องเซี่ยชีหรั่นให้เร็วที่สุด คืนอิสรภาพให้เธอ
เย่เชินหลินเริ่มนึกถึงวันนี้ที่ไปเจอเซี่ยชีหรั่น เธอบอกว่าชุดนั้นเธออยู่ที่บ้าน บ้านเธอกับบ้านพี่ส้งไม่ไกลกัน แต่ก็ไม่ใกล้ ช่วงเวลาสั้นๆ เป็นไปไม่ได้ ไม่อาจปรากฏในที่เกิดเหตุได้ ดูเหมือนเสื้อผ้าในที่เกิดเหตุจะเป็นของปลอม แล้วเสื้อผ้าชีหรั่นอยู่ที่ไหน? ต้าเฟิ่งบอกว่าอยากบอกความจริงกับตน สถานการณ์ที่แท้จริงเป็นอย่างไร จงหวีฉวนมาได้ตรงเวลา ดูเหมือนต้าเฟิ่งจะรู้อะไรบางอย่าง? ต้าเฟิ่งคือตัวบุกทะลวง
ชีหรั่นยังบอกว่าลายมือมันต่างกับพี่ส้ง ถึงพี่ส้งจะขี้นินทา ไม่เหมือนคนที่มีตัวตนด้านหนึ่งต่างกับตัวตนอีกด้านหนึ่ง เธอเขียนคำเหลือทนออกมาในไดอารี่ได้อย่างไร
พี่ส้งมีนิสัยชอบเขียนไดอารี่เหรอ?
ชีหรั่นไปหั่นผักโดยบังเอิญจริงๆ อาวุธสังหารคือมีดทำครัว เรื่องพวกนี้มันทำอะไรไม่ได้
หลักฐานทุกอย่างชี้ไปที่เซี่ยชีหรั่น หลักฐานทุกอย่างเป็นของปลอม
เย่เชินหลินเดินมาด้านหน้าหน้าต่าง เปิดหน้าต่างหายใจเข้าลึกๆ เขาต้องการไขข้อสงสัยเหล่านี้ ทำลายมันทีละข้อ ข้อสงสัยเหล่านี้ดูเหมือนยังไม่ได้รับการแก้ไข แค่ระมัดระวังเท่านั้นก็จะพบว่ามันไม่คงกระพัน
ลมหนาวปะทะใบหน้า ฤดูหนาวแล้ว จะปีใหม่เร็วๆ นี้ ชีหรั่น คุณต้องเหงามากแน่ๆ ใบหน้าเย่เชินหลินมีความอ่อนโยนเล็กน้อย
อุณหภูมิตอนกลางคืนไม่ต่างกับตอนกลางวัน เซี่ยชีหรั่นสองมือกอดกัน ขดตัวอยู่ที่มุมหนึ่ง หนาวสั่นไปทั้งร่าง สิ่งที่หนาวที่สุดคือหัวใจ
เซี่ยชีหรั่นกัดฟัน เธอจะต้องไม่ให้จงหวีฉวนทำสำเร็จ คนที่ไร้ยางอายเช่นนี้ ได้นั่งตำแหน่งนั้นจะเป็นอันตรายต่อคนอื่น ถึงจะเป็นพ่อของตัวเอง เซี่ยชีหรั่นก็ไม่สนับสนุน
ได้ยินเสียงเปิดประตู และมีแสงไฟแพรวพราว เซี่ยชีหรั่นหรี่ตา ไม่รู้ว่าคนพวกนี้มาทำอะไร ในใจหวาดกลัว แต่บังคับทำสีหน้าให้สงบนิ่ง
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ถามว่ามาทำอะไร ครุ่นคิดสถานการณ์ในปัจจุบันอย่างรวดเร็ว มาที่นี่ตอนห้าทุ่ม? เมื่อพิจารณาถึงลักษณะพิเศษของตัวเอง พวกเขาไม่มาลอบสังหาร แล้วมาทำอะไรที่นี่? หรือว่าเชินหลิน? เชินหลินคุณไม่ได้ตกลงเงื่อนไขอะไรจงหวีฉวนใช่ไหม? คุณอย่าตอบตกลงเขานะ เขาไม่ใช่คนดี เซี่ยชีหรั่นเอาแต่สวดมนต์
เป็นไปไม่ได้ หลินไม่ใช่คนที่ไม่จัดลำดับความสำคัญ เซี่ยชีหรั่นพยายามโน้มน้าวตัวเอง
“คุณเซี่ย ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป คุณไม่ใช่ผู้ต้องสงสัยอีกต่อไป และเปลี่ยนเป็นการเฝ้าระวังที่อยู่อาศัยแทน รบกวนคุณเซี่ยไปอีกที่หนึ่งด้วยครับ”
คนที่พูดคือชายหนุ่มอายุยี่สิบห้ายี่สิบหก ใบหน้าที่ค่อนข้างอ่อนเยาว์มีความเกร็ง ไม่มีอารมณ์เลยสักนิด พูดจาไม่อ่อนน้อมและไม่ก้าวร้าว เขาชื่อจ้าวจันเพิ่งเข้าสถานีตำรวจ ยังไม่ค่อยเข้าใจความซับซ้อนของคนพวกนี้ คำสั่งที่จงหวีฉวนเพิ่งสั่ง ดึกป่านนี้คนอื่นๆ ไม่ยอมมา งานนี้จึงตกมาอยู่ที่เขา
เชินหลินตกลงเงื่อนไขอะไรจงหวีฉวน? เซี่ยชีหรั่นมองพื้นอย่างว่างเปล่า ไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ด้านนอก
“คุณเซี่ย รบกวนคุณออกมาเร็วหน่อยครับ ตอนนี้ห้าทุ่มแล้ว สถานที่คุณอาศัยมันค่อนข้างไกลจากที่นี่”
จ้าวจันกล่าวอย่างเมินเฉย
“รู้แล้ว” 
ขับรถครึ่งชั่วโมง เซี่ยชีหรั่นก็ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน คิดว่าคนพวกนี้ไม่กล้ามายุ่ง เซี่ยชีหรั่นนั่งอย่างเงียบๆ คิดมาตรการรับมือ
“คุณเซี่ย นี่คือกุญแจ ต่อไปคุณจะอยู่ที่นี่ แต่ถ้าคุณอยากออกจากบ้าน ต้องมีคนมาเป็นเพื่อน ไม่งั้น……”
“อืม” เซี่ยชีหรั่นรับกุญแจมา ไม่มองจ้าวจันเลย ยืมแสงรถเปิดประตูลานบ้าน
สภาพแวดล้อมถือว่าโอเค ไม่มีเสียงรบกวนมากนัก
“นายไปเถอะ” เซี่ยชีหรั่นหันตัวเตรียมปิดประตู เห็นจ้าวจันยังยืนอยู่ด้านนอกอย่างทึ่มๆ เทียบกับตำรวจเหล่านั้นที่มาตระกูลหลี่จับเธอก่อนหน้านี้ ชายวัยยี่สิบห้ายี่สิบหกคนนี้เต็มไปด้วยความเป็นลูกผู้ชาย ไม่ได้เจนโลกมากเท่าไร
จ้าวจันด่าตัวเองในใจ แค่เห็นแผ่นหลังก็จินตนาการในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
“ครับ คุณเซี่ยพักผ่อนให้เต็มที่” 
จ้าวจันพูดอย่างโง่เขลาจบแล้วก็เข้าไปในรถตำรวจ ใบหน้าเข้มอ่อนเยาว์ย้อมสีแดงเข้มท่ามกลางท้องฟ้ายามค่ำคืน ลอยหายไป
ท่ามกลางความมืดหัวใจเซี่ยชีหรั่นเต้นอย่างชัดเจนมาก เธอนับได้อย่างชัดเจนว่าหัวใจเธอเต้นไปกี่ครั้ง ยิ่งเงียบมากเท่าไร เซี่ยชีหรั่นก็ยิ่งคิดถึงเย่เชินหลิน คิดถึงความเอาแต่ใจของเขา คิดถึงความอ่อนโยนของเขา
ตอนนี้หลินกำลังทำอะไรอยู่ เขานอนหลับไหม
เซี่ยชีหรั่นนั่งเงียบๆ ท่ามกลางค่ำคืนอันมืดมิด
บ้านหลังใหญ่ตระกูลหลี่ ไฟสว่างจ้า ในห้องรับแขกมีสามคนนั่งอยู่รอบๆ สีหน้ามีการแสดงออกที่แตกต่างกัน
จ้าวเหวินอิงอยากพูดอยู่หลายครั้ง คำพูดมาถึงปากก็ถูกกลืนหายๆ ไปอย่างฝืนๆ ชีหรั่นไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของหลี่หมิงจุ้น ตัวเองไม่มีสิทธิ์ขอร้องให้เขาทำอะไรเพื่อชีหรั่น
นิ้วเรียวยาวของหลี่เหอไท้เคาะโต๊ะชาอยู่ตลอดเวลา พยายามคิดหาทาง
“วันนี้จงหวีฉวนมาพูดอะไรกับคุณ? ”
ตอนแรกหลี่หมิงจุ้นไม่อยากถาม ต่อมาก็คิดว่านี่เป็นเบาะแสหนึ่ง บางทีอาจจะมองออกว่าจงหวีฉวนมันอยากทำอะไร จ้าวเหวินอิงเป็นคนรักของเขา ถึงชีหรั่นจะไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของเขา แต่ก็มีอำนาจเหนือกว่าลูกแท้ๆ 
“เขา……” 
จ้าวเหวินอิงไม่รู้ว่าจะพูดสิ่งที่ไร้ยางอายแบบนั้นอย่างไร พ่อแท้ๆ ของชีหรั่นใช้ลูกสาวตัวเองเพื่อวางแผนร้ายคนอื่น เสือถึงมันจะร้ายก็ไม่กินลูกตัวเอง จงหวีฉวนคุณทำแบบนี้ได้อย่างไร จ้าวเหวินอิงเปลี่ยนความคิดที่มีต่อจงหวีฉวนใหม่อีกครั้ง เขาบ้าไปแล้ว
หลี่หมิงจุ้นไม่ได้เร่งจ้าวเหวินอิง มองจ้าวเหวินอิงอย่างเงียบๆ เขาไม่อยากบังคับเธอ หลายปีมานี้เขาเชื่อว่าเหวินอิงรักเขา
“ฉันหวังว่าชีหรั่นจะปลอดภัย แต่ว่า ฉันก็ยิ่งหวังว่าคุณจะทำอะไรตามความตั้งใจที่แท้จริงของคุณ” 
จ้าวเหวินอิงเน้นคำว่า แต่ว่า อย่างหนักหน่วง เน้นเป็นพิเศษ ฝ่ายหนึ่งคือคนรัก อีกฝ่ายหนึ่งคือลูกสาว ไม่ว่าเธอจะทำอย่างไรก็ยากที่จะทำให้ทั้งสองฝ่ายพอใจ
“แม่ ไม่ต้องเป็นห่วง เรากำลังหาวิธี พรุ่งนี้เช้าตรู่ผมจะไปหาเย่เชินหลิน ผมเชื่อว่าเขามีความสามารถ เขามาเมืองตงเฉิงวันแรกได้เจอชีหรั่นเลย” หลี่หมิงจุ้นหวังเป็นอย่างยิ่งว่าตัวเองจะสามารถพาเซี่ยชีหรั่นออกมาจากห้องขังมืดนั้นได้
“อืม พรุ่งนี้ลูกไปหาเขา ต้องการอะไรพ่อจัดการให้” หลี่หมิงจุ้นพูดอย่างจริงจัง จงหวีฉวนแกเล็งเป้าเย่เฮ่าหรันก็ไม่ควรสร้างปัญหาให้เซี่ยชีหรั่น ครั้งนี้จะทำให้แกจำเป็นบทเรียน บางคนไม่ใช่ว่าแกอยากทำอะไรก็ทำได้
จงหวีฉวนที่ซ่อนตัวในฐานลับของตัวเองรู้สึกลมหนาวที่พัดเข้ามา หลังเขาเย็นยะเยือก
โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง จงหวีฉวนรับสายอย่างไม่สบอารมณ์โดยที่ไม่มองก็พูดขึ้นเลย “ฉันไม่ได้ออกคำสั่งต่อหน้าแกเหรอ แกยังจะโทรมาทำไมอีก” 
“พ่อ พ่อออกคำสั่งอะไร? ชีหรั่นเธอเหรอ? ”
เสียงคุ้นเคยดังผ่านมาจงหวีฉวนถึงได้รู้ว่าเย่เชินหลินไม่ได้โทรมา ให้ตายเถอะ วันนี้กลัวเย่เชินหลินมันไม่น้อย ตอนนี้เขากลัวเจอจงหยุนซางมากที่สุด ทำได้เพียงพูดไร้สาระเพื่อจัดการจงหยุนซาง
“วางแล้ว พักผ่อนให้ไวหน่อยนะ”
จงหวีฉวนไม่รอให้จงหยุนซางถามอะไรมากก็ตัดสายไป เพื่อไม่ให้จงหยุนซางโทรมาอีก จงหวีฉวนก็ปิดเครื่องทันที
จงหยุนซางอีกด้านหนึ่งได้ยินเสียงสัญญาณตู๊ดๆ ก็มองไปที่โทรศัพท์อย่างว่างเปล่า ออกคำสั่ง น้ำเสียงพ่อดูเลวร้ายมาก คงไม่ใช่หรอกนะ?
จงหยุนซางเป็นห่วงเซี่ยชีหรั่น นึกถึงประโยคนั้นของพ่อ จงหยุนซางก็นั่งไม่ติดพื้น
เธอโทรหาจงหวีฉวนอีกครั้ง
หมายเลขที่ท่านเรียกปิดเครื่องแล้ว……
ในยามค่ำคืน เธอไม่รู้ว่าควรโทรหาใคร โทรไปสถานีตำรวจ คนพวกนั้นก็คงไม่บอกเธอหรอก โทรไปหาเย่เชินหลิน ผู้ชายคนที่ตัวเองเคยชอบและรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ตอนนี้พูดชื่อเขาดูเหมือนจะเป็นธรรมชาติขึ้นเยอะเลย
โทรหาหลี่เหอไท้ ชื่อนี้ทำให้หัวใจจงหยุนซางเต้น และเข้ามาอย่างลึกซึ้งทันที เธอส่ายศีรษะ โทรหาเย่เชินหลินดีกว่า ในจิตใต้สำนึก จงหยุนซางไม่อยากให้หลี่เหอไท้เป็นห่วงเซี่ยชีหรั่นมากเกินไป จงหยุนซางไม่ได้ขุดคุ้ยตัวเองว่าทำไมตัวเองเลือกที่จะโทรหาเย่เชินหลิน ไม่ใช่หลี่เหอไท้
ตอนนี้ เย่เชินหลินยืนอยู่ด้านหน้าหน้าต่างกำลังคิดเกี่ยวกับข้อสงสัยของคดี โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา
ดึกป่านนี้ ใครโทรมานะ? ถ้าเป็นชีหรั่นก็คงจะดีมาก มุมปากเย่เชินหลินวาดโค้งขึ้นมา นึกถึงตอนที่ชีหรั่นยังอยู่ที่สถานีตำรวจ รอยยิ้มนิดๆ นั้นก็หดหู่ลงอีกครั้ง พรุ่งนี้จะไปหาชีหรั่น เอาโทรศัพท์ไปให้เธอด้วย ไม่อย่างนั้นก็เอาของตัวเองไป
จงหยุนซาง ตัวอักษรคุ้นเคยสามตัวเด้งอยู่หน้าจอโทรศัพท์ เธอโทรมาทำไม