สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 925 สาวใช้ตัวแสบ 829

ตอนที่ 925 สาวใช้ตัวแสบ 829
“แต่ว่า”
“ลูกชายเขาจะตายแล้ว เธอรับผิดชอบมันได้ไหม? ”
ส้งหลิงหลิงไม่เปิดโอกาสให้สาวใช้ผู้ดูแลได้พูด ก็พูดขึ้นเสียงแหลม ดวงตาโกรธเกรี้ยว ความโกรธเธอไม่ใช่ของปลอม พอคิดว่าตัวเองอยู่ที่นี่คนเดียว เย่เชินหลินอยู่กับเซี่ยชีหรั่นทั้งวัน ให้ความรักเซี่ยชีหรั่นทั้งหมด ความไม่พอใจและความแค้นสะสมทั้งวันทั้งคืนของส้งหลิงหลิงก็ระเบิดออกมาทันที
สาวใช้คิดว่าตัวเองเป็นแค่คนรับใช้ คุณชายน้อยคือเลือดเนื้อของคุณชาย นี่คือความจริงที่เถียงไม่ได้ เธอยื่นมือค่อนข้างหยาบหยิบโทรศัพท์ออกมา
ส้งหลิงหลิงแย่งโทรศัพท์ไป ไม่มองสาวใช้เลย ทำให้หน้าจอสว่างขึ้นโดยไม่ต้องปลดล็อกรหัสผ่าน ส้งหลิงหลิงป้อนเบอร์ที่คุ้นเคยโดยตรง ตัวเลขที่ตราตรึงในใจอยู่ตลอดอยากลืมก็ลืมไม่ได้
เย่เชินหลินจูบเซี่ยชีหรั่น ทั้งคู่คิดถึงกันอย่างผิดปกติ ฟืนแห้งและไฟที่โหมกระหน่ำ
เสียงเรียกเข้าดังขึ้น เย่เชินหลินไม่อยากหยุดแต่ก็ทำได้เพียงยืนขึ้นมา
เสียงเรียกเข้านี้ สาวใช้ผู้ดูแลส้งหลิงหลิงโทรมา ทางที่ดีส้งหลิงหลิงเธอทำตัวให้ดีหน่อยนะ
เย่เชินหลินถามขึ้นด้วยใบหน้าเย็นชา “มีอะไร?”
ไม่รอให้เย่เชินหลินพูดจบ เสียงส้งหลิงหลิงก็ผ่านคลื่นวิทยุไปยังหูเย่เชินหลิน “เชินหลิน ลูก ลูก……” ส้งหลิงหลิงพูดไม่จบก็ร้องไห้ออกมา เสียงร้องไห้ของเย่เจิ้งเหิงก็ดังขึ้นมาตอนนี้อย่างเหมาะเจาะ
“พูด เขาเป็นอะไร” ใบหน้าเย็นชาของเย่เชินหลินยิ่งมืดมนขึ้น
เซี่ยชีหรั่นจัดเสื้อผ้าอย่างเงียบๆ เธอไม่โทษส้งหลิงหลิง และไม่ได้แค้นเย่เจิ้งเหิง ยิ้มเล็กน้อยเดินไปด้านหลังเย่เชินหลิน กอดเย่เชินหลินจากด้านหลัง ถ่ายทอดการปลอบโยนอย่างไร้เสียง
เสียงร้องไห้ของส้งหลิงหลิงในโทรศัพท์โศกเศร้าอย่างมาก
“เชินหลิน คุณรีบมาดีกว่า ถึงคุณจะไม่ชอบฉัน แต่ลูกไร้เดียงสานะ”
ส้งหลิงหลิงร้องไห้พูดขึ้น ดวงตาเริ่มมีน้ำค้างแข็ง สาวใช้ข้างๆ ถูสองมือ ทำไมมันยิ่งเย็นขึ้นเรื่อยๆ
“รู้แล้ว” ถึงส้งหลิงหลิงจะมีความผิด แต่เย่เจิ้งเหิงเป็นแค่เด็ก เขาไม่ควรแบกรับบาปนี้โดยไม่จำเป็น เหมือนที่เขาพูดว่าเด็กไม่สามารถเลือกแม่ของเขาได้
เย่เชินหลินวางสายและโทรไปที่โรงพยาบาล หลังจากอธิบายสั้นๆ แล้วก็วางสายไป มองเซี่ยชีหรั่นอย่างรู้สึกผิด ดูเหมือนจะต้องแยกกันอีกแล้ว ตอนนี้เขาต้องไปดูว่าใช่กลยุทธ์ของส้งหลิงหลิงหรือเปล่า ช่วงเวลาวิกฤตแบบนี้ ส้งหลิงหลิงทางที่ดีเธออย่ามายุ่งดีกว่า
“ชีหรั่น”
“หลิน ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น คุณไปเถอะ ลูกต้องการคุณ ฉันเป็นผู้ใหญ่ดูแลตัวเองได้” เซี่ยชีหรั่นนึกถึงเย่เจิ้งเหิง ใบหน้าก็มีความอ่อนโยน หวังว่าเขาจะไม่เป็นอะไร
หลินต้าฮุยคิดว่าคุณเย่อย่างน้อยต้องใช้เวลาหนึ่งถึงสองชั่วโมงถึงจะออกมา ไม่คิดว่าผ่านไปไม่นานก็เห็นร่างที่ค่อนข้างเหนื่อยล้าของคุณเย่แล้ว
“กลับไป”
เย่เชินหลินสั่งหลินต้าฮุยง่ายๆ ทำเหมือนมองไม่เห็นสายตาด้านหลัง ไม่ใช่เขาไม่อยากหันศีรษะกลับไป แค่ไม่กล้าหัน เพิ่งเจอก็ต้องแยกจากกันแล้ว เย่เชินหลินเชื่อว่าตัวเองเริ่มป่วยแล้ว โรคที่เรียกว่าไข้ใจ ไม่มีทางรักษา ยาแก้พิษเดียวก็คือเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นใช้สายตาส่งเย่เชินหลินออกไป เย่เชินหลินยังไม่ก้าวออกไปจากสายตา เธอก็เริ่มคิดถึงแล้ว
ไม่มีเสียงเครื่องยนต์แล้ว เงารถก็หายไปแล้ว ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นไม่ได้กังวลกับสถานการณ์ของตัวเอง แต่กังวลว่าเย่เจิ้งเหิงจะป่วยหนักหรือไม่
เย่เจิ้งเหิง หนูจะต้องสบายดีนะ แม่หรันอยากเห็นหนูเติบโต
“คุณเซี่ย นี่คือของที่คุณเย่เอามาให้คุณ”
หลินต้าฮุยรีบวิ่งมา หยุดคนงามที่กำลังจะปิดประตู
เมื่อเซี่ยชีหรั่นได้ยินว่าเป็นของที่เย่เชินหลินเอามาให้ตน เท้าก็รีบวิ่งไปเหมือนเหยียบล้อร้อน รับพัสดุมา
“ขอบคุณค่ะ” เธอพูดเสียงเบาพึมพำอยู่ตลอดเวลา
“คุณเซี่ย คุณเย่เป็นห่วงคุณมากตลอดเลย คุณต้องดูแลตัวเองให้ดี อย่าทำให้คุณเย่เป็นห่วงนะครับ” คนเหล็กกลัวว่าเย่เชินหลินรีบออกไปแล้วเซี่ยชีหรั่นจะโกรธ เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าเซี่ยชีหรั่นก็เป็นห่วงเย่เจิ้งเหิงเหมือนกัน
“อืม ฉันรู้ ต่อไปรบกวนนายดูแลหลินให้ดีด้วยนะ รบกวนด้วย” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างจริงใจ เธอหวังว่าเขาจะมีความสุขได้
ขณะที่ร่างหลินต้าฮุยหายไปแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็กอดพัสดุแน่น คราวนี้ไปจริงๆ แล้วล่ะ
หลินต้าฮุยไม่เข้าใจจริงๆ ทั้งๆ ที่คุณเย่คิดถึงคุณเซี่ยมาก ทำไมไม่เอาพัสดุมาให้คุณเซี่ยเอง คุณเซี่ยคิดถึงคุณเย่อย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ไม่เอ่ยปากขอให้อยู่ต่อ
เซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไปในที่พักระยะสั้นของตน วงกลมล้อมรอบ เก็บเค้าโครงภาพกว้างทั้งหมดไว้ในสายตาให้มากที่สุด
สองห้องนอน หนึ่งห้องรับแขก ถือว่าโอเค เซี่ยชีหรั่นก้าวเข้าไปในห้อง เธอวางพัสดุไว้บนโต๊ะชาห้องรับแขก ในใจเต็มไปด้วยความสุข เดาว่าเย่เชินหลินจะเตรียมของอะไรให้ตัวเอง?
เธอแกะห่ออย่างระมัดระวัง ตอนแรกเพราะตื่นเต้นเลยไม่สามารถแกะกระดาษห่อพัสดุได้ หลังจากแกะพัสดุแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็มองของขวัญประหลาดนี้อย่างสงสัย
ทำไมเขาส่งกระเป๋ามาให้ตน แถมให้กระเป๋าที่เป็นของตนด้วย?
เซี่ยชีหรั่นยื่นมือไปหยิบกระเป๋าคุ้นเคยขึ้นมา ไม่สิ กระเป๋าใบนี้ไม่ใช่ของตน เธอเบื่อและชอบแอบปักตัวอักษรคำว่า หลิน เล็กๆ บนกระเป๋าและเสื้อผ้า แต่ปกติคำว่าหลินจะเป็นความลับมาก ยากที่จะพบ มีข้อยกเว้นหนึ่ง คำว่าหลินที่กระเป๋าใบนี้นั้นค่อนข้างหาง่าย
คำว่าหลิน เซี่ยชีหรั่นนึกขึ้นได้ เสื้อผ้าตัวนั้นไม่ใช่ของเธอ วันนั้นตอนเห็นเสื้อผ้าที่สถานีตำรวจก็เกิดความรู้สึกแปลกๆ สีรูปแบบและขนาดเหมือนกันเลย มันดูแปลกๆ แต่บอกไม่ได้ว่ามีอะไรผิดปกติ ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นรู้แล้ว เสื้อผ้าไม่ใช่ของเธอ ถึงได้รู้สึกแปลกๆ
เซี่ยชีหรั่นระงับความตื่นเต้นไว้ในใจ ยื่นมือออกไปดึงกระเป๋าไว้อย่างแน่น
ในกระเป๋ามีสิ่งของ
โทรศัพท์? สมุดบันทึก? ปากกา กระดาษ และมีอาหาร ของใช้สำหรับล้างหน้าแปรงฟันปกติ……
เย่เชินหลิน ดูเหมือนคุณรู้ทุกอย่างที่ฉันต้องการ เมื่อก่อนเป็นอย่างไร ตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้น
เซี่ยชีหรั่นหลายพันคำกลายเป็นประโยคเดียว เย่เชินหลิน ฉันคิดถึงคุณ
เย่เจิ้งเหิง หนูดีขึ้นเร็วๆ นะ ตอนนี้ แม่หรันไม่สามารถไปหาหนูได้ หนูคิดถึง แม่หรันหรือเปล่า เย่เจิ้งเหิงดีขึ้นเร็วๆ นะ อย่าทำให้ทุกคนเป็นห่วงเลย? หนูจะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน
ใช่ไหม?
ไม่มีใครตอบคำถามนี้ คนที่ตอบคำถามนี้ได้อยู่ที่โรงพยาบาล ส้งหลิงหลิงมาพร้อมกับสาวใช้ รีบพาเย่เจิ้งเหิงไปที่โรงพยาบาล
แพทย์คือผู้หญิงอายุสี่สิบกว่า เธอเพิ่งรับเด็กที่ใบหน้าเล็กซีดเซียว ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความโกรธ เต็มไปด้วยความเข้มงวด
“ดูแลเด็กยังไง? ”
เผชิญหน้ากับแพทย์ที่ดุ ส้งหลิงหลิงก็พูดอะไรไม่ออก
“พวกคุณอยู่ที่นี่” แพทย์อุ้มเด็กแล้วปิดประตู
จิ่วจิ่วเบ้ปากอยู่ข้างๆ ส้งหลิงหลิงหญิงที่ใช้เสน่ห์ยั่วยวนผู้ชายให้หลงใหลคนนี้มีคนเคยบอกว่าวันไหนไม่โต้แย้ง วันนั้นพระเจ้ามีตา
พ่อบ้านเดินวนไปวนมาอยู่ตลอดเวลา คุณส้งบอกว่าแจ้งคุณเย่แล้ว ตอนนี้คุณเย่ยังไม่มาเลย เรื่องของคุณชายน้อยมีแค่คุณเย่เท่านั้นที่สามารถตัดสินใจได้ นึกถึงเย่เชินหลิน พ่อบ้านก็หวาดกลัวในใจ ในใจภาวนาให้เย่เชินหลินรีบมาเร็วๆ
“เกิดอะไรขึ้น”
เสียงเยือกเย็นของเย่เชินหลินดังขึ้นข้างหูหลายๆ คน เย่เชินหลินกลายเป็นกระดูกสันหลังสักพักหนึ่ง และช่วยชีวิตพ่อบ้านด้วย
ส้งหลิงหลิงไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ พุ่งเข้าไปในอ้อมแขนเย่เชินหลินและร้องไห้ออกมาภายใต้สายตาทุกคน เสียงเศร้าโศกผิดปกติ
“คุณเย่ คุณชายน้อยอยู่ข้างใน” พ่อบ้านตอบด้วยความกลัว ร่างกายโค้งเก้าสิบองศา ไม่กล้ามองตาเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินไม่ได้ปลอบส้งหลิงหลิง ส่งสัญญาณให้จิ่วจิ่วดึงเธอออกไป ตอนนี้เขาแค่อยากรู้อาการของเย่เจิ้งเหิง ส้งหลิงหลิงไม่ใช่คนที่เขาเป็นห่วง จิ่วจิ่วยิ้มและดึงส้งหลิงหลิงออกมา สิ่งที่ทำให้ส้งหลิงหลิงไม่พอใจเธอชอบทำมันมากที่สุดเลย
“ไม่ต้องร้องไห้แล้ว เด็กไม่เป็นอะไร” จิ่วจิ่วปลอบเธออย่างขัดใจเล็กน้อย นึกถึงสิ่งที่ส้งหลิงหลิงทำกับชีหรั่นสารพัด จิ่วจิ่วจะปลอบเธออย่างจริงใจได้อย่างไร
ส้งหลิงหลิงมองผู้ชายที่ใกล้แค่เอื้อมอย่างขมขื่น เย่เชินหลิน คุณมันไร้หัวใจจริงๆ ในใจบ่นเย่เชินหลิน การถากถางของจิ่วจิ่วกลับโดนส้งหลิงหลิงปฏิเสธ
เย่เชินหลินรู้สึกสายตาส้งหลิงหลิงมองมาที่ตน มองเธอด้วยแววตาเย็นชา เธอดึงมุมปากอย่างแข็งทื่อ อยากยิ้มเล็กน้อย มีน้ำตาที่มุมใบหน้า เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ท่าทางนี้ของส้งหลิงหลิงดูเหมือนเย่เจิ้งเหิงจะป่วยจริงๆ ถ้ายังไม่ได้สอบสวนเรื่องที่ส้งหลิงหลิงปรากฏตัวที่โรงพยาบาล วันนี้ก็ไม่สามารถไปหาชีหรั่นได้
“จิ่วจิ่ว เธอไปหาชีหรั่น เธออยู่คนเดียวเหงาไปหน่อย เอาโม่เสี่ยวจุน ไห่ฉิงฉิงไปด้วยก็ได้” ขณะที่เย่เชินหลินพูดถึงโม่เสี่ยวจุนก็ชะงักไปสองสามวินาที สุดท้ายก็พูดชื่อที่ครั้งหนึ่งเขาไม่ชอบออกมา
“โอเคๆ ฉันจะดูแลชีหรั่นให้ดีอย่างแน่นอน สัญญาว่าจะคืนชีหรั่นขาวอวบให้คุณ” จิ่วจิ่วเอ่ยปากพูดสาบาน กลัวว่าเย่เชินหลินจะไม่เชื่อ ยังยื่นมือออกมาสาบานด้วย
“รีบไปเถอะ” เย่เชินหลินพูดขึ้นและยิ้มเล็กน้อยที่ยากจะเห็น
จิ่วจิ่ววิ่งเหยาะๆ ออกไป ไม่กี่นาทีก็วิ่งกลับมาอีกครั้ง
เย่เชินหลินถามเสียงทุ้ม “ทำไม?” เสียงทำให้ฟังอารมณ์ไม่ออก
“คุณเย่ ยืมโทรศัพท์คุณโทรหน่อย ฉันไม่ได้เอาโทรศัพท์มา” จิ่วจิ่วลูบผมตัวเอง พูดขึ้นอย่างกระอักกระอ่วน ให้ตายเถอะ วันนี้รีบมาโรงพยาบาลไม่ได้เอาโทรศัพท์มา
เย่เชินหลินไม่พูดอะไร เอาโทรศัพท์ให้จิ่วจิ่ว ส้งหลิงหลิงถูกกระตุ้นอีกครั้ง สิ่งของเย่เชินหลินไม่ใช่ว่าใครจะจับก็ได้ พ่อบ้านก้มศีรษะไม่พูดอะไร บทเรียนก่อนหน้านี้ทำให้เขาเรียนรู้ว่าอะไรควรพูด อะไรไม่ควรพูด
“เสี่ยวจุน เดี๋ยวไปหานายกับฉิงฉิงนะ เราจะไปหาชีหรั่นด้วยกัน” จิ่วจิ่วพูดเร่งเสียง ซ่อนความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่
เย่เชินหลินได้คำว่าโม่เสี่ยวจุนสามคำก็ไม่ค่อยพอใจ อย่างไรแล้วก็เคยเป็นอดีตคนรักของชีหรั่น ขณะนี้แพทย์ก็เปิดประตูออกมาและพูดเสียงดัง “สมาชิกในครอบครัวของเย่เจิ้งเหิงคือใครคะ”
“ผม”
“คุณตามฉันมา” แพทย์พยักหน้าให้กับเย่เชินหลิน เดินไปข้างหน้านำทาง จิ่วจิ่วยังโทรศัพท์ไม่เสร็จ เย่เชินหลินขมวดคิ้วเป็นนิสัย แพทย์เดินไปไกลแล้ว ต้องตามแพทย์ไป ส้งหลิงหลิงกำลังแค้นเพราะความสัมพันธ์ที่เย่เชินหลินมีต่อเซี่ยชีหรั่น นึกถึงช่วงนี้ที่เธอโดนกักบริเวณ นึกถึงเซี่ยชีหรั่นบรรลุเป็นเซียนคนเดียวแต่คนรอบๆ ก็ได้ขึ้นสวรรค์ไปด้วย ในใจเธอไม่สมดุลอย่างแรงแม้แต่แพทย์ถามว่าสมาชิกในครอบครัวของเย่เจิ้งเหิงคือใครก็ไม่ได้ยิน