สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 928 สาวใช้ตัวแสบ 832

ตอนที่ 928 สาวใช้ตัวแสบ 832
เด็กผู้หญิงกว่าจะปล่อยมือก็นานมาก ยืนข้างประตูอย่างเงียบๆ
“ไปกัน” ไม่เห็นความผิดปกติของเด็กหญิง หลี่เหอไท้หยิบของแล้วกวักมือให้กับเด็กผู้หญิง
“อืม” เด็กผู้หญิงเดินตามหลี่เหอไท้เข้าไปในครอบครัวอบอุ่น
หลี่หมิงจุ้นนั่งดูงานปาร์ตี้ในห้องโถงใหญ่ ได้ยินเสียงรถก็เดาว่าเป็นหลี่เหอไท้ พอเขาออกมาก็เห็นว่าพาเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาด้วย
“เธอคือ?” หลี่หมิงจุ้นมองหลี่หมิงจุ้นด้วยสายตาสงสัยหวังว่าจะได้รับคำอธิบายจากหลี่เหอไท้ หลี่หมิงจุ้นที่ฉลองปีใหม่ไม่อยากให้มีข้อผิดพลาดอะไร ตอนนี้ปัญหารุมเร้าเยอะ เขาแค่ต้องการฉลองปีใหม่อย่างสงบสุข
“เด็กกำพร้าไม่มีครอบครัว พ่อครับ พวกท่านปกติค่อนข้างเหงากัน โดยเฉพาะแม่ผม ผมเลยพาเธอกลับมา” หลี่เหอไท้ตอบคำถามพ่ออย่างให้ความเคารพ ปล่อยมือเด็กผู้หญิง “พ่อครับ ผมเอาของไปให้แม่ก่อน เธอนั่งกับปู่ที่นี่นะ” 
ปล่อยมือเด็กผู้หญิงแล้ว หลี่เหอไท้ก็ออกไปจากห้องรับแขก
หลี่หมิงจุ้นมองเด็กผู้หญิงอย่างเข้มงวด หวังว่าจะมองร่องรอยอะไรออก เด็กผู้หญิงกัดปากแน่น มองหลี่หมิงจุ้นตาไม่กะพริบ ไม่ได้ตกใจกลัวความโหดเหี้ยมของหลี่หมิงจุ้น
“ได้ยินว่าเหอไท้พาเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกลับมา อยู่ไหนล่ะ? ” จ้าวเหวินอิงเดินออกมาจากห้องครัว สงสัยนิดหน่อยว่าเด็กที่หลี่เหอไท้พากลับมาด้วยมีลักษณะอย่างไร
เด็กผู้หญิงหันศีรษะมา ใบหน้าซีดเซียว แววตาที่ค่อนข้างไร้จิตวิญญาณมองไปที่จ้าวเหวินอิง
เห็นดวงตาโตคู่นั้น จ้าวเหวินอิงก็นึกถึงเซี่ยชีหรั่นทันที ตอนเด็กๆ ชีหรั่นก็เป็นแบบนี้ตอนอยู่บ้านเด็กกำพร้า ขอบตาเริ่มแดงก่ำ
“เดี๋ยวไปหาชีหรั่น ฉลองปีใหม่ที่นั่น” หลี่เหอไท้รวมตัวกันในวันนั้นเพิ่งกลับถึงบ้านก็เล่าสถานการณ์เซี่ยชีหรั่นให้หลี่หมิงจุ้นฟัง ถึงแม้จ้าวเหวินอิงจะไม่ได้ร้องไห้ แต่ขอบตาแดงก่ำมันทรยศเธอแล้ว
ตระกูลหลี่จะไปหาชีหรั่น พวกเขาไม่รู้ว่าบ้านเล็กๆ ของชีหรั่นตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คน
จิ่วจิ่ว โม่เสี่ยวจุน ไห่ฉิงฉิง ไห่ลี่หมิน เหยนชิงเหยียน ทุกคนถือถุงเล็กถุงใหญ่มาบ้านหลังเล็กที่เธออาศัยอยู่ในปัจจุบัน ตำรวจที่เฝ้าเวรอยู่ไม่ห่างก็ต่างอิจฉา จิ่วจิ่วเมื่อเห็นชีหรั่นก็ตะโกนขึ้น “คราวที่แล้วอร่อยมาก วันนี้ต้องซ้ำอีกครั้ง” คนอื่นก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างเป็นระเบียบ เรียบร้อยกว่าขบวนการทหาร
“รีบเข้ามาเถอะ ห้องครัวชั่วคราวไม่กี่วันก่อนยังไม่รื้อถอนออกไป” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างอ่อนโยน มีรอยยิ้มบนใบหน้า เมื่อมองดีๆ แล้วไม่ได้ยิ้มไปถึงดวงตา
ไห่ลี่หมินเห็นฉากนี้ แววตาก็หดหู่ สุดท้ายก็เดินตามเข้าไปอย่างเงียบๆ
“วันนี้เรามาจัดงานเลี้ยงโต๊ะจีนกันเถอะ” จิ่วจิ่วพูดขึ้นเสียงดัง ดวงตาเป็นประกาย
“จอมตะกละ” ชีหรั่นยิ้มมองไปที่จิ่วจิ่ว พูดขึ้นมาทันที
“ฉันเป็นจอมตะกละ ฉันจะกลัวใครล่ะ” จิ่วจิ่วไม่สนใจคำเยาะเย้ยของชีหรั่นเลย ถือว่าการเยาะเย้ยนี้เป็นคำชม
ชีหรั่นเริ่มหั่นผัก หั่นๆ อยู่ก็นึกถึงตอนที่คบกับเย่เชินหลินเมื่อก่อน ตอนนั้นเธอจะทำอาหารให้เขา
น้ำตาไหลอย่างไม่น่าเชื่อ จิ่วจิ่วกำลังทำในส่วนของตัวเองอย่างสุขใจอยู่ข้างๆ ไม่ได้สังเกตเห็นเหตุการณ์นี้เลย
ไห่ลี่หมินยืนอยู่ข้างประตูห้องครัวมองชีหรั่นตลอดเวลา ตอนแรกอยากมองชีหรั่นในความมืดเห็นเธอมีความสุขก็พอแล้ว แต่พอเห็นน้ำตา บนโลกใบนี้คนที่ทำให้ชีหรั่นร้องไห้ได้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคือเย่เชินหลิน มีแค่เจ้านั่นเท่านั้นที่ทำให้ชีหรั่นผู้แข็งแกร่งทิ้งภาพลักษณ์เสแสร้งนั้นลงไป
แววตาไห่ลี่หมินหดหู่ลง เขามองชีหรั่นอย่างลึกซึ้ง เดินออกจากห้องครัวไป โทรหาเย่เชินหลินในที่ที่ไม่มีใครสังเกต
ห้านาทีต่อมา ถึงจะโทรติด มีเสียงดังโวยวายดังขึ้นอีกด้านของโทรศัพท์ 
“เย่เชินหลิน นายอยู่ไหน? ” ไห่ลี่หมินถามอย่างโกรธเคือง ปีใหม่ไม่มาอยู่เป็นเพื่อนชีหรั่น ไปเกลือกกลั้วอยู่ที่นั่น ฟังเสียงแล้วไม่ใช่ที่ดีๆ แน่
“นายมีอะไร? ” เย่เชินหลินขมวดคิ้ว เขาคิดไม่ออกว่าไห่ลี่หมินโทรหาเขาตอนนี้ต้องการอะไรจากตน
“เย่เชินหลินนายดื่มเหล้าเหรอ? มาเจอกันที่เดิม ถ้าไม่มานายต้องเสียใจแน่” พูดจบไห่ลี่หมินก็วางสาย ชีหรั่น ถ้าเธอมีความสุขฉันถึงจะมีความสุข ไห่ลี่หมินไม่คิดว่าตัวเองจะมีวันนี้ เขาเห็นจิ่วจิ่วเดินออกมา ยิ้มและพูดขึ้น “จิ่วจิ่วฉันมีธุระ ไม่กินข้าวกับพวกเธอแล้วนะ” 
พูดพลางเดินไปทางรถที่จอดบนถนน
“จะกินกันแล้ว คุณไห่จะไปไหน?” จิ่วจิ่วชินกับการเรียกไห่ลี่หมินว่าคุณไห่ แววตามีแต่ความสงสัย
ไห่ลี่หมินส่ายศีรษะยิ้มขมขื่น เขาก็อยากกินข้าวกับทุกคน และก็อยากมองชีหรั่นด้วย แต่เขาอยากเห็นใบหน้ายิ้มน่ารักของชีหรั่นมากกว่า และสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดคือใบหน้ายิ้มที่มีความสุขของชีหรั่น จิ่วจิ่วคงไม่เข้าใจจิตใจอันซับซ้อนนี้ของเขา
“ไม่เป็นไร พวกเธอกินไปนะ ต่อไปยังมีโอกาส” ไห่ลี่หมินโบกมือ ก้าวเท้ายาวออกไป ทิ้งแผ่นหลังเศร้าหมองให้กับจิ่วจิ่ว เขากลัวว่าอยู่ต่ออีกหน่อยจะไม่อยากเดินออกไป
จิ่วจิ่วสัมผัสเส้นผมและพึมพำกับตัวเอง “แผ่นหลังคุณไห่รู้สึกเศร้าจัง ไม่สนแล้ว กินข้าวก่อนแล้วกัน”
“จิ่วจิ่ว เธอกับคุณไห่มาก็กินได้เลย” ชีหรั่นยืนขึ้นดึงจิ่วจิ่วให้นั่งข้างเธอ
“กินเถอะ ไม่ต้องรอแล้ว คุณไห่ไปแล้ว บอกว่าที่บ้านมีธุระ” จิ่วจิ่วพูดขึ้นโดยไม่มีอะไรมาหยุดได้ อย่างไรก็ตามคุณไห่ก็พูดแบบนี้
ชีหรั่นเห็นจิ่วจิ่วไม่เหมือนพูดโกหก ไห่ลี่หมินจะมีเรื่องอะไร? ชีหรั่นกำลังคาดเดา
“พวกเธอกินกันก่อน ฉันขอไปโทรหาคุณไห่” ชีหรั่นยืนขึ้นมาหยิบโทรศัพท์ เดินอ้อมทุกคนออกไปจากห้องรับแขก โชคดีที่บันทึกเบอร์ไห่ลี่หมินเอาไว้ในโทรศัพท์ คราวก่อนที่ไห่ลี่หมินมาหาก่อนจะไปก็บันทึกเบอร์ตัวเองไว้ในสมุดบันทึก ถ้าเขาไม่ได้ใส่ไว้ ตอนนี้ชีหรั่นก็ไม่รู้ว่าจะติดต่อเขาอย่างไร
ไห่ลี่หมินยังไม่ได้เข้าไปในบาร์ก็ได้รับสายจากชีหรั่น เขาเดาว่าชีหรั่นโทรมาหาเขาตอนนี้คงมีเรื่องอะไร คงไม่ได้มีเรื่องอะไรหรอกนะ ไห่ลี่หมินค่อนข้างกังวล
“คุณไห่ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็นไร ชีหรั่น เธอกลับไปกินข้าวก่อนเถอะ วันนี้ฉันอยากให้ของปีใหม่กับเธอ เธอต้องชอบแน่ๆ ” ไห่ลี่หมินพูดจบก็วางสายไป เขากลัวได้ยินชีหรั่นเรียกเขาว่าคุณไห่อีก ส่งเย่เชินหลินไปให้เธอ เซี่ยชีหรั่นจะไม่ดีใจเหรอ? 
ไห่ลี่หมินเปิดประตูบาร์ ก้าวเท้ายาวเดินเข้าไป เพราะฉลองปีใหม่ คนในบาร์ไม่เยอะ เห็นเย่เชินหลินอย่างชัดเจนทันที
ไม่เจอกันไม่กี่วัน เย่เชินหลินเหมือนอยู่ในสภาพป่วยหนัก ซูบผอมไม่น้อย
“ไห่ลี่หมิน นายอยากเจอฉันมีเรื่องอะไร? ” เย่เชินหลินช่วงนี้ยุ่งกับเรื่องเซี่ยชีหรั่นอยู่ตลอด ยังไม่คืบหน้า เลยไม่กล้าไปเจอเซี่ยชีหรั่น
ไห่ลี่หมินเดินมานั่งตรงข้ามเย่เชินหลิน กวักมือเรียกบริกรที่อยู่ไกลๆ ให้เอาเหล้ามาหนึ่งแก้ว
เย่เชินหลินอ่าเย่เชินหลิน นายโชคดีมากแค่ไหน มีความสุขอยู่กับตัวแต่ไม่เห็นค่า
“วันนี้เราไปหาชีหรั่นอีกแล้ว” ไห่ลี่หมินยกแก้วเหล้าจิบหนึ่งอึกแล้วพูดขึ้น เน้นคำพูดเป็นพิเศษ ยกแก้วเหล้าขึ้นมาอีกครั้ง อยากใช้เหล้าทำให้ตัวเองมึน
“ยังโอเคไหม” สิ่งที่เย่เชินหลินอยากถามมากที่สุดคือเซี่ยชีหรั่นยังสบายดีไหม แต่เขาไม่กล้าถาม เป็นห่วงจนวุ่นวาย จนถึงตอนนี้เขายังไม่มีทางเอาเซี่ยชีหรั่นออกมาจากสถานีตำรวจ การตัดสินในครั้งนี้เป็นเพราะเย่เชินหลินหรือเปล่า
“สิ่งที่นายอยากถามไม่ใช่อันนี้ปะ” ไห่ลี่หมินยกแก้วเหล้าขึ้นมาแล้วดื่มรวดเดียวหมด
ฉันอยากถามว่าชีหรั่นสบายดีไหม แต่เย่เชินหลินคือใคร? จะถามคำถามนี้ตรงๆ ได้อย่างไร เขาทำหน้าเย็นชาไม่ตอบไห่ลี่หมิน
“เย่เชินหลิน ทำไมนายไม่ไปหาชีหรั่น นายน่าจะรู้ว่าคนที่ชีหรั่นอยากเจอมากที่สุดก็คือนาย” ไห่ลี่หมินไม่รู้จริงๆ ว่าปกติคนที่เต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวเองอย่างเย่เชินหลินจะมีวันที่กลัวที่จะเจอเซี่ยชีหรั่นด้วย ดูเหมือนว่าสิ่งหนึ่งจะมีสิ่งหนึ่งพิชิตได้จริงๆ ด้วย
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆ ไห่ลี่หมินก็นึกถึงผู้หญิงคนนั้น เธอกลัวที่จะเจอตัวเองไหม? คงกลัวที่จะเจอตัวเองล่ะมั้ง ยังจำคืนล่าสุดที่ไปบ้านเธอ เธอทำหน้าเย็นชาไม่ให้ตนเข้าไป คิดๆ อยู่ ไห่ลี่หมินก็หัวเราะให้ตัวเองก่อน
“เย่เชินหลิน นายมีความสุขอยู่กับตัวแต่ไม่เห็นค่าไม่ได้นะ ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะไม่พัวพันว่าทำไมยังเอาชีหรั่นออกมาไม่ได้แต่จะไปหาเธอ ตอนนี้คนที่เธออยากเจอมากที่สุดก็คือนาย” ไห่ลี่หมินมองเย่เชินหลิน เขามองออก การขวัญหนีดีฝ่อของเซี่ยชีหรั่นไม่ใช่เพราะหึงหวง อย่างไรแล้วเย่เชินหลินก็ไม่มีสาวๆ ในฮาเร็มอีกแล้ว เซี่ยชีหรั่นเป็นพระราชินี เธอแค่อยากเจอเย่เชินหลินเท่านั้น
เย่เชินหลินไม่ใช่คนดื้อรั้น แค่เป็นคนที่รักษาเกียรติอยู่เสมอ ตอนนี้พอโดนไห่ลี่หมินว่า เย่เชินหลินก็ควักเงินออกมาวางบนโต๊ะ ก้าวเท้าเดินออกไปจากบาร์ คนในบาร์มองเจ้าหนุ่มที่วิ่งออกไปอย่างบ้าคลั่งแล้วส่ายศีรษะ
เย่เชินหลินขับรถด้วยความเร็วสูงสุด ความเร็วถึงร้อยยี่สิบ เขาอยากให้ตัวเองเป็นซุนหงอคงจะได้ตีลังกาบนเมฆได้ ไปอยู่ข้างๆ เซี่ยชีหรั่นได้ทันที ถามให้แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น
เซี่ยชีหรั่นไปส่งพวกจิ่วจิ่วเสร็จ ก็มาต้อนรับจ้าวเหวินอิงและคุณพ่อตระกูลหลี่อีก ถือว่านั่งรวมโต๊ะกันครอบครัวสามพ่อแม่ลูก
ทานอาหารกันหนึ่งชั่วโมง จ้าวเหวินอิงก็ยังไม่วางตะเกียบ ไม่อยากไปเลย
“แม่คะ กลับเถอะค่ะ ฉันสบายดีทุกอย่าง” ชีหรั่นมีรอยยิ้มร่าเริงบนใบหน้า เธอไม่อยากให้จ้าวเหวินอิงเป็นห่วง
“ไปเถอะ ตอนนี้ดึกแล้ว กลับไปหาหลักฐานเพื่อให้ชีหรั่นออกมาถึงจะเป็นแนวทางแก้ไขปัญหาพื้นฐาน” หลี่หมิงจุ้นพูดอย่างมีสติ ทำงานข้าราชการมาหลายปี ถ้าที่นี่หาไม่เจอ มันก็ทำไปเปล่าประโยชน์
“แม่คะ กลับไปเถอะ” เซี่ยชีหรั่นดึงปากตัวเองแรงๆ เพื่อให้ตัวเองยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ เธอไม่รู้ว่ายิ้มนี้มันฝืนมาก ปีใหม่คนที่ตั้งตารอคอยมากที่สุดไม่มา เซี่ยชีหรั่นโน้มน้าวตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าเย่เชินหลินดูแลลูกอยู่
จ้าวเหวินอิงคิดว่าเป็นเพราะเซี่ยชีหรั่นยังไม่ได้เคลียร์ข้อกล่าวหา มีแค่หลี่หมิงจุ้นเท่านั้นที่คิดเหตุการณ์สองสามวันที่ผ่านมาอย่างรอบคอบ วันที่เกิดเหตุชีหรั่นตกใจข่าวฆาตกรรมของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ทุกข์ใจแบบนี้ หรือว่าเป็นเพราะจงหวีฉวน?
มีแค่หลี่เหอไท้ที่เดาเหตุผลได้ ยัยทึ่มนี่คิดถึงเย่เชินหลินต่างหาก
“แม่ กลับกันเถอะ เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ตามมาด้วย อยู่คนเดียวในบ้านไม่คุ้นเคย คงไม่ชิน” หลี่เหอไท้อยากกลับไปถามจิ่วจิ่วเร็วๆ บางทีจิ่วจิ่วอาจจะรู้เหตุผล
ภายใต้การโน้มน้าวของหลี่หมิงจุ้นและหลี่เหอไท้ จ้าวเหวินอิงก็ออกไปจากที่พักของเซี่ยชีหรั่นโดยที่หันศีรษะกลับมาบ่อยๆ ทุกย่างก้าว
เซี่ยชีหรั่นส่งสามคนออกไปแล้ว เชินหลิน ฉันคิดถึงคุณ