สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 936 สาวใช้ตัวแสบ 840

ตอนที่ 936 สาวใช้ตัวแสบ 840
“เซี่ยชีหรั่นตอนนี้ผลการตรวจสอบอาวุธที่ใช้ฆ่าคนไม่ใช่มีดของผู้ตาย แต่เป็นมีดของบ้านที่อยู่ในละแวกนั้น อย่าบอกว่ามีดเป็นของเพื่อนบ้านของเธอ” ผู้พิพากษาพูดถึงตรงนี้ เย่เชินหลินก็พูดขัดขึ้นมาว่า : “ในเมื่อเซี่ยชีหรั่นไม่มีแรงจูงใจในการฆ่าคน ไม่มีหลักฐานฆาตกรรม ก็พ้นโทษได้แล้วใช่ไหม” เพียงแค่เซี่ยชีหรั่นได้ไปจากที่นี่ คดีอื่นๆ ก็ให้ท่านผู้พิพากษาพิจารณาด้วยตัวเอง สำหรับคนที่ใส่ร้ายผู้หญิงของเขา เย่เชินหลินมีวิธีการลงโทษพวกเขาของตัวเอง
ผู้พิพากษามองจงหวีฉวนที่อยู่ไม่ไกล จงหวีฉวนไม่มองเขา จงหวีฉวนรู้ว่าเรื่องนี้จบลงแล้ว ที่คิดอยากจะใช้วิธีนี้เพื่อกดดันเย่เชินหลินให้ไม่มีทางสู้ คงไม่ได้แล้ว ต้องคิดหาวิธีอื่น
หลี่หมิงจุ้นกระแอมเสียงดัง เย่เฮ่าหรันด้วยเช่นกัน ท่านผู้พิพากษาที่เคร่งขรึมมองคนเหล่านี้อย่างระมัดระวัง คนเหล่านี้ไม่ใช่คนที่เขาจะยุ่งได้
“ท่านผู้พิพากษา ในเมื่อคดีนี้พิสูจน์ได้ว่าไม่เกี่ยวข้องกับเซี่ยชีหรั่น รบกวนคุณปล่อยลูกสาวฉันด้วย” จงหวีฉวนกล่าวอย่างไม่เต็มใจ คนเจ้าเล่ห์อย่างจงหวีฉวนต่อให้ไม่เต็มใจเท่าไหร่ก็ยังแสดงเป็นพ่อที่แสนดี เส้นทางหลังจากนี้ของเขายังใช้ประโยชน์จากเซี่ยชีหรั่นได้อีก
“เซี่ยชีหรั่นพ้นโทษ ปล่อยตัวได้ คดีนี้จะถูกตรวจสอบอย่างเข้มงวด จับตัวคนร้ายตัวจริง”
การตัดสินประกาศขึ้น จิ่วจิ่วตะโกนเสียงดังขึ้นมา เธอดึงเหยนชิงเหยียนที่นั่งอยู่ข้างๆ ทั้งกระโดดทั้งยิ้ม ฝู้เฟิ่งหยียินดีกับเหตุการณ์ตรงหน้า เหยนชิงเหยียนมองดูจิ่วจิ่วอย่างเอ็นดู ในใจก็ดีใจกับเซี่ยชีหรั่นด้วยเหมือนกัน
เย่เชินหลินเดินกอดเซี่ยชีหรั่นออกจากศาลไปได้ไม่ไกล ก็มีนักข่าวมาขวางทาง
ไมค์เหล่านั้น นักข่าวที่ถือกล้องมารายล้อมไว้แน่น กลัวว่าถ้ามาช้าไปจะมีคนอื่นมาเอาข่าวดีไปได้
นี้เป็นการร่วมยินดีที่คึกคักของเมืองตงเจียง ฐานะของเซี่ยชีหรั่นก็ไม่เลว เพราะก่อนหน้านี้เคยถูกจงหวีฉวนให้สัมภาษณ์จนทำให้เธอเป็นข่าวหน้าหนึ่ง กลายเป็นบุคคลสำคัญของเมืองตงเจียง
“ขอถามคุณเซี่ย คุณพ้นโทษได้รับการปล่อยตัวครั้งนี้มีความคิดอย่างไร” นักข่าวสาวคนหนึ่งถือโอกาสวิ่งเข้าไปข้างตัวเซี่ยชีหรั่น และรีบถามออกมา กลัวว่าถ้าช้าไปจะถูกคนอื่นแย่งโอกาสไป
“ฉันต้องขอบคุณญาติและเพื่อนๆ ที่ทำเพื่อฉัน” เดิมทีเซี่ยชีหรั่นไม่ชอบนักข่าว แต่คิดถึงคนที่ช่วยเหลือเธอ เธอรู้สึกขอบคุณจากใจ เซี่ยชีหรั่นจึงใช้โอกาสนี้ยืมปากของนักข่าวแสดงความขอบคุณทุกคน
“คนที่คุณอยากขอบคุณที่สุดคือใคร?” เมื่อได้ฟังจึงถามคำถามที่ทุกคนอยากรู้
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่คนข้างตัว แววตาเต็มไปด้วยความสุขและพูดเบาๆ ว่า : “ฉันอยากขอบคุณเย่เชินหลิน ขอบคุณท่านปู่เย่ คุณนางเย่ ขอบคุณแม่ของฉัน เสนาธิการหลี่ ขอบคุณพี่ชายของฉัน ขอบคุณคนที่ช่วยฉัน ฉันขอคารวะพวกคุณตรงนี้” เซี่ยชีหรั่นโค้งตัวคารวะ90องศา
“เด็กคนนี้ คนกันเองทั้งนั้น” ฝู้เฟิ่งหยีกล่าวและมองไปที่เย่เฮ่าหรัน ด้วยสีหน้าของผู้ใหญ่ที่มีความรักและเอ็นดู
จิ่วจิ่วยืนตาแดงอยู่ไม่ไกลจากเซี่ยชีหรั่น
ขณะนั้นจงหวีฉวนพาเยว่มู่หลานเดินมาจากด้านหลังได้จังหวะเวลาพอดี
นักข่าวเห็นจงหวีฉวนเหมือนแมลงวันเห็นตัวเลือด จากเดิมที่รายล้อมเซี่ยชีหรั่นก็เปลี่ยนเป็นวิ่งไปล้อมจงหวีฉวน
“จงหวีฉวนครั้งนี้คุณเซี่ยสามารถลบล้างความผิดพ้นโทษออกมาได้ คุณได้ช่วยเหลืออะไรบ้างไหม”
“ท่านประธานจงตามข่าวลือคุณเซี่ยเป็นลูกสาวของคุณ แต่ทำไมเธอถึงนามสกุลเซี่ย?”
คนอื่นๆ หูตั้งสนใจขึ้นมาเมื่อได้ยินสองคำถามนี้ นี้จะเป็นข่าวที่พิเศษ
“เซี่ยชีหรั่นเป็นลูกสาวฉัน แต่แยกย้ายกันนานแล้ว จึงนามสกุลเซี่ย ที่เธอสามารถล้างความผิดได้ฉันก็มีส่วนช่วย แต่ในฐานะพลเมืองดี ทำโดยสุจริตและถูกกฎหมาย” จงหวีฉวนพูดด้วยความสุภาพ สีหน้าแสดงความยินดีที่แสดงออกมากไปหน่อยแต่ขาดความจริงใจ
เยว่มู่หลานจะอ้าปากพูดแต่ถูกจงหวีฉวนดึงไว้ เธอเก็บความทุกข์ไว้ ในใจอยากจะแล่เนื้อเฉือนหนังจงหวีฉวนเป็นร้อยๆ ครั้ง
เซี่ยชีหรั่นแสดงสีหน้าโกรธจัด แต่จะให้เธอฉีกหน้าจงหวีฉวนต่อหน้าที่สาธารณะคนมากมาย เธอก็ทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้ ทำได้เพียงสีหน้าบึ้งตึง
เย่เชินหลินสังเกตเห็นเซี่ยชีหรั่นกำหมัดแน่น แสดงท่าทีให้ควบคุมอารมณ์ และมองหลินต้าฮุย จึงพาแหวกกลุ่มนักข่าวออกมา
เซี่ยชีหรั่นอยากจะเชิญทุกคนมาทานอาหารสักมื้อ เพื่อขอบคุณ เย่เชินหลินคิดถึงผู้หญิงที่หัวดื้ออย่างเซี่ยชีหรั่น ไม่อยากให้เซี่ยชีหรั่นคิดว่าติดหนี้บุญคุณพวกหมาป่าที่หิวโหยที่หลบอยู่ในความเงียบพวกนั้น เย่เชินหลินต้องการล้างความผิดให้เซี่ยชีหรั่น จึงตอบตกลงอย่างยินดี
“บ่ายสามโมง เจอกันที่โรงแรมตงเจียง” เย่เชินหลินประกาศเสียงดัง เซี่ยชีหรั่นยังคงมองไปที่คนที่เหมาะสม มีหลี่เหอไท้คนเดียวที่ดูตกใจ เซี่ยชีหรั่นโทรเชิญจงหยุนซางให้มาร่วมงานด้วย
“พี่เหอไท้ เดี๋ยวพี่ช่วยรอรับแขกที่จะมาช้าให้ฉันหน่อยน่ะ” เซี่ยชีหรั่นยิ้มโกงๆ ให้หลี่เหอไท้
“ไม่มีปัญหา”
หลี่เหอไท้ไม่ได้คิดอะไรมาก็ตกลงไปในกับดักที่เซี่ยชีหรั่นขุดไว้
บ่ายสาม หลี่เหอไท้รีบพาต้าเฟิ่งมา
“พี่เหอไท้ ช่วยฉันรับแขกหน่อยน่ะ” เซี่ยชีหรั่นยิ้มและพาต้าเฟิ่งเดินเข้าไปในโรงแรม
มองคนไปมาที่ไม่รู้จัก หลี่เหอไท้เริ่มคิดว่าจะเขียนป้ายต้อนรับว่าสถานที่ต้อนรับแขกของเซี่ยชีหรั่นดีไหม
จงหยุนซางเดินเข้ามาในโรงแรมตามที่อยู่ที่เซี่ยชีหรั่นให้ก็เห็นหลี่เหอไท้ท่าทางหัวหมุน ไม่เคยเห็นหลี่เหอไท้แบบนี้มาก่อน
“เหอไท้ ชีหรั่นจัดงานที่นี่ถูกไหม ฉันคงไม่ได้มาผิดที่” เมื่อหลี่เหอไท้ได้ยินเสียงผู้หญิงที่คุ้นชิน เงยหน้ามอง จงหยุนซางยืนอยู่ตรงข้ามเขาด้วยรอยยิ้ม จงหยุนซางและเซี่ยชีหรั่นเป็นคนที่ไม่เหมือนกันเลย เธอไม่มีนิสัยอ่อนโยน แต่ตอนนี้หลี่เหอไท้เห็นความอ่อนโยนจากตัวเธอ
“แขกที่เซี่ยชีหรั่นบอกน่าจะเป็นคุณ ไปเถอะ พวกเขาอยู่ด้านบนกัน” หลี่เหอไท้ผายมืออย่างสง่าเชิญจงหยุนซางเข้าไป
ตอนที่ทั้งสองคนปรากฏตัว ทุกคนตบมือต้อนรับ ในงานเลี้ยงขอบคุณเป็นคนที่คุ้นเคยทั้งหมด จงหยุนซางเองก็รู้จัก เธอยิ้มและทักทายทุกคน ที่ว่างมีแค่สองที่ติดกัน ทั้งสองคนจึงนั่งลงด้วยกัน หลี่หมิงจุ้นไม่พูดอะไร แต่แววตาดูดุขึ้นเล็กน้อย
“ขอบคุณทุกท่านที่อยู่ที่นี่วันนี้ ฉันดื่มให้ทุกท่าน” เย่เชินหลินยืนขึ้นถือเหล้าเต็มแก้ว
“ลบล้างความผิดพ้นโทษมาได้ เพราะความช่วยเหลือของทุกคน ขอบคุณ” เซี่ยชีหรั่นกล่าวด้วยความจริงใจ มองใบหน้าที่คุ้นเคย แววตาที่สดใสตอนนี้เต็มไปด้วยหมอกน้ำ ถ้าไม่มีพวกเขา ตอนนี้เธอคงจะยังอยู่ในสถานีตำรวจ
“ชีหรั่น ออกมาได้ก็ดีแล้ว” เย่เฮ่าหรันพูดอย่างสบายๆ เอามือลูบไหล่ปลอบใจเซี่ยชีหรั่น
จิ่วจิ่วรู้สึกตื้นตัน กะพริบตาปริบๆ กับเหยนชิงเหยียน เพราะไม่อยากให้น้ำตาไหลออกมา ชั่วขณะนั้นเหยนชิงเหยียนไม่เข้าใจว่าจิ่วจิ่วกะพริบตาปริบๆ เพราะอะไร ในหัวเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามมากมาย
ไม่รู้ว่าเพราะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ หลังจากกินข้าวเสร็จ กลับมาเจอจงหวีฉวนใต้ตึก หลังจากที่เขาเห็นเซี่ยชีหรั่นเขาพูดกับคนข้างตัวที่สวมสูทใส่รองเท้าหนังไม่กี่ประโยค และทั้งสองคนก็ไม่พูดอะไรต่อ คนคนนั้นมองมาที่เซี่ยชีหรั่นแสดงความเคารพและจากไป
“ชีหรั่น ฉันมีอะไรจะบอกเธอหน่อย” จงหวีฉวนพูดอย่างจริงจังสีหน้าดูใจดี “ลี่หมินก็อยู่ด้วย ฉันขอบคุณพวกคุณแทนลูกสาวฉัน” จงหวีฉวนกล่าวอย่างไม่อาย
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าให้เย่เชินหลินที่อยู่ด้านหลังจงหวีฉวน
“ชีหรั่น ครั้งนี้เธออยู่ที่สถานีตำรวจนานไม่ดีต่อชื่อเสียงของเธอ ก็เลยช่วยพวกเขาหาหลักฐาน ไม่ว่าจะพูดยังไงเธอก็ยังเป็นลูกของฉัน ฉันทนเห็นเธอลำบากไม่ได้” สีหน้าที่เจ็บปวดของจงหวีฉวนเหมือนไม่ใช่ของปลอม เรื่องที่ทำจวนจะสำเร็จอยู่แล้ว ที่เขาเสียใจคือไม่ควรปล่อยให้เด็กรุ่นหลังพวกนี้หาหลักฐานเจอ หลังจากนี้ต้องวางแผนให้รอบคอบกว่านี้
เซี่ยชีหรั่นมองจงหวีฉวนอย่างละเอียด เธอไม่ชอบเขา และไม่เชื่อคำพูดของเขา
“งั้นคุณไม่ควรวางแผนคดีนี้แต่แรก” เซี่ยชีหรั่นคิดแล้วคิดอีก จงหวีฉวนคือพ่อของเธอ เซี่ยชีหรั่นไม่อยากพูดอะไรที่ไม่น่าฟังออกไป
“ที่ฉันทำก็เพื่อเธอ อยากจะรู้ว่าเย่เชินหลินสนใจเธอไหม ดูไปแล้วเย่เชินหลินสนใจเธอมาก ดังนั้นเธอ…” จงหวีฉวนยังพูดไม่จบก็รู้สึกว่าเซี่ยชีหรั่นกำลังอ้าปาก พอกลับหลังหันเขาก็เห็นหลี่เหอไท้กับจงหยุนซางยืนอยู่ด้านหลัง
จงหยุนซางกับหลี่เหอไท้เดินมาพอดี ได้ยินคำพูดของจงหวีฉวนอย่างชัดเจน เรื่องนี้คนอื่นไม่รู้ จงหยุนซางรู้ดี ตอนปีใหม่อยากให้ชีหรั่นกลับบ้าน เธอโทรหาจงหวีฉวนตลอด ปิดเครื่อง ไม่มีคนรับสาย แม้แต่เงาก็ไม่เห็น เธอไม่รู้ว่าพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง คุณพ่อที่ยิ่งใหญ่ก่อนหน้านี้หายไป ผิดหวังเป็นอย่างมาก
“หยุนซางก็อยู่ เดินทางกลับปลอดภัย” หลี่เหอไท้ที่ยืนอยู่ด้านข้างจงหยุนซางพยักหน้าอย่างสุภาพ ถือเป็นการถามไถ่ก็ได้ จงหวีฉวนเห็นจงหยุนซางอยู่ด้วยเลยไม่พูดอะไรมาก “พวกเธอเที่ยวเล่นกัน ฉันไปก่อน”
จงหยุนซางบอกลาทุกคนจากนั้นขับรถออกไปคนเดียว เซี่ยชีหรั่นดึงหลี่เหอไท้มาและพูดเบาๆ ว่า : “พี่เหอไท้ ยังไม่ลงมืออีก ให้สาวสวยขับรถได้ยังไง?”
หลี่เหอไท้ส่ายหน้า เขาดูออกจงหยุนซางต้องการความสงบ คิดว่าน่าจะช็อกกับที่ได้ยินคำพูดของจงหวีฉวน
ไม่นานจงหยุนซางก็เปิดประตูเข้ามา จงหวีฉวนเห็นเข้าจึงขมวดคิ้วถาม : “ทำไมไม่เที่ยวต่ออีกหน่อยล่ะ?”
เยว่มู่หลานมองจงหวีฉวนอย่างไม่เข้าใจ คิดว่าเขาพูดอะไรผิดรึเปล่า?
“พ่อ ทำให้ฉันผิดหวังมาก” จงหยุนซางพูดจบก็กระทืบเท้าขึ้นไปด้านบน ในงานเลี้ยงไม่ได้ดื่มมาก จงหยุนซางกลับมาดื่มต่อคนเดียว
“เด็กคนนี้ พูดมั่วอะไร?” จงหวีฉวนสีหน้าอึมครึม
“คุณดูคุณ จะพัฒนาก็พัฒนา ยังสมรู้ร่วมคิด สมรู้ร่วมคิดอะไรก็แล้วแต่? ก็ยังล้มไม่ลง ยังจะพูดต่อหน้าผู้คนมากมายว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นลูกสาว ฉันแยกกับลูกสาวคนหนึ่งไปตอนไหนทำไมฉันไม่รู้?” เยว่มู่หลานมองจงหวีฉวนอย่างเยาะเย้ย การดำรงอยู่ของจ้าวเหวินอิงไม่ใช่สิ่งที่เธออับอายที่สุด แต่การเห็นเซี่ยชีหรั่นคือสิ่งที่เยว่มู่หลานไม่พอใจที่สุด เซี่ยชีหรั่นคือผลจากความไม่ตั้งใจของจงหวีฉวน
“คุณจะเข้าใจอะไร?” จงหวีฉวนสีหน้าอึมครึม ไม่อยากอธิบายอะไรกับเยว่มู่หลานมาก ที่เขาบอกว่าตัวเองขาดเซี่ยชีหรั่นไม่ได้เพราะเตรียมสำหรับการวางแผนครั้งต่อไป เซี่ยชีหรั่นเป็นคนจิตใจดีงาม หลังจากนี้ใช้ประโยชน์ได้อีกมาก การวางแผนล่วงหน้าเพื่อตำแหน่งนั้นไม่ใช่วางแผนแค่วันสองวัน
“ใช่ ฉันไม่เข้าใจ คุณเข้าใจทำไมไม่สำเร็จ? ซ้ำยังทำให้ลูกตัวเองโกรธแบบนั้น” หลังจากเยว่มู่หลานเสียดสีจงหวีฉวนไปหนึ่งครั้ง จึงเดินขึ้นไปดูจงหยุนซางด้านบน