สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 949 สาวใช้ตัวแสบ853

ตอนที่ 949 สาวใช้ตัวแสบ853
เย่เชินหลินฟังน้ำเสียงของโม่เสี่ยวจุนก็รู้ว่าเรื่องราวดูเหมือนจะไม่ง่าย คนที่หายไปนานเหมือนจะมีแค่คนคนนั้น
“ใคร？”
“คุณยังจำเรื่องของชีหรั่นเกี่ยวกับอาซานที่ขายเสื้อผ้าคนนั้นได้ไหม？ผมเห็นเขาแต่ตอนที่ผมวิ่งไปเขาก็หายไปแล้ว ตอนนั้นฉิงฉิงอยู่โรงพยาบาล ผมตามไปไม่ได้” โม่เสี่ยวจุนมองไปยังคนที่หลับอยู่ บนใบหน้าแฝงไปด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ นั่นคือความรับผิดชอบทั้งชีวิตของเขา
“รู้แล้ว ผมจะส่งคนไปค้นหาเขาอย่างเต็มที่ ขอบคุณ” เย่เชินหลินวางสายโทรศัพท์ ผลลัพธ์ท้ายสุดของคดีนั้นเขาไม่ได้ไปสอบถาม แต่เย่เชินหลินชัดเจนดีว่า เรื่องนั้นจะขาดคนคอยผสมโรงอย่างจงหวีฉวนไปไม่ได้ ไม่แน่เขาอาจเป็นคนริเริ่มเสียด้วยซ้ำ หาอาซานคนนี้เจอก็สามารถสาวถึงต้นตอได้ มากพอที่จะสามารถจับจุดอ่อนของจงหวีฉวนได้ หลังจากนี้พวกเขาก็ไม่ต้องคอยเป็นผู้ถูกกระทำขนาดนี้
เย่เชินหลินเปิดหน้าต่างออก ที่นี่คือสถานที่ที่สูงที่สุดของตงเจียง เขามองไปยังท้องฟ้าที่มีดวงดาวนับไม่ถ้วน
ไม่รู้ว่าเธอนอนหรือยัง
เย่เชินหลินมองยังระยะไกลออกไป ใกล้จะสิ้นสุดฤดูหนาวแล้ว
อยู่ดี ๆ หัวใจของเขาก็รู้สึกปวดแปล๊บขึ้นมา ไม่ใช่เจ็บมากมาย ความรู้สึกแรกของเย่เชินหลินไม่ใช่เย่เฮ่าหรันหรือฝู้เฟิ่งหยีที่เกิดเรื่อง คนที่เขานึกถึงคือเซี่ยชีหรั่น ไม่ได้การ เขาอยู่ที่นี่ไม่ได้ต้องกลับไปดู เย่เชินหลินปิดไฟ และสับขาออกจากสำนักงานอย่างเร่งรีบ
“ต้าฮุย ไป กลับ” เย่เชินหลินมองไปที่หลินต้าฮุยที่ถือแก้วน้ำเดินมาแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เร่งรีบกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
หลินต้าฮุยมองดูเย่เชินหลินไม่ใจเย็นเหมือนปกติ ในใจมีข้อสงสัย เขาวางแก้วน้ำลง และไปขับรถก่อน คุณเย่ดูเหมือนจะมีธุระจะเป็นเรื่องอะไรกันนะ？
ความเร็วของรถซิ่งอยู่บนทางด่วน ภายในรถเงียบมาก
“ต้าฮุยขับไวกว่านี้หน่อย” ในใจของเย่เชินหลินมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี เวลานี้เซี่ยชีหรั่นคอยอดหลับอดนอนเป็นเพื่อนเขาตลอด ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็น อารมณ์ของเขาแย่มาตลอดจึงไม่ได้ใส่ใจนัก เซี่ยชีหรั่นไม่ต่างจากเขา คิดถึงตรงนี้ จิตใจของเย่เชินหลินก็เริ่มไม่สงบ
นึกถึงโทรศัพท์สายเมื่อกี้ที่คุยกับโม่เสี่ยวจุน เย่เชินหลินจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา เขาใช้เวลาว่างในตอนนี้มาจัดการกับเรื่องนี้เสียก่อน
“ต่อไปนี้คุณไม่ต้องมุ่งความสนใจทั้งหมดไปไว้ที่จงหวีฉวนแล้ว ให้คนอื่นมุ่งความสนใจไปที่ผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ทางตงเฉิง ลักษณะเด่นที่ชัดเจนที่สุดของผู้ชายคนนี้คือไฝที่ใบหน้าด้านซ้าย” เย่เชินหลินป้อนหมายเลขที่คุ้นเคยนั้น ในเวลานี้มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่สามารถแอบทำเรื่องนี้ให้สำเร็จโดยที่ไม่ต้องแหวกหญ้าให้งูตื่น
เย่เชินหลินครุ่นคิดสักพักแล้วส่งไปอีกประโยคว่า หลังเจอตัวคนแล้วถ่ายรูปส่งมาให้ผม หลังได้รับการยืนยันจะส่งรูปให้คุณ เย่เชินหลินจำได้ว่าพีซีผู้หญิงคนนั้นรู้จักกับผู้ชายคนนี้ ดูแล้วต่อไปคงต้องเพิ่มคนเข้าไปดูแลพีซีผู้หญิงคนนั้นมากขึ้น
หลินต้าฮุยขับรถด้วยความเร็วสูงสุด เย่เชินหลินยังคงรู้สึกว่าช้ามาก ไม่มีอารมณ์แบบนี้เหมือนกับครั้งนั้น เขามองไปที่ทิวทัศน์ผ่านหน้าต่างรถ ในใจก็ยิ่งเพิ่มทวีความกังวลมากขึ้น
เย่เชินหลินรู้สึกว่าเวลาผ่านไปนานมากกว่าจะถึงบ้าน นี่เป็นการเดินทางครั้งหนึ่งที่ยาวนานที่สุดที่เขารู้สึก หลินต้าฮุยเพิ่งจะเเหยียบเบรครถ เย่เชินหลินเปิดประตูรถอย่างรวดเร็ว ก้าวเท้ายาว ๆเข้าไป เขาหยิบกุญแจออกมาเตรียมจะเปิดประตู จิตใจของเขาร้อนรุ่มจนใส่กุญแจผิด ๆ ถูก ๆ
พ่อบ้านได้ยินเสียงรถยนต์ตอนแรกไม่ได้ใส่ใจ ภายหลังคิดได้ว่าเย่เชินหลินยังไม่กลับบ้าน ก็รีบคลานออกจากผ้าห่มอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นคุณเย่ที่มือเท้ากำลังวุ่นวาย วูบนึงเขาคิดว่าตัวเองแก่แล้วสายตาพร่ามัว
“คุณเย่” พ่อบ้านเปิดประตูและโค้งคำนับอย่างเคารพ
“คุณนายเย่ยังโอเคดีไหม” เย่เชินหลินเร่งรีบต้องการทราบสถานการณ์ของเซี่ยชีหรั่น ลางสังหรณ์ไม่ดีของเขายิ่งนานยิ่งเหมือนจริง
“คุณผู้หญิงอยู่ชั้นบน ไม่ทราบว่าพักผ่อนหรือยัง ไฟยังเปิดอยู่ครับ” พ่อบ้านกล่าวอย่างระมัดระวัง มองไปที่ใบหน้าเอาแน่เอานอนไม่ได้ของเย่เชินหลิน เขาพยายามเลือกคำในการพูดมากที่สุด หวังว่าคุณเย่จะไม่โกรธ
เย่เชินหลินมองไปยังห้อง ไฟยังสว่างอยู่ ไม่พูดพล่ำทำเพลง เชิดหน้ายืดอกเดินจากไป พ่อบ้านรู้สึกงุนงงเล็กน้อย คุณเย่กังวลขนาดนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า？พ่อบ้านไม่กล้าเมินเฉย กุลีกุจอไปกำชับสาวใช้ในทันที ที่นอนอยู่ก็ปลุกขึ้นมาให้เตรียมพร้อมสำหรับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น
เขาเอื้อมมือออกไปอยากจะเปิดประตูจากนั้นก็หดมือกลับมาอีก ในตอนนี้เย่เชินหลินไม่รู้ว่าตัวเองกำลังกลัวอะไรอยู่กันแน่
เย่เชินหลินขมวดคิ้วหล่อของเขา สุดท้ายก็เปิดประตูบานนั้น　　
เซี่ยชีหรั่นนั่งบนโซฟาหัวพิงเบาะนั่ง บนใบหน้ายังมีความกังวลที่เขาคุ้นเคย
ยังดี เธอไม่เป็นอะไร
เย่เชินหลินถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาเดินเข้าไปอย่างผ่อนคลาย ตอนนี้ถือได้ว่าเป็นช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิเท่านั้น ทั้งอบอุ่นและเย็นด้วย ทำไมคุณไม่ไปพักผ่อนบนเตียง เย่เชินหลินเดินเข้าไปอย่างปวดใจ คิดว่าจะอุ้มเซี่ยชีหรั่นขึ้นไปนอนบนเตียง
เซี่ยชีหรั่นนอนอย่างกระสับกระส่าย
เวลานี้เธอฝันว่าเย่เชินหลินและส้งหลิงหลิงแอบอิงกันอยู่อย่างมีความสุข ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ส้งหลิงหลิงมองลงไปที่เซี่ยชีหรั่น ในฝันเซี่ยชีหรั่นยังสวมชุดของสาวใช้อยู่ เธอมองดูคนสองคนที่สมานฉันท์และมีความสุข ปวดร้าวหัวใจเหลือเกิน เซี่ยชีหรั่นเรียกเย่เชินหลินตลอดเวลา เย่เชินหลินแค่มองมายังเซี่ยชีหรั่นอย่างเย็นชา ปล่อยให้ส้งหลิงหลิงโจมตีเธออย่างไม่แยแส
“เชินหลิน คุณต้องเชื่อฉันนะ ฉันไม่ได้ฆ่าลูก ลูกโดนส้งหลิงหลิงทำร้าย” เซี่ยชีหรั่นพยายามต่อสู้ด้วยเหตุผล เธอมองดูเย่เชินหลินที่แสนเย็นชาในใจของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“ส้งหลิงหลิง เธอต่างหากที่เป็นฆาตกรฆ่าลูก” ในฝันของเซี่ยชีหรั่นเธอเอาแต่กลัวว่าเย่เชินหลินไม่เชื่อในตัวเธอ มือของเธอแกว่งไปมากลางอากาศอย่างไม่รู้ตัว
เย่เชินหลินเดินเข้าไปโอบกอดเซี่ยชีหรั่นไว้ เป็นแค่กอดที่แสนบริสุทธิ์ ที่รัก ผมเชื่อคุณ
เขากอดเซี่ยชีหรั่นไว้ถึงพบว่ามีบางอย่างไม่ปกติ ทั่วร่างของเซี่ยชีหรั่นนั้นเย็นเฉียบ เย่เชินหลินเอื้อมมือออกไปแนบบนหน้าผากของเซี่ยชีหรั่น ที่แท้ก็ไม่ดูแลตัวเองให้ดี แย่จริง ไข้ขึ้นสูงแล้ว
เย่เชินหลินอุ้มเซี่ยชีหรั่นลงไปชั้นล่าง
“ไปตามหมอห่าวมาที่นี่ บอกว่าคุณนายป่วย ไข้สูงไม่ลดเลย” เย่เชินหลินไม่รู้ตัวเลยว่าเสียงของเขากำลังสั่นเครือ เขาขมวดคิ้วมองไปที่คนตัวเล็กในอ้อมแขน กลัวว่าพอปล่อยลงก็จะไม่ได้เธอคืนมา
พ่อบ้านมองดูสภาพเย่เชินหลิน ก็รีบไปตามหาหมอห่าวอย่างรวดเร็ว โชคดีที่หมอห่าวกลับมาแล้ว หลินต้าฮุยเพิ่งเข้ามาได้ยินคำสั่งของเย่เชินหลิน เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาหมอห่าวไม่รู้เลยว่าคุณเซี่ยอาการหนักมากหรือเปล่า
หมอห่าวรับสายขณะกำลังหลับฝันอยู่ พอได้ยินว่าเซี่ยชีหรั่นไม่สบาย เขาก็รีบพลิกตัวขึ้นมาในทันที เสื้อผ้ายังไม่ได้จัดแจงเป็นระเบียบ ก็ถือกล่องยาพลางสวมรองเท้าแตะรีบวิ่งออกมาเลย
เขานึกถึงบุญคุณของเย่เชินหลินที่มีต่อเขามาโดยตลอด แล้วก็เข้าใจดีด้วยว่าเซี่ยชีหรั่นมีความหมายต่อคุณเย่อย่างไร ตอนเพิ่งรับสายโทรศัพท์ยังงัวเงียอยู่ พอได้ยินคุณนายเย่สามพยางค์นี้ความงัวเงียที่มีก็หายเป็นปลิดทิ้ง
หมอห่าวใช้ความเร็วสูงสุดในการมาถึงที่นี่ เย่เชินหลินก็ยังคงรู้สึกว่าช้ามากอยู่ดี เขาไม่กล่าวอะไร ความไม่พอใจในแววตาถูกอำพรางไว้อย่างดี หมอห่าวเอื้อมมือจะลองสัมผัสอุณหภูมิของเซี่ยชีหรั่นดู แววตาของเย่เชินหลินเต็มไปด้วยความโกรธ ใช้เครื่องวัดไข้ เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะใช้ภาษาธรรมดาในการแสดงออกถึงความหมายของเขา
พอหมอห่าวจ้องมองใบหน้าของคุณเย่แวบหนึ่ง ก็เข้าใจความหมายของเขาได้ทันที เขารีบหยิบเครื่องวัดไข้ออกมาส่งให้เย่เชินหลิน
เมื่อมองดูท่าทางของคุณนายแล้วคงจะหนาว ในเวลานี้ถ้าไม่ใส่ใจเป็นพิเศษก็จะป่วยได้　　
พอคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับตระกูลเย่ เป็นผลจากคุณผู้หญิงที่คอยไม่กินไม่ดื่มเป็นเพื่อนคุณเย่
หมอห่าวดูเครื่องวัดไข้ เขาเห็นสีหน้าของคุณนายก็รู้สึกไม่สู้ดีนัก ไม่คิดเลยว่าไข้จะสูงหนักขนาดนี้
“คุณเย่ คุณใช้แอลกอฮอล์เช็ดแก้มให้คุณนายก่อนนะครับ ช่วยลดอุณหภูมิให้เธอ ผมจะให้น้ำเกลือ” หมอห่าวกล่าวอย่างจริงจัง
ทันทีที่พ่อบ้านได้ยินก็ไม่รอให้เย่เชินหลินออกคำสั่ง เขารีบกำชับสาวใช้ที่อยู่ด้านข้างไปหยิบเหล้าและผ้าขนหนูมาทันที
เย่เชินหลินอุ้มเซี่ยชีหรั่นเข้าไปในห้องนอน วางเธอลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา
สาวใช้ตกใจกับหน้าตาถมึงทึงของพ่อบ้านรีบไปเอาของมาให้ เย่เชินหลินใช้ผ้าขนหนูลดอุณหภูมิให้กับเซี่ยชีหรั่นด้วยตัวเอง หมอห่าวจัดเตรียมน้ำเกลือให้กับเซี่ยชีหรั่นเรียบร้อยแล้ว จึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาได้ ในที่สุดความตึงเครียดในบ้านของตระกูลเย่ก็ผ่อนคลายลง
“ทุกคนลงไปเถอะ” เย่เชินหลินโบกมือส่งสัญญาณให้พ่อบ้านพาคนออกไป ตอนนี้ดึกมากแล้ว
หลังจากที่คนอื่น ๆ ถอยออกไปหมดแล้ว หมอห่าวถึงเอ่ยปากว่า ： “คุณผู้หญิงไข้สูง 39 องศา ถ้าหากว่า……” เย่เชินหลินไม่อยากฟังคำว่าถ้าหากนั้น
“ตอนนี้สถานการณ์ของชีหรั่นเป็นอย่างไรบ้าง？” เย่เชินหลินมองใบหน้าที่คุ้นเคยอย่างละโมบ เขาไม่อยากได้ยินคำพูดไม่ดีใด ๆ ทั้งสิ้น เวลานี้เย่เชินหลินรู้ดีว่าสิ่งที่เขากลัวที่สุดคืออะไร
“ใช้วิธีทางกายภาพลดอุณหภูมิและเพิ่มการให้ยาทางสายน้ำเกลือเข้าไป เวลานี้ไม่มีปัญหาอะไร แต่เนื่องจากไข้ที่สูงนี้ไม่แน่ใจว่าจะนำพามาซึ่งโรคอื่น ๆ หรือไม่” หมอห่าวยังไม่ทันได้พูดประโยคถัดมา เย่เชินหลินก็โบกมือหยุดคำพูดต่อมาของเขา “ไม่สนว่าคุณจะใช้วิธีการอะไร ผมต้องการแค่เซี่ยชีหรั่นที่มีชีวิตอยู่กับสุขภาพที่แข็งแรง” สายตาของเย่เชินหลินมองไปที่หมอห่าวด้วยความเฉียบคม นี่คือสิ่งเดียวที่เขาต้องการ
หมอห่าวมองดูเย่เชินหลินในตอนนี้ เขาทราบถึงในใจของผู้ชายคนนี้ดี เขาพยักหน้าตอบ ไม่สนใจหรอกว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะพยายามอย่างที่สุดแน่นอน
การเคลื่อนไหวของเย่เชินหลินไม่เบานัก เย่เฮ่าหรันกับฝู้เฟิ่งหยีก็ตื่นขึ้นมาเหมือนกัน พ่อบ้านเล่าเรื่องราวให้ทั้งสองฟัง เย่เฮ่าหรันมองไปยังห้องที่ยังเปิดไฟอยู่แล้วกล่าวว่า ： “นอนเถอะ ให้พวกเขาอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง”
ทั้งคืนนี้เย่เชินหลินคอยช่วยเปลี่ยนผ้าขนหนูให้เซี่ยชีหรั่นไม่หยุด คอยเอื้อมมือไปวัดอุณหภูมิของเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เย่เชินหลินเอาแต่เฝ้ารอคอยว่าอุณหภูมิจะลดลงไป
เวลาเช้ามืดอุณหภูมิของเซี่ยชีหรั่นลดลงไปบ้าง ช่วงเวลานี้เย่เชินหลินก็พักผ่อนนิดหน่อย อาการป่วยของเซี่ยชีหรั่นผ่อนคลายลง เขาถึงเผยรอยยิ้มออกมาได้ เหงื่อบนร่างกายเปียกโชก กังวลมากกว่าการแข่งขันทางธุรกิจใด ๆ ของเขาเสียอีก
เซี่ยชีหรั่นตื่นขึ้นตอนตีสามของวันถัดมา ไฟยังคงสว่างอยู่เมื่อเธอลืมตา เชินหลินยังไม่กลับมาอีกงั้นหรือ？เซี่ยชีหรั่นรู้สึกใจหาย ไม่สิ ทำไมเธอถึงอยู่บนเตียง？เธอจำได้ว่าตัวเองนั่งอยู่บนโซฟาด้านนอกตลอด หรือว่าเชินหลินกลับมาแล้วนะ？คิดถึงตรงนี้ในใจของเธอก็มีความสุขไปทั้งใจ เธอแหงนหน้าไปก็เห็นเย่เชินหลินพิงหัวเตียงอยู่ เซี่ยชีหรั่นอยากจะลุกนั่งแล้วพยุงเย่เชินหลินให้มานอนบนเตียง พบว่าหลังมือของตนเองมีเข็มอยู่ เธอป่วยนี่นา เซี่ยชีหรั่นหลีกเลี่ยงเข็มบนมืออย่างระมัดระวัง มืออีกข้างดึงเอาผ้าห่มบนร่างไปห่มให้บนร่างกายของเย่เชินหลิน
เธอมองใบหน้าหล่อเหลาที่หลับใหลของเย่เชินหลินอย่างละโมบ คิ้วของเย่เชินหลินขมวดแน่นตอนหลับ ดูเหมือนจะพบกับเรื่องที่ไม่มีความสุข เซี่ยชีหรั่นยื่นมือออกไปอยากลูบไล้คิ้วของเย่เชินหลิน
ทันใดนั้นเย่เชินหลินก็ลืมตาขึ้นมา ช่วงเวลานั้นเธอไม่รู้ว่าจะทำต่อหรือว่าดึงมือกลับมา