สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่96ปล่อยฉันไปเถอะ4

ตอนที่96ปล่อยฉันไปเถอะ4
พูดอีกเซี่ยชีหรั่นก็ไม่ใช่คนโง่อยู่ที่นี่ต่อไปมีความเป็นไปได้ที่เย่เชินหลินจะเอาทำเป็นเมียเป็นภรรยาไม่ได้เป็นได้แค่เมียน้อยสามก็ยังดีคลอดลูกหนึ่งคนก็มีที่ยืนแล้ว
มีเธออยู่ที่นี่ไม่แน่เวลาผ่านไปเย่เชินหลินอาจหลงรักเธอก็ได้
โม่เสี่ยวหนงแกล้งนอนหลับอยู่เซี่ยชีหรั่นย่องเบาออกประตูเธอก็ไม่ได้เคลื่อนไหว
เซี่ยชีหรั่นจำได้ว่าหลิวเสิ้งเคยพูดมีเรื่องอะไรให้ไปคฤหาสน์หลังบ้านเคาะสองสามทีที่หน้าต่างห้องเก็บเสื้อผ้าเขาจะออกมา
เธอเดินวนคฤหาสน์แล้วครึ่งรอบเดินถึงสถานที่ที่เขาบอกเคาะที่หน้าต่างสองสามทีไม่นานหลิวเสิ้งเข้ามาที่ห้องเก็บเสื้อผ้าเปิดหน้าต่างถามเธอเสียงเบาๆ“มีเรื่องอะไร”
“อีกสิบห้านาทีให้หลังคุณมาตรงที่ที่ไม่มีกล้องวงจรปิดข้างบ่อเหรินกงฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณ”
“ได้”หลิวเสิ้งรับปากจบรีบปิดหน้าต่าง
เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่ในมุมอับกล้องส่องไม่ถึงเห็นรอยเท้าหลิวเสิ้งเดินจ้ำอ้าวมาทางบ่อเหรินกงเธอวกกลับไปที่คฤหาสน์
เซี่ยชีหรั่นรักความสะอาดถึงแม้อยู่ในบ้านช่วงบ่ายกับช่วงเช้าจะไม่ใส่เสื้อผ้าซ้ำกัน
เซี่ยชีหรั่นใช้ช่วงเวลาที่เรียกหลิวเสิ้งตรงกับในเวลาที่เธอนำเสื้อผ้าไปให้เซี่ยชีหรั่นในตอนบ่ายเป็นปกติเธอเข้าไปห้องเก็บเสื้อผ้าอย่างองอาจเปิดลิ้นชักชั้นล่างอย่างรวดเร็ว
ในลิ้นชักมีกรรไกรอุปกรณ์เย็บปักถักร้อยเพื่อป้องกันเวลาเสื้อผ้ามีปัญหาสามารถเอามาซ่อมเล็กน้อยพอใช้ได้
เซี่ยชีหรั่นเคยเห็นคนที่เปลี่ยนเวรกับหลิวเสิ้งนำกรรไกรออกมาตัดผมด้ายจากด้านในจึงพอจำได้เธอเร่งมือหยิบกรรไกรขึ้นมายืนด้านหน้าเสื้อผ้าของเย่เชินหลินหาเสื้อผ้าที่เขาชอบมากที่สุดสองสามชิ้นยืนอยู่ในที่ลับตาตัดออกเป็นรูโหว่สองสามอัน
เซี่ยชีหรั่นเอากรรไกรใส่เก็บไว้ที่เดิมหยิบเสื้อทีเชิ้ตหนึ่งชิ้นและกางเกงหนึ่งชิ้นเสื้อยืดด้านหน้าไม่มีอะไรผิดปกติตัดด้านข้างออกหนึ่งรูตัดบริเวณเป้ากางเกงออกหนึ่งส่วน
เธอทำอย่างรวดเร็วในเวลาที่หยิบเสื้อและกางเกงออกจากห้องเก็บเสื้อผ้าหลิวเสิ้งยังไม่กลับมา
เซี่ยชีหรั่นเคาะประตูห้องเย่เชินหลินเขาเพิ่งตื่นนอนตอนบ่าย
“คุณเย่เสื้อผ้าของท่านค่ะ”เธอส่งเสื้อผ้าด้วยสองมือมอบให้กับเขา
เย่เชินหลินไม่พูดอะไรรับเสื้อผ้ามาเขาถอดชุดนอนที่ใส่อยู่บ้านตอนบ่ายออกต่อหน้าเธอ
เซี่ยชีหรั่นหันหน้าอายจนหน้าแดงไม่กล้ามองไปทางร่างกายของเขา
เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าไปก้มหน้าไปมองที่หน้าเล็กๆของเธอถามเธออย่างหยอกล้อ“ไม่กล้ามอง”
“ไม่ไม่ใช่ท่านเปลี่ยนเถอะฉันออกไปแล้ว”
เธอเพิ่งหันหลังกลับได้ยินเสียงเย่เชินหลินพูดว่า“รอเดี๋ยวทำไมเสื้อผ้าขาดชำรุด”
“ไม่นะค่ะ”เซี่ยชีหรั่นถามด้วยความตกใจไล่ไปตามจุดที่เขาชี้นิ้วผลิกดูด้านข้างเสื้อ
“ขาดจริงๆขอโทษค่ะฉันไม่ทันสังเกต”
เย่เชินหลินดึงกางเกงดูก็ขาด
“เกิดอะไรขึ้น”
“ขอโทษค่ะคุณเย่ฉันก็ไม่รู้เรื่องราวเป็นอย่างไรในเวลาที่ฉันไปไม่เจอคนอยู่ประจำเวรจึงเดินเข้าไปในห้องเก็บเสื้อผ้าหยิบเสื้อกางเกงออกมาตำหนิฉันที่ไม่ได้ตรวจสอบให้ละเอียดก็ได้ค่ะ。”
“ฉันเข้าใจแล้ว”เย่เชินหลินพูดกดเบอร์ต่อภายในห้องนอนโทรหาพ่อบ้าน
“พ่อบ้านคุณไปเรียกคนเข้าเวรห้องเก็บเสื้อผ้ามาพบฉัน”
เย่เชินหลินเอาชุดนอนที่ใส่อยู่บ้านสวมกลับบอกกับเซี่ยชีหรั่น“เธอไปตรวจสอบที่ห้องเก็บเสื้อผ้าดูว่ามีเสื้อผ้าที่ขาดชำรุดอีกไหม”
หลังจากเซี่ยชีหรั่นออกไปเย่เชินหลินเช็ควิดีโอบันทึกภาพช่วงบ่ายเหมือนตามที่เซี่ยชีหรั่นบอกทั้งหมดก่อนที่เธอจะเข้าไปคนประจำเวรออกจากคฤหาสน์เดินไปทางบ่อเหรินกง
ในเวลาที่เซี่ยชีหรั่นเข้าไปเหมือนปกติทุกอย่างใช้เวลาก็ไม่นาน
เพราะไห่ลี่หมินเคยบอกหลิวเสิ้งในเวลาที่เซี่ยชีหรั่นมาหาเขาให้เขาช่วยเหลือเขาต้องช่วยเธอเต็มทีหลิวเสิ้งรอเซี่ยชีหรั่นที่ข้างบ่อไม่เจอจึงรออีกสักครู่
เซี่ยชีหรั่นเอาเสื้อผ้าที่ขาดชำรุดของเขาหยิบกลับคืนส่งให้เย่เชินหลินผ่านไปไม่กี่นาทีพ่อบ้านพาหลิวเสิ้งเข้าไปห้องนอนเย่เชินหลิน
หลิวเสิ้งเห็นเซี่ยชีหรั่นอยู่ที่นี่ในใจอึดอัดอยู่บ้างคิดไปพลางไม่แน่ว่าเธอถูกเย่เชินหลินเรียกมาพอดีไม่มีโอกาสไปตามนัดก็เป็นได้
พ่อบ้านเห็นสีหน้าเย่เชินหลินไม่ค่อยดีรีบขอโทษพร้อมอธิบาย“ขอโทษครับคุณเย่เขาไปเข้าห้องน้ำทำให้ท่านรอนาน”
ในคฤหาสน์มีห้องน้ำฝืนไปไหนได้ไกลไหม
เย่เชินหลินเปลี่ยนความคิดในใจระงับอารมณ์และคำพูดสายตากวาดมองกองเสื้อผ้าบนโต๊ะคอมพิวเตอร์ถามน้ำเสียงต่ำ“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเสื้อผ้าเหล่านี้”
ข้างหน้าพ่อบ้านสะบัดเสื้อผ้าเหล่านั้นสองสามครั้งเห็นข้างหน้ามีร่องรอยโดนตัดทั้งหมด
เขามองไปทางหลิวเสิ้งถามอย่างดุดัน“นี้มันเป็นเรื่องอะไร”
หลิวเสิ้งมึนงงเขายิ่งไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร
แต่เขาสงบนิ่งลงอย่างรวดเร็วพูดอธิบาย“คุณเย่เรื่องนี้ผมก็ไม่เข้าใจผมตรวจสอบทุกวันทุกครั้งตอนเช้าทุกอย่างยังดีอยู่”
　　เซี่ยชีหรั่นจงใจหันหน้าตรงถามเขา“ในสองสามวันมานี้มีแค่ฉันเข้าไปหยิบเสื้อผ้าคุณจะบอกคุณเย่และพ่อบ้านว่าเป็นฉันทำใช่ไหม”