สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่100สาวใช้ตัวแสบ4

ตอนที่100สาวใช้ตัวแสบ4
สมมุติเขาเข้าใจผิดจริงถึงทำอย่างนี้แต่ถ้าเขามีความเชื่อมั่นเธอบ้างคงจะไม่ทำตามอำเภอใจลงโทษเธอเขาเชื่อที่เธอสาวบอกความลับแต่ไม่ยอมเชื่อที่เธออธิบายความเข้าใจผิดนั้นไม่อาจเป็นเหตุผลที่เขาทำกับเธอได้
เธอเคยไม่บอกเขาล่วงหน้าเป็นสาเหตุให้เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้รับบาดเจ็บโทษตัวเองอยู่ตั้งนานตอนนี้ดูเหมือนเรื่องรถชนอาจจะไม่มีแล้วถ้ากระดูกได้รับบาดเจ็บแล้วอวัยวะสืบพันธ์ได้รับบาดเจ็บจริงจะเป็นแบบนี้ได้อย่างไรเห็นได้ว่าเธอโทษตัวเองเป็นเรื่องไร้เดียงสาน่าขับขัน
เธอแช่น้ำอุ่นอยู่ตั้งนานหวังว่าจะสามารถล้างสิ่งที่เขาดูถูกเธอได้ล้างความเศร้าโศกออกทั้งหมด
เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้ให้หัวสมองของเธอจะได้คิดถึงแต่เสี่ยวจุนความคิดจะไม่มีปีศาลหลงเหลืออยู่แม้ช่วงเสียววินาทีเดียว
เซี่ยชีหรั่นนอนไม่หลับทั้งคืนหลังฟ้าสางทั่วทั้งร่างกายปวดเหมือนจะหลุดออกจากกันเธอตื่นเช้าเป็นประจำเหมือนทุกๆครั้งไปออกกำลังกายเป็นเพื่อนเย่เชินหลิน
ในเวลาที่ออกจากประตูเธอพูดกับตัวเองไม่มีอะไรไม่กล้าเผชิญหน้าเสี่ยวจุนเคยพูดไว้เรื่องที่เจ็บยิ่งกว่าต้องกล้าเผชิญหน้าสู้หน้าได้ถึงเป็นอิสระถึงลืมมันได้
เธอยืนที่ประตูห้องเย่เชินหลินก่อนที่จะเคาะประตูในสมองปรากฏภาพถูกเขาทำร้ายหายใจเข้าลึกๆสองครั้งเธอยืนยันที่จะเคาะประตูพูดน้ำเสียงต่ำ“คุณเย่ลุกจากเตียงไปออกกำลังกายตอนเช้าค่ะ”
เธอเพิ่งพูดจบคำประตูถูกเปิดออกจากข้างในทันทีเย่เชินหลินสวมชุดออกกำลังกายสีขาวเสื้อคลุมกางเกงขาสั้นเดินออกมาจากข้างใน
เขากวาดตามองเธออย่างเย็นชาปิดปากไม่พูดสักคำ
เซี่ยชีหรั่นเสียครั้งแรกไปแล้วเช้าวันนี้สีหน้ายังขาดเผือกใบหน้าเล็กซีดมีสายตาที่ทิ่มแทงเขาอยากถามเธอเจ็บมากใช้ใหมแต่กลับคิดว่าเขาจะใจอ่อนมากเกินไปซะแล้ว
นี้เป็นมูลค่าที่เธอควรจะชำระไม่คุ้มค่ากับความรู้สึกไม่คุ้มค่ากับความสงสาร
เขาเดินนำหน้าเซี่ยชีหรั่นเดินตามหลังเขา
ภาพทั้งหมดเหมือนที่คุ้นเคยความรู้สึกแตกต่างโดยสิ้นเชิงเธอไม่มองด้านหลังอันแข็งแรงกำยำของเขาอีกใจไม่เต้นทะลุหน้าอกอีกถ้าจะให้พูดยืนยันว่าเธอยังมีความรู้สึกอะไรกับเขาอาจหลงเหลือเพียงความเกลียดชังเธออยากหนีไปจากคนๆนี้และไม่คิดจะหยุดอยู่ที่ในวิลล่าที่นี่สักนาทีเดียวเธอเพียงคาดหวังหลังจากเขาได้เธอแล้วเขาจะเลิกสนใจเธอในเวลาที่แม่ของเขาจะพาเธอไปเขาจะปล่อยเธอไปอย่างไม่แยแส
เดินมาถึงห้องออกกำลังกายเขากำลังก้าวเดินเธอใช้ถาดรองผ้าขนหนูยืนห่างจากเขาสองสามเมตรเหมือนที่ทำเป็นประจำยืนเผ้ารอคนไม่เยอะพ่อบ้านพาหลิงจิ่วจิวหลิวเสี่ยวเจียวฟางลี่น่าพวกหล่อนก็มาด้วย
ออกกำลังกายเสร็จแล้วได้เวลาเช็ดเหงื่อเย่เชินหลินหยิบผ้าขนหนูจากถาดของฟางลี่น่าตั้งแต่จ้าวเทียนอั้ยจากไปฟางลี่น่าคิดว่าคุณชายทำเย็นชากับเธอคิดไม่ถึงว่าเช้านี้เขาคิดถึงเธอ
เธอมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเย่เชินหลินอย่างนิยมชมชอบพยายามยิ้มให้ดูดีความพยายามของเธอเย่เชินหลินมองเห็นอย่างชัดเจนมุมปากเขาโค้งยิ้มเล็กน้อยหันไปถามพ่อบ้าน“ฟางลี่น่าเหมือนจะไม่เคยเข้าเวรกะกลางคืนที่คฤหาสน์นะเย็นนี้พาเธอเข้ามาทำงานที่คฤหาสน์กะกลางคืน”
พ่อบ้านกับฟางลี่น่าหวังโอกาสนี้มาโดยตลอดอยากจะจัดการมาหลายครั้งแต่ไม่มีทางคิดไม่ถึงวันนี้เย่เชินหลินจะพูดขึ้นมาด้วยตัวเองสองคนมีความสุขมากฟางลี่น่ายิ่งเหมือนถูกรางวัลทีหนึ่งหน้าแดงชัดเจนถามอย่างประหลาดใจ“จริงหรือค่ะคุณชายฉันอยากไปทำงานเวรกลางคืนให้นายท่านมานานแล้วค่ะ”
เซี่ยชีหรั่นเอาแต่ก้มหน้าเย่เชินหลินกับจิ่วจิวจ้องมองฟางลี่น่าอย่างเงียบๆและแอบมองไปทางเซี่ยชีหรั่นกังวลใจเธอเล็กน้อยเซี่ยชีหรั่นก้มหน้าอย่างสงบเขาคิดว่าถ้าเอาสาวใช้ทั้งหมดขึ้นมาวางบนเตียงของเขาเธอก็ไม่รู้สึกอิจฉาเลยสักนิดเดียวกลับกันทางด้านฟางลี่น่าถ้าได้รับท่าทีเป็นมิตรจากเขาก็จะรังแกเธอได้อย่างออกหน้าออกตาถ้าเธอไม่สมหวังไปทำงานบ้านแม่ของเขาความสงบสุขของเธอได้จบลงแล้ว
ในเวลาที่เย่เชินหลินออกไปเซี่ยชีหรั่นตามไปปกติวันนี้อาหารเช้าจัดที่ห้องอาหารใหญ่ฝู้เฟิ่งหยีนั่งหัวโต๊ะเย่เชินหลินและส้งหลิงหลิงนั่งแยกกันสองข้างเพราะว่าโม่เสี่ยวหนงเป็นแขกจึงได้นั่งโต๊ะร่วมด้วย
“น้องหรั่นเธอทำตัวเป็นคนนอกเกรงใจอะไรกันอย่างนี้นั่งซิ”ส้งหลิงหลิงทักทายเธออย่างยิ้มแย้ม
“ขอบคุณค่ะฉันยังไม่หิวสายหน่อยค่อยกินด้วยกันกับทุกคนก็ได้ค่ะ”
แววตาของส้งหลิงหลิงแอบมองเย่เชินหลินด้วยความซุกซนเหมือนกำลังพิจารณาการแสดงทางอารมณ์ของเขามองแล้วมองอีกที่เซี่ยชีหรั่นหลังจากนั้นก็หลุดยิ้มอย่างมีเลศนัย
เมื่อคืนเซี่ยชีหรั่นด่าว่าพ่อบ้านเสียงดังยังมีเรื่องที่ไห่ลี่หมินมาอีกส้งหลิงหลิงยังได้ยินเธอเดาว่าสองคนนี้ทะเลาะอะไรกันวุ่นวายกลัวว่าเป็นเพราะเซี่ยชีหรั่นดึงดูดไห่ลี่หมินแล้วถูกเย่เชินหลินจับได้ไม่ว่าพวกเขาเป็นเพราะสาเหตุอะไรจึงเป็นอริซึ่งกันเธอคิดว่าล้วนเป็นเรื่องดี