สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่97สาวใช้ตัวแสบ1

ตอนที่97สาวใช้ตัวแสบ1
หลิวเสิ้งไม่เข้าใจทำไมเซี่ยชีหรั่นพูดอย่างนี้เขาส่ายหัวไปมาพูดอธิบาย“ไม่ใช่ฉันไม่ได้พูดอย่างนั้น”
“แต่คำพูดของคุณเปิดเผยความหมายออกมาแล้ว”เซี่ยชีหรั่นมองเขาอย่างดุดัน
พ่อบ้านกระแอมไอในลำคอพูดว่า“ฉันว่าชีหรั่นเขาไม่มีเจตนาเช่นนี้อันที่จริงเกิดเรื่องอย่างนี้คนที่เข้าไปในห้องเก็บเสื้อผ้าทุกคนล้วนต้องสงสัย……..”
เขายังพูดไม่จบเซี่ยชีหรั่นตัดบทเขามองเขาอย่างบังคับขู่เข็ญ
“พูดอย่างนี้คุณก็สงสัยฉันด้วยหรือแล้วทำไมคุณไม่สงสัยเขาเขาไม่อยู่ในเวลาทำงานอีกทั้งเขาเป็นคนเฝ้าประตูอยู่ทุกวันเขาเป็นคนที่มีโอกาสทำมากที่สุด”
“เขาจะไม่ทำ”ท่าทีของพ่อบ้านดูกังวลเซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างเยือกเย็นตอบกลับเขา“คุณรู้ได้อย่างไรว่าเขาจะไม่ทำทำไมถึงปกป้องเขาหรือที่รับเขาทำมาทำงานคุณได้ประโยชน์อะไรด้วย”
เย่เชินหลินมองดูอย่างระงับอารมณ์และคำพูดไม่พูดสักคำ
ใบหน้าของพ่อบ้านแดงก่ำนั้นเป็นเพราะว่าเซี่ยชีหรั่นเดาได้ถูกต้อง
หลิวเสิ้งไม่เข้าใจที่ได้พบเจอเรื่องราวแบบนี้จะเป็นไปตามเซี่ยชีหรั่นเขายังไม่ได้รับคำสั่งของไห่ลี่หมินเวลานี้ยังไม่รู้ควรทำยังไงดี
เขาคิดหรือพยายามอยู่ที่นี่ละกันจึงรีบรับความผิด
“ขอโทษครับคุณเย่เป็นฉันที่ละเลยหน้าที่ฉันยอมรับผิดชอบกรุณาหักเงินเดือนผมชดใช้เสื้อผ้าชำรุดเสียหายเหล่านี้เถอะ”
เย่เชินหลินมองพ่อบ้านอย่างคาดเดาไม่ถูกมองหลิวเสิ้งอย่างเย็นชาแววตาหยุดอยู่ที่ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นเซี่ยชีหรั่นในใจตื่นเต้นอยู่บ้างในเวลาเดียวกันคาดหวังให้เย่เชินหลินอย่าได้มีสายตาเฉียบแหลมเกินไปจะต้องนำความผิดนั้นไล่ออกหลิวเสิ้งอย่าได้อ้อมมือ
หลังเย่เชินหลินเพ่งเล็งแล้วสองวินาทีพูดอย่างไม่แย้แส“ให้ออกจากงานเสื้อผ้ามีปัญหาแล้วไม่รู้สาเหตุทั้งหมดคนอย่างนี้ฉันไม่เก็บเอาไว้ใช้อีกพ่อบ้านคำนวณเงินเดือนเดือนนี้ให้เขาเลิกจ้างซะ”
ในตาของเซี่ยชีหรั่นมีประกายความยินดีเธอดีใจที่เขาไม่ถามลึกดีใจยิ่งกว่าที่ความปลอดภัยของเขาได้รับการประกัน
เย่เชินหลินไม่ได้ละเลยสายตาที่ยินดีของเธอเพียงแกล้งทำเป็นไม่ทันสังเกต
เขาสะบัดมือพูดว่า“พวกคุณออกไปได้แล้ว”
หลังเซี่ยชีหรั่นจากไปเย่เชินหลินเอากล้องวงจรปิดมาดูอีกครั้งโดยเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับเซี่ยชีหรั่น
บนทางเดินพ่อบ้านจ้องมองเซี่ยชีหรั่นอย่างเคียดแค้น
เธอไม่สนใจแล้วอย่างไรเดี๋ยวก็จะไปแล้วเขาทำให้เธอลำบากหลายครั้งเธอเพียงเปิดโปงเขาทำงานร่วมกันรับสินบน
แล้วเพื่อปกป้องเย่เชินหลินที่ไม่มีทางเลี่ยงนับว่าเกรงใจเขาแล้ว
หลังทานข้าวเย็นเซี่ยชีหรั่นไปห้องคนงานหาจิ่วจิ่วและหลิวเสี่ยวเจียวคุยกันสักครู่
อยู่ที่นี่พวกเธอเป็นเพื่อนของเธอเธอหวังจริงๆว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกเธออยากทำอะไรบ้างอย่างเพื่อพวกเขา
ยังมีที่เจิ้งเห่าถูกให้ออกไปเพื่อเธอทุกครั้งที่คิดถึงในใจเธอรู้สึกผิดมหันต์
จิตใจวนเวียนคะนึงถึงการพรากจากกันเธอคิดที่ถึงสุดหรือจะไปบอกลาเย่เชินหลินการที่ได้ไปพูดคำลาสองคำกับเขาทำให้เธอได้มองตาคู่นั้นอีกก็ยังดี
แต่เธอไม่กล้าไปเธอกลัวเขาจะกอดเธอกลัวเขาพูดคิดถึงเธอเธอตัดใจจากไปไม่ได้ถ้าเขาทำอ่อนโดยกับเธออีกนิดเธอกลัวตัวเองจริงๆจะยินยอมอย่างเต็มอกเต็มใจไม่ได้แต่งงานอยู่ข้างกายเขาทั้งชีวิต
ผู้จัดการจรือบอกเธอไม่สามารถไปหาได้ในใจยังคงคิดถึงเพียงแค่คำพูดคำเดียวพูดกันสองคนจะไม่ได้พูดกับเขาหรือ
เธอก้าวเดินสองก้าวอดกลั้นมองดูการเคลื่อนไหวของเขาเขาพักผ่อนบนเก้าอี้ที่ข้างคฤหาสน์อย่างสงบสักครู่แล้วจึงกลับห้อง
โม่เสี่ยวหนงพิงโต๊ะกำลังเล่นไอโฟนของเธอพี่สาวเข้ามาเธอเหมือนไม่ทันสังเกตกำลังเล่นปกติ
ของใช้เซี่ยชีหรั่นไม่มากแต่เคยชินกับการเก็บของก่อนสักรอบก่อนที่จะไปเห็นเธอกำลังเก็บสิ่งของโม่เสี่ยวหนงแกล้งถามอย่างไม่ตั้งใจ“พี่สาวพี่ทำอะไรอะ”
“ไม่ทำอะไร”
“อ่อ”
“พี่ค่ะชุดนอนพี่เอามาให้ฉันฉันจะไปอาบน้ำ”
เซี่ยชีหรั่นไปหยิบชุดนอนในตู้เสื้อผ้าโยนให้เธอ
โม่เสี่ยวหนงวางไอโฟนลงหยิบชุดนอนออกนอกประตูหันหน้าชายตามองเซี่ยชีหรั่นไม่ทันสังเกตหลังออกประตูไปแล้ววิ่งเข้าไปที่ห้องนอนของเย่เชินหลินโดยไม่ได้เคาะประตู
เขาเห็นเธอเข้ามามีความผิดปกติจึงจะถามเธอมีเรื่องอะไรเธอวิ่งเข้าไปข้างกายของเขาแล้วพูดอย่างรีบร้อน“พี่เชินหลินพี่สาวฉันจะไปแล้ว”
“อะไรนะ”เย่เชินหลินคิ้วขมวดลุกขึ้นยืน
“พี่ฉันจะไปแล้วค่ะเธอกำลังเก็บของ”โม่เสี่ยวหนงพูดเน้นอีกรอบ
เย่เชินหลินไม่เชื่อที่เธอพูดเธอพูดเสริม“ตอนบ่ายเห็นเธอไม่ดีไปเคาะหน้าต่างที่ห้องเก็บเสื้อผ้าพูดกระซิบกระซาบกับผู้ชายข้างในห้อง”
“พี่เชินหลิน”
โม่เสี่ยวหนงไม่รู้ว่าเย่เชินหลินฟังคำพูดประโยคสุดท้ายของเธอได้ยินชัดเจนไหมเธอรู้สึกเพียงมีลมพัดผ่านกายผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่สันทัดคนนั้นหนุนหัวพันแล่นออกจากประตู
ประตูห้องของเซี่ยชีหรั่นเปิดอยู่ครึ่งหนึ่งในเวลานี้เธอทยอยเอาสิ่งของที่ส้งหลิงหลิงมอบให้เธอวางไว้ในจุดที่ชัดเจนบนเตียงในเวลาที่ตั้งใจจะไปหลงเหลือไว้ที่นี่คืนให้ส้งหลิงหลิง
“เธอจะไปไหน”เสียงเย่เชินหลินที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลังเซี่ยชีหรั่นใจเต้นเร็วขึ้นทันใดเธอหันหลังกลับไปอย่างมีความสุขเป็นเขาจริง