สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 971 สาวใช้ตัวแสบ 875

ตอนที่ 971 สาวใช้ตัวแสบ 875
จงหวีฉวนไม่ยอมรับเธอในฐานะลูกสาว เขาสามารถใช้เธออย่างโหดร้าย เซี่ยชีหรั่นเพิกเฉยเขาไม่ได้ เฝ้าดูอยู่ข้างๆ
เธอมองเย่เชินหลินอย่างค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก เซี่ยชีหรั่นไม่รู้จะเอ่ยปากอย่างไร ในตอนแรกเย่เชินหลินวิ่งเต้นไปทั่วเพื่อเธอ เขาสามารถไม่สนใจเขาเลยอย่างสิ้นเชิง แต่เขาก็ยังทำเพื่อเธอมากมายขนาดนั้น ตอนนี้เขาส่งหลักฐานโดยไม่มีอะไรผิดปกติ แค่เพราะจงหวีฉวนคือพ่อเธอ เขาควรปล่อยจงหวีฉวนไปง่ายๆ เหรอ?
เซี่ยชีหรั่นในฐานะลูก ได้ยินจุดจบที่เป็นไปได้ของจงหวีฉวน เธอก็ไม่สามารถอยู่เฉยและปล่อยไปได้
“เชินหลิน เราอย่าส่งไปเลยดีไหม” เซี่ยชีหรั่นเขย่าแขนแกร่งเย่เชินหลิน สองมือเธอจับแขนเขาไว้ได้ ถึงรู้ว่าสิ่งนี้ไม่ยุติธรรม เซี่ยชีหรั่นยังคงเอ่ยปากขอร้องเย่เชินหลิน เธอมีพ่อแค่คนเดียว นึกถึงสิ่งที่จงหวีฉวนเคยพูด เซี่ยชีหรั่นจิตใจแน่วแน่มาตลอด
เย่เชินหลินตอนแรกก็คิดว่าเซี่ยชีหรั่นจะอ้อนวอน นี่เป็นสิ่งที่มีเหตุผล เขาไม่ได้ประหลาดใจมากมาย เย่เชินหลินลูบศีรษะเซี่ยชีหรั่น เขาไม่อยากให้ผู้หญิงของตัวเองเสียใจ ไม่อยากให้เธอลำบากใจ ดังนั้นเขาจึงปล่อยจงหวีฉวนไป
“ชีหรั่น คุณต้องมีชีวิตเพื่อตัวเอง” เย่เชินหลินไม่ส่งไปก็ได้ สำหรับตำแหน่งของจงหวีฉวนและเย่เฮ่าหรัน เย่เฮ่าหรันมีโอกาสชนะมาก จงหวีฉวนยังคงน้อยกว่า ตราบใดที่จงหวีฉวนไม่แอบทำอะไรชั่วร้าย เย่เชินหลินเชื่อว่าพ่อเขาจะชนะ ถ้าเขากล้าวุ่นวาย ดวงตาเย่เชินหลินจะเต็มไปด้วยความโกรธ เขาจะสู้กับเขาอย่างหนัก
“เย่เชินหลิน ขอบคุณนะ” เซี่ยชีหรั่นกอดเย่เชินหลินพูด เธอพิงหน้าอกแกร่งของเขา เธอโชคดีที่ได้เจอกับเย่เชินหลิน ผู้ชายคนนี้ทำเพื่อเธอเยอะมากๆ
เย่เชินหลินลูบศีรษะเซี่ยชีหรั่น เธอยังไม่มอบหัวใจให้เขาอย่างสิ้นเชิง ในใจยังคงขาดความรู้สึกปลอดภัย
“เราออกไปเดินเล่นกันเถอะ แม่ที่มีลูกเดินเล่นให้มากๆ จะดี” เซี่ยชีหรั่นนึกถึงในหนังสือแนะนำว่าแม่ที่ไม่เคยมีลูกให้ออกกำลังกายเยอะๆ แบบนี้จะทำให้คลอดลูกราบรื่น เธออยากออกไปดูสักหน่อย ลืมเรื่องที่ไม่มีความสุขเหล่านี้
“ไป” เย่เชินหลินไม่อยากให้เรื่องเมื่อครู่นี้มีผลกระทบต่ออารมณ์ของเซี่ยชีหรั่น เธอต้องออกไปเดินสักหน่อย เขาก็จะไปเป็นเพื่อนเธอ เย่เชินหลินในตอนนี้กลายเป็นชายหนุ่มที่ดีและสามีที่ดีติดท็อปสิบอย่างสิ้นเชิง
เย่เชินหลินขับรถพาเซี่ยชีหรั่นมาถึงแม่น้ำกลางเมืองตงเจียง ตอนนี้จะฤดูร้อนแล้ว ถึงแม้ไม่ใช่ดอกไม้ทั้งหมด แต่ต้นหลิวสองข้างทางแม่น้ำก็เป็นสีเขียวทั้งหมด
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าตัวเองมีลูก เธอสวมเสื้อผ้าค่อนข้างหลวม รูปลักษณ์สวยงามถูกปกคลุม เสน่ห์อย่างอื่นไม่ลด
วันนี้ส้งซูหาวพาลูกน้องสองสามคนมาที่ใจกลางเมือง ลองเสี่ยงโชคดูว่าจะเจอส้งหลิงหลิงไหม สองสามวันนี้เขาเดินเล่นในตงเจียงอยู่ตลอด เขาหาเจอทุกที่ที่สามารถพบได้ แต่ก็ยังไร้เงาของส้งหลิงหลิง
ส้งซูหาวมองผู้คนที่เดินไปเดินมาในตงเจียงอย่างหงุดหงิด เธอจะอยู่ที่ไหน? หรือต้องการออกไปจากตงเจียง? ส้งซูหาวมองไปไกลๆ เซี่ยชีหรั่นที่อยู่ไม่ไกลตกอยู่ในสายตาเขา เขาคิดว่าทั้งหมดเป็นเพราะคำสั่งของจงหวีฉวน ตัวเองถึงได้มีจุดจบแบบนี้
เขากล้าโกรธแต่ไม่กล้าว่าจงหวีฉวน สถานะของจงหวีฉวนกำหนดจุดจบของส้งซูหาวได้!
เซี่ยชีหรั่นเขาไม่กลัว คนที่กลัวคือคนที่อยู่เบื้องหลังเธอ ตระกูลหลี่ตระกูลเดียวก็ทำให้เขากลัวมากพอแล้ว เพิ่มตระกูลเย่อีกหนึ่ง ตามหลักการแล้ว ส้งซูหาวเห็นเซี่ยชีหรั่นก็คงเป็นแมวเห็นหนู!
ส้งซูหาวไม่เปลี่ยนสี เห็นเซี่ยชีหรั่นก็อดฝันกลางวันไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่เห็นเย่เชินหลิน!
ทั้งๆ ที่รู้ว่าตอนนี้เซี่ยชีหรั่นไม่เหมือนเมื่อก่อน ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาที่เขาสามารถกลั่นแกล้งได้ตามใจชอบ เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว หัวใจเขาก็คันอย่างเหลือทน
ส้งซูหาวในใจบอกใบ้ตัวเองว่ามองสักทีแล้วค่อยไป นึกถึงกลิ่นกายหอมไปทั้งร่างของเธอทำให้ส้งซูหาวก้าวเท้าไปไหนไม่ได้ทันที ใต้เท้าเหมือนหนักหลายร้อยกิโล!
นึกถึงกลิ่นหอมครั้งนั้นที่ทับอยู่ใต้ร่าง ส้งซูหาวก็พร้อมที่จะทำอะไรบางอย่าง!
เซี่ยชีหรั่นดึงเย่เชินหลินค่อยๆ เดินบนทางเท้า เธอยืนอยู่บนสะพานใหญ่ ลมที่กำลังมาเยือนพัดใบหน้าสวยอย่างอบอุ่น แสงแดดสดใส วันที่อารมณ์ขุ่นมัวก็ยังถูกทำให้อารมณ์ดี
“เชินหลิน มองคนเดินผ่านไปผ่านมา ได้จูงมือกันมันดีมากจริงๆ ” เซี่ยชีหรั่นดวงตาวาดโค้งบนใบหน้าแดงสีกุหลาบ เธอมองเย่เชินหลินอย่างตั้งใจ ต้องการเก็บเขาไว้ในหัวใจ มองเขาใกล้ๆ แบบนี้ เธอลุ่มหลง
เย่เชินหลินไม่ได้พูดอะไร เขายื่นมือมาลูบศีรษะเซี่ยชีหรั่น มือใหญ่อบอุ่น ความสุขบนใบหน้าเธอคือสิ่งที่เขาอยากเห็นมากที่สุด เขาหวังว่ารอยยิ้มนี้จะคงอยู่ตลอดไป
เวลาผ่านไปอย่างเงียบๆ
“เชินหลิน ฉันอยาก” ดวงตาโตสุกใสของเซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลิน จู่ๆ เธอก็อยากทานของเปรี้ยว ตอนนี้เขาสองคนอยู่ที่นี่ เธอมองเย่เชินหลินอย่างเขินอาย เขาเหมือนมีทักษะอ่านใจได้ เธอไม่ได้พูดเขาก็เข้าใจ
“รอฉันอยู่ที่นี่นะ ต้องรอฉันนะ อย่าเดินไปไกล” มือใหญ่เย่เชินหลินขยับเซี่ยชีหรั่น เขากลัวตัวเองไปแล้วเธอจะหลงทาง วันที่ไม่มีเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินก็ไม่อยากอยู่ เขาไม่อยากเจอวันที่มืดมนเช่นนั้น
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าอย่างแรงเป็นสัญญาณให้เย่เชินหลินวางใจ เย่เชินหลินเดินไปแล้วเธอก็ยืนบนสะพานมองฝูงชนอย่างเงียบๆ
เธอไม่รู้ว่าตัวเองตกอยู่ในสายตาของส้งซูหาว
ส้งซูหาวมองเซี่ยชีหรั่นที่เงียบสงบ เขาจำได้แค่ความงดงามของเซี่ยชีหรั่น ลืมเย่เชินหลินที่เหมือนหมาป่าที่อยู่ข้างกายเธอ
สายตาร้อนแรงดึงสายตาที่ห่างไกลออกไปของเซี่ยชีหรั่นให้กลับมา เธอหันศีรษะเห็นสายตามุ่งร้ายของส้งซูหาว ดวงตาสีเขียวกล้าหาญเหมือนหมาป่าเห็นเหยื่อของมัน
ส้งซูหาวนึกถึงรสชาติของเซี่ยชีหรั่นมาตลอด ถึงเธอจะสวมชุดหลวม แต่พอลมพัดมา ร่างกายที่สวยงามก็ชัดเจนอย่างไม่ต้องสงสัย
เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว เธออยากยกเท้าเดินออกไป นึกถึงที่เย่เชินหลินให้เธอรอเขาอยู่ที่เดิม เธอกลัวว่าตัวเองจะเดินไปแล้วเย่เชินหลินหาเธอไม่เจอ ฝีเท้าที่ยกขึ้นกดลงไปอีกครั้ง ในใจเธอคิดว่าถึงส้งซูหาวจะใจกล้าแค่ไหนก็คงไม่ทำอะไรเธอตอนกลางวันแสกๆ เซี่ยชีหรั่นปรับอารมณ์ให้คงที่ พยายามทำให้ตัวเองเป็นธรรมชาติ เธอจ้องเขม็งส้งซูหาว ราวกับคิดอะไรบางอย่าง ดวงตาเซี่ยชีหรั่นหดตัวลง เธอมองไปทางที่เย่เชินหลินเดินไป ภาวนาให้เขากลับมาเร็วๆ
ไม่ได้รับการตอบสนองจากเซี่ยชีหรั่น ส้งซูหาวก็หงุดหงิด แต่เขาไม่ได้โจ่งแจ้งแบบเมื่อก่อน ประสบสิ่งต่างๆ มามากมาย เขาเรียนรู้ที่จะอดทน การใช้อำนาจถูกชีวิตกำจัดออกหมด
นานมากกว่าจะได้เจอเซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง เธอยังงดงามเหมือนแต่ก่อน
ใกล้แล้ว ใกล้แล้ว
“ชีหรั่น” ชื่อที่ส้งซูหาวพูดในใจเป็นพันครั้งพึมพำออกมาจากปากเขา
เซี่ยชีหรั่นแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงของส้งซูหาว ในใจเธอภาวนาให้เขาออกไปเร็วๆ อยู่ตลอดเวลา
“เธอยังสบายดีไหม” ส้งซูหาวค่อยๆ เข้าไปใกล้เซี่ยชีหรั่น เขาเดินช้ามาก เหมือนกลัวเซี่ยชีหรั่นแตกตื่น
เห็นส้งซูหาวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วลองพูดอย่างสงบสติอารมณ์ “ส้งซูหาวนายรีบเดินไปเร็วๆ เชินหลินจะมาแล้ว” เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าส้งซูหาวกลัวเย่เชินหลิน เธอหวังว่าทำแบบนี้จะทำให้ส้งซูหาวกลัว เป็นการไล่เขาออกไป
ได้ยินคำว่าเชินหลินสองคำส้งซูหาวก็มองไปรอบๆ อย่างสะเทือนใจ นึกขึ้นได้ว่านี่คือสะพานลอยฟ้าเขายิ้มแล้วพูด “เธอหลอกฉัน” ส้งซูหาวพูดจบก็เดินไปต่อ ฝีเท้ากระตือรือร้นกว่าเดิม เขาแสดงออกว่าไม่กลัว แต่จริงๆ ในใจก็กังวลที่จะเจอเย่เชินหลินเหมือนกัน ไม่เห็นมัน ส้งซูหาวคิดในใจว่าถ้าเอาตัวเซี่ยชีหรั่นไปโดยไม่มีใครรู้มันจะไม่ได้ผลดีกันทั้งสองฝ่าย
“ยืนอยู่ตรงนั้น” เซี่ยชีหรั่นเห็นฝีเท้าส้งซูหาวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เธอตะโกนด้วยเสียงโกรธเกรี้ยว ในใจหวังตลอดว่าเย่เชินหลินจะรีบออกมาเร็วๆ ดวงตาเธอมองไปรอบๆ
“ฉันแค่อยากมองเธอ” ส้งซูหาวราวกับไม่ได้ยินคำเตือนของเซี่ยชีหรั่น ฝีเท้าเขายังคงก้าวไปข้างหน้า
“เย่เชินหลินคุณมาแล้วเหรอ” เซี่ยชีหรั่นตะโกนเสียงดังอย่างสุขใจ เธอเห็นส้งซูหาวไม่มีแนวโน้มว่าจะหยุดฝีเท้า เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากโกหก ส้งซูหาวพอได้ยินก็หันไปรอบๆ อย่างตกใจ มองหาเงาของเย่เชินหลินทุกที่ มองทุกหนทุกแห่งแล้วก็ไม่มีเงาที่คุ้นเคย
ส้งซูหาวขอบตาเต็มไปด้วยความโกรธ มองเซี่ยชีหรั่นด้วยดวงตาที่ค่อนข้างแดงเล็กน้อย ในใจคิดว่าเพราะผู้หญิงตรงหน้านี้ ถ้าไม่ใช่เธอ ตอนนี้เขาคงไม่เป็นแบบนี้ ยิ่งคิดในใจส้งซูหาวก็ยิ่งเกลียดชัง เขาเดินเข้าไปหาเซี่ยชีหรั่นทีละก้าว เมื่อเห็นสถานการณ์แปลกๆ เซี่ยชีหรั่นก็วิ่งหนี ในใจภาวนาอยู่ตลอดให้เย่เชินหลินออกมาไวๆ
ชายหญิงเกิดมาพร้อมกับความแตกต่างกำลังของร่างกาย ส้งซูหาวตามฝีเท้าของเซี่ยชีหรั่นทันอย่างง่ายดายมาก
เซี่ยชีหรั่นกัดฟัน เธอมองไปยังที่ที่คนเยอะ วิ่งไปยังฝูงชนอย่างไม่คิดชีวิต เนื่องจากไม่มีทางเลือก ยิ่งวิ่งคนก็ยิ่งน้อยลง เซี่ยชีหรั่นสนใจแค่ส้งซูหาวด้านหลัง ไม่ได้ระวังด้านหน้า เธอชนกับอ้อมกอดอุ่นหนึ่ง กลิ่นกายคุ้นเคยกระจายไปทั่วจมูกในพริบตา เธอสบายใจทันที
“เชินหลิน” เซี่ยชีหรั่นแค่เรียกพึมพำ ถึงจะไม่เห็นแต่เธอก็รู้ว่าอีกฝ่ายคือใคร
เย่เชินหลินกอดเซี่ยชีหรั่น ดวงตามืดมัวและเย็นชา เชามองส้งซูหาวที่อยู่ไม่ไกล บางคนเกิดมาพร้อมกับพลังสยบ ตอนนี้ส้งซูหาวตัวสั่นเล็กน้อย เขาหันตัวอยากวิ่งหนี แค่วิ่งไปได้ก้าวเดียว ส้งซูหาวก็ชะงักฝีเท้า เขามองเย่เชินหลิน แล้วมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง มองสำรวจทุกมุมอย่างรอบคอบ ไม่มีพฤติกรรมที่น่าสงสัย ความกลัวบนใบหน้าเขาเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเล็กน้อยทันที สุดยอดว่าการพลิกหนังสืออีก
“เย่เชินหลิน นายตัวคนเดียว ไม่รู้ว่านายซัดคนพวกนี้รอบตัวฉันได้ไหม” ส้งซูหาวเพิ่งพูดจบ คนเหล่านั้นที่เขาพามาด้วยก็มารวมตัวกันข้างๆ ส้งซูหาวโดยปริยาย ในใจเขาเกลียดเย่เชินหลินมาตลอดและอยากจะซัดเย่เชินหลิน แค่ไม่มีโอกาสแบบนี้เลย เมื่อครู่นี้หลังจากสังเกตให้แน่ใจแล้วว่าเย่เชินหลินมาคนเดียว ส้งซูหาวก็เริ่มแผนตัวเอง ในใจเขาคิดว่าถ้าเย่เชินหลินตายตอนนี้ บริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปไม่มีแกนหลักแล้วเขาก็สามารถกลืนกินบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปได้ เพ่งความสนใจไปที่อนาคตของจินตนาการมากเกินไป ส้งซูหาวไม่เห็นมุมปากเย่เชินหลินที่ยิ้มเล็กน้อยนั้น ยิ้มที่เขาทำเลยเถิด ยิ้มที่มันรนหาที่ตาย
ที่นี่ไม่มีใครออกมา คนอื่นมองส้งซูหาววิ่งมา คิดว่าส้งซูหาวเห็นเป้าหมายแล้ววิ่งไล่ตาม นอกจากเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นแล้ว ก็มีแค่ส้งซูหาวและลูกน้องของมัน
ในมือคนพวกนั้นมีอาวุธต่างๆ
“ฉันบอกว่ามาคนเดียวเหรอ? ” เมื่อเย่เชินหลินเผชิญกับอันตราย เขาพูดขึ้นอย่างใจเย็น ไม่ตกใจกับคำพูดส้งซูหาว