สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 970 สาวใช้ตัวแสบ874

ตอนที่ 970 สาวใช้ตัวแสบ874
เย่เชินหลินลูบผมซอยที่หน้าผากของเซี่ยชีหรั่น กล่าวเบา ๆ ：“ขอเพียงแต่เป็นลูกของคุณ ผู้ชายหรือผู้หญิงผมชอบทั้งนั้น” เพียงแค่เป็นลูกของเซี่ยชีหรั่น เขาล้วนรัก
“ฉันหวังว่าเขาจะเป็นเด็กผู้ชายรูปหล่อเหมือนคุณ” เซี่ยชีหรั่นเอียงศีรษะและมองไปที่เย่เชินหลิน ระยะห่างของทั้งสองคนใกล้จนสามารถรู้สึกถึงลมหายใจของอีกฝ่ายได้
เย่เชินหลินจูบลงบนริมฝีปากสีเชอร์รี่ของเซี่ยชีหรั่นแล้วกล่าว ：“ผมชอบลูกสาว ลูกสาวที่ใจดีเหมือนกับคุณ”
“ฉันจะบอกกับลูกแน่นอนว่าเขามีพ่อที่ดี” เซี่ยชีหรั่นดูเหมือนเห็นเด็กวิ่งเข้าหาตัวเองอย่างร่าเริง ใบหน้าเล็ก ๆ อ้วนจ้ำม่ำ ระหว่างคิ้วสามารถมองเห็นเงาของเย่เชินหลินได้ราง ๆ พอคิดว่าถ้าโตขึ้นเป็นมารร้ายไปอีก ไม่รู้ว่ามีผู้หญิงกี่คนที่จะตกเป็นเหยื่อ เซี่ยชีหรั่นยิ้มออกมาเบา ๆ
เมื่อเทียบกับชีวิตสบาย ๆ ของเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่น ส้งซูหาวกับเซียวเสี่ยวลี่ที่ใช้ชีวิตเหมือนตกนรกทั้งเป็น จงหวีฉวนโทรศัพท์หาส้งซูหาว บอกเขาอย่างไม่หนักไม่เบาว่าถ้าหากต้องการใช้ชีวิตสบาย ๆ แบบนี้ต่อไปก็ต้องรีบตามหาส้งหลิงหลิงให้เจอ สุดท้ายก็ตรงไปที่บ้านตระกูลส้ง
ส้งซูหาวถูกสายตาของจงหวีฉวนกวาดมอง เงียบกริบไร้ซึ่งเสียงใด ๆ เขากล่าวอย่างจำนน ： “ท่านประธานจงขอให้ท่านวางใจเถอะ ผมจะหาน้องสาวให้เจอ” ในใจเอาแต่สาปแช่งบรรพบุรุษจงหวีฉวนไปหลายชั่วอายุคน
เซียวเสี่ยวลี่ก็กลัวไม่น้อย รอกระทั่งรถของจงหวีฉวนขับหายไป ทั้งสองคนหยิบโทรศัพท์โทรหาทุกคนในบ้านของตระกูลส้ง ถามหาคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับส้งหลิงหลิง ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า ไม่มี
คิดถึงคำพูดที่พ่อและน้องสาวเคยพูด ส้งซูหาวตื่นขึ้นมากลางดึก เขาลุกขึ้นนั่ง ยืนสูบบุหรี่อยู่ท่ามกลางความมืด จนกระทั่งควันบุหรี่ทำให้เซียวเสี่ยวลี่ตื่นขึ้นมาจากความฝันของเธอ
“ซูหาว ดึกดื่นแบบนี้ไม่หลับไม่นอนทำไมยังสูบบุหรี่อยู่อีก” เซียวเสี่ยวลี่เปิดไฟ พรึบ
ในห้องเหมือนกับช่วงเช้ามืดของฤดูหนาว ท่ามกลางความมืดมิดเงียบงันมองเห็นแผ่นหลังที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชนของส้งซูหาว
“คุณคิดว่าส้งหลิงหลิงจะไปที่ไหน” ส้งซูหาวถามเซียวเสี่ยวลี่ แล้วก็ดูเหมือนกำลังถามตัวเองด้วย เขาคิดจนสมองจะแตกก็คิดไม่ออกว่าส้งหลิงหลิงจะไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหน ในใจของส้งซูหาวยังมีความเห็นแก่ตัว พอเห็นจงหวีฉวนกำลังตามหาส้งหลิงหลิงอยู่แบบนี้เขาอยากจะได้ผลประโยชน์จากจงหวีฉวน จากการที่บ้านตระกูลส้งโดนเย่เชินหลินโจมตีในครั้งนั้น ตอนนี้มันหายนะไปเสียแล้ว
“ฉันโทรไปทุกที่ที่เป็นไปได้ว่าเธอจะไปแต่กลับไม่มีข่าวคราวของเธอเลย หรือว่าเราไปแจ้งคนหายดีไหม” เซียวเสี่ยวลี่เสนอขึ้น เธอคิดอย่างรวดเร็ว ส้งหลิงหลิงยังสามารถไปสถานที่ที่ไหนได้อีก
ส้งซูหาวสะบัดศีรษะ เรื่องนี้จะทำให้การค้นหาเป็นเรื่องใหญ่ไม่ได้ ถ้าหากว่าได้จงหวีฉวนยังจะมาหาเขาทำไมกัน？
“ถ้าอย่างนั้นคุณมีวิธีการอย่างไร？” เซียวเสี่ยวลี่ถามอย่างสิ้นหวัง เธอทนไม่ได้กับผู้ชายที่ไร้ความสามารถอย่างส้งซูหาว ในใจของเธอชอบผู้ชายแบบเย่เชินหลิน เพียงแต่ตัวเธอเองยอมจำนนให้กับส้งซูหาวไปเสียแล้ว นอกเหนือจากการช่วยเหลือเขาเธอก็ไร้ซึ่งตัวเลือกใด ๆ
“หรือว่าพวกเราส่งข้อความหาเธอว่าคุณป่วย” เซียวเสี่ยวลี่แนะนำเสียงแผ่ว พูดจบก็นึกขึ้นได้ว่าส้งหลิงหลิงไม่ใช่เด็กผู้หญิงอินโนเซ้นท์ที่ตามคนอื่นไม่ทัน เธอจะไม่ถูกครอบงำโดยเครือญาติทางสายเลือดของเธอ กลอุบายดังกล่าวไม่สามารถหลอกลวงเธอได้เลย
“ผมมักจะสงสัย ทำไมเธอถึงเลือกที่จะออกจากโรงพยาบาลไม่มาบ้าน แต่กลับเลือกที่จะหนีไปหลบซ่อนอยู่ด้านนอกเพียงลำพัง” ส้งซูหาวรู้สึกถึงแผนการไม่ชอบมาพากล แต่คิดแล้วคิดอีกเขาก็คิดไม่ออกว่าสาเหตุใด มันจะง่ายกว่านี้มากถ้ารู้เหตุผลนี้
เซียวเสี่ยวลี่และส้งหลิงหลิงอยู่ด้วยกันมานานที่สุด ตามความเข้าใจของเธอเกี่ยวกับส้งหลิงหลิง เธอรู้สึกว่าการจากไปของส้งหลิงหลิงไม่ง่ายเลย
“นอนเถอะ พรุ่งนี้หาคนมาตามหาเธอ” ส้งซูหาวสูบบุหรี่เฮือกสุดท้ายหลังจากนั้นก็ล้มตัวลงบนเตียง ความรู้สึกหมดหนทางแผ่ซ่านอยู่ในใจ ไม่สนหรอกจะว่าอย่างไร ส้งหลิงหลิงคือน้องสาวของเขา
ผู้คนนับไม่ถ้วนกำลังให้ความสนใจกับเรื่องของส้งหลิงหลิง แต่เย่เชินหลินเนื่องจากเซี่ยชีหรั่นตั้งครรภ์ เขาปล่อยวางเรื่องอื่น ๆ ไว้ชั่วคราว ใช้เวลาทั้งวันไปกับเซี่ยชีหรั่น การจากกันช่วงเวลาหนึ่งจะทำให้รักกันหวานชื่นยิ่งกว่าตอนข้าวใหม่ปลามัน นี่มันเลี่ยนเสียยิ่งกว่าสุภาษิตข้าวใหม่ปลามันนั่นเสียอีก！
เย่เชินหลินไม่อยู่ข้างกาย เซี่ยชีหรั่นเบื่อกับการไม่มีอะไรทำ เธอหาหนังสือมาเล่มหนึ่ง 《สิบข้อที่คุณแม่ที่ดีต้องระวัง》นี่เป็นหนังสือที่แม่เซี่ยให้เธอมา ใจเธอคิดว่าตอนไหนมีเวลาอยากจะไปร้านหนังสือซื้อหนังสือเสียหน่อย ค้นดูที่ชั้นหนังสือก็ไม่มีหนังสือที่เธอต้องการ ณ ตอนนี้ พอคิดถึงลูก ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นก็ประดับไปด้วยรอยยิ้ม
หยิบหนังสือที่แม่เซี่ยให้มา เธอเปิดหน้ากระดาษที่ส่งกลิ่นหอมอย่างตั้งใจ หนังสือเล่มนี้อธิบายถึงสิ่งที่ต้องทำในทุกช่วงการตั้งครรภ์ของคุณแม่ อาหารที่ต้องระมัดระวัง มันเป็นสารานุกรมการเลี้ยงดู เซี่ยชีหรั่นอ่านอย่างตั้งใจ รวบรวมสมาธิเอาใจใส่จดจ่อไปกับการอ่าน
เย่เชินหลินพิงประตูอยู่ มองดูเซี่ยชีหรั่น สายตาที่จดจ่อของเธอ ในมือถือปากกา วาดลงไปบนกระดาษเป็นครั้งคราว บางครั้งก็เอาปากกาไปวางงับไว้ในปากสีเชอร์รี่นั่น ขมวดคิ้วครุ่นคิด แลดูขี้เล่นน่ารัก เขาแทบอยากจะแปลงร่างเป็นปากกาบนมือของเธอ หรือถ้าไม่ได้ ดีที่สุดรองลงมาได้กลายเป็นหนังสือเล่มนั้นก็ยังดี
เย่เชินหลินชอบความรู้สึกที่ได้ติดตามเธออย่างเงียบ ๆ ไม่ขยับตัวแบบนี้ ดีจริง ๆ ไม่มีการรบกวนจากสิ่งแปลกปลอมอื่น ๆ มีเพียงเขาและเธอ บางทีสายตาของเย่เชินหลินอาจจะร้อนแรงเกินไป ยากเกินกว่าที่เซี่ยชีหรั่นจะไม่ให้ความสนใจได้
“เชินหลิน คุณมาแล้วหรือ” หลังพูดจบเซี่ยชีหรั่นก็อ่านหนังสือของตัวเองต่อ เธอแลดูเอาจริงเอาจริงอย่างมาก คุณชายเย่ที่อยู่ด้านข้างถูกเมินไปอีกครั้ง ความรู้สึกแบบนี้ไม่ดีเอาเสียเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคุณชายเย่ขี้อิจฉา
เซี่ยชีหรั่นสนใจเพียงอ่านหนังสือ เธอแทบจะไม่เข้าใจคำอธิบายเหล่านั้นเลย ข้อมูลที่มีอยู่ขณะนี้คนอื่นก็ไม่ได้พูดทั้งหมด เธอตั้งใจเรียนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ดูดซึมสิ่งที่อ่าน ไม่ได้สนใจใบหน้าเขียวของเย่เชินหลินเลย
“มองผม” เย่เชินหลินยื่นมือใหญ่ออกมาจับศีรษะเล็ก ๆ ของเซี่ยชีหรั่นให้หันมา ม่านตาสีหมึกเข้มจ้องไปที่ดวงตาของเซี่ยชีหรั่น ราวกับตลอดชีวิตก็มองไม่พอ
“อย่าโวยวาย” เย่เชินหลินพูดอย่างเอ็นดู ลูบศีรษะของเย่เชินหลินแล้วก็กลับไปอ่านหนังสือตัวเองต่อ
“มองผมสิ” เย่เชินหลินหันศีรษะของเซี่ยชีหรั่นอีกครั้งอย่างดื้อรั้น ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาเหมือนกับสายน้ำวน ต้องการดึงเซี่ยชีหรั่นเข้ามาในก้นบึ้งหัวใจเขา ให้เธออยู่ในหัวใจของเขาตลอดไป
“เชินหลินเรามาอ่านหนังสือกันดีไหม？” เซี่ยชีหรั่นเริ่มที่จะปลอบเย่เชินหลิน น้ำเสียงของเธอดีอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เธออยากจะทำความเข้าใจให้มาก ๆ ก่อนที่ทารกจะเกิด อยากมอบลูกที่สุขภาพแข็งแรงแก่เย่เชินหลิน
“ผมดูคุณ” เย่เชินหลินกล่าวนิ่ง ๆ หลังพูดจบเขาก็จ้องมองเซี่ยชีหรั่นจริง ๆ
ผู้ชายดื้อรั้น ตาคนขี้งก เซี่ยชีหรั่นเริ่มมอบฉายาให้เย่เชินหลินในใจ แต่ภายนอกไม่กล้าที่จะพูดออกมาอย่างโจ่งแจ้ง ด้วยอารมณ์ของเย่เชินหลินเธอจึงไม่กล้าถอนฟันจากปากเสือ มันเหมือนรนหาที่ตาย เซี่ยชีหรั่นไม่อยากเดือดร้อนในสองสามวันนี้
ดวงตาที่งดงามของเซี่ยชีหรั่นมองไปยังเย่เชินหลิน ช่างเถอะไม่เอาเหมือนตาผู้ชายขี้งกคนนี้ เซี่ยชีหรั่นเริ่มเปิดหนังสือ เธออ่านมันอย่างเพลิดเพลิน แต่ใบหน้าของเย่เชินหลินกลับยิ่งนานยิ่งดำขึ้น
เซี่ยชีหรั่นได้ความรู้หลายอย่างจากในหนังสือ ที่จริงแล้วการตั้งครรภ์ครั้งแรกเธอไม่ได้มีประสบการณ์อะไร ได้รับการช่วยเหลือจากแม่เซี่ย ความห่วงใยจากฝู้เฟิ่งหยี การดูแลจากจ้าวเหวินอิง เซี่ยชีหรั่นยังคงรู้สึกว่าตัวเองต้องทำความเข้าใจให้มากกว่านี้
เย่เชินหลินเอาหัวของเขาวางลงบนหนังสือของเซี่ยชีหรั่น ฉีกยิ้มให้กับเธอ แสดงออกเหมือนพูดว่า ผมดูว่าคุณจะอ่านยังไง
“เย่เชินหลิน คุณตั้งใจ” เซี่ยชีหรั่นมองดูท่าทางเด็กน้อยของเย่เชินหลินอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะมีท่าทางที่ตระหนี่แบบนี้ เธอเพียงแค่ทำเหมือนไม่รับรู้อะไร สุดท้ายให้เด็กนี่ทรมาน เขาก็เริ่มเล่นนิสัยเด็ก ๆ ออกมา
“คุณมีลูกแล้วลืมผมหรอ” น้ำเสียงของเย่เชินหลินทำให้เซี่ยชีหรั่นประหลาดใจราวกับเห็นมนุษย์ต่างดาว เย่เชินหลินมักจะทำให้คนอื่นรู้สึกถึงความเอาแต่ใจ น่าเกรงขาม เมื่อไรกันที่มีโทนเสียงระมัดระวังแบบนี้ แถมท่าทางยังเหมือนโดนเจ้านายรังเกียจอีก
“เด็กดี ฉันอ่านเนื้อหาส่วนนี้จบจะเล่นเป็นเพื่อนคุณนะ” เซี่ยชีหรั่นครุ่นคิดอยู่สองสามนาทีก่อนจะกลั้นหายใจพูดประโยคนี้ออกมา จะเป็นการเล่นเป็นเพื่อนคุณชายเย่ตามที่พูดหรือเปล่ายังไม่ได้ตัดสินใจ เย่เชินหลินยังคงพิงบนหนังสือรั้งไว้ไม่ยอมลุก
เซี่ยชีหรั่นยื่นมืออยากจะดึงเย่เชินหลินออก ยังยื่นไม่ถึงแขนของเย่เชินหลิน มือเล็กกลับถูกมือใหญ่ของคุณชายเย่จับไว้ เพียงเย่เชินหลินออกแรงเท่านั้น ทั้งร่างของเธอก็พลิกกลับมาอยู่ในอ้อมกอดของเขา
เย่เชินหลินมองดูเซี่ยชีหรั่นในอ้อมกอดของเขาไม่พูดจา ผู้หญิงตรงหน้าคือคนที่เขารัก กำเนิดบุตรให้แก่เขา บนโลกนี้มีเพียงผู้หญิงสองคนเท่านั้นที่เขารักที่สุด คนหนึ่งเซี่ยชีหรั่น อีกคนฝู้เฟิ่งหยี
เซี่ยชีหรั่นถูกเย่เชินหลินมองปากแห้งกระหายน้ำ เธอกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว ฉากนี้ในสายตาของเย่เชินหลินเหมือนกลับยาปลุกอารมณ์สำหรับเขา
เย่เชินหลินก้มหัวลง ค่อยค่อยแนบชิดเซี่ยชีหรั่น ริมฝีปากแดงหวานนั่นเป็นที่โปรดปรานของเขามาโดยตลอด
เซี่ยชีหรั่นเบิกตา มองไปยังเย่เชินหลิน
ภายในห้องอบอวลไปด้วยบรรยากาศที่คลุมเครือ
ริมฝีปากแดงอยู่ห่างออกไปเพียงหนึ่งเซนติเมตร ขาดแค่หนึ่งเซนติเมตรก็แตะโดน
โทรศัพท์ของเย่เชินหลินดังขึ้น เขาคว้าโทรศัพท์ออกมา นี่เป็นโทรศัพท์ส่วนตัวของเขา มีไม่กี่คนที่รู้เบอร์นี้
มองดูสายที่โทรเข้า ความปรารถนาทั้งหมดของเย่เชินหลินก็หายไปในทันที ในสถานการณ์ปกติแล้ว เบอร์นี้ไม่มีทางโทรมาแน่
“เจ้านาย คดีล่าสุดของคุณนาย จงหวีฉวนไม่ได้จัดการอย่างเหมาะสม ตรวจสอบข้างต้นในครั้งนี้ ถ้าหากว่าพวกเรายื่นหลักฐานไป มันจะล้มเหลวได้ ไม่แน่ยังโดนตัดสินจำคุกระยะยาวอีกด้วย” คนที่พูดอยู่นั้นไม่รู้ว่าข้างกายของคุณชายเย่ยังมีคุณหญิงอยู่ด้วย พูดจาอย่างเป็นธรรมชาติโดยไม่เกรงกลัว ใช้วิธีการพูดที่เอื้ออำนวยที่สุดพูดออกมา
เซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินแนบกันอย่างใกล้ชิด เสียงที่ปลายอีกด้านของโทรศัพท์ดังชัดเจนมากในห้องที่เงียบสงบ เซี่ยชีหรั่นได้ยินทุกประโยคทุกคำ
เธอมองไปที่เย่เชินหลินอย่างมึนงง ประโยคนั้นดังซ้ำแล้วซ้ำเล่าข้างหู ยังมีโทษจำคุกระยะยาวอีกด้วย ถ้าหากว่าเป็นคนอื่นเซี่ยชีหรั่นสามารถแกล้งทำเป็นไม่รู้ได้ เรื่องไม่เกี่ยวกับเธอ เธอก็ไม่เข้าไปยุ่ง แต่ว่าที่คุยกันเป็นพ่อแท้ ๆ ของเธอ ต่อให้เธอจะเลือดเย็นอย่างไร ก็ไม่สามารถทำแบบจงหวีฉวนได้
เซี่ยชีหรั่นไม่เคยคิดว่าเรื่องเกี่ยวกับคดีของเธอจะยังคงถูกนำมาเอ่ยถึงในวันนี้ เป็นเรื่องที่ผ่านไปนานมากแล้ว เธอเคยคิดว่าเป็นจงหวีฉวนทำร้ายเธอ แต่กลับไม่ได้คิดว่าเพื่อที่จะทำร้ายเธอแล้วจงหวีฉวนจะยอมเอาตัวเองเข้าไปด้วย
พ่อคะ คุณไม่สนใจฉันขนาดนี้เลยหรือ？ในดวงตาของเธอเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา แต่ก็ดื้อดึงที่จะไม่ไหลลงมา ฉากนี้ทำให้ เย่เชินหลินเจ็บปวด
ความรักที่เธอคาดหวังมาตลอด ในตอนนี้เปรียบดังมีดที่เชือดเฉือนเธอ เซี่ยชีหรั่นถูกทิ่มแทงเลือดไหลริน
ในใจของเย่เชินหลินสิ่งนี้ไม่มีค่าพอสำหรับผู้หญิงโง่คนนี้
“ที่รัก คุณยังมีผมนะ” เย่เชินหลินมองดูเซี่ยชีหรั่นที่สะอื้นไห้ ยืนขึ้นมาโอบกอดเซี่ยชีหรั่นไว้แล้วกล่าวเบา ๆ
“คุณรับผิดชอบเรื่องนี้ต่อไป ผมช้าหน่อยจะติดต่อคุณ” เย่เชินหลินพูดกับปลายสายนั้นโดยไม่คิด เขาเข้าใจยัยตัวเล็กดื้อรั้นที่อยู่ตรงหน้าเพราะว่าความสัมพันธ์ทางสายเลือดจะต้องให้เขายอมปล่อยจงหวีฉวนไป