สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 974 สาวใช้ตัวแสบ 878

ตอนที่ 974 สาวใช้ตัวแสบ 878
เซี่ยอี้ชิงเปล่งเสียงขัดจังหวะความคิดของหลินหลิง เธอมองสองคนตรงหน้าอย่างค่อนข้างงุนงง
“พ่อฉันป่วย ฉันขอกลับไปหาเขาก่อนนะคะ” หลินหลิงพูดเสียงเบา เธอพูดเบามากๆ เย่เชินหลินได้ยินก็สั่งให้เซี่ยอี้ชิงไปส่งหลินหลิงกลับบ้าน ให้เธอเอาธุระให้หลินต้าฮุยจัดการ เย่เชินหลินวางแผนว่าจะไปดูบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปสักหน่อยเหมือนกัน
หลินหลิงไม่คิดว่าเย่เชินหลินจะตามเธอไปดูพ่อเธอ
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไปเองก็ได้” หลินหลิงเดินออกไปจากพื้นที่เสริม เมื่อวานเธอรับสายจากที่บ้านบอกว่าคุณพ่อป่วย ช่วงปีที่ผ่านมาทุกครั้งที่โทรมาเธอก็ไปเยี่ยมหมด ทุกครั้งล้วนโกหกเธอ ครั้งนี้เธอคิดว่าโกหกเธอเหมือนกัน กำลังคิดจะวางสาย ปลายสายก็มีเสียงจริงจังของพ่อบ้านหลินพูดขึ้น “คุณผู้หญิง นายท่านเย่ป่วยจริงๆ ครับ”
การถอนหายใจยาวอย่างหนักหน่วงนั้นกระทบหัวใจหลินหลิง พ่อบ้านหลินไม่เคยพูดเศร้าขนาดนี้มาก่อน เธอมีลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ เธอได้รับโทรศัพท์อีกครั้งจากพ่อของเธอโดยตรง เสียงเปลี่ยนแปลงในโทรศัพท์เล็กน้อยแสดงให้เห็นว่าเวลาไม่เคยรอใคร หลินหลิงได้ยินเสียงไอ หัวใจเธอก็พังทลายลง พ่อของเธอป่วยจริงๆ ตอนแรกเธอวางแผนจะบอกเย่เชินหลินว่าจะกลับบ้าน
ยังไม่ได้พูด ก็บังเอิญเจอเย่เชินหลินที่นี่
สุดท้าย หลินหลิงก็ไม่ได้ขัดขืนคำสั่งของเย่เชินหลิน ดูเหมือนเธอเคยชินกับทุกสิ่งที่เย่เชินหลินมอบให้
เซี่ยอี้ชิงไปส่งหลินหลิงกลับ เย่เชินหลินถือถุงใบเล็กใบใหญ่ขับรถกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลเย่คนเดียว ในใจเขามีความสุขอยู่ตลอด ไม่มีความทุกข์เลยสักนิด เพราะมีความสุขมากเกินไป เย่เชินหลินจึงไม่ได้สังเกตว่าหลินหลิงทุกข์ใจ แถมหลินหลิงก็ไม่ค่อยยิ้มมาตลอด
เซี่ยอี้ชิงยังไม่ทันส่งหลินหลิงถึง หลินหลิงก็ให้เซี่ยอี้ชิงกลับไป
“ผู้ช่วยหลิน แต่คุณเย่” เซี่ยอี้ชิงกำลังอยากพูดอะไรบางอย่างแต่ยังไม่ทันเอ่ยปากก็โดนหลินหลิงขัด
“คุณกลับไปเถอะ ฉันกลับเอง ฉันอยากอยู่เงียบๆ ” เธอพูดอย่างไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ
เซี่ยอี้ชิงเห็นความดื้อรั้นแต่ก็ต้องกลับมาก่อน ระหว่างทางก็โทรหาเย่เชินหลินเพื่อคุยเรื่องนี้ เย่เชินหลินเงียบไปสองสามนาทีแล้วบอกว่าเขารู้เรื่องนี้แล้ว
หลินหลิงถือกระเป๋าใบเล็กใบใหญ่เดินเข้าบ้านที่คุ้นเคย ตอนนั้นเธอเดินออกมาเพราะเย่เชินหลิน สูญเสียสถานะคุณผู้หญิงคนโต ยอมเต็มใจที่จะเป็นผู้หญิงข้างหลังเขา เป็นผู้ช่วยของเขา เธอไม่ได้คิดอะไรเยอะ แค่อยากอยู่ข้างๆ มองเขาเท่านั้น
“นายท่าน คุณผู้หญิงมาแล้วค่ะ” เมื่อป้าจางเห็นหลินหลิงก็ตะโกนเสียงดังอย่างดีใจ เธอคือคนรับใช้ตระกูลหลิน อยู่คนเดียวมาตลอด ดีกับหลินหลิงมาก ดูแลหลินหลิงอยู่เสมอ จนกระทั่งเธอต้องไปเป็นผู้ช่วยเย่เชินหลินที่บริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป
ใบหน้าป้าจางมีแต่รอยยิ้ม มองออกว่าเธอยิ้มจากใจจริง เธอวิ่งมาเปิดประตู หยิบของในมือหลินหลิงด้วยความสงสาร และเรียกคนอื่นในบ้านมาช่วย หลินหลิงคุณผู้หญิงคนโตคนนี้ถือของเยอะแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร
“ป้าจาง อันนี้ให้พ่อฉันนะคะ ฉันได้ยินว่าเขาป่วย” หลินหลิงถามอย่างค่อนข้างเป็นห่วง ดวงตามองที่ห้องหลักอยู่ตลอด เธอไม่เห็นการเคลื่อนไหวที่บ้านมานานแล้ว ไม่รู้ว่าพ่อโกรธหรือเปล่า
“กลับมาก็ดีแล้วค่ะ กลับมาก็ดีแล้ว” ป้าจางส่งของในมือให้กับคนอื่นแล้วกำชับอย่างระมัดระวัง “นี่เอาให้นายท่าน พวกเธอระวังหน่อยนะ” หลินหลิงมองตึกสูงใหญ่ เธอเดินเข้าไปทีละก้าว
“ในที่สุดก็กลับมาแล้วเหรอ?” เสียงเหมือนระฆังใหญ่ดังขึ้น พลังเหมือนสายรุ้ง แต่อย่างไรก็ไม่สามารถต้านทานกาลเวลาได้ ยังต้องเปลี่ยนแปลงไม่มากก็น้อย
เห็นชายชราที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ใหญ่ห้องโถง ดูแก่แต่ก็กระชุ่มกระชวยแข็งแรง หลินหลิงตกตะลึงไปชั่วขณะ ช่วงปีที่ผ่านมาอยู่เคียงข้างเย่เชินหลิน ทุกครั้งเธออยากร้องไห้แต่ไม่ได้ร้อง เมื่อเห็นคนที่สนิทที่สุด น้ำตาเธอก็ไหลลงมาเม็ดใหญ่อย่างอดไม่ได้
“นายท่าน คุณหญิงคิดถึงนายท่านตลอดเวลาที่อยู่ข้างนอก” พอป้าจางได้ยินน้ำเสียงของนายท่าน กลัวว่าเขาจะดุหลินหลิง หลินหลิงเป็นคนที่เธอเลี้ยงมาจนโต เธอมองออกว่าเด็กคนนี้ภายนอกดูแข็งแกร่ง แต่จริงๆ แล้วข้างในอ่อนแอมาก
หลังจากชายชราในห้องโถงเงียบไปหลายนาที เขาก็พูดขึ้นเสียงดังฟังชัด “กลับมาก็ดีแล้ว กลับมาก็ดีแล้ว” เขายืนขึ้นเดินไปที่ห้องทำงาน
หลินหลิงมองชายชราที่จากไปด้วยน้ำตาเอ่อล้น คุณพ่อดูเหมือนจะแก่ขึ้นมากเลย
“พ่อ ลูกสาวอกตัญญูเอง” หลินหลิงพูดเสียงทุ้มต่ำ ไม่ว่าเสียงเธอจะต่ำแค่ไหน จะเบาแค่ไหน เลขาธิการหลินก็ยังได้ยิน เขาเป็นห่วงลูกสาวตัวน้อยคนนี้มาโดยตลอด แข็งแกร่งมากกว่าผู้ชายตั้งแต่เด็กๆ แต่ก็เป็นผู้หญิงอยู่ดี ในปีที่ผ่านมาเขาก็เห็นความพยายามของเธอ ตั้งแต่เธอออกจากบ้านไปเขาก็เป็นห่วงเธอมาตลอด ไม่รู้จะทนความยากลำบากได้ไหมหลังจากทิ้งสถานะคุณหญิงไป เขารู้จักผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่ชื่อว่าเย่เชินหลิน เขาเป็นผู้ชายที่ไม่แย่จริงๆ และเป็นลูกเขยที่ดีคนหนึ่ง แต่เขาไม่ชอบลูกสาวของเขา ลูกสาวเลขาธิการหลินของเขากลัวว่าจะไม่มีคนเอาเหรอ? ได้ยินว่าเย่เชินหลินมีลูก เขาก็เร่งเร้าให้หลินหลิงกลับบ้านเร็วๆ อยู่ตลอด แต่เด็กคนนี้แน่วแน่ยังไม่กลับมา เขาไม่รู้ว่าใช้วิธีอะไรได้ สุดท้ายเขาก็ทางตันคิดว่าแกล้งป่วย ในใจเขารู้ว่าไม่ว่าอย่างไรถ้าเขาป่วย เธอต้องกลับมาเยี่ยมเขาแน่นอน
“กลับมาก็ดีแล้ว ยังไงเธอก็เป็นคุณหญิงของตระกูลหลิน เป็นผู้ช่วยบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปไปก็เปล่าประโยชน์” เลขาธิการหลินพูดจบก็ไม่รอให้หลินหลิงตอบก็หายตัวไปเลย เขารู้ว่าหลินหลิงจะพูดว่าเธออาสาเอง ถ้าเธอไม่อาสา ไม่ว่าเย่เชินหลินจะสุดยอดแค่ไหนก็ไม่สามารถมาที่บ้านตระกูลหลินมัดตัวหลินหลิงไปเป็นผู้ช่วยเขาได้
หลินหลิงมองไปที่โถงว่างเปล่าโดยไม่เห็นคนคุ้นเคย เธอรู้สึกแย่มาก
“คุณผู้หญิง ไม่กี่วันมานี้นายท่านอารมณ์ไม่ค่อยดีจริงๆ ค่ะ ก่อนหน้านี้ประธานจงมาหาเขา” ป้าจางคิดแล้วพูดขึ้น เธอยังจำได้ว่าคนที่อยู่ข้างๆ เรียกเขาว่าประธานจง ต่อมาก็แยกกันเพราะบาดหมางกับนายท่าน
“ป้าจาง ฉันรู้แล้วค่ะ” หลินหลิงพยักหน้า เธอกลับไปที่ห้องตัวเองคนเดียว ห้องสะอาดมาก ดูเหมือนตั้งแต่เธอจากไปก็มีคนมาทำความสะอาดตลอด สะอาดเอี่ยมอ่อง
หลินหลิงลูบผ้าห่มที่คุ้นเคย เธอเหมือนกลับมาตอนเด็กๆ
ตระกูลหลินวุ่นวายเพราะการมาของคุณหญิง นายท่านหลินไม่เคยปรากฏตัวเลย ทุกครั้งที่หลินหลิงถามก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน
วันนี้หลินหลิงเปิดกล่องออกมา เห็นรูปถ่ายที่ไม่เคยเอาไป รูปของเย่เชินหลินหนึ่งใบ เธอแอบถ่ายใบหน้าด้านข้างของเขา หลินหลิงนึกถึงเย่เชินหลินบอกว่าเขาจะซื้อเสื้อผ้าเด็กอย่าดีอกดีใจ หลินหลิงรู้ว่าเธอควรอวยพรเขา เธอไม่กล้าให้เขารู้ความในใจเธอเลย เห็นเขามีความสุข เธอควรจะดีใจสิถึงจะถูก ช่วงสองสามวันนี้เรื่องราวมันเยอะมากเกินไป กดทับจนหลินหลิงหายใจไม่ออก นึกถึงไห่ลี่หมินในคืนนั้นก็เหมือนคนที่ไม่มีปัญหาอะไร
หลินหลิงหยิบกุญแจรถ ปัดฝุ่นออกไป เลขาธิการหลินยืนอยู่ในห้องทำงาน มองคนที่ออกไปผ่านหน้าต่าง เขาถอนหายใจ เย่เชินหลินอ่าเย่เชินหลิน ฉันควรจะไปเจอนายสักครั้งหรือเปล่า
หลินหลิงขับรถมาที่บาร์แถวๆ นั้น เธอคนเดียวสั่งเหล้าเยอะมาก เธอสาวและสวย หลายๆ คนเห็นก็อยากจะมาคุยด้วย แต่หลินหลิงกลับเย็นชาทำให้ความกระตือรือร้นพวกเขาหายไปหมด มีเพียงไม่กี่คนที่กล้าหาญโดนคำพูดเย็นชาของหลินหลิงทิ่มแทงจนเจ็บ สุดท้ายก็มองคนสวยดื่มเหล้าคนเดียว
เย่เชินหลิน คุณมีเซี่ยชีหรั่นแล้วมีความสุขขนาดนั้น ไห่ลี่หมิน ไอ้ผู้ชายบ้า ทำคนอื่นไม่รับผิดชอบแล้วยังยิ้มให้คนอื่นอีก หลินหลิงคิด ดวงตาสวยเต็มไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง เดิมทีเธอดื่มเหล้าไม่น้อย ตอนนี้เริ่มเวียนศีรษะ
หลินหลิงหยิบโทรศัพท์ มองคำว่าไห่ลี่หมิน เธอยิ้มกดโทรทั้งน้ำตา ไห่ลี่หมินวันนี้ฉันจะไม่ให้นายนอนหลับอย่างสบายใจเหมือนกัน
หลินหลิงเห็นเวลาบนโทรศัพท์แล้วยิ้ม
ไห่ลี่หมินเพิ่งหลับก็ตื่นเพราะโทรศัพท์จากหลินหลิง เขารับโทรศัพท์ด้วยสายตาง่วงนอน ถามด้วยความงัวเงีย “สวัสดี นั่นใครครับ” 
“ไห่ลี่หมิน ฉันเอง” หลินหลิงพูดด้วยความเมา
“เธออยู่ไหน? ” ไห่ลี่หมินตกใจกับเสียงที่ผิดปกติของหลินหลิง สาวสวยเย็นชาแข็งแกร่งคนนี้มีเสียงเย็นยะเยือกตลอด ไม่เคยสะเทือนอารมณ์แบบครั้งนั้นและครั้งนี้ นอกจากครั้งนั้น นึกถึงเสียงครางที่มีเสน่ห์ของเธอ ไห่ลี่หมินก็หัวใจคันยิบๆ นิดหน่อย
“ไห่ลี่หมิน นายมันเลว” หลินหลิงตะโกนใส่โทรศัพท์ น้ำเสียงสูงเกินกว่าจะจินตนาการ ไห่ลี่หมินได้ยินคำตอบที่น่ากลัวนี้ เขาก็กล่อมหลินหลิงด้วยคำพูดที่ดี ไห่ลี่หมินเดาว่าหลินหลิงไปเจอเรื่องไม่ดีมาหรือเปล่า
ไห่ลี่หมินพยายามอย่างหนักจนรู้ที่อยู่ของหลินหลิง
“เธอรอนะ อย่าเดินไปไหนซี้ซั้ว” ไห่ลี่หมินหยิบโทรศัพท์ หยิบกุญแจรถ เขาไม่ได้วางสาย ขับรถและคุยกับหลินหลิงไปด้วย
ขณะที่ไห่ลี่หมินเจอหลินหลิง เธอทิ้งศีรษะฟุบลงบนโต๊ะ
“ตื่นสิ” ไห่ลี่หมินเขย่าหลินหลิง ฝ่ามือใหญ่ที่มีความอุ่นของเขาทำให้หลินหลิงเขยิบใกล้เข้ามา
“เย่เชินหลิน นายมันคนเลว” หลินหลิงพึมพำ เธอเมาอยู่ในโลกของตัวเอง
เย่เชินหลิน นายทำอะไรกับผู้ช่วยหลินของนาย? ไห่ลี่หมินคิดเหตุผลไม่ออก ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอเย่เชินหลิน ไม่รู้ว่าช่วงเวลานี้เขาได้ขัดแย้งกับสาวสวยเย็นชาหรือเปล่า
“ไห่ลี่หมิน นายมันไอ้เลว ไม่นับที่นายทำแล้วไม่รับผิดชอบ ยังคิดจะเอาเปรียบอีก คืนนั้นที่ไหหลำ นายพูดมาสิว่าไปที่ห้องฉันทำไม” น้ำตาหลินหลิงร่วงเหมือนไข่มุกแตก เธอมองไห่ลี่หมินแม้ร้องไห้แต่ก็ยังงดงาม น้ำตาไหลกล่าวหาไห่ลี่หมิน
ไห่ลี่หมินได้ยินประโยคนี้แล้วก็กล่อม เขานึกถึงสีหน้าแปลกๆ ของเย่เชินหลินครั้งที่แล้ว หรือว่าเป็นเรื่องนั้นที่ตัวเองทำกับสาวสวยเย็นชาจริงๆ แต่ทำไมเธอไม่พูด ตัวเองถามเธอตั้งหลายครั้ง
“หลินหลิง เธอพูดให้ชัดเจน” ไห่ลี่หมินดึงสองมือหลินหลิงเขย่า นี่ถือว่าเขาเรียกชื่อเธอหนักหน่วงที่สุด คำพูดเหล่านี้ค่อยๆ พ่นออกมาหลังจากเคี้ยว
“ไห่ลี่หมิน นายมันไอ้หื่น” หลินหลิงร้องไห้ไปพูดไป เธอมองไห่ลี่หมินแล้วร้องไห้ตลอดเวลา ร้องไม่กี่นาทีก็ฟุบลงไปบนโต๊ะ
ไห่ลี่หมินยืนขึ้นวิ่งไปที่ประตูแล้วหยุดฝีเท้าอีกครั้ง สิ่งโง่ๆ ที่ตัวเองทำ หรือว่าจะปกปิดไว้แบบนี้เหรอ? ไม่ได้ เขาทำแบบนี้ไม่ได้ ไห่ลี่หมินหันตัวกลับไปประคองหลินหลิง เขาจ่ายเงินเสร็จก็พาหลินหลิงไปโรงแรมที่ใกล้ที่สุด ตอนนี้ดึกมากแล้ว ไห่ลี่หมินเห็นหลินหลิงเป็นแบบนี้ เขาเลือกที่จะหาที่อยู่เพื่อพักสักหน่อย ปากพึมพำกับตัวเองตลอดเวลา ไห่ลี่หมินฟังอย่างระมัดระวังก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าด่าเขาว่าเป็นไอ้เลว
ไห่ลี่หมินอุ้มหลินหลิงเข้าห้อง ท่ามกลางสายตาคลุมเครือของพนักงาน เขาบริการให้หลินหลิงหลับสบายอย่างใจเย็น