สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 975 สาวใช้ตัวแสบ 879

ตอนที่ 975 สาวใช้ตัวแสบ 879
ไห่ลี่หมินยืนสูบบุหรี่ด้านหน้าหน้าต่างคนเดียว เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาเย่เชินหลิน เขาต้องยืนยันว่าเขาเป็นคนทำจริงๆ หรือเปล่า ถ้าเป็นเขาเขาจะต้องรับผิดชอบ
“เย่เชินหลิน นายรู้ไหมว่าคืนนั้นคนที่ไหหลำคือผู้ช่วยของนาย” ไห่ลี่หมินไม่รอให้ปลายสายเอ่ยปาก เบือนหน้าถาม เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคาดหวังอะไร มีความดีใจเล็กๆ
“ทำไมถามแบบนี้? ” เย่เชินหลินเดินออกไปจากห้องนอนก่อนถามไห่ลี่หมิน เขานึกว่าไห่ลี่หมินจะรู้ช้ากว่านี้ นี่เร็วกว่าที่เขาคาดไว้อีก
“วันนี้หลินหลิงดื่มเหล้า เธอบอกฉันแล้ว” ไห่ลี่หมินสูบบุหรี่แล้วพูดขึ้น เขาคิดว่าตัวเองตกใจมากเมื่อได้ยินประโยคนั้นตอนแรก
“ลี่หมิน คนในคืนนั้นคือหลินหลิง เธอไม่พูดฉันก็ไม่บอกนายหรอก นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ ฉันเคารพเธอ” เย่เชินหลินถอนหายใจยาว เขาหวังมาตลอดว่าทั้งคู่จะบรรลุผลเมื่อเรื่องต่างๆ สุกงอม ค่อยๆ เดินด้วยกัน ครั้งนี้ทำไมหลินหลิงบอกไห่ลี่หมินล่ะ หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น? เย่เชินหลินคิดในใจว่าพรุ่งนี้จะโทรถามหลินต้าฮุย
“ฉันรู้แล้ว” ไห่ลี่หมินวางสายเย่เชินหลินด้วยเสียงเซ็งๆ เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองโกรธอะไร โกรธที่หลินหลิงไม่บอกตน หรือโกรธที่หลินหลิงยืนกรานในความคิดตัวเอง
เขามองหลินหลิงที่หลับตาภายใต้แสงไฟสลัว หลินหลิงในตอนนี้ไม่ได้โอ้อวดเหมือนตอนตื่น ไม่สามารถเข้าถึงใบหน้าเฉยเมยได้อีกต่อไป เขาก้าวไปอีกขั้น มองคนที่กระสับกระส่ายภายใต้ขนตา เขาสูบบุหรี่อีกครั้ง มองออกว่าผู้หญิงที่หลับตาคนนี้แตกต่างกับผู้หญิงในอดีตของเขา เธอแสดงออกเย็นชา แต่ในใจมีไฟ เขารู้ว่าเธอชอบเย่เชินหลิน แต่เธอกลับทำเพื่อเขาอย่างเงียบๆ มาโดยตลอด ไม่เคยพูดเลย
ไห่ลี่หมินสูบบุหรี่ตลอดเวลา จนกระทั่งหลินหลิงลืมตา
“ทำไมนายมาอยู่ที่นี่? ” หลินหลิงเห็นไห่ลี่หมินก็ตกใจมาก เธอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานตัวเองอยู่บาร์ แล้วที่นี่? หลินหลิงมองไปรอบๆ ที่นี่คือ เธอร้องอ๊าก เปิดผ้าห่มแล้วดูชุดที่สวมใส่เรียบร้อยดี เสียงกรีดร้องลดลงไปไม่น้อย
“เธอลืมเหรอว่าเมื่อวานโทรหาฉัน? ” ไห่ลี่หมินมองผู้หญิงที่ตื่นตระหนก เขาเห็นความประหลาดใจในดวงตาเธอ ดูเหมือนเธอลืมเรื่องตัวเองเมื่อวานนี้
หลินหลิงเริ่มนึกย้อนสิ่งที่ตัวเองทำไปเมื่อวาน เธอนึกได้ว่าตัวเองดื่มเหล้าคนเดียว จากนั้นเธอจำได้ว่าเห็นไห่ลี่หมิน ไห่ลี่หมินออกมาที่บาร์จริงๆ เหรอ? หลินหลิงส่ายศีรษะตัวเองอย่างแรง เธอหลับตาแล้วก็ลืมตาอีกครั้ง ไห่ลี่หมินก็ยังไม่หายไป
หลินหลิงลูบหน้าผากแล้วพูดขึ้น “ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่ใช่เรื่องจริง”
“อะไรไม่ใช่เรื่องจริง? ” ไห่ลี่หมินมองหลินหลิงอย่างตลกขบขัน เขาไม่เคยเห็นด้านนี้เธอมาก่อน
“นายไปเถอะ” หลินหลิงยื่นมือออกไปโบก ไม่กี่นาทีต่อมาก็พูดขึ้น “เมื่อคืนฉันไม่ได้พูดอะไรใช่ไหม?” หลินหลิงถามอย่างไม่แน่ใจ เธอไม่รู้ว่าเมื่อวานตัวเองพูดอะไรที่ไม่ควรพูดหรือไม่ นึกถึงเรื่องเหลวไหลระหว่างพวกเขาทั้งสอง เธอเงยศีรษะขึ้นมองไห่ลี่หมิน ผู้ชายคนนี้ ความงดงามของเธอให้เขาไปหมดแล้ว เธอไม่แน่ใจว่ารู้สึกอย่างไรกับเขา
“คืนนั้นที่ไหหลำคือเธอเหรอ? ” ไห่ลี่หมินได้ยินคำถามนี้ของหลินหลิงในใจเขาก็ยิ่งแน่ใจว่าคนในคนนั้นคือผู้หญิงตรงหน้านี้ เขาพรากความงดงามเธอไป เขาควรรับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำ
“ไม่ใช่ฉัน” หลินหลิงพูดเสียงดัง เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังซ่อนอะไร จะว่าไปแล้วไห่ลี่หมินก็หน้าตาหล่อเหมือนกัน นิสัยก็ไม่แย่
“ในเมื่อเป็นฉัน งั้นฉันจะแต่งงานกับเธอ” ไห่ลี่หมินพูดยืนกราน เขาเดินเข้าไปหาหลินหลิงทีละก้าว นึกถึงรสชาติงดงามของหลินหลิง นอกเหนือจากการแสดงออกที่เรียบง่ายแล้ว ดูเหมือนความสามารถก็ไม่เลว เขาจะชอบคนอื่นอย่างไร เธอก็เป็นของเย่เชินหลินเท่านั้น
“ฉันไม่อยากให้นายแต่งงานกับฉัน” หลินหลิงพูดเสียงดัง เธอรู้ว่าไห่ลี่หมินชอบเซี่ยชีหรั่น เขาเหมือนกับเย่เชินหลิน คนที่ชอบก็คือเซี่ยชีหรั่น เธอไม่อยากเป็นตัวแทนเธอ นึกถึงตรงนี้แล้วหลินหลิงก็โกรธ “ในเมื่อนายไม่ชอบฉันทำไมต้องมาแต่งงานกับฉัน ฉันไม่มีคนต้องการหรือไง?” เธอไม่เข้าใจ ในเมื่อไห่ลี่หมินไม่ชอบ ทำไมยังจะแต่งงานกับเธอ ถึงเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงไม่เรื่องมากเหล่านั้น แต่นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว ตอนนี้ไม่ใช่โบราณ
ไห่ลี่หมินมองหลินหลิงอย่างอธิบายไม่ถูก คำพูดเธอนี้ฟังอย่างไรก็เจ็บปวด ไห่ลี่หมินรู้สึกเหมือนเธอกำลังหึง เขามองผู้หญิงคนนี้อย่างอธิบายไม่ถูก มีบางอย่างแปลกๆ ในใจเขา
“ฉันจะแต่งงานกับเธอ ฉันจะรับผิดชอบสิ่งที่ฉันทำไป” ไห่ลี่หมินพูดเสียงทุ้ม ไม่ได้เกี่ยวกับความรัก เขาพูดเสียงดังฟังชัด “หลังจากเรื่องนี้ เราหมั้นกัน ผ่านไปสักพักก็แต่งงานกัน” ไห่ลี่หมินไม่รู้สถานการณ์ในบ้านหลินหลิง เย่เชินหลินก็ไม่เคยพูดสถานการณ์ของหลินหลิง เขานึกมาตลอดว่าหลินหลิงเป็นหญิงสาวในตระกูลธรรมดา
หลินหลิงไม่อยากพูดอะไรมากกับไห่ลี่หมิน ตอนนี้เธอแค่อยากออกไปจากที่นี่
“นายไปซื้ออะไรให้ฉันหน่อยได้ไหม เมื่อวานฉันไม่ได้กินข้าว” หลินหลิงนั่งขึ้นมาก้มศีรษะไม่มองไห่ลี่หมิน
ไห่ลี่หมินไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าหลินหลิงหิวจริงๆ มองไปที่หุ่นผอมของเธอ ไม่มีเนื้อมากเท่าไร เป็นกระดูกทั้งหมด ไห่ลี่หมินดวงตามืดมน ควรทานเยอะๆ หน่อย
ไห่ลี่หมินออกไปสักพัก หลินหลิงก็สวมรองเท้าแอบเปิดประตู มองไปรอบๆ ไม่เห็นเงาไห่ลี่หมิน เธอออกไปเงียบๆ เหมือนเท้าแมว สถานที่แบบนี้ต้องออกไปเร็วหน่อย
ไห่ลี่หมินมองไปที่ร้านอาหารเล็กๆ ตรงข้าม เขามองโรงแรม ออกไปอย่างสง่างาม สิ่งที่ไห่ลี่หมินไม่รู้คือตอนตัวเองออกไปและกลับมา ห้องก็ว่างเปล่าแล้ว ที่นั่นยังมีเงาของหลินหลิง ไห่ลี่หมินย่นหน้าผาก ผู้หญิงคนนี้ไม่เชื่อฟัง ดูเหมือนเธอจะเชื่อฟังที่สุดตอนอยู่บนเตียงเท่านั้น
ไห่ลี่หมินไม่รู้ว่าหลินหลิงขอลาหยุด เขารีบไปที่บริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปด้วยความโมโห วิ่งขึ้นไปข้างบน
“ขอโทษค่ะ คุณผู้ชายท่านนี้มาหาใครคะ? ” พนักงานสาวแผนกต้อนรับเห็นท่าทางไห่ลี่หมินเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางก็ยืนขึ้นมากั้น การปล่อยให้คนเข้ามาตามใจชอบเป็นการละทิ้งหน้าที่ของเธอ
ไห่ลี่หมินพูดเสียงดัง “เธอให้ฉันเข้าไปนะ ฉันมาหาหลินหลิง อืม ผู้ช่วยหลินคนนั้นแหละ” ไห่ลี่หมินกลัวแผนกต้อนรับไม่รู้ว่าเขาต้องการมาพบใคร จึงอธิบาย
“ขอโทษค่ะคุณชาย ผู้ช่วยหลินไม่อยู่” แผนกต้อนรับเอ่ยขอโทษอย่างสุภาพ
“ไม่อยู่จริงๆ เหรอ” เขาหันศีรษะไปด้านข้างมองแผนกต้อนรับ แววตามืดมนเย็นชาเหมือนงู พนักงานสาวแผนกต้อนรับถูกไห่ลี่หมินจ้องอย่างน่ากลัว แม้ว่าเธอจะกลัวแต่ก็ยังพูดเสียงเบา “ขอโทษค่ะคุณชาย เธอไม่อยู่จริงๆ”
ไห่ลี่หมินคิดว่าสาวน้อยคนนี้คงไม่โกหกตน ถ้าโกหกจริงๆ เขาขึ้นไปก็ไม่เจอหลินหลิง
“เธอไปไหน? ”
“ขอโทษค่ะคุณชาย ผู้ช่วยหลินลางานเมื่อวานนี้” แผนกต้อนรับระมัดระวังการกระทำและคำพูด พยายามยั่วยุคุณผู้ชายท่านนี้ให้น้อยลงดีกว่า เขาดูอารมณ์ไม่ดี
“ฉันจะไปหาหลินต้าฮุย” พอไห่ลี่หมินได้ยินว่าหลินหลิงลางานหัวใจเขาก็วุ่นวายขึ้นมา เขาไม่รู้ว่าเป็นห่วงหรือเปล่า ตามนิสัยคนอย่างเขาแล้วจะไม่เป็นห่วงหลินหลิง
หลินต้าฮุยกำลังเดินลงมาก็เห็นแผนกต้อนรับกับไห่ลี่หมินสองคน
“คุณไห่มาหาคุณเย่เหรอ? ช่วงนี้เขาไม่ค่อยอยู่ที่บริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป เมื่อวานมาครั้งเดียว วันนี้ไม่อยู่” หลินต้าฮุยนึกว่าไห่ลี่หมินมาหาเย่เชินหลิน ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่คิดว่าไห่ลี่หมินจะมาตามหาสาวสวยเย็นชาอย่างหลินหลิง
“ทำไมจู่ๆ หลินหลิงถึงลางาน? ลากี่วัน? ” ไห่ลี่หมินถามหลินต้าฮุยอย่างกระตือรือร้น หลินต้าฮุยพอได้ยินน้ำเสียงไห่ลี่หมินก็มองเขาอย่างแปลกๆ ทำไมจู่ๆ คุณไห่ถึงได้สนใจเรื่องของผู้ช่วยหลินล่ะ? แถมยังดูรีบร้อนมาก แต่หลินต้าฮุยก็ไม่ได้ถามอะไรมากอย่างชาญฉลาด
“เธอบอกว่าลาหนึ่งถึงสองวัน กลับไปเยี่ยมคุณพ่อ” หลินต้าฮุยจำได้ว่าตอนที่หลินหลิงบอกว่าจะกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อบางคนไม่อยากจะเชื่อเลย ไม่เคยได้ยินสาวสวยเย็นชาพูดถึงที่บ้านมาก่อนเลย บวกกับสาวสวยเย็นชานั้นเย็นชามาตลอด นอกจากเย่เชินหลิน เธอก็ไม่แสดงสีหน้าดีๆ ให้กับใคร
ไห่ลี่หมินทำเสียงฮึดฮัดในใจอย่างเย็นชา โอเคหลินหลิง หลบฉันแต่ไม่หาข้ออ้างที่ดี ดูเหมือนหลินต้าฮุยจะโดนเธอหลอก
“โอเค ฉันจะไปหาเย่เชินหลิน” ไห่ลี่หมินออกไปท่ามกลางความตกตะลึงของแผนกต้อนรับและความประหลาดใจของหลินต้าฮุย เขาปิดประตูรถอย่างแรง เหมือนประตูรถนั้นคือใบหน้าเย็นชาของหลินหลิง
เมื่อไห่ลี่หมินรีบไปถึงคฤหาสน์ตระกูลเย่ก็เห็นความอบอุ่นของบ้าน
ภายในสวนดอกไม้ เซี่ยชีหรั่นนั่งบนชิงช้า ใบหน้ามีรอยยิ้ม เย่เชินหลินยืนข้างเธอ เขากลัวว่าเธอจะตก
ไห่ลี่หมินยืนเงียบๆ มองดูพวกเขาหัวเราะ เห็นเซี่ยชีหรั่นเป็นแบบนี้เขาก็ดีใจ ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะยิ้มไม่เป็น อย่างน้อยเขาก็ไม่เคยเห็นเธอยิ้มให้มาก่อน บางทีอาจจะมีแค่เย่เชินหลินคนเดียวที่ทำให้เธอยิ้มได้ล่ะมั้ง
นึกถึงหลินหลิง ไห่ลี่หมินก็เดินเข้าไปในสวนดอกไม้
“เชินหลิน，ชีหรั่น。”
เซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินหันมามองไห่ลี่หมินพร้อมกัน “คุณไห่” เซี่ยชีหรั่นยืนขึ้นอย่างระมัดระวัง ไห่ลี่หมินเห็นได้ชัดว่าเธอขยับไม่สะดวก ตอนแรกเขาอยากเข้าไปประคองเซี่ยชีหรั่น ยังไม่ทันลงมือ เย่เชินหลินก็ประคองเธอขึ้นมา ท่าทางอ่อนโยนอย่างบอกไม่ถูก เธอมีลูกแล้ว ในใจไห่ลี่หมินก็ดีใจ เริ่มยินดีกับพวกเขาตั้งนานแล้ว ตอนนี้เขามีความรับผิดชอบของตัวเอง ผู้หญิงคนนั้นคือความรับผิดชอบของเขา ไห่ลี่หมินถึงนึกขึ้นได้ว่าเขามาที่นี่ทำไม
“เชินหลิน หลินหลิงลาหยุดเหรอ? ” เขามองเย่เชินหลินอย่างจริงจัง
เย่เชินหลินนึกถึงที่ไห่ลี่หมินโทรหาเขา เขามองไห่ลี่หมินแล้วพูดขึ้น “พวกเธอ? ”
“เชินหลิน ฉันอยากแต่งงานกับหลินหลิง ไม่ว่าจะรักเธอหรือไม่ ฉันก็จะแต่งงานกับเธอ มันเป็นสิ่งที่ผู้ชายคนหนึ่งควรทำ” ไห่ลี่หมินกำหมัด เมื่อก่อนไม่รู้ เขาแสร้งทำเป็นไม่รู้ได้ ตอนนี้เขารู้แล้ว เขาบอกว่าความบริสุทธิ์ของผู้หญิงแพงที่สุดไม่ใช่เหรอ? “งั้นบอกฉันได้ไหมว่าเธออยู่ไหน?”
เย่เชินหลินเดินรอบไห่ลี่หมินหนึ่งรอบ เขาเดินไปข้างๆ เซี่ยชีหรั่น ยื่นมือโอบเอวเซี่ยชีหรั่น เพราะมีลูก เอวเซี่ยชีหรั่นจึงไม่ได้เล็กขนาดนั้นแล้ว
“ลี่หมิน ฉันเห็นหลินหลิงเป็นน้องสาวมาตลอด ถ้านายไม่ได้ชอบเธอก็อย่าแต่งงานกับเธอ อยู่กับคนที่ตัวเองชอบถึงจะมีความสุข” เย่เชินหลินมองท้องเซี่ยชีหรั่น ในนั้นคือลูกของเขา เซี่ยชีหรั่นพิงหน้าอกเย่เชินหลินอย่างอ่อนโยน ตรงนี้มันกว้าง เขาคือท้องฟ้าของเธอ ที่พึ่งพาของเธอ ที่สำคัญที่สุดเขาคือคนที่เธอรักมากที่สุด