สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 979 สาวใช้ตัวแสบ 883

ตอนที่ 978 สาวใช้ตัวแสบ 882
ไห่ลี่หมินเพิ่งวางมือที่ถือบุหรี่ลง เขาเห็นแววตาที่คุ้นเคย เจ้าของดวงตาคือเลขาธิการหลินที่มาบ้านเชินหลินวันนี้ เลขาธิการหลินทำไมมาอยู่ที่นี่?
“เลขาธิการหลิน สวัสดีครับ” ไห่ลี่หมินยิ้มเล็กน้อยทักทาย เลขาธิการหลินเขาเคยเจอมาสองสามครั้งแล้ว เป็นคนที่จริงจัง แววตาเขากับหลินหลิงเหมือนกันมาก ไห่ลี่หมินไม่ได้คิดเยอะ สองคนนี้ต้องเกี่ยวข้องกัน เขามักรู้สึกว่าคุณหญิงรวยๆ ล้วนมีนิสัยแย่ๆ หลินหลิงคงไม่ใช่คุณหญิงรวยๆ
“ลี่หมิน ไม่เจอคุณที่บ้านประธานเย่ ที่แท้ก็มาอยู่นี่นี่เอง” เลขาธิการหลินยิ้มพูดขึ้น “ออกมาก่อนน่ะ” เขารู้จักไห่ลี่หมิน จงหวีฉวนมีความสัมพันธ์เล็กน้อยกับเขา แต่เลขาธิการหลินเป็นคนอย่างไร? เขารู้นานแล้วว่าผู้ช่วยผู้มีความสามารถของจงหวีฉวนคือใคร
สายตาไห่ลี่หมินมองเลขาธิการหลินออกไป เขาเพิ่งสูบบุหรี่เสร็จ ในถังขยะเต็มไปด้วยประกายไฟ ไห่ลี่หมินหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาหลินหลิง หลินหลิงถือโอกาสวางสาย ไห่ลี่หมินโทรไม่ติดก็แค่ส่งข้อความ
ถ้าเธอไม่มาเจอฉัน ฉันก็จะไปรอเธอที่บริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป แล้วพาเธอออกไป เชื่อว่าคุณหญิงหลินยังชอบความรุนแรง ไห่ลี่หมินไม่แสดงออกบนใบหน้า ผู้หญิงคนนี้ชอบความยากลำบาก
หลินหลิงมองข้อความในมือ เธอยืนอยู่ห้างฝั่งตรงข้ามไห่ลี่หมิน เธอไม่ไปทำงานที่บริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป คิดว่าไอ้อันธพาลนี่ทำได้ทุกอย่าง หลินหลิงวางแผนมาดูว่าเขากำลังทำอะไร
หลินหลิงย่ำรองเท้าส้นสูงดังตึกตักบนทางเท้า เสียงส้นสูงเสียดสีกับพื้นถนนเหมือนเสียงซิมโฟนี
เห็นร่างสูงของหลินหลิง “เอาทะเบียนบ้านมาไหม? ” ไห่ลี่หมินกระโดดเข้าไปถาม หลินหลิงมองเขาอย่างสงสัย ไม่ทันความคิดไห่ลี่หมิน “แต่งงานต้องมีทะเบียนบ้าน” ไห่ลี่หมินไม่ได้พูดอะไรมาก ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้ไม่ได้วางแผนจะแต่งงานกับเขา ดวงตาเขาแดงเล็กน้อย
หลินหลิงได้ยินไอ้อันธพาลนี่ทำตามใจตัวเอง ใบหน้าสวยก็จมลงและเดินออกไป มันไร้เหตุผลจริงๆ
ไห่ลี่หมินเห็นขาเรียวยาวหลินหลิงเดินช้าๆ เขาหรี่ตา นั่งรถตามออกไป หลินหลิงเธอคิดว่าจะพ้นจากน้ำมือฉันได้เหรอ? ไห่ลี่หมินอย่างเขาไม่รู้ว่าภูมิใจในตัวเองหรือว่ามั่นใจในความเป็นผู้ชายมากเกินไป ยิ่งอยากแต่งงานกับหลินหลิงขึ้นเรื่อยๆ
หลินหลิงเดินไปหนึ่งก้าวหันศีรษะกลับมาสามรอบ รถไห่ลี่หมินขับมาอย่างเร่งรีบ เขาเหมือนเล่นแมวจับหนูกับหลินหลิง
“พ่อ” หลินหลิงหยุด โน้มเอวและอ้าปากค้าง เธอลูบหน้าอกสูงตระหง่านของตัวเองไม่หยุด เงยศีรษะขึ้นเล็กน้อยเห็นเลขาธิการหลินที่อยู่ไม่ไกล เรียกอย่างระมัดระวัง หลินหลิงไม่คิดว่าจะเจอเลขาธิการหลินที่นี่
“ทำไมรีบวิ่งขนาดนั้น?” เลขาธิการหลินขมวดคิ้วเปิดประตูรถ หลินหลิงกำลังซ่อนตัว ใครจะกล้าให้ลูกสาวเขาหนีไปล่ะ? “ขึ้นรถ” เลขาธิการหลินเพิ่งพูดจบ คนขับรถก็เปิดประตูอย่างเคารพ หลินหลิงมองรถไห่ลี่หมินที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งเมตร เธอกัดฟันก้มตัวเข้าไปในรถ แบบนี้จะได้สะบัดไอ้อันธพาลคนนั้นไปได้มั้ง หลินหลิงคิดอย่างปรารถนา
“หลินหลิงเธอหยุด” เห็นรถคันหน้าหลินหลิงหยุด เล่นแมวจับหนูของไห่ลี่หมินก็หายไป เขาขับรถไปด้านหน้าอย่างเต็มกำลัง แค่ขับตามคันนั้นเขาก็มีโอกาส
หลินหลิงไม่ได้หันศีรษะกลับไป เธอไม่อยากเห็นไห่ลี่หมิน เห็นเขาแล้วหลินหลิงมักจะนึกถึงคืนนั้น
ไห่ลี่หมินไม่หยุดรถ ตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว “รถคันข้างหน้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้แกหยุด” เลขาธิการหลินได้ยินเสียงก็รู้ว่าคือไห่ลี่หมิน เขามองหลินหลิงอย่างสงสัย หวังว่าจะได้รับข้อมูลที่เป็นประโยชน์
“พ่อ เรากลับบ้านกัน” หลินหลิงพูดเสียงเบา เธอแค่อยากออกไปตอนนี้ เลขาธิการหลินมองไห่ลี่หมินอย่างไม่รู้ความหมาย พูดเสียงทุ้ม “ไป”
รถที่กำลังขับออกไปไม่ได้หยุดเพราะเสียงคำรามของไห่ลี่หมิน
ไห่ลี่หมินเปิดประตูรถออกมาหลินหลิงก็นั่งรถออกไปแล้ว เขาเตะรถด้วยความโกรธ หันร่างเปิดประตูรถแล้วขับแข่งตามไป
ขับรถยี่สิบนาทีคนขับรถก็จอดรถที่คฤหาสน์ข้างๆ บ้าน คนขับรถเชิญเลขาธิการหลินและหลินหลิงลงจากรถอย่างเคารพ ป้าจางก็เปิดประตูใหญ่ออกมาต้อนรับ ไม่ได้เอิกเกริกน้อยกว่าตระกูลเย่เลย
“หลินหลิง เธอกลับมากับฉัน” ไห่ลี่หมินมีทักษะการขับรถที่ไม่เลว ตามหลินหลิงมาที่ตระกูลหลินตลอดทาง เขาเปิดประตูรถดังปัง วิ่งออกมาตรงหน้าหลินหลิงอย่างรวดเร็ว “หลินหลิง กลับไป เธอมาที่นี่ทำไม?”
“ลี่หมินมาเป็นแขกบ้านฉันเหรอ?” เลขาธิการหลินยืนด้านหน้าหลินหลิงอย่างสงบเยือกเย็น กันสายตาของไห่ลี่หมิน เขามองสายตาไห่ลี่หมินที่มองลูกสาวตัวเองออก มันคือสายตาที่ผู้ชายคนหนึ่งสนใจลูกสาวเขา ไห่ลี่หมินเจ้าเด็กนี่ไม่ต่างกับเย่เชินหลินเท่าไร ลูกสาวเขาคนนี้ เลขาธิการหลินมองหลินหลิง อ่านความคิดของเธอ
หลินหลิงส่ายศีรษะอย่างหมดแรง เดินเข้าประตูใหญ่ไป
“หลินหลิง เธอกลับไปกับฉัน เธอมาบ้านเลขาธิการหลินทำไม? ” เป็นห่วงจนสับสนวุ่นวาย ตอนนี้ไห่ลี่หมินไม่ได้คิดถึงความสัมพันธ์ที่ผิดปกติระหว่างหลินหลิงและเลขาธิการหลิน “เธอออกมา” ไห่ลี่หมินคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวเสียงดัง ผู้หญิงคนนี้ดื้อเกินไปแล้ว
“ไม่ทราบว่าหนูน้อยเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ?” เลขาธิการหลินถามอย่างเมินเฉย เสียงไม่ได้สูงมาก ความน่าเกรงขามในนั้นทำให้ไม่กล้าหายใจ ดวงตาเขาตกตะลึง
“ลูกสาวคุณเหรอครับ?” ไห่ลี่หมินมองแผ่นหลังหลินหลิงที่เดินไปไกลอย่างตกตะลึง เธอจากไปอย่างสบายๆ เป็นไปไม่ได้ ทำไมหลินหลิงคือลูกสาวของเลขาธิการหลิน ถ้าไม่ใช่ลูกสาวของเลขาธิการหลิน ทำไมเธอถึงอยู่บนรถเลขาธิการหลิน แถมยังมาที่นี่อีก หลินหลิงไม่มีทางเป็นลูกสาวของเลขาธิการหลิน หลินหลิง เธอคือลูกสาวของเลขาธิการหลินจริงๆ เหรอ
เห็นแผ่นหลังหลินหลิงหายไปอย่างรวดเร็ว ไห่ลี่หมินร้อนรนใจอย่างยิ่ง เขาไม่สนใจการขัดขวางคนขับรถของเลขาธิการหลิน ไม่สนใจสถานะของหลินหลิง วิ่งเข้าไปประตูใหญ่ของตระกูลหลินทันที
เลขาธิการหลินมองอย่างอันตรายและพูดกับไห่ลี่หมินว่า “คุณไห่ ถ้าคุณเดินเข้าไปต่อ ฉันจะแจ้งตำรวจ” เขาก้าวเท้ายาวเดินไปข้างกายไห่ลี่หมิน ชี้ไปที่ถนนด้านนอก “คุณไห่ ข้างนอกนั่นคือถนน หลินบางคนนี่คือลานบ้านส่วนตัว”
ไห่ลี่หมินไม่ได้พูดอะไร กำลังจะอ้าปาก หลายคนก็ดึงเขาออกมาจากบริเวณกว้างของตระกูลหลิน
“หลินหลิง เธอออกมา” ไห่ลี่หมินตะโกนอย่างลุกลี้ลุกลน กำลังเห็นประตูใหญ่ปิด
“เขาเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ?” เลขาธิการหลินเดินมาข้างๆ หลินหลิง
พวกเขาเกี่ยวข้องอะไรกันเหรอ? หลินหลิงพ่นหัวเราะ คู่นอนคืนเดียวไหม? ถ้าเธอไม่พูด เขาก็ไม่รู้มั้ง เขาคือผู้ชายคนแรกของเธอ เขามีผู้หญิงหลายคน ความสัมพันธ์แบบแฟนไหม? เขาชอบเซี่ยชีหรั่นมาโดยตลอด ตอนนี้บอกอยากแต่งงานกับเธอ ก็แค่อยากรับผิดชอบเท่านั้น
“พ่อ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” หลินหลิงพูดอย่างขมขื่น ตอนแรกเธอคิดว่าคำว่าไม่เป็นไรสามคำนี้มันง่ายมาก สามารถพูดออกมาง่ายๆ ริมฝีปากอ้าอยู่นานไม่ได้เปล่งเสียงออกมา เธอพบว่าไม่เป็นไรที่จะหนักอึ้ง รู้สึกว่างเปล่าหลังจากพูดออกไป
“เธอขึ้นไปเถอะ! ” เลขาธิการหลินพูดอย่างใจเย็น หลินหลิงพยักหน้าขึ้นไปชั้นสองห้องตัวเอง
ไห่ลี่หมินนั่งด้านนอกบริเวณกว้างตระกูลหลิน สองทุ่มแล้ว เขายังไม่ได้ไป ไห่ลี่หมินไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงยังไม่ไป แต่ก่อนไม่มีผู้หญิงคนไหนทำเขาท้อใจได้แบบนี้ เมื่อก่อนถ้ามีคนบอกไม่ให้เขารับผิดชอบ เขาต้องตบก้นเดินจากไปแน่ๆ หลินหลิงบอกว่าไม่ให้เขารับผิดชอบเขากลับไม่ดีใจ?
ดึกสงัดเงียบสงบ หลินหลิงพลิกซ้ายพลิกขวานอนไม่หลับ เธอดึงผ้าห่มออกแล้วสวมชุดนอนเดินไปที่ด้านหน้าหน้าต่าง พื้นนอกหน้าต่างเบาบาง หลินหลิงตั้งใจมอง แผ่นหลังคุ้นตามาก หรือว่าไห่ลี่หมิน? เธอมองอย่างไรก็มองไม่ชัด หลินหลิงสวมรองเท้าเดินออกไป
“นี่ไม่ใช่รถไห่ลี่หมินเหรอ? ” หลินหลิงพูดขึ้นอย่างสงสัย เปิดไฟฉายโทรศัพท์ ไห่ลี่หมินพิงเบาะหลับอยู่
หลินหลิงหันร่างคิดจะไป การแสดงออกบนใบหน้าเงียบสงบของไห่ลี่หมินเหมือนเด็กแรกเกิด ไม่คิดว่าชายชั่วน่ารังเกียจคนนั้นจะมีด้านสงบแบบนี้ด้วย ไห่ลี่หมินที่นอนหลับน่ารักกว่าตอนตื่นเยอะเลย
“หลินหลิง ฉันจะต้องแต่งงานกับเธอ” ไห่ลี่หมินยกศีรษะขึ้นพูดจบก็ฟุบหลับไป หลินหลิงหดตัวเดินไป ไม่สนใจไห่ลี่หมิน เดินไปไม่กี่ก้าวเธอก็ทนไม่ไหว ตอนนี้ดึกแล้ว หลินหลิงวิ่งกลับไปชั้นบน เธอหยิบผ้าห่มผืนบางเปิดประตูรถอย่างระมัดระวัง ยื่นมือห่มให้ไห่ลี่หมิน หลินหลิงโน้มตัวดึงผ้าห่มไปอีกด้านให้ไห่ลี่หมิน ยังไม่ทันได้ยืดตัวขึ้นมา จู่ๆ ไห่ลี่หมินก็ลืมตาขึ้นจ้องมองหลินหลิงตลอดเวลา ผู้หญิงใจดำคนนี้ตอนนี้ถึงจะมาหาเขา ไห่ลี่หมินยื่นมือสองข้างจับศีรษะหลินหลิงไว้ ลูบคลำท่ามกลางความมืด เขาจูบหลินหลิงอย่างรุนแรงเหมือนสัตว์ร้ายเพื่อลงโทษเธอ
ไอ้อันธพาล หลินหลิงดิ้นเพื่อสะบัดมือไห่ลี่หมินออก ไอ้อันธพาลนี่เห็นเธอก็คิดแต่เรื่องแบบนี้ไม่มีเรื่องอื่นเลย
“หลินหลิง เธอโหดร้ายแบบนี้เลยเหรอ? ” ไห่ลี่หมินพิงหลินหลิงแล้วพูดพึมพำ เสียงเขามีพลังทะลุทะลวง มีความเศร้าไม่อาจบรรยายได้ เหมือนผีเสื้อที่ร่วงหล่นในฤดูใบไม้ร่วง การดิ้นรนของหลินหลิงหยุดลง
“ไห่ลี่หมิน นายกลับไป นี่มันดึกแล้ว” หลินหลิงพูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ
“หลินหลิงฉันปล่อยไปไม่ได้” ไห่ลี่หมินเงยศีรษะขึ้นมองพระจันทร์ที่อยู่สูง ไม่รีบร้อน เขายังเหลือเวลาอีกเยอะ
หลินหลิงไม่ได้มองไห่ลี่หมิน เธอควรไปแล้ว
ไห่ลี่หมินไม่คิดว่าหลินหลิงจะเป็นลูกสาวของเลขาธิการหลินจริงๆ เลขาธิการหลินผู้สูงศักดิ์ ข้าราชการระดับสูง สถานะไม่ต่ำไปกว่าประธานจง หนทางที่เขาอยากแต่งงานกับหลินหลิงเต็มไปด้วยขวากหนาม เลขาธิการหลิน ผู้ชายที่สงบเยือกเย็นคนนั้น ไห่ลี่หมินหรี่ตา เขาอยากไปปรึกษากับเย่เชินหลินสักหน่อย วางแผนการต่อสู้เพื่อจีบ
รถไห่ลี่หมินหายไปแล้ว หลินหลิงยังยืนอยู่ด้านหน้าหน้าต่าง เธอรู้สึกสับสนมาก ไห่ลี่หมินอยากแต่งงานกับเธอจริงๆ เหรอ? อย่างที่ใครๆ ก็รู้ว่าเขาชอบเซี่ยชีหรั่น ไห่ลี่หมินเป็นมิตรกับเซี่ยชีหรั่นตลอด แต่มักจะรุนแรงกับเธอเสมอ เขารู้สึกไม่สบายใจ หลินหลิงคงไม่อยากคบกับผู้ชายที่ยังมีคนอื่นอยู่
เช้าตรู่วันถัดมา ดวงอาทิตย์ผ่านเข้ามาในห้องนอนผ่านหน้าต่างที่เปิดโล่ง หลินหลิงลืมตางัวเงีย วันอาทิตย์พอดี เธออยู่บ้าน เมื่อวานคิดเรื่องไห่ลี่หมินพลิกตัวไปมา หลับตาไม่ได้อยู่ตลอด จนกระทั่งเช้าตรู่ หลินหลิงถึงหลับลง
หลินหลิงถูกผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งพาไปที่หอประชุม พ่อบอกเธออย่างมีความสุขว่าวันนี้คือวันแต่งงานของเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าพ่อทำให้หลินหลิงมีพลังแห่งความสุข
“พ่อ ฉันแต่งงานกับใคร? ” หลินหลิงถามอย่างสงสัย เธอจะแต่งงานแต่ยังไม่รู้เลยว่าใครคือเจ้าบ่าว เรื่องนี้ทำไมมันแปลกจัง