สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 994 สาวใช้ตัวแสบ 898

ตอนที่ 994 สาวใช้ตัวแสบ 898
คนหนุ่มสาวหลายคนมองหน้ากัน และไม่รู้จะพูดอะไร สุดท้ายก็ตัดสินใจไปเยี่ยมไห่ฉิงฉิง ที่นี่ปล่อยให้สองผู้สูงวัยอยู่ด้วยกัน
“พวกเธอมีใครรู้ไหมว่าฉิงฉิงอยู่ไหน?” จงหยุนซางยกเท้าขึ้นไม่รู้จะเดินไปที่ไหน
ทุกคนส่ายศีรษะพร้อมกัน เซี่ยชีหรั่นแนะนำให้โทรหาไห่ลี่หมินเพื่อความสะดวก
เพิ่งหยิบโทรศัพท์ออกมา ไห่ลี่หมินก็เดินมาจากด้านหน้า ในมือเขาถือถุง ก้มศีรษะ ดูแล้วอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก
“คุณไห่” เซี่ยชีหรั่นเรียกอย่างดีใจ เธอคิดว่าไห่ลี่หมินต้องรู้อย่างแน่นอนว่าไห่ฉิงฉิงอยู่ที่ไหน ให้เขานำทางจะไม่ผิดพลาด
สิ่งที่ทำให้เธอผิดหวังก็คือไห่ลี่หมินเหมือนไม่ได้ยินเสียงเรียกของเธอ เซี่ยชีหรั่นคิดในใจหรือว่าคุณไห่พบเจอความยากลำบาก?
“ลี่หมิน” หลี่เหอไท้และจงหยุนซางยกเสียงให้สูงขึ้น เรียกออกไปพร้อมเพรียงกัน มองหน้ากัน ไม่คิดว่ามีการกระทำโดยปริยายเช่นนี้ เย่เชินหลินมองทั้งสองคนอย่างคาดเดาไม่ได้
“พวกเธอมาได้ไง? ” ไห่ลี่หมินมองทุกคนอย่างสงสัย หรือรู้เรื่องของฉิงฉิงแล้ว? ผู้หญิงคนนั้นจะมาไหม? ไห่ลี่หมินหัวเราะเยาะความคิดเพ้อฝันของตัวเอง หลินหลิงไม่ได้เป็นแค่ผู้ช่วยของเย่เชินหลินธรรมดาๆ เธอยังมีอีกหนึ่งสถานะ สถานะที่ไม่มีใครกล้าเพิกเฉย ลูกสาวของเลขาธิการหลิน
“คุณไห่ ได้ยินมาว่าฉิงฉิงอยู่โรงพยาบาล เรามาเยี่ยม” เซี่ยชีหรั่นนึกขึ้นได้ว่าเธอลืมนำของขวัญที่เตรียมมา พูดอย่างเขินๆ “แต่มามือเปล่า ลืมเอาของขวัญมา” 
“ฉิงฉิงรู้ว่าพวกเธอมาต้องดีใจแน่ๆ ไปกันเถอะ” ไห่ลี่หมินอดไม่ได้ที่จะมองเซี่ยชีหรั่นอย่างลึกซึ้ง ในหัวเขามีใบหน้าเย็นชาของผู้หญิงคนนั้นฉายแววขึ้นมา
ผู้คนพูดคุยและหัวเราะ ไม่นานก็เดินมาถึงห้องผู้ป่วยของไห่ฉิงฉิง กั้นด้วยประตูหนึ่งบาน ความอุ่นในห้องทำให้ทุกคนชะงักกันหมด
มือโม่เสี่ยวจุนวางบนศีรษะไห่ฉิงฉิง เธอหันหลังให้ประตู ทุกคนไม่เห็นสีหน้าเขา รอยยิ้มเป็นประกายบนใบหน้าไห่ฉิงฉิงนั้นน่าอิจฉา
ไห่ฉิงฉิงเห็นคนที่อยู่นอกประตู เธอยื่นมือผลักโม่เสี่ยวจุนอย่างอ่อนโยน สายตาหันไปด้านนอก
โม่เสี่ยวจุนหันศีรษะไปมองด้านหลัง
คนแรกที่อยู่ในสายตาคือเซี่ยชีหรั่น ดูเหมือนเขามักจะเป็นคนแรกที่เห็นเธอท่ามกลางฝูงชน ไม่ว่าเธอจะเปลี่ยนไปอย่างไร ไม่ว่าข้างกายเธอจะมีคนมากมายแค่ไหน
“เสี่ยวจุน พวกเขามาเยี่ยมฉัน ไปเชิญพวกเขาเข้ามาหน่อย” ไห่ฉิงฉิงไม่เห็นแววตาโม่เสี่ยวจุน โม่เสี่ยวจุนถอนสายตากลับมาอย่างสงบ ก้าวเท้ากว้างไปเปิดประตู ราวกับเมื่อครู่นี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เข้ามา”
โม่เสี่ยวจุนไม่ได้กระตือรือร้นมากนัก และไม่ได้มีออร่าเย็นชาของเย่เชินหลิน
“ยินดีด้วยนะ” ทุกคนกล่าวแสดงความยินดี เย่เชินหลินประคองเซี่ยชีหรั่น เขาเดินเข้ามาอย่างใจเย็น
“เสียดายจิ่วจิ่วไม่ได้มา ยัยนั่นพูดเก่งที่สุด” เซี่ยชีหรั่นพึมพำเสียงเบาข้างหูคุณเย่
ไห่ลี่หมินบอกให้ทุกคนนั่งลง ดูไร้เรี่ยวแรงนิดหน่อย ไห่ฉิงฉิงถือว่าสนิทกับพี่ชายของตน เธอมองไห่ลี่หมินอย่างยากที่จะเข้าใจ ไม่รู้สถานการณ์
“พี่ พี่ควรพาพี่สะใภ้ฉันมาด้วยสิ” ไห่ฉิงฉิงเบี่ยงเบนความสนใจไปที่ไห่ลี่หมิน คลอดลูกทำให้ร่างกายอ่อนแอ พูดออกมาก็ดูอ่อนแอ
“ฉันก็อยากเหมือนกัน น่าเสียดายที่เธอไม่สนใจฉัน” ไห่ลี่หมินพูดอย่างอ่อนโยน เคร่งขรึมเหมือนสาวโกรธที่อยู่ในห้องส่วนตัว
จงหยุนซางมองไห่ลี่หมินด้วยความประหลาดใจและว่างเปล่า เธอไม่เคยเห็นไห่ลี่หมินเป็นแบบนี้ จงหยุนซางเบิกตากว้าง เธอไม่เคยปกปิดสีหน้าของตัวเองมาก่อน
“คุณไห่ ที่คุณพูดหมายถึงหลินหลิงใช่ไหม พวกคุณ?” ใบหน้าเล็กเซี่ยชีหรั่นมีแต่ความสงสัย หรือคุณไห่ถูกผู้ช่วยหลินปฏิเสธแล้ว?
“ไม่พูดแล้ว เห็นแก่ที่พวกเธอมาฉลองให้น้องสาวฉัน ฉันขอเชิญพวกเธอมาทานอาหารเพื่อแสดงความขอบคุณ” ไห่ลี่หมินพูดอย่างอ่อนโยน มีเปลวไฟในดวงตาเขา แค่เอ่ยถึงผู้หญิงคนนั้นเขาก็โกรธ และทำให้เขาเสียใจอีกครั้ง
“คุณไห่ ไม่งั้นวันนี้กินข้าวเราเชิญผู้ช่วยหลินมาไหม? ” เซี่ยชีหรั่นเอียงศีรษะพูด เธอเม้มปาก การแสดงออกที่งดงามเต็มไปด้วยความจริงจัง ถ้าคุณชายเย่ออกหน้า เป็นไปได้มากที่จะเชิญสาวสวยเย็นชาคนนั้นมาได้
ไห่ลี่หมินเพิ่งได้ยินเซี่ยชีหรั่นจะเรียกผู้ช่วยหลินมา เขาก็พร้อมที่จะทำอะไรบางอย่าง ไห่ลี่หมินรู้ว่าตัวเองอยากเจอผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ไห่ลี่หมินคิดว่าเขาสามารถทนได้สองสามวัน นี่แค่สามวันเขาก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึง คิดถึงผู้หญิงน่ารังเกียจคนนั้น
เขามองเซี่ยชีหรั่นด้วยสายตาแผดเผา ไม่มีความรู้สึกแบบชายหญิงใดๆ เกรงว่าแม้แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเขาเริ่มตัดความรู้สึกที่มีต่อเซี่ยชีหรั่นไปแล้ว
เซี่ยชีหรั่นส่ายศีรษะ บ่งบอกว่าเรื่องนี้เธอไม่มีความสามารถ คนที่ทำได้ก็คือคุณชายเย่ที่อยู่ข้างเธอ
ไห่ลี่หมินมองนิ้วขาวของเซี่ยชีหรั่นที่ชี้ไปที่เย่เชินหลินข้างกาย เข้าใจแล้ว เขาดึงเย่เชินหลินมาแล้วพูดเสียงดัง “เชินหลิน เห็นแก่ที่เราโตมาด้วยกัน นายต้องช่วยฉัน ครั้งนี้นายต้องช่วยฉันนะ” ความกระตือรือร้นในดวงตาเขานั้นเป็นเรื่องจริง ไม่ได้ปลอมเลยสักนิด
เย่เชินหลินลูบแขนไห่ลี่หมิน พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ลี่หมิน ไม่ต้องเป็นห่วง”
“เราไปโรงแรมตี้เหา เชินหลินฝากนายด้วยนะ” ไห่ลี่หมินดึงมือเย่เชินหลินกลับมาอย่างระมัดระวัง เขาคาดหวังการปรากฏตัวของหลินหลิง
“หลินหลิง เธอไปที่โรงแรมตี้เหาตอนนี้เลย” เย่เชินหลินโทรไปก็สั่งทันที ไม่มีทางเลือกอื่นให้หลินหลิง
“เชินหลิน ผู้ช่วยหลินจะมาไหม? ” เซี่ยชีหรั่นมองแววตาไห่ลี่หมิน นึกถึงปกติที่ไห่ลี่หมินช่วยเหลือเธอ เธอถามสิ่งที่อยู่ในใจแทนเขา
ไห่ลี่หมินก็มองเย่เชินหลินเช่นกัน จงหยุนซางและหลี่เหอไท้ยิ้มไม่ได้พูดอะไร หลี่เหอไท้มองจงหยุนซางหนึ่งครั้งและไม่ได้พูดอะไร
“ไปกันเถอะ”
ตอนที่หลินหลิงได้รับสายจากเย่เชินหลินในใจก็มีเสียงกระซิบ โรงแรมตี้เหา เขาให้เธอไปที่นั่นทำไม? หลินหลิงแอบด่าตัวเอง เขามีลูกแล้ว เธอยังหวังอะไรอยู่? เธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าแค่เห็นเขาก็พอแล้ว?
ตอนนี้เธอกับไห่ลี่หมินตัดกันไม่ขาด หัวใจว้าวุ่น เธอไม่มีคุณสมบัติไปรักเขา ความปรารถนาเดียวของเธอคือช่วยเขาบริหารบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปให้ดี
อาหารทุกรสชาติอยู่บนโต๊ะหรูหรา
เย่เชินหลินดึงเก้าอี้ให้เซี่ยชีหรั่นอย่างใส่ใจ ประคองให้เธอนั่งลง
หลี่เหอไท้ก็เป็นสุภาพบุรุษช่วยดึงเก้าอี้ออกให้จงหยุนซาง
“ขอบคุณ” จงหยุนซางนั่งอย่างสง่างาม ไห่ฉิงฉิงอยู่โรงพยาบาลมาไม่ได้ โม่เสี่ยวจุนต้องดูแลเธอก็มาไม่ได้เช่นกัน
สองตำแหน่งติดกันที่เหลือ ทุกคนจัดให้หลินหลิงและไห่ลี่หมินโดยไม่ได้นัดหมาย
หลินหลิงยังมาไม่ถึง เธอแต่งตัวเรียบง่ายให้กับตัวเองสักพัก นายท่านหลินไม่พูดอะไรเลย แต่สายตานั้นของเขาทำให้หลินหลิงวิตกกังวลมาก
โรงแรมตี้เหา ตัวหนังสือตัวใหญ่กล้าหาญหลายตัวปรากฏตรงหน้าเธอ
หลินหลิงหายใจเข้าลึกๆ เดินเข้าไปเถอะ
เมื่อบริกรพาหลินหลิงมาถึง ไห่ลี่หมินก็ได้รับสายจากจงหวีฉวนพอดี
“นั่งสิ” เย่เชินหลินชี้ตำแหน่งถัดจากเซี่ยชีหรั่น เขาไม่อยากให้ไห่ลี่หมินนั่งใกล้ที่รักเขา
หลินหลิงพยักหน้า ข้างเธอมีอีกคน ใครกันนะ? หลินหลิงเดาไม่ออก เธอไม่พูดอะไรอย่างชาญฉลาด
“อยู่ที่นี่กันหมดแล้ว งั้นเรามาเริ่มกันเลย” ไห่ลี่หมินเดินมาด้านหลังหลินหลิง เขาเอาโทรศัพท์ใส่กระเป๋า เขานั่งลงข้างๆ หลินหลิงอย่างสงบ ตามองที่โต๊ะอาหาร “ไม่ต้องเกรงใจ กินกันเถอะ” 
หลินหลิงได้ยินเสียงไห่ลี่หมินก็ตัวแข็งทื่อ เธออ่อนไหวกับเขามากเกินไป
แต่ตอนนี้มันไม่มีช่องว่างให้หลินหลิงได้ถอย เธอแสร้งทำเป็นมั่นใจหยิบตะเกียบขึ้นมา ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย นี่มันงานเลี้ยงอะไรกัน ทำไมเรียกเธอมา เธอมองเย่เชินหลิน เย่เชินหลินแค่ตักอาหารให้กับเซี่ยชีหรั่น ใบหน้าเต็มไปด้วยการเอาอกเอาใจและความอ่อนโยน
ไม่ว่าหลินหลิงจะมองอย่างไร เย่เชินหลินเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ บริการให้เซี่ยชีหรั่นทานอาหารอย่างเดียว
เซี่ยชีหรั่นอึดอัดสายตาของหลินหลิง สายตาแผดเผานั้นสร้างความกดดันให้เธอมากเกินไป
“คุณหลิน เชิญค่ะ” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างสุภาพ
หลินหลิงยิ้มอย่างสุภาพ เธอก้มศีรษะลง ยกแก้วตรงหน้าขึ้นมาแล้วดื่มอึกใหญ่
“ฉันดื่มแสดงความเคารพให้ทุกคน” ไห่ลี่หมินยกแก้วเหล้าแล้วเงยศีรษะขึ้นมา
“มาๆ ” คนอื่นยืนขึ้นกันหมด
“ชีหรั่น คุณอย่าดื่มเหล้านะ” เย่เชินหลินบ่งบอกว่าเธอไม่ต้องยืนขึ้นมา
หลินหลิงรู้ว่าที่เย่เชินหลินไม่ให้เซี่ยชีหรั่นดื่มเหล้าเพราะเธอมีลูก หลินหลิงรู้สึกแย่ในใจ
เซี่ยชีหรั่นเห็นว่าเป็นแบบนี้ก็คิดวิธีดีๆ ได้ในยามคับขัน หยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหาไห่ลี่หมินว่า แกล้งเมา
ไห่ลี่หมินได้ยินเสียงโทรศัพท์ นึกว่าจงหวีฉวนมีธุระอะไรกับเขา เมื่อเห็นข้อความเขาก็กดเข้าไปอย่างสงสัย
“แกล้งเมา” 
วิธีนี้ ได้เลย เขามองเย่เชินหลิน พี่น้องต่อไปจะพึ่งพาความช่วยเหลือของนายแล้วนะ
หลี่เหอไท้และจงหยุนซางทั้งสองคนก็สามัคคีกันมาก ไม่มีการสื่อสารกัน และไม่ได้เพิกเฉย เป็นคู่ที่ค่อนข้างปกติ
ตอนแรกไห่ลี่หมินแกล้งเมา เขาไม่คิดเลยว่าเขาจะเมาจริงๆ หลินหลิงรินเหล้าให้ตนตลอดเลย ก่อนที่หลี่เหอไท้และจงหยุนซางจะมาก็รู้อยู่แล้วว่าสองคนนี้เป็นตัวเอง หูซ้ายทะลุหูขวากับการที่หลินหลิงรินเหล้า แค่ทำเป็นไม่เห็น
หลินหลิงดื่มเหล้ามากเกินไป เมาแล้ว
“พวกเขาสองคนเมาแล้ว ทำไงดี? ” เซี่ยชีหรั่นเห็นสาวสวยเย็นชากับไห่ลี่หมินฟุบบนโต๊ะ ด้วยความร้อนใจก็ไม่รู้จริงๆ ว่าควรจัดการสองคนนี้อย่างไรดี
“เปิดห้องให้พวกเขาสิ” เย่เชินหลินพูดอย่างไม่แยแส พอจงหยุนซางได้ยินก็มองเย่เชินหลินอย่างแปลกใจ นี่คือเย่เชินหลินที่เธอรู้จักเหรอ? เธอจำได้ว่าหลินหลิงคือลูกน้องของเขา มีเจ้านายที่ไหนวางแผนร้ายกับลูกน้องแบบนี้ ต่อมาคิดๆ แล้วก็ใช่ เย่เชินหลินไม่เคยเป็นคนดี
พวกเขาไม่รู้ว่าไห่ลี่หมินและหลินหลิงมีความสัมพันธ์กันนานแล้ว เพิ่งได้ยินการตัดสินใจนี้ของเย่เชินหลินก็ต้องไม่เข้าใจ
“เชินหลิน แบบนี้ได้เหรอ?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างระมัดระวัง เธอก็เป็นผู้หญิง เข้าใจอยู่แล้วว่าบางอย่างมันสำคัญกับผู้หญิงมากแค่ไหน
เย่เชินหลินลูบมือเซี่ยชีหรั่น ปลอบเธอ “ไม่เป็นไร เชื่อฉันนะ”
หลี่เหอไท้เห็นการแสดงออกที่สงบนิ่งของเย่เชินหลิน เดาว่าเย่เชินหลินรู้ความสัมพันธ์ของไห่ลี่หมินและหลินหลิงอยู่แล้วถึงได้ทำแบบนี้ เย่เชินหลินที่เขารู้จักไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผลและทำอะไรแปลกแยก
จงหยุนซางประคองหลินหลิง หลี่เหอไท้ประคองไห่ลี่หมิน เย่เชินหลินหยิบบัตรห้อง กลุ่มคนเดินไปที่ห้อง1101อย่างกระฉับกระเฉง