สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 992 สาวใช้ตัวแสบ 896

ตอนที่ 992 สาวใช้ตัวแสบ 896
“บ่ายสองแล้วเหรอ” เซี่ยชีหรั่นพึมพำเสียงเบา เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจะโทรหาจ้าวเหวินอิง กลัวว่าเธอจะบอกเธอว่าไม่เป็นอะไรเช่นเคย รออีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นปลอบใจตัวเอง เธอวางโทรศัพท์ไว้บนโซฟา
เสียงบอกเวลาผ่านไป เซี่ยชีหรั่นเห็นเข็มวินาทีรู้สึกว่ามันไม่ได้ขยับเป็นเวลานานมาก เธอขมวดคิ้ว
ความทรมานนี้รอถึงห้าโมงแล้วก็ยังไม่มา
“คุณนาย เราต้องกลับไปก่อนไหม? ” เซี่ยอี้ชิงเห็นว่าดึกแล้ว เขาต้องพาเซี่ยชีหรั่นกลับไป
“อี้ชิง ฉันเป็นห่วงแม่ฉัน ฉันโทรหาพวกเขาก่อนค่อยว่ากัน” เซี่ยชีหรั่นยิ่งกังวลมากขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยตื่นตระหนก รีบหาเบอร์ รีบโทรไป จู่ๆ เซี่ยชีหรั่นก็เปลี่ยนใจ เธอโทรหาหลี่เหอไท้ดู
เมื่อได้รับโทรศัพท์จากเซี่ยชีหรั่น หลี่เหอไท้ก็มองไปที่ผู้อาวุโสทั้งสองข้างเตียง พูดขึ้น “ชีหรั่นโทรมา”
“วันนี้แม่บอกชีหรั่นว่าแม่กับพ่อออกมาเดินเล่น” จ้าวเหวินอิงบอกหลี่เหอไท้ หวังว่าเขาจะไม่โป๊ะแตก
“ชีหรั่น ทำไมมีเวลาโทรหาฉันล่ะ” หลี่เหอไท้พูดอย่างใจเย็น น้ำเสียงฟังไม่ออกถึงความผิดปกติ
“พี่เหอไท้ พี่อยู่ไหน?” เซี่ยชีหรั่นตอนแรกจะถามว่าทำไมพี่ไม่อยู่บ้าน ก็จับพลัดจับผลูเปลี่ยนคำพูด
หลี่เหอไท้เงียบไปหลายนาที คิดว่าควรตอบคำถามนี้อย่างไรดี
“ฉันอยู่บ้าน” หลี่เหอไท้ไม่คิดว่าเซี่ยชีหรั่นจะอยู่ตระกูลหลี่ เขาคิดว่านี่เป็นข้ออ้างที่ค่อนข้างดี “ทำไมถามแบบนี้ล่ะ?”
พอเซี่ยชีหรั่นได้ยินสิ่งที่หลี่เหอไท้พูดก็รู้ว่าพวกเขาต้องโกหกเธอแน่ๆ รวมหัวไม่บอกเธอว่าที่บ้านเกิดอะไรขึ้น เธอเข้าใจความพยายามของพวกเขา แต่เธอก็มีสิทธิ์ที่จะรู้ ตราบใดที่เธอคือลูกสาวของจ้าวเหวินอิง เธอมีหน้าที่ดูแลพ่อแม่ตัวเองให้ดี
“พี่เหอไท้ ฉันอยู่ที่บ้านพอพวกพี่มาตลอดจนถึงห้าโมงเย็น ไม่มีใครสักคนกลับบ้าน แม่บอกว่าแม่กับพ่อออกไปเที่ยว แต่พี่เหอไท้ ฉันมีลางสังหรณ์ไม่ดีเลย พี่รีบบอกมา ที่บ้านเกิดเรื่องไม่ดีอะไรหรือเปล่า? ” เซี่ยชีหรั่นพยายามให้ตัวเองพูดออกมาอย่างใจเย็น แต่เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ น้ำตาไหลตั้งแต่คำแรก
“ชีหรั่น เราไม่เป็นไร พี่มาหาหยุนซางที่บ้านประธานจง เขินที่จะพูดน่ะ” ในหัวหลี่เหอไท้จู่ๆ ก็มีหยุนซางปรากฏขึ้น เขาไม่ได้สนใจอะไรมากขนาดนั้น พูดออกมาลวกๆ เอาหยุนซางมาเป็นเกราะกำบัง
“พี่เหอไท้ ฉันจะรอพี่ที่นี่” เซี่ยชีหรั่นพูดจบก็วางสาย เธอกลัวที่จะพูดต่อไป
หลี่เหอไท้มองผู้อาวุโสทั้งสอง เดี๋ยวเขาต้องไปดูว่าจงหยุนซางมีเวลาว่างไหม ต้องให้หยุนซางช่วยเขาแสดงฉากนี้จริงๆ
จ้าวเหวินอิงให้หลี่เหอไท้กลับไปเร็วหน่อย กระซิบกระซาบบอกหลี่เหอไท้ว่าพวกเขาออกไปเที่ยว
หลี่เหอไท้มองเวลาจะสามทุ่มแล้ว เขาโทรหาจงหยุนซาง ยืนอยู่นอกโรงพยาบาลคนเดียว
“หยุนซาง ฉันหลี่เหอไท้นะ เธออยู่ไหน? ” จงหยุนซางเพิ่งรับสาย หลี่เหอไท้รอไม่ไหวพูดออกไป เรื่องในตอนนี้ยิ่งแน่นอนเร็วเท่าไรยิ่งดี นึกถึงยัยทึ่มอย่างชีหรั่นนั่น แค่เป็นห่วงคนอื่น ถ้ารู้ว่าพ่อเขากำลังป่วย หลี่เหอไท้มั่นใจว่าวันนี้เธอจะมาที่โรงพยาบาล
“เกิดอะไรขึ้น? ฟังน้ำเสียงนายดูเหมือนมีอะไรบางอย่าง?” ในความทรงจำจงหยุนซางหลี่เหอไท้เป็นสุภาพบุรุษมาโดยตลอด น้ำเสียงเชื่องช้าและเป็นระเบียบอยู่เสมอ
“หยุนซาง พ่อฉันป่วย ตอนนี้ชีหรั่นยังไม่รู้เรื่องนี้ ทุกคนคำนึงที่เธอมีลูก กลัวว่าเธอเป็นห่วงเลยปกปิดเธอ แต่เราไม่คิดว่าชีหรั่นจะไปที่บ้านฉัน” หลี่เหอไท้พูดรวดเดียวจบก็หอบหายใจ เขาไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจงหยุนซางจะช่วยเขาหรือไม่
“นายอยู่ที่นั่นแหละ ฉันจะไปหานาย” จงหยุนซางรู้สึกถึงความกังวลของหลี่เหอไท้ เธอก็ไม่อยากให้ชีหรั่นกังวล เธอจำได้ว่าเมื่อก่อนตัวเองเห็นท่าทางเจ็บปวดของหลี่หมิงจุ้นครั้งหนึ่ง เธอคิดว่าตัวเองมองผิด
“ฉันไปรับเธอแล้วกัน” หลี่เหอไท้ไม่คิดว่าเธอจะตอบรับง่ายๆ แบบนี้
“ที่บ้านฉันนะ” จงหยุนซางคิดในใจว่าดิ้นรนต่อไปมันเสียเวลา ชีหรั่นอยู่ตระกูลหลี่ ไม่รู้เป็นอย่างไรบ้าง
เซี่ยชีหรั่นขยับไม่สะดวก เซี่ยอี้ชิงอาสาทำอาหารให้ เมื่อเขาเปิดตู้เย็นดู แทบไม่มีอาหารเลย ดูเหมือนคุณหลี่และคุณนางหลี่ไม่อยู่บ้านหลายวันแล้ว เขาสงสัยว่าจะปกปิดเรื่องนี้อย่างไรดี
“คุณนาย เหมือนผมจะลืมบอกไป ผมทำอาหารไม่เป็น” เซี่ยอี้ชิงเดินออกมา มองเซี่ยชีหรั่นด้วยใบหน้ารู้สึกผิด แถมยังหน้าแดงเล็กน้อย “คุณนายไม่ต้องเป็นห่วงนะ ผมจะโทรสั่งอาหารให้คุณ” เซี่ยอี้ชิงตัวเองไม่ทานแต่เซี่ยชีหรั่นไม่ทานไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นไม่อยากอาหารเลย เธอกังวลตลอดเวลาว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับแม่เธอหรือเปล่า นึกถึงสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ในท้อง เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า ถือว่าทำเพื่อลูก เธอก็ต้องทาน
เซี่ยอี้ชิงวิ่งออกมาโทรสั่งอาหาร และโทรหาเย่เชินหลิน
“คุณเย่ คุณนายอยู่บ้านคุณหลี่ตลอดเลย คุณนายบอกว่าจะรอคุณแม่เธอกลับมา ไม่มีใครอยู่บ้านเลยครับ” เซี่ยอี้ชิงกล่าวอย่างสั้นๆ
“คนอื่นล่ะ?” เย่เชินหลินขมวดคิ้วถาม ครอบครัวใหญ่ทำไมไม่มีคนอยู่บ้านเลย มันแปลกมากๆ
“ไม่มีครับ คุณนายกับคุณนายหลี่โทรคุยกันแล้ว คุณนายบอกว่าเธอจะรอพวกเขากลับมา” เซี่ยอี้ชิงพูดพลางเดินไปห้องรับแขก กลัวเซี่ยชีหรั่นมองไปทางเขา
“รู้แล้ว ฉันจะไปรับเธอ” เย่เชินหลินวางสาย เขานึกถึงข้อมูลที่ไห่ลี่หมินบอกเขาในวันนั้น หลี่เหอไท้เหมือนจะอยู่โรงพยาบาล หรือว่ามีใครในตระกูลหลี่ป่วย? ใครกัน พวกเขาไม่บอกยัยตัวเล็กเพราะกลัวเธอกังวลล่ะมั้ง เย่เชินหลินดีใจที่เซี่ยชีหรั่นมีญาติแบบนี้ จงหวีฉวนเมื่อเทียบกับพวกเขาแล้ว คนหนึ่งคือสวรรค์ คนหนึ่งคือนรก
เย่เชินหลินเร่งความเร็วให้เร็วที่สุด มาถึงตระกูลหลี่เร็วกว่าการจัดส่งอาหาร
เขาก้าวเท้ายาวเดินไปห้องโถง เซี่ยชีหรั่นหัวใจกระสับกระส่าย เข้าประตูมาลืมปิดประตู
เมื่อเห็นเย่เชินหลินเข้ามา เซี่ยชีหรั่นก็น้ำตาร่วงอย่างควบคุมไม่ได้ กระทบลงพื้น
“เชินหลิน ฉันกลัว” เธอยืนขึ้นเห็นคนที่คุ้นเคยจนหลับตาก็สามารถวาดเค้าโครงออกมาได้ ดูเหมือนความรู้สึกทั้งหมดในใจจะถูกระบายออกมาหลังจากเห็นเขา
เย่เชินหลินเดินไปตรงหน้าเซี่ยชีหรั่น กอดเธอแน่น โทษที่เขาประมาท พอได้ยินไห่ลี่หมินพูดก็แค่ให้ต้าฮุยระวังแค่เรื่องไห่ลี่หมินและหลินหลิง แต่ลืมเรื่องที่หลี่เหอไท้อยู่โรงพยาบาลไปเลย เมื่อชีหรั่นจะมาตระกูลหลี่ก็ไม่ได้นึกถึงว่าหลี่เหอไท้อยู่โรงพยาบาล คิดว่าเป็นเพราะความประมาทของตน ทำให้ผู้หญิงของเขารอที่ตระกูลหลี่อย่างทนทุกข์ เย่เชินหลินเหมือนหัวใจโดนแทงทีละเข็ม
“ไม่เป็นไรนะที่รัก ฉันอยู่ที่นี่ ไม่ต้องกลัว” เขาลูบผมเซี่ยชีหรั่นเพื่อปลอบเธอ
เซี่ยชีหรั่นพิงหน้าอกเย่เชินหลิน ร้องไห้สะอึกสะอื้นพูดขึ้น “เชินหลิน ฉันเป็นห่วงแม่กับพ่อ รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ไม่ดีตลอดเลย” หลังพูดจบ น้ำตาเซี่ยชีหรั่นก็ไหลลงมาอีกครั้ง หนาแน่นเหมือนให้ฟรี
ยัยทึ่ม เพราะพวกเขาหวังดีกับเธอนะ
เสียงเคาะประตูก๊อกๆ ดังขึ้นด้านนอก
“หรือพวกคุณแม่มาแล้ว” เซี่ยชีหรั่นยกศีรษะขึ้นดีใจ เธอส่งสัญญาณให้เย่เชินหลินไปเปิดประตู
เย่เชินหลินคิดว่าตอนเขาเจ้ามาประตูไม่ได้ล็อก ถ้าพวกหลี่เหอไท้กลับมาต้องไม่เคาะประตูแน่ๆ แววตาเขามืดลง ยัยทึ่ม มีฉันอยู่ พวกคุณแม่จะต้องไม่เป็นอะไร
“คุณชาย อาหารจานด่วนที่คุณต้องการมาแล้วครับ” คนมาส่งอาหารตั้งแถว เย่เชินหลินพอเห็นก็รู้ว่าคืออาหารที่เซี่ยอี้ชิงสั่งให้ที่รักของเขา เขาเปิดประตูให้คนส่งอาหารเข้ามา
เย่เชินหลินกลัวนิดหน่อยที่จะเข้าไปเจอเซี่ยชีหรั่น “คุณผู้ชาย ทำไมไม่เดินล่ะ? ” คนส่งอาหารด้านหลังถามอย่างสงสัย เขามองคนที่พูดอย่างเย็นชา ยกเท้าขึ้นเดินไป ไม่ใช่เขาไม่เดิน แค่กลัวยัยตัวเล็กผิดหวัง
“เชินหลิน พวกคุณแม่กลับมาใช่หรือเปล่า?” เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคนก็ยืนขึ้นทันที พอเห็นผู้คนแล้วเธอก็ยิ้มอย่างขมขื่นพูดขึ้น “ไม่เป็นไร เดี๋ยวพวกคุณแม่ก็จะมา”
“อืม ทานอาหารสักหน่อยก่อนนะ นี่อี้ชิงสั่งให้คุณ” เย่เชินหลินส่งสัญญาณให้คนเหล่านั้นวางอาหารลง
เซี่ยอี้ชิงสั่งอาหารเอร็ดอร่อยให้กับเซี่ยชีหรั่นทั้งนั้น แต่ละอย่างสีสันน่าทานและกลิ่นหอม แต่เซี่ยชีหรั่นไม่อยากอาหารเลย
“ฉันไม่อยากกิน” เธอพูดเสียงเบา
“เพื่อลูก คุณไม่กิน แต่ลูกต้องการพลังงานนะ” เย่เชินหลินเดินไปข้างๆ เซี่ยชีหรั่น เขาหยิบตะเกียบป้อนเซี่ยชีหรั่นด้วยตัวเอง
คนที่มาส่งอาหารมีสาวน้อยคนหนึ่ง เธอมองภาพนี้อย่างอิจฉา โดยเฉพาะเย่เชินหลินหล่อมากขนาดนั้น เธอหลงใหลจนไม่มีสมาธิ
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอาหารรสจืด พอคิดว่าเป็นอาหารที่เย่เชินหลินป้อน เธอพยายามให้ตัวเองทานให้มากขึ้น ในใจก็คิดเพ้อเจ้อ
เย่เชินหลินเห็นท่าทางเจ็บปวดของเซี่ยชีหรั่น เขาก็ยิ่งเจ็บปวด เกิดอะไรขึ้นกับหลี่เหอไท้ จะสี่ทุ่มแล้วทำไมยังไม่กลับบ้าน ถ้ายังไม่กลับมาอีกเขาจะสั่งให้คนไปลักพาตัวเขากลับมาแล้วนะ
หลี่เหอไท้ขับรถไปรับจงหยุนซางที่บ้านเธอ เขาขับรถเร็วเป็นพิเศษ ไม่อยากให้เสียเวลาแม้แต่นิดเดียว
“ขึ้นรถ” ถึงแม้เขาจะรีบแต่ก็ยังจอดรถและเปิดประตูรถให้จงหยุนซางอย่างสุภาพ แสดงความเป็นสุภาพบุรุษ
จงหยุนซางคาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จแล้วก็เอ่ยปากถาม “เหอไท้ คุณลุงเป็นอะไร? ” เธอจำได้หลี่หมิงจุ้นนอกจากครั้งนั้น เหมือนสุขภาพไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง
“หมอบอกว่าไม่ได้ป่วยร้ายแรง เป็นโรคชราของเมื่อก่อน” หลี่เหอไท้ขับรถเร็วมาก พูดกระชับและรัดกุม คำพูดมีค่าดั่งทอง
“ไม่ต้องเป็นห่วง มันจะดีขึ้น นายบอกฉันทีว่าไปกับนายแล้วฉันต้องพูดยังไงบ้าง” จงหยุนซางกลัวตัวเองจะโป๊ะแตก
“เธอบอกว่าวันนี้ฉันไปเที่ยวกับเธอ พ่อแม่ฉันไปเที่ยวข้างนอก อีกไม่กี่วันก็กลับบ้าน”
หลี่เหอไท้คิดเกี่ยวกับมันเรียบร้อยแล้ว การแสดงนี้ขาดแค่นักแสดง
“เหอไท้ ฉันว่าต้องให้ชีหรั่นรู้นะ ยังไงเธอก็เป็นลูกสาวคุณป้า” จงหยุนซางพูดขึ้นอย่างระมัดระวัง ตอนแรกก็อยากจะปกปิดชีหรั่น ต่อมาคิดๆ ดูแล้วเรื่องนี้ควรจะบอกเธอ แต่ต้องระวังคำพูด อย่าให้ชีหรั่นกังวล
“ฉันคิดก่อน” หลี่เหอไท้ไม่ปฏิเสธความคิดเห็นของจงหยุนซาง
ทั้งคู่ไม่พูดอะไรเลยตลอดทาง
ถึงบ้านก็สี่ทุ่มแล้ว หลี่เหอไท้ลงจากรถก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้าน
“ชีหรั่น เชินหลิน” หลี่เหอไท้อยากให้เซี่ยชีหรั่นออกไปแล้ว แต่ก็อยากเห็นเธอสักหน่อย