หวนแค้นชะตารัก – ตอนที่ 272 บีบให้ใส่ชุดแต่งงาน / ตอนที่ 273 ไม่รู้จักดิ้นรน

ตอนที่ 272 บีบให้ใส่ชุดแต่งงาน 

“เข้ามา เอาของมาด้วย” 

นางเว่ยออกคำสั่ง สาวใช้ข้างนอกเดินเข้ามา ในมือถือถาดใส่ชุดแต่งงานสีแดงพับเรียบร้อยเป็นพิเศษ  

สาวใช้ที่ตามหลังมาถือเครื่องประดับ ทั้งหมดเป็นของที่ใช้ในงานแต่งงาน 

“ชุดแต่งงานนี้ไป๋ชวนเตรียมไว้เรียบร้อยเมื่อหลายปีก่อน ข้าเคยคิดว่าเขาเตรียมไว้ให้ข้า ต่อมาจึงรู้ว่าเป็นชุดให้ซูหลิ่ว เวลานี้เจ้าใส่แทนป้าของเจ้าแต่งงานกับไป๋ชวน เครื่องประดับพวกนี้ข้าเป็นคนเลือกให้ เจ้าดูให้ดี ถ้าขาดอะไรก็ให้คนไปบอก ข้าจะรีบส่งมาให้” 

ซูจิ่วซือนั่งบนม้านั่งไม่ขยับเขยื้อน เผยไป๋ชวนมีภรรยาที่แสนดีอย่างนี้ จึงไม่ต้องคำนึงถึงอะไร เพราะไม่ต้องใส่ใจอะไรทั้งนั้น 

“ฮูหยินเอาวางไว้ก็ได้” 

“เปลี่ยนชุดเถอะ ให้ข้าดูหน่อยว่าเจ้าสวมชุดแต่งงานแล้วเป็นอย่างไร” 

นางเว่ยมองซูจิ่วซือ แต่ดวงตาฉายแววไม่ยินยอม ทั้งหมดนี้นางไม่ยินยอม แต่ฝืนตัวเองให้ทำ  

ซูจิ่วซือเยือกเย็นเป็นพิเศษ “ฮูหยินดูแล้วจะเป็นอย่างไร มีแต่จะทำให้รู้สึกไม่สบายใจ ทำไมต้องบังคับให้ตัวเองดู” 

“เข้ามา ใส่ชุดแต่งงานให้คุณหนูซู” 

พอเห็นซูจิ่วซือไม่ขยับเขยื้อน นางเว่ยซึ่งพูดเสียงเบามาตลอด จู่ๆ ก็พูดเน้นเสียงขึ้นมาทันที จนเหมือนบ้าไปแล้ว การเปลี่ยนแปลงกะทันหันทำให้สาวใช้ที่อยู่ใกล้ๆ สะดุ้ง รีบเข้าไปเตรียมจะเปลี่ยนชุดให้ซูจิ่วซือ 

“พวกเจ้าจะทำอะไรกัน” 

จื่อหลานเห็นสาวใช้เข้ามา ก็รีบตวาดทันที 

ซูจิ่วซือผุดลุก เดินไปที่ถาดใส่ชุดแต่งงาน หยิบชุดในนั้นโยนลงพื้น “ชุดนี้ข้าไม่มีวันใส่แน่ ฮูหยินเชิญกลับเถอะ! ฮูหยินดีอย่างไรไม่น่าซาบซึ้ง ทำไมต้องทำให้ตัวเองลำบากเล่า” 

นางเว่ยหยิบชุดแต่งงานขึ้นมาจากพื้น “แม่นางซู ที่นี่เป็นหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน เจ้าไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ พวกเจ้าทำอะไรอยู่ รีบเปลี่ยนชุดแต่งงานให้คุณหนูซู” 

ซูจิ่วซือโกรธขึ้นมาทัน นางเกลียดที่สุดเวลาถูกบังคับให้ทำอะไรที่นางไม่อยากทำ 

ดวงตาซูจิ่วซือฉายแววดุดันขึ้นมาแวบหนึ่ง สาวใช้พอเห็นสายตานี้ คนที่เตรียมจะเข้ามาก็ตะลึง แม่นางคนนี้แววตามีอำนาจปานนี้ 

ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกผลัก คนที่เข้ามาก็คือเผยปิงปิง นางไปหานางเว่ย ได้ยินว่านางเว่ยมาหาซูจิ่วซือ นางจึงตามมา ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าทำให้นางตะลึงงัน เกิดอะไรขึ้นหรือนี่ 

“ท่านแม่ ท่านมาทำอะไรที่นี่ เอาชุดแต่งงานมาทำอะไร 

เผยปิงปิงถามอย่างไม่เข้าใจ 

“ปิงปิง เจ้ามาพอดี พ่อเจ้าจะแต่งงาน วันหลังแม่นางซูจะเป็นแม่ของเจ้ากับพี่ เวลาพบแม่นางซูต้องเกรงใจหน่อย อย่าหยาบคายอย่างนี้” 

เผยปิงปิงเข้าใจว่าตนหูฝาด ครู่ใหญ่จึงนึกขึ้นได้ “ทำไมพ่อถึงทำอย่างนี้ อายุปูนนี้แล้วยังอยากได้เด็กสาว ท่านพ่อแต่งงานแล้วแม่จะเป็นอย่างไร แล้วนี่ ท่านแม่ เอาชุดแต่งงานมาที่นี่ทำอะไร ท่านคงไม่คิดจะช่วยท่านพ่อจัดงานแต่งครั้งนี้ใช่หรือไม่!” 

“เป็นเด็กเป็นเล็กอย่ามายุ่งให้มากนัก” 

นางเว่ยทำหน้าบึ้ง ไม่คิดจะอธิบายให้เผยปิงปิงฟัง 

“ท่านพ่อกับท่านแม่เป็นพ่อแม่ของข้า ข้าไม่ยุ่งได้อย่างไร ท่านพ่อทำเกินไป ท่านแม่ก็โง่เขลา ท่านแม่ทำให้ท่านพ่อหมดทุกอย่างใช่หรือไม่ ท่านพ่อจะแต่งงานใหม่ ท่านก็ช่วยท่านพ่ออย่างหน้าชื่นตาบาน ข้าจะไปคิดบัญชีกับท่านพ่อ ท่านพ่อทำอย่างนี้กับท่านไม่ได้” 

เผยปิงปิงนิสัยค่อนข้างใจร้อน เตรียมจะวิ่งออกไป นางเว่ยดึงข้อมือเผยปิงปิงไว้ “อย่าไป ปิงปิง เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องมายุ่ง” 

—— 

ตอนที่ 273 ไม่รู้จักดิ้นรน 

ละครครอบครัวเรื่องนี้ ซูจิ่วซือไม่สนใจ และไม่อยากใส่ใจด้วย นางเว่ยเองต้องการให้เป็นอย่างนี้ ใครก็ช่วยอะไรไม่ได้ 

นางนึกไม่ถึงว่าเผยไป๋ชวนในอดีตกลายเป็นคนดึงดันปานนี้ แต่ตอนนี้นางคิดแต่จะให้กู้เฉินหรงได้กินยาแก้พิษ จากนั้นค่อยหาทางออกไปจากที่นี่  

ตั้งแต่วินาทีที่เผยไป๋ชวนบังคับนาง นางก็ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่แต่งงานกับเผยไป๋ชวนจริงๆ นางต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้  

เผยปิงปิงผิดหวังในตัวมารดามาก “ท่านพ่ออยากแต่งงานกับนาง แล้วท่านเล่า ท่านแม่ ต่อไปท่านแม่จะเป็นอย่างไร” 

“ข้าก็ยังเป็นแม่ของเจ้า ไม่มีวันออกไปจากหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน จะอยู่ที่นี่ไปจนแก่เฒ่า” 

นางเว่ยแม้น้ำเสียงสงบ แต่ความรู้สึกไม่ยินยอมในสายตายังคงเผยให้เห็นอย่างชัดเจน นางไม่อาจยอมรับผลที่จะเกิดขึ้น 

“ท่านแม่ ท่านกลับไปก่อนเถอะ ข้ามีเรื่องจะคุยกับแม่นางซู” 

ตลอดมาเผยปิงปิงเป็นคนรู้จักคิด นิสัยเหมือนบิดา กับมารดาซึ่งยอมทุกอย่าง ยอมทำอะไรที่ฝืนใจตัวเองนั้น เผยปิงปิงไม่อาจเข้าใจได้ และรู้สึกโกรธมากที่มารดาไม่รู้จักดิ้นรน 

เวลานี้พอเห็นนางเว่ยเอาชุดแต่งงานมาให้ซูจิ่วซือด้วยตัวเอง เผยปิงปิงก็แทบจะระเบิดด้วยความโกรธ นางเว่ยยินยอมให้เป็นอย่างนี้ได้ แต่นางไม่อาจยินยอม นางไม่มีวันปล่อยให้บิดาข่มเหงมารดาตามใจชอบ และไม่มีวันให้คนที่อายุใกล้เคียงกับตนมาเป็นแม่ด้วย 

นางเว่ยรู้นิสัยของลูกสาวดี กลัวว่าเผยปิงปิงจะบุ่มบ่ามทำร้ายซูจิ่วซือ พอถึงตอนนั้นอาจจะกระทบความสัมพันธ์ของสองพ่อลูก นางจึงทำหน้าเครียด “เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องยุ่ง” 

“ท่านแม่ ข้าไม่ได้บอกว่าจะยุ่ง เพียงแต่อยากคุยกับแม่ในอนาคตของข้าสักหน่อย ข้ากับนางอายุพอๆ กัน บางเรื่องท่านคงไม่สะดวกที่จะพูด ท่านแม่ ท่านกลับไปก่อนเถอะ! วางใจได้ ข้าไม่ทำให้นางลำบากใจหรอก” 

นางเว่ยเห็นเผยปิงปิงสงบลง จึงไม่ดึงดัน ขืนทำต่อไป นางเกรงว่าตนจะเสแสร้งต่อไปไม่ไหว เมื่อครู่นางเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ 

นางเว่ยพาสาวใช้ออกไป เผยปิงปิงเดินมาหาซูจิ่วซือ ดวงตาโตมีชีวิตชีวาคู่นั้นเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ “แม่นาง เจ้าคิดไม่ตกเลยหรือ ทั่วแผ่นดินเต็มไปด้วยเด็กหนุ่มหน้าตาดีมีความสามารถ เจ้าไม่แต่งด้วย กลับจะแต่งกับพ่อข้า พ่อข้าลงหลุมไปครึ่งตัวแล้ว ถ้าเจ้าแต่งกับพ่อข้า ครึ่งหลังของชีวิตจะอยู่อย่างไร ต้องเป็นม่ายไปตลอด” 

ซูจิ่วซือนึกไม่ถึงว่าเผยปิงปิงจะพูดถึงพ่อตัวเองอย่างนี้ ดูแล้วความสัมพันธ์ของสองพ่อลูกไม่ค่อยดีนัก ความจริงแล้วซูจิ่วซือก็ตั้งใจจะเริ่มต้นจากเผยปิงปิงก่อน 

แม้นางจะพูดคุยกับเผยปิงปิงไม่กี่คำ แต่ก็รู้สภาพของหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซานจากปิงอวิ๋นไม่น้อย  

ในบรรดาลูกสามคนของนางเว่ย มีแต่เผยปิงปิงที่รู้จักคิดที่สุด และไม่ใส่ใจแบบแผนที่สุด นางไม่มีวันให้ตนเข้ามาแทนที่แม่ของนางแน่ 

แต่ยังไม่ทันไปหาเผยปิงปิง นางกลับเข้ามาหาก่อน  

“แม่นางเผยมีแผนอะไรหรือ” 

เผยปิงปิงหัวเราะร่า “เจ้าเข้าใจสถานการณ์ดีนี่ ดูแล้วเจ้าเองก็ไม่คิดจะแต่งงานกับพ่อข้าจริงๆ” 

“ยาแก้พิษของเฉินหรงอยู่ในมือพ่อของเจ้า นี่เป็นเงื่อนไขแลกเปลี่ยนกับยาแก้พิษ” 

“เจ้าดีต่อเฉินหรงจริงๆ ถึงกับเอาชีวิตของตัวเองเข้าแลกยาแก้พิษ เจ้าสองคนไม่ได้เป็นพี่น้องกันใช่หรือไม่! เมื่อก่อนข้าสงสัย เวลานี้ข้ามั่นใจแล้ว แววตากู้เฉินหรงที่มองเจ้าไม่ปกติ เจ้าทำเพื่อเขาก็ไม่เหมือนน้องสาวทำกับพี่ชาย เจ้าสองคนหลอกข้าเหมือนหลอกลิง” 

เผยปิงปิงโกรธจัด นางตบโต๊ะอย่างแรง จู่ๆ ก็มีแมงมุมตัวหนึ่งหล่นจากตัวนางลงมา 

ซูจิ่วซือมองแมงมุมแวบหนึ่ง เผยปิงปิงติดนิสัยเอาอสรพิษติดตัว