ตอนที่ 274 นิสัยชอบแย่งของรักคนอื่น
เผยปิงปิงหยิบแมงมุมขึ้นจากโต๊ะ ปล่อยให้มันคลานบนหลังมือ แล้วพูดต่อ “แม้ข้าไม่ใช่คนดี แต่ก็ไม่มีนิสัยชอบแย่งของรักคนอื่น กู้เฉินหรงข้าไม่ต้องการแล้ว ถ้าข้าแต่งงานกับเขาจริงๆ ก็คงเป็นเหมือนแม่ข้าอีกคน
ข้ารู้ว่าที่ผ่านมาพ่อไม่เคยรักแม่ ในใจพ่อคิดถึงอีกคนหนึ่ง หลายปีมานี้แม่ก้มหน้ายอมรับ ไม่ว่าพ่อพูดอะไร แม่ก็รับปากทุกอย่าง ไม่เคยคำนึงถึงตัวเองว่ายินดีหรือไม่
ข้าดูอยู่ใกล้ๆ ยังร้อนใจแทนท่านแม่เลย ท่านแม่สุขภาพไม่ดี กินยามาตลอด แต่ยาดีแค่ไหนก็รักษาโรคของนางไม่หาย ถ้าพ่อข้าแต่งงานกับเจ้าจริงๆ ชีวิตของแม่ข้าคงไม่เหลือแล้ว
ในฐานะที่เป็นลูกสาว ข้าไม่มีปัญญาจะให้ท่านพ่อเอาท่านแม่ไว้ในใจ แต่ข้าไม่มีวันอนุญาตให้เขาทำให้ท่านแม่ไม่สบายใจอีก ข้าจะหาทางพาเจ้าออกไปจากที่นี่”
คำพูดนี้ทำให้ซูจิ่วซือรู้สึกว่าเผยปิงปิงไม่เหมือนกับที่คิดไว้ นางเข้าใจอะไรมากกว่านางเว่ย พอเห็นนางเว่ยทำอย่างนี้ นางก็คับข้องใจแทนนางเว่ย
“แม่นางเผย ข้าไม่ได้ตั้งใจหลอกเจ้า แค่อยากให้เฉินหรงปลอดภัยเท่านั้น”
เผยปิงปิงลูบแมงมุมบนมือ แมงมุมตัวนั้นราวกับเข้าใจความคิดของเผยปิงปิง มันปีนเข้าไปในแขนเสื้อของนางทันที
“ข้าไม่เคยรักใครมาก่อน ไม่รู้ว่าการรักใครคนหนึ่งมีรสชาติอย่างไร ข้าคืนกู้เฉินหรงให้เจ้าก็แล้วกัน เดิมทีข้ารู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ใช้ได้ แม้ในใจเขาไม่อาจมีข้า ถึงใช้ได้อย่างไรก็รับไว้ไม่ได้ ข้ามีคุณค่าพอสำหรับผู้ชายที่ดีกว่านี้”
“แม่นางเผยคิดได้อย่างนี้ก็ดีแล้ว ขอบใจแม่นางเผย”
“ไม่ต้องขอบใจ ข้าทำเพื่อแม่ข้า ไม่ใช่เพื่อพวกเจ้า แม่นางซู เจ้าต้องรับปากข้า ไม่ว่าอย่างไรเจ้าต้องไม่แต่งงานกับพ่อข้า ไม่อย่างนั้นข้าฆ่าเจ้าแน่”
นี่เป็นขีดจำกัดของเผยปิงปิงในการช่วยเหลือซูจิ่วซือ ไม่ว่ายามใดซูจิ่วซือต้องไม่รับปากแต่งงานกับเผยไป๋ชวน แม้นางจะโกรธมารดาที่ไม่รู้จักดิ้นรน แต่นางก็อยากปกป้องแม่ของตัวเอง
“ข้ารับปากเจ้า”
ซูจิ่วซือรับปาก เดิมทีนางไม่ได้คิดอย่างนั้นอยู่แล้ว นางยังมีอะไรมากมายที่ต้องทำ ไม่อาจอยู่ที่นี่ได้แน่ แม้จะพ้นจากเมืองหลวงมาได้ นางก็ไม่คิดจะแต่งงานกับเผยไป๋ชวน
แม้ในอดีตนางเกือบชอบเผยไป๋ชวน แต่อดีตก็คืออดีต และเวลานี้เผยไป๋ชวนก็ไม่ใช่เผยไป๋ชวนในอดีต
“ถูกต้องแล้ว ขอแต่เจ้าไม่ทำร้ายแม่ข้า ข้าจะพยายามปล่อยเจ้าไป เจ้ารอข่าวจากข้าก็แล้วกัน ข้าไปก่อนละ”
พอได้รับคำรับรองจากซูจิ่วซือ เผยปิงปิงก็จากไปอย่างวางใจ
เรื่องกู้เฉินหรงเดิมทีนางก็คิดจะยกเลิกอยู่แล้ว แม้นางจะชอบกู้เฉินหรง แต่ไม่ได้ชอบจนถึงขั้นที่ต้องแต่งงานกับเขาให้ได้
เดิมทีนางคิดจะหาโอกาสพัฒนาความสัมพันธ์กับกู้เฉินหรง จึงรอคอยมาตลอด
เวลานี้นางยกเลิกอย่างสิ้นเชิงแล้ว รู้ว่านางไม่อาจสร้างความสัมพันธ์กับเขาได้ แต่งงานกับคนที่ไม่รักตนทุกข์ทรมานอย่างยิ่ง เรื่องนี้นางเห็นมาตั้งแต่เล็กจนโต รู้อย่างลึกซึ้ง ไม่มีวันซ้ำรอยอีก คนที่นางจะแต่งงานด้วยต้องรักนางและนางก็รักเขา
“เผยปิงปิงเป็นผู้หญิงที่ไม่ธรรมดา เวลานี้ข้าชื่นชมนางจริงๆ ”
พอเผยปิงปิงไปแล้ว ซูจิ่วซือก็รินชาให้ตัวเอง แล้วพูดขึ้น
“บ่าวรู้สึกว่าแม่นางเผยน่ากลัวจริงๆ เอาแมงมุมติดตัวมา คราวก่อนก็เอางูพิษมา ใครจะกล้าแต่งกับนาง เกรงว่าแม้แต่เข้าใกล้ก็ยังไม่กล้า”
“ถ้านางกับหลียวนมีวาสนาต่อกันก็คงจะดี ความจริงแม่นางเผยมีเสน่ห์มาก”
กู้หลียวนใช้ชีวิตอย่างอิสระ ไม่ยึดติดแบบแผน ซูจิ่วซือยังหวังว่าเขาจะมีภรรยาเคียงข้าง มีคนที่เขาชอบมาร่วมชีวิตด้วย นางรู้สึกว่าผู้หญิงทั่วไปไม่สามารถดึงดูดใจกู้หลียวนได้ แต่เรื่องของความรักนางไม่อาจก้าวก่าย
——
ตอนที่ 275 ร่วมกันทัดทานเผยไป๋ชวน
พอถึงตอนนี้นางจึงนึกขึ้นได้ว่ายาถอนพิษยังอยู่ที่นาง พอวางถ้วยชาในมือลง ก็รีบออกไปจากห้อง
เวลานี้ เผยไป๋ชวนยังอยู่ที่ห้องหนังสือ ขณะที่พ่อบ้านหลูแห่งหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซานเดินเข้ามาอย่างนอบน้อม ยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้เผยไป๋ชวน “นายท่าน จดหมายที่คนของซิ่นอ๋องส่งมา นึกไม่ถึงว่าผ่านไปหลายปี เขายังตามหาพวกเราจนเจอ นายท่าน พวกเราจะทำอย่างไรดี”
เผยไป๋ชวนไม่พูดไม่จา รับจดหมาย พออ่านจบสีหน้าก็เครียดขึ้นมาทันที บนโต๊ะมีเทียนไขจุดอยู่หลายเล่ม พออ่านจบ เขาก็เผาจดหมายทันที
ซ่อนตัวยี่สิบปี นึกไม่ถึงว่ายังหนีไม่พ้นสายตาของซิ่นอ๋อง เขาตามหาจนพบ
ที่เผยไป๋ชวนนึกไม่ถึงที่สุดก็คือเรื่องที่ซิ่นอ๋องพูดถึงในจดหมาย เขารู้ว่าหลังจากนี้หมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซานจะไม่สงบสุขอีกต่อไป
“นายท่าน ซิ่นอ๋องว่าอย่างไร”
พ่อบ้านหลูเห็นสีหน้าเผยไป๋ชวนเครียด ก็อดถามไม่ได้
“ซิ่นอ๋องบอกว่ากู้เฉินหรงเป็นราชนัดดาของแคว้นเจียง เขาต้องการชีวิตของกู้เฉินหรง”
พ่อบ้านหลูสีหน้าประหลาดใจ เป็นถึงราชนัดดาแคว้นเจียงเชียวหรือ
คราวนี้แย่แล้ว เหตุการณ์ในแคว้นเจียงพวกเขารู้ดี เผยไป๋ชวนหายไปจากสายตาของผู้คน ซ่อนตัวอยู่ที่หมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน เพราะต้องการหลบสายตาของซิ่นอ๋อง
เพื่อไม่ให้คนของซิ่นอ๋องตามมาพบ แม้แต่คำว่าหุบเขาราชาพิษเขาก็ไม่ใช้อีก เปลี่ยนชื่อเป็นหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน หุบเขาราชาพิษจึงหายไปจากวงการนักเลงอย่างสิ้นเชิง
“จ้าวหุบ คราวนี้จะทำอย่างไร”
พ่อบ้านหลูร้อนใจขึ้นมาทันที เรื่องนี้จัดการยาก ไม่ว่าจะปฏิบัติตามคำสั่งของซิ่นอ๋องหรือไม่ วันเวลาอันสงบสุขของหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซานสิ้นสุดลงแล้ว ถ้าไม่ปฏิบัติตามคำสั่ง หมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซานคงถูกทำลายด้วยน้ำมือของซิ่นอ๋อง
เรื่องนี้พูดไปแล้วเรื่องมันยาว เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในอดีตเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน ชั่วขณะหนึ่งพ่อบ้านหลูก็ไม่รู้จะเตือนเผยไป๋ชวนอย่างไร
เวลานี้คนที่ตัดสินใจลำบากที่สุดก็คือเผยไป๋ชวน ถ้าปฏิบัติตามคำสั่งของซิ่นอ๋องสังหารกู้เฉินหรง เรื่องเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนซิ่นอ๋องก็จะช่วยเขาปกปิดไว้ แต่เขาก็จะถูกซิ่นอ๋องควบคุมตลอดไป ถ้าไม่ยอมทำตามคำสั่ง ซิ่นอ๋องคงจะบอกเรื่องนี้ให้ฮ่องเต้แคว้นเจียงรับรู้ พอถึงตอนนั้นก็จะโยงถึงผู้คนมากมาย ไม่ว่าจะทำอย่างไร เขาก็ผิดทั้งนั้น
เขากุยอวิ๋นซานตั้งอยู่ที่ชายแดนแคว้นเว่ยกับแคว้นเจียง แต่เผยไป๋ชวนเป็นคนแคว้นเจียงแท้ๆ เพียงแต่ว่าเมื่อก่อนเขาอาศัยอยู่ที่แคว้นเว่ยมาตลอด
เขารับปากซูหลิ่วไว้แล้วว่าจะปล่อยตัวกู้เฉินหรง กับซูหลิ่ว เขาไม่เคยผิดสัญญา
แม้เขาไม่รับปาก แต่พอรู้ฐานะที่แท้จริงของกู้เฉินหรง เขาก็ไม่แตะต้องกู้เฉินหรงแน่ นี่เป็นเรื่องที่เขาติดหนี้กู้เฉินหรง แต่พอนึกถึงว่าต้องจ่ายค่าตอบแทน เขาก็ลังเล
ผู้คนและเหตุการณ์เมื่อยี่สิบปีก่อนปรากฏอยู่ในสายตา บางทีนี่อาจจะเป็นบัญชาสวรรค์
ชะตากรรมของหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซานคราวนี้คงหนีไม่พ้น เขาไม่อาจแต่งงานกับซูจิ่วซือได้ เขาไม่อยากให้นางพลอยเดือดร้อนไปด้วย นึกไม่ถึงว่าสวรรค์ส่งซูหลิ่วมาให้เขาถึงที่ เขาก็ยังพลาดโอกาส เขากับซูหลิ่วไม่มีวาสนาต่อกันมาตลอด
“เคราะห์กรรมครั้งนี้ไม่อาจหลีกหนีได้ นี่เป็นชะตากรรมของหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน…”
พ่อบ้านหลูได้ยินเผยไป๋ชวนพูดว่าจะปล่อยกู้เฉินหรง ก็ร้อนใจทันที รีบคุกเข่าลงกับพื้น “จ้าวหุบ ต้องคิดให้รอบคอบ อย่าใช้อารมณ์ในการตัดสินใจ
เมื่อก่อนยังไม่เกิดเรื่อง เวลานี้ฝ่าบาทได้ฟื้นคดีให้รัชทายาทตวนฮุ่ย คนที่พัวพันก็ถูกฝ่าบาททยอยลงโทษ คนตระกูลเผยทั้งหมดยังอยู่ที่แคว้นเจียง ถ้าถูกลงโทษ ประหารเก้าชั่วโคตร จะเดือดร้อนถึงคนจำนวนมาก”
ในอดีตเผยไป๋ชวนกับบิดาคาดไว้แล้วว่าสักวันหนึ่งอาจจะมีการฟื้นคดีรัชทายาทตวนฮุ่ย จึงได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เพื่อหลีกห่างจากเรื่องราวดังกล่าว
