บทที่ 540 โยนน่องไก่หนึ่งอันทำให้เจ้าตกใจ
ทั้งสองคนที่ฝีมือโหดเหี้ยมเจ้าเล่ห์ หวาดผวาในใจ หลบหลีกการสัมผัสของหลานเยาเยาตลอดเวลา
เป็นดังคาด!
หลังจากที่ไม่ได้สัมผัสโดนที่อื่น นอกจากผิวหนังที่เคยโดนสัมผัสจะเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อแล้ว ที่อื่นล้วนปลอดภัย
“นางกำลังใช้ยาพิษ” หนึ่งในหน่วยกล้าตายบอกกล่าว
หน่วยกล้าตายอีกคนแอบคับแค้นใจ : “เป็นถึงเทพธิดาสูงศักดิ์ คิดไม่ถึงว่าจะใช้วิธีการที่ต่ำช้าเช่นนี้ ชั่งทำให้คนตาสว่างจริงๆ”
ขณะที่ผ่านจากข้างตัวจากตรงกลางของหน่วยกล้าตายทั้งสองไป หลานเยาเยาสบตาเข้ากับหนึ่งคนในนั้น ทุบไหล่อย่างจนปัญญา :
“ใช้คนเยอะรังแกคนน้อย ทั้งยังจะรังแกผู้หญิงอ่อนแอผู้หนึ่ง พวกเจ้ายังจะมีเหตุผลอีกหรือ?”
“เจ้า……”
“เจ้าอะไรเจ้า ข้าเป็นเทพธิดาแล้วอย่างไร? ผู้ใดกำหนดว่าเทพธิดาไม่สามารถเลวทรามต่ำช้าไร้ยางอายได้?
ในเมื่อได้กล่าวเช่นนั้นแล้วว่าการกระทำวิธีนี้เลวทรามไร้ยางอาย เช่นนั้นต่อจากนี้ยังมีที่ยิ่งเลวทรามไร้ยางอายกว่า ไม่รู้ว่าทั้งสองท่านจะสามารถทนรับได้หรือไม่?”
พูดจบ
สีหน้าของนางเปลี่ยนทันที มือที่ได้แอบซ่อนอยู่ในแขนเสื้อได้ปรากฏระเบิดมือทำให้มึนงงลูกหนึ่ง แสงเย็นวาบ นางหันและพุ่งไปทางหน่วยกล้าตายผู้หนึ่งโดยตรง
เห็นดังนั้น!
ผู้บัญชาการเงาปีศาจที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ข้างๆ รีบตะโกนเสียงหนึ่ง :
“ระวังของในมือของนาง”
ของในมือถูกแขนเสื้อบังไว้แล้ว เขามองไม่เห็นว่าเป็นของอะไร แต่เขากล้ายืนยัน ว่าเป็นของที่ไม่ดีแน่นอน
อีกทั้ง มีความเป็นได้มากที่สุดที่จะทำให้หน่วยกล้าตายทั้งสองคนสูญเสียกำลังการต่อสู้อย่างสิ้นเชิง เพื่อไม่ให้พวกเขาถูกตีพ่ายแพ้ได้อย่างรวดเร็วขนาดนั้น เขามีความจำเป็นต้องเตือนสักหน่อย
ความเป็นจริง!
ไม่ต้องให้ผู้บัญชาการเงาปีศาจเตือน หน่วยกล้าตายก็ระวังการเคลื่อนไหวของหลานเยาเยาอยู่แล้ว
น่าเสียดาย คนอื่นมีความรวดเร็วเป็นอย่างมาก มีของอะไรโยนไปที่ข้างเท้าของพวกเขาแล้ว ทำให้พวกเขาตื่นตระหนกหน้าถอดสี ขาอ่อนลงไปอย่างไม่มีปัญญาควบคุม
เมื่อก้มหน้าดู คิดไม่ถึงว่าเป็นน่องไก่ที่แวววาวน่องหนึ่ง เวลานี้ยังจะแผ่กระจายกลิ่นของความปรารถนาในการกินอีกด้วย
“น่องไก่?”
“บ้าอะไร?”
หน่วยกล้าตายสองคนตื่นผวาถึงขีดสุดทันที ดูไม่ได้เหมือนกับกินแมลงวันไปแล้วหลายร้อยโลเช่นนั้น
เอ่อ?
น่องไก่?
ก็สิ้นเปลืองไปแล้วหนึ่งอันเช่นนี้ เหล่าน่องไก่จะต้องรับข้าไม่ได้เป็นแน่
เมื่อหลานเยาเยามองดูน่องไก่ที่พื้น ในใจเจ็บปวด แต่ก็ยิ้มด้วยหน้าเหยเกทันทีต่อจากนั้น
“โทษที โยนผิดแล้ว ครั้งหน้าจะไม่ผิดแล้ว”
มีเหตุผลแบบนี้ซะที่ไหนกัน หรือว่ากำลังดูหมิ่นพวกเขาหรือ?
หน่วยกล้าตายที่ได้เตรียมพร้อมป้องกัน โทสะเดือดพล่านในพริบตา โบกกำลังภายในก็ต้องการโจมตีไปที่หลานเยาเยา
ฉับพลันนั้น “ป้าง” เสียงหนึ่ง
ไม่รู้ว่ามีของอะไรตกลงบนพื้นอีก แต่เพราะความโกรธ และเพราะก่อนหน้านี้ที่เทพธิดาโยนเป็นน่องไก่อันหนึ่ง ทำให้พวกเขามีความรู้สึกอย่างไม่รู้ตัวว่า แม้ว่าจะโยนอะไร กำลังทำร้ายล้างก็คงไม่รุนแรง
ดังนั้น!
ก็ไม่ได้ระวังป้องกันอย่างไร
เพราะคิดเช่นนี้พอดี ทันทีทันใด “ติ้ง” หลังจากเสียงหนึ่ง ด้านหน้าสีขาว เสียงระเบิดดังหูอื้อ
อะไรก็ล้วนมองไม่เห็นแล้ว และฟังไม่ได้ยินแล้ว แม้แต่เสียงร้องของตัวเองก็ฟังไม่ได้ยิน
รู้สึกได้เพียงพลังที่อันตรายค่อยๆคืบคลานเข้าใกล้ ราวกับว่ากำลังเคลื่อนไหวไปมาข้างกายพวกเขาอีกด้วย กำลังต้องการจะโจมตีพวกเขาครั้งสุดท้ายพอดี
หน่วยกล้าตายที่จิตใจสับสนเป็นอย่างมาก ไม่สามารถที่จะรอความตายเช่นนี้ได้
ทันทีที่โบกมือ ในมือพวกเขาก็ปรากฏไข่มุกกลมๆสี่ห้าเม็ด หนีบอยู่ระหว่างนิ้ว กำลังจะโยนลงพื้นพอดี
มือก็เจ็บปวดที่สุดอย่างฉับพลัน ไข่มุกกลมๆสี่ห้าเม็ดนั้นตกลงพื้นในพริบตา ระเบิดออกมาเป็นควันสีขาวหนาแน่น และควันสีขาวยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาถูกปกคลุมอยู่ในนั้นทันที
ไข่มุกเหล่านี้พวกหน่วยกล้าตายใช้เพื่อหนีตาย ก็เหมือนซามูไรของญี่ปุ่นเช่นนั้น หลังจากที่ไข่มุกตกบนพื้นระเบิดขึ้นเป็นควันขาวก็สามารถซ่อนตัวหนีรอดได้
แต่ตอนนี้เป็นเช่นนี้ แม้ว่าร่างกายของพวกเขาจะอยู่ในควันสีขาวหนาแน่น แต่ก็ไม่ได้บรรลุผลการซ่อนตัว กลายเป็นคนที่หนีไม่รอดของหลานเยาเยาไปโดยธรรมดา
ดวงตาล้วนเป็นสีขาวไปหมด มองไม่เห็นโดยสิ้นเชิง หูยังดังอื้ออยู่ตลอดเวลา ดังนั้นพวกเขาไม่รู้ว่าควรจะถอยไปทางไหน
ฉับพลันนั้น!
แวดล้อมรอบตัวของพวกเขาก็เงียบสนิทลง อันตรายถอยไปหมด
เกิดอะไรขึ้น?
นาทีถัดมา มือที่แก่ชราข้างหนึ่ง พันคอของหน่วยกล้าตายผู้หนึ่งเหมือนงู ทำให้หน่วยกล้าตายสันหลังเย็นยะเยือกในพริบตา ตื่นตระหนกจนเกิดเหงื่อเย็นขึ้นทั้งตัว
ยกมือขึ้นต้องการจะจับมือแก่ชราข้างนั้นที่ลงมือตรงลูกกระเดือกของตัวเอง แต่ท้ายที่สุดก็ช้าไปก้าวหนึ่ง เขาสามารถรู้สึกได้ถึงคอถูกบิดหักแล้ว แต่กลับไม่สามารถเอ่ยปากได้
หน่วยกล้าตายอีกผู้หนึ่งรู้สึกได้ถึงคนข้างกายเหมือนกับว่าล้มลงพื้น ยิ่งตื่นตระหนกขึ้นทันที
เขารู้สึกว่าเวลานี้ควรวิ่งหนี แต่ว่าเขารู้ว่าหนีก็ไม่ทันแล้ว ภายใต้การคิด เขาตะโกนเสียงดังไปทิศทางหนึ่ง :
“ผู้บัญชาการทหารเหอ ถึงเวลานี้แล้ว ยังจะดูละครอยู่อีกหรือ?”
เสียงของเขาออกจากปาก ก็สูญหายไปในอากาศแล้ว ราวกับว่าไม่มีใครได้ยินเสียงของเขา ที่ตอบเขายังคงเป็นเสียงอื้อๆในหู
ในไม่ช้าเขารู้สึกถึงมีความร้อนไหลออกจากหูของเขา หน่วยกล้าตายจึงรู้ แม้ว่าผู้บัญชาการเงาปีศาจจะตอบเขาแล้ว เขาก็ไม่ได้ยิน
ผู้บัญชาการเงาปีศาจในขณะนี้ จะมีเวลาที่ไหนมาตอบเขา
เขาได้ถูกของที่เทพธิดาโยนออกมาก่อนหน้านี้ ระเบิดเสียงดังจนดึงสติกลับมาไม่ได้ตั้งนานแล้ว
โชคดีที่อยู่ไกล ไม่เช่นนั้นท่าทางเขาในตอนนี้ จะต้องไม่ได้ดีไปกว่าหน่วยกล้าตายเท่าไหร่แน่
เพียงแค่…….
ทำไมเทพธิดาถึงไม่เป็นไร?
ไม่ทันได้คิดเรื่องเหล่านี้ ในเวลาที่เทพธิดาคิดจะไว้ชีวิตหน่วยกล้าตายผู้นั้น ก็เป็นโอกาสของเขา
เขาจำเป็นต้องโจมตีครั้งหนึ่งเพื่อปลิดชีวิต ไม่เช่นนั้นผลไม่ตามมาอาจจะคิดไม่ถึง
ด้วยเหตุนี้!
ผู้บัญชาการเงาปีศาจแฉลบร่างทันที ก็มาถึงด้านหลังของหลานเยาเยาทันใด กับในขณะเดียวกัน อาวุธลับในมือของเขา ก่อนที่เขาจะแฉลบตัวก็ได้แอบยิงเข้ามาทางหลานเยาเยาแล้ว
ด้านหน้ามีอาวุธลับ ด้านหลังมีอันตรายของผู้บัญชาการเงาปีศาจ ดูอย่างไรนางก็รอดจากหายนะได้ยาก
เป็นจริง หลานเยาเยาหยุดการลงมือกับหน่วยกล้าตายแล้ว ขณะที่เงยหน้า อาวุธลับได้มาถึงด้านหน้าแล้ว ราวกับว่านางเคลื่อนไหวไม่ทันแล้ว
มองจากทางด้านหลัง ผู้บัญชาการเงาปีศาจรู้สึกได้ถึงอาวุธลับได้แทงเข้าที่ร่างของเทพธิดาแล้ว มุมปากยกขึ้น จู่โจมไปฝ่ามือหนึ่งในพริบตา
ยังจู่โจมไม่ถูกบนหลังของนาง ร่างกายของนางก็ล้มลงไปตรงๆทางซ้าย
“หึ!”
เขาเปล่งเสียงหึเบาๆเสียงหนึ่ง มองดูเทพธิดาที่พื้น ในตาเต็มไปด้วยความดูหมิ่น
วิทยายุทธสูงส่ง กำลังภายในลึกล้ำ การรักษาและยาพิษไร้ที่เปรียบแล้วยังไง?
ยังไม่ใช่ว่าตายในน้ำมือของเขา
ใช้ยาพิษใครไม่เป็น?
อาวุธลับทั้งหมดของเขา ล้วนทายาพิษแล้ว สารพิษของยาพิษรุนแรงมาก แค่สัมผัสก็ตายแน่นอน ดังนั้นเวลานี้ตอนนี้ ผู้บัญชาการเงาปีศาจไม่ได้สงสัยสักน้อยว่าบุคคลในสายตาไม่ได้ตาย
อย่างไรเสีย เหตุการณ์เช่นนี้ เขาได้พบเจอนับไม่ถ้วนแล้ว ไม่มีสักคนที่ยกเว้น
แต่ว่า……
คนที่โดนอาวุธลับจากด้านหน้า ไม่ควรล้มไปด้านหน้าหรือ? ทำไม นางกลับล้มลงไปทางซ้าย?
หรือว่ายังตายไม่สนิท?
อย่างไรก็ตามวิชาการรักษาของเทพธิดาไร้ที่เปรียบ เขาจำเป็นต้องซ้ำไปอีกฝ่ามือหนึ่ง เพื่อป้องกันไว้ก่อน
ด้วยเหตุนี้ฝ่ามือขับเคลื่อนร้อยละยี่สิบของกำลังภายใน ก็โจมตีไปที่เทพธิดาที่ล้มนอนอยู่ที่พื้น แต่เวลาเพียงพริบตา คนที่อยู่บนพื้นก็หายตัวไปแล้ว
ทันใดนั้นจิตใจของผู้บัญชาการเงาปีศาจก็จมลงสู่ก้นบึ้ง หมุนตัวก็ต้องการจากไป ขณะนั้นก็เห็นสีแดงปรากฏตัวอยู่ข้างกาย ความอันตรายอย่างมหาศาลปกคลุมเขาไว้แล้ว
สีหน้าของเขาซีดขาวราวกระดาษอย่างฉับพลัน
เดิมทีคิดว่านี่ก็จะต้องตายแล้ว แต่คิดไม่ถึง หน่วยกล้าตายอีกผู้หนึ่งที่ยังไม่ตายไม่รู้ว่าเกิดเพี้ยนอะไร พุ่งเข้ามาด้านข้างกายเขาอย่างกะทันหัน ชนเข้ากับเขา
ดังนั้นการโจมตีที่ถึงแก่ชีวิตของหลานเยาเยา โจมตีไปที่หัวใจของหน่วยกล้าตายโดยตรง ด้วยเหตุนี้ผู้บัญชาการเงาปีศาจจึงหนีพ้นหายนะ รอจนหลานเยาเยาชักมีดออกมา คนผู้นั้นก็เหาะจากไปแล้ว
หลานเยาเยาพูดเบาๆประโยคหนึ่ง : “เสียงดายจัง”
กำลังเตรียมเช็ดมีดสั้นด้วยผ้าก๊อซทางการแพทย์ เพียงได้ยิน “อ้า” เสียงร้องที่น่าเวทนาเสียงหนึ่ง แล้วมีเสียงวัตถุหนักกระทบพื้นอย่างรุนแรง
“ปัง……”
นี่ทำให้นางสะดุ้งโหยงทันที “แย่แล้ว!”
