สรุปว่าด้วยความกังวลเรื่องกลิ่นเหงื่อ ชาร์ล็อตจึงแยกห่างจากอากิฮิโตะ ต่างคนต่างไม่กล้าสบตา ส่วนน้องเอมม่าก็เริ่มผล็อยหลับไปแล้ว
ทีนี้พออากิฮิโตะจะเริ่มทำลายบรรยากาศตรงนี้ก็พยายามจะเอ่ยปากสนทนา แต่ชาร์ล็อตก็เอ่ยเหมือนกัน กลายเป็นว่าต่างคนต่างบอกว่า ขอฟังอีกฝ่ายพูดก่อน สรุปอากิฮิโตะเปิดด้วยคำถามง่อยๆว่า ชินกับคลาสแล้วรึยัง คำตอบของชาร์ล็อตคือ เพิ่งย้ายมาเลยยังไม่ชิน ซึ่งก็แน่นอนอยู่แล้วว่า คนเพิ่งย้ายมาเรียนวันแรก ใครมันจะไปชิน
ในขณะที่พระเอกบ่นกับตัวเองว่ากุถามอะไรโง่ๆไปได้ไงวะ ชาร์ล็อตเอ่ยปากกล่าว
“วันนี้ขอบคุณมากนะคะ”
ผมคิดว่าคำขอบคุณอันนี้คือพูดถึงเรื่องเอมม่าจึงตอบไปว่า
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ ที่ช่วยเอมม่ามันคือเรื่องบังเอิญ และคุณก็พูดขอบคุณผมไปก่อนหน้าแล้ว”
“เปล่า อันนี้ไม่ใช่คำขอบคุณเรื่องเอมม่าแต่เป็นเรื่องของตัวชั้นเอง”
สิ่งที่เธอกล่าวถึงคือเรื่องที่อากิฮิโตะรับบทเป็นตัวร้ายในห้อง พูดตัดบทคนในชั้นเรียนเรื่อง ชวนชาร์ล็อตไปงานเลี้ยงต้อนรับ
“ตอนที่ถูกชวนไปงานเลี้ยงต้อนรับกัน ชั้นดีใจมาก แต่ว่าเอมม่ารอชั้นอยู่ที่ห้องตามลำพัง และถ้าพาเธอมาในงานเลี้ยงต้อนรับที่มีแต่คนพูดภาษาญี่ปุ่น เกรงว่าน้องคงจะกลัวมาก ก็เลยอยากจะปฏิเสธแต่ก็ไม่กล้าพูด จนอาโอยางิคุงออกหน้ารับบทตัวร้ายแทน ชั้นต้องขอโทษเธอในเรื่องนี้จริงๆ”
ชาร์ล็อตกล่าวจบ โค้งคำนับให้แก่อาโอยางิ
ส่วนตัวอากิฮิโตะ ที่ทำไปก็แค่ทำตามใจเท่านั้น แต่ไม่นึกว่าชาร์ล็อตจะรู้สึกรับผิดชอบในสิ่งที่อากิฮิโตะทำ เขาจึงกล่าว
“ไม่ต้องใส่ใจเรื่องนั้นหรอกครับ ก็แค่ฟีลลิ่งผมอยากทำอะไรผมก็ทำเลย ถ้าคุณรู้สึกผิดกับเรื่องนี้ กลายเป็นว่าตัวผมจะหนักใจมากกว่าอีก”
“….อาโอยางิคุงเป็นคนอ่อนโยนจริงด้วย เข้าใจละ ชั้นจะไม่เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจนะ แต่เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน เธอก็ต้องให้ชั้นทำอะไรสักอย่างเพื่อตอบแทนเรื่องนี้นะ”
ชาร์ล็อตหัวเราะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน สำหรับอากิฮิโตะที่ใช้ชีวิตมาโดยแทบไม่เจอคนซาบซึ้งในสิ่งที่เขาทำ เล่นเอาอากิฮิโตะคิดว่าเธอเป็นนางฟ้า ที่เปล่งประกาย จนเขาเขิน ไม่กล้าสบตา
หลังจากคุยกันได้สักพัก อากิฮิโตะเดินทางกลับมาถึงแมนชั่นที่พักตัวเอง
“..เอ่อ.. พวกคุณชาร์ล็อตจะเข้าไปด้วยรึครับ”
“ใช่ค่ะ”
พอฟังคำตอบ อากิฮิโตะก็งง ทำไมชาร์ล็อตถึงหัวเราะและจะเข้าไปแมนชั่นด้วยกัน หรือนี่คือความเฟรนด์ลี่สไตล์ชาวต่างชาติ แต่สุดท้ายทั้งคู่ก็เดินเข้าตึกไปด้วยกัน โดยอากิฮิโตะนำหน้าไปก่อนขึ้นบันไดไปชั้นสามและชาร์ล็อตตามมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ที่นี่คือห้องผมนะครับ”
“ค่ะ อ้อ ช่วยรอสักครู่นะ ขอหยิบกุญแจเปิดห้องก่อน”
เปิดห้อง? นี่มันเรื่องอะไรกัน จะว่าไป ทำไมเธอถึงมีกุญแจแมนชั่นด้วยล่ะ
ชาร์ล็อตไขกุญแจห้องเปิดห้องติดกับห้องอากิฮิโตะ หันมากล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ฮะฮะ ที่จริงแล้วชั้นพักอาศัยอยู่ข้างห้องของอากิฮิโตะค่ะ”
อากิฮิโตะนึกออกถึงคำพูดของอาจารย์มิยุที่บอกว่า ให้กลับไปบ้านด้วยกันแล้วเดี๋ยวจะมีเรื่องสนุกแน่ ที่่แท้คือเรื่องนี้นี่เอง
จบ chapter 1 พรุ่งนี้มาต่อ chap2นะครับผม (เรื่องนี้มี 5 chapter นะครับ)
***
หมายเหตุจากผุ้แปล ขอโทษด้วยนะครับ กะจะลงรวดเดียวหมดที่แปลไปแล้ว 2ชาปเตอร์ แต่ไม่ไหวละครับ ง่วงเกิน เดี๋ยวเย็นหรือกลางคืน มาลงต่อนะครับ ยังไงก็กะจะลงงานแปลที่นี่กับที่เฟสตัวเอง หรือถ้าใครรีบจัด อยากอ่านล่วงหน้าก็สามารถไปตามได้ที่
https://www.facebook.com/kurakontranslate
