เจ้ามังกรพรีเมี่ยม – ตอนที่ 659 ลูกอมที่ราคาสูงเสียดฟ้า

สนามบินในตอนนี้ ผู้คนที่เดินไปเดินมา

ทุกคนล้วนแต่หยุดลง มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่นี่ด้วยความประหลาดใจ

พวกเขาไม่รู้เลยว่าที่นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น ถึงขนาดที่ไม่เห็นคนถืออาวุธปืนเลยด้วยซ้ำ แต่แขนขาของฉินแปดถูกทำลายจนเป็นรูอย่างน่าประหลาดใจ

ไม่ใช่ทุกคนที่มองไม่ออกว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉินเจียนเวย บอดี้การ์ดของราชวงศ์ต้าเซี่ยล้วนแต่เป็นผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้มาทั้งนั้น มองออกอย่างถ่องแท้

พลังในของถังเฉา แทงทะลุไหล่และหัวเข่าของฉินแปด

ก่อนหน้านี้ฉินแปดก็ใช้พลังในเหมือนกัน ครั้งนั้นโจมตีไปยังอมยิ้มของถังเสี่ยวลี้จนแตกละเอียด

เป็นแค่การกระทำที่เล็กน้อยไม่คู่ควรจะพูดถึงเลยด้วยซ้ำ ไปกระตุ้นจิตสังหารของถังเฉาเข้าโดยสิ้นเชิง

พลังในของฉินแปดแข็งแกร่งทรงพลังมากพออยู่แล้ว แต่ถังเฉากลับห่างไกลจากเขาเกินไป เห็นได้ว่าพลังของถังเฉาถึงขั้นที่เรียกได้ว่าสยองขวัญไปแล้ว

“แก……แกจัดการฉินแปดจนหมดสภาพไปเลยเหรอ?”

ผ่านไปสักพัก พวกบอดี้การ์ดของของราชวงศ์ต้าเซี่ยก็พากันมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา สายตาแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว

ถังเฉาสีหน้านิ่งเฉย“ใครใช้ให้เขาทำอมยิ้มของฉันแตกล่ะ?”

พอได้ฟังแบบนั้น ทุกคนก็อึ้งตะลึงไป

ไม่มีใครคิดว่า เหตุการณ์ที่โหดเหี้ยมรุนแรงในครั้งนี้ สาเหตุจะมาจากอมยิ้มธรรมดาๆแค่อันเดียว

นี่มันเป็นแค่อมยิ้มสีรุ้งธรรมดาๆอันเดียวเท่านั้น แต่ถังเสี่ยวลี้ชอบมากๆ

แถมยังอยากจะให้เป็นของขวัญกับพ่อด้วย

ถังเฉาก็ได้รับของขวัญจากลูกสาวเป็นครั้งแรก ในใจรู้สึกปลื้มปริ่มมีความสุขอย่างมาก

แต่กลับถูกฉินแปดทำลาย

ดังนั้นถังเฉาก็เลยโมโหกราดเกรี้ยว

ถังเฉาเหยียบหัวของฉินแปด พูดออกมาด้วยความเย็นชา“ให้เวลาแกสิบนาที ไปซื้ออมยิ้มที่เหมือนแบบนี้มาเป๊ะๆ ไม่อย่างนั้น ตาย！”

ฉินแปดที่ถูกเหยียบอยู่ใต้เท้าขนาดหายใจยังไม่กล้าหายใจแรง กลั้นความกลัวที่อยู่ในใจเอาไว้ พูดคำรามออกมาด้วยความโมโห“พวกแกมัวแต่เหม่ออะไรกันอยู่ ยังไม่ไปซื้ออีก?！”

เหล่าบอดี้การ์ดของราชวงศ์ต้าเซี่ยพวกนั้นก็อึ้งตะลึงไปทันที

พวกเขามาจากราชวงศ์ต้าเซี่ย แต่ให้วิ่งแจ้นกันไปซื้ออมยิ้มแค่อันเดียวเนี่ยนะ?

แต่พวกเขาไม่กล้าขัดขืน รีบไปซื้อทันที

แม้ว่าฉินแปดจะเป็นแค่คนรับใช้ของราชวงศ์ แต่ก็ถือว่าเป็นคนของราชวงศ์ ถ้าตายอยู่ข้างนอก พวกเขาที่เป็นบอดี้การ์ดก็ต้องรับผิดชอบ

บทลงโทษของราชวงศ์ มันโหดร้ายทารุณมากๆ

ฉินแปดตกใจจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รีบพูดขึ้นมาทันที“ฉันให้พวกลูกน้องไปซื้อมาแล้ว ถ้าฉันซื้อแบบที่เหมือนกันมาได้ จะปล่อยฉันไปใช่ไหม?”

ยิ่งเป็นคนที่มีเกียรติและน่านับถือมากเท่าไร ก็จะยิ่งกลัวตายเท่านั้น

เขาสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่ถังเฉามีต่อเขาแล้ว

ถังเฉาพยักหน้า แต่ไม่ได้ปล่อยเขาไป“ถ้าซื้อมาได้ภายในสิบนาที ก็จะไว้ชีวิตแก จำไว้ ชีวิตของแกเหลือแค่สิบนาทีเท่านั้น”

พอได้ยินคำพูดน้ำเสียงที่เยือกเย็นนั้น ฉินแปดก็ตกใจจนแทบจะหมดสติเป็นลมไป ไร้ซึ่งกิริยาท่าทีของยอดฝีมือแห่งราชวงศ์ไปจนหมดแล้ว

ตอนนี้เขาก็เตรียมรอโดนเชือดเท่านั้น！

ไม่นาน บอดี้การ์ดพวกนั้นก็วิ่งกลับมา

ฉินแปดรีบถามขึ้นทันที“อมยิ้มล่ะ?”

บอดี้การ์ดพวกนั้นสีหน้าอึดอัด“ท่าน ท่านแปด เถ้าแก่ของร้านค้าบอกว่า เด็กผู้หญิงคนนี้ซื้ออันสุดท้ายไปแล้วครับ ขายหมดเรียบร้อยแล้ว”

“ว่าไงนะ? ขายหมดแล้ว?”

พอฉินแปดได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

ถังเสี่ยวลี้ก็ร้องไห้โฮออกมา“อมยิ้มขายหมดแล้ว……หนูจะเอาอมยิ้ม！”

ถังเฉารีบปลอบทันที ในขณะเดียวกันสายตาก็เยือกเย็น เหยียบที่หัวของฉินแปดอย่างแรง

ด้วยแรงที่มหาศาล หัวของเขาจะถูกเหยียบจนเละเหมือนกับไข่ไก่

“แกยังมีเวลาอีกเจ็ดนาที”

ถังเฉาน้ำเสียงเย็นชาถึงขีดสุด

ฉินแปดตกใจมากจริงๆ รีบตะคอกออกมายกใหญ่“ถ้าอย่างนั้นก็ใช้เส้นสาย ไปหาโรงงาน ร้านค้าขายส่งให้ได้ ภายในเจ็ดนาที ต้องซื้ออมยิ้มสีรุ้งที่เหมือนกันมาให้ได้！”

เขาแทบจะตะโกนออกมา รู้สึกกลัวถึงขีดสุด

บอดี้การ์ดพวกนั้นรีบไปจัดการอย่างรวดเร็ว

ไม่นาน ร้านค้าขายส่งลูกอมทั้งเมืองหมิงจูก็เดือดระอุขึ้นมาทันที

มีการออกคำสั่งเร่งด่วน ซื้ออมยิ้มสีรุ้งของเด็กในราคาสูง

ลูกอมหนึ่งอันราคาหนึ่งหมื่น！

รับสินค้า จำกัดแค่ภายในเจ็ดนาทีเท่านั้น！

พอข่าวนี้แพร่ออกไป ร้านขายส่งลูกอมก็บ้าคลั่งขึ้นมาทันที คนที่ยอมขายก็มีมากมายนับไม่ถ้วน

เรื่องนี้ก็ติดเทรนด์การค้นหาเหมือนกัน อมยิ้มหนึ่งอันราคาหนึ่งหมื่น เกิดเป็นกระแสฮือฮามากมาย

ส่วนตัวยุยงต้นเรื่อง ถังเฉาก็ยังคงเหยียบหัวของฉินแปดอยู่ รอจนกว่าเจ็ดนาทีจะจบลง

มีเงินสามารถทำได้ทุกอย่าง เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ

ในที่สุด ตอนที่เข็มวินาทีจะชี้กลับไปที่เลขศูนย์ บอดี้การ์ดพวกนั้นก็หอบอมยิ้มสีรุ้งหนึ่งตะกร้าเข้ามาด้วยความเหนื่อยหอบ

“ซื้อมาแล้ว！อมยิ้มสีรุ้งทั้งหมดสิบถุง！”

ถังเสี่ยวลี้มองอมยิ้มที่มากมายขนาดนี้ สักพักก็หยุดร้อง

กระโดดลงมาจากอ้อมกอดของถังเฉา มายังถุงที่บรรจุอมยิ้มไว้เต็มแน่นพวกนี้ ด้วยท่าทางดีใจสุดๆ

“อมยิ้มมากขนาดนี้เชียว?”

เด็กน้อยหยิบขึ้นมาหนึ่งอัน จากนั้นก็แกะเปลือกออกอย่างอดใจรอไม่ไหว ก่อนจะยื่นไปตรงหน้าถังเฉา

“พ่อ กินสิ”

อันก่อนหน้านี้พ่อยังไม่ทันได้กินก็แตกละเอียดไปก่อนแล้ว ครั้งนี้เธอต้องป้อนเข้าไปในปากของถังเฉาด้วยตัวเอง

รังสีอำมหิตรอบตัวของถังเฉาก็จางหายไป ถึงขนาดที่สีหน้ายิ้มแย้ม พร้อมกับอ้าปาก กินลูกอมที่ลูกสาวป้อนมาให้

“พ่อ อร่อยไหม?”

ถังเสี่ยวลี้ปาดน้ำตาแล้วยิ้มออกมา ก่อนจะพูดถามขึ้น

“อร่อย”

ถังเฉาไม่ได้เคี้ยว แต่ปล่อยให้ลูกอมเม็ดนั้นค่อยๆละลายจนหมด

ความหวานไหลลงไปถึงใจของถังเฉาราวกับน้ำแร่รสหวาน ให้ความรู้สึกสดชื่น

ถังเฉาอุ้มถังเสี่ยวลี้ขึ้นมาอีกรอบ

แต่ครั้งนี้ เขากอดแน่นขึ้นมากๆ

ทุกครั้งที่พ่อได้รับของขวัญจากมือของลูกสาว แม้ว่าจะราคาไม่แพง ต่อให้ถูกสักแค่ไหน ก็เป็นของล้ำค่าที่ประเมินค่าไม่ได้

ในเวลานี้ ถังเฉารู้สึกว่าประสบการณ์ที่ผ่านไปทั้งหมด ล้วนแต่คุ้มค่า

“ตอนนี้ปล่อยฉันไปได้แล้วสินะ? ลูกอมก็ให้ไปแล้ว！”

จู่ๆ ข้างล่างก็มีเสียงของฉินแปดดังขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว

หัวเข่าและไหล่ทั้งสองข้างของเขามีเลือดไหลออกมาไม่หยุด เขาเจ็บจนจะเป็นลมหมดสติไปแล้วจริงๆ

ถังเฉาอุ้มลูกสาว รอยยิ้มบนใบหน้าจางหายไป เอาเท้าออก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง“เรียกคนของแกมาหามแกไปซะ！”

ใบหน้าของฉินแปดเต็มไปด้วยความอัปยศ แล้วก็โกรธเกลียดเคียดแค้นสุดๆ

แต่เดิมเขาจะมาพาตัวของฉินเจียนเวยกลับไป

แต่จากสภาพของเขาในตอนนี้ คงยากที่จะพาตัวฉินเจียนเวยกลับไปได้

ภารกิจล้มเหลว！

เหล่าบรรดาลูกน้องของราชวงศ์ต้าเซี่ยก็พาฉินแปดกลับไป

“ไม่มีอะไรแล้ว”

ถังเฉาอุ้มลูกสาว หันไปยิ้มให้ฉินเจียนเวย

“ขอบคุณค่ะ”

คนบ้าดนตรีขอบคุณออกมาจากใจจริง

“พี่เขย！”

พอถังเฉาพาถังเสี่ยวลี้ออกมาจากสนามบิน ตรงหน้าก็มีผู้หญิงสวยแต่งกายชุดธุรกิจคนหนึ่งเดินตรงมา

ครั้งแรกที่เห็น ถังเฉาก็รู้สึกมึนงงเล็กน้อย

“จ้าวหยูน”

ถังเฉาตรงเข้าไป

“พี่เขย วันนี้ไปเป็นเพื่อนฉันได้ไหม?”

หลินจ้าวหยูนมาหยุดตรงหน้าของถังเฉา พูดถามยิ้มๆ

ถังเฉาพยักหน้ายิ้มๆ“ได้อยู่แล้ว”

พาถังเสี่ยวลี้กลับบ้าน เล่นกับเธอจนกระทั่งหลินชิงเสว่เลิกงาน หลินจ้าวหยูนจึงพูดทักทาย ก่อนจะขอยืมตัวของถังเฉาไป

“ไปกันเถอะ”

หลินจ้าวหยูนควงแขนของถังเฉาอย่างเป็นธรรมชาติ

ถังเฉาขมวดคิ้วเล็กน้อย กำลังจะพูดเตือนออกมา

แต่หลินจ้าวหยูนจู่ๆกลับพูดขึ้นมา“พี่เขย ให้ฉันควงพี่แบบนี้เถอะนะ”

“ฉันมาเพื่อบอกลาน่ะ”