ตอนที่ 1210 – บิดาและบุตรชาย
ใบหน้าเจี้ยนเฉินสว่างขึ้นทันทีด้วยความสุขและความตื่นเต้นเมื่อเขาได้ยินเสียงเสี่ยวเป่า เขาใช้ทักษะมายาในพริบตาทันที เขาก้าวไปหนึ่งก้าวแล้วรีบขึ้นไปบนภูเขาโดยทิ้งร่องรอยภาพติดตาไว้เบื้องหลัง
หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ตระหนักในสิ่งที่เขาทำและเฝ้าดูเขาเข้าใกล้เกาะอย่างรวดเร็ว ความขัดแย้งปรากฏในแววตาของนาง นางมั่นใจว่าจะหยุดเจี้ยนเฉินไม่ให้ไปถึงเกาะหรือแม้แต่หยุดเขาไม่ให้เข้าไปใกล้เกาะได้ แต่นั่นจะหมายถึงว่านางจะต้องต่อสู้กับเจี้ยนเฉิน ในเวลาเดียวกันนางไม่สามารถพาตัวเองไปหยุดเจี้ยนเฉิน ในช่วงเวลานั้น หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์รู้สึกว่าค่อนข้างขัดแย้งกัน
เจี้ยนเฉินเคลื่อนตัวเร็วมากโดยข้ามไป 20 กิโลเมตรในทันที ในขณะที่หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ลังเล เจี้ยนเฉินก็มาถึงเกาะ ดังนั้นตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้ที่นางจะหยุดเขาแม้ว่านางต้องการ
“ท่านพ่อ ท่านพ่อในที่สุดท่านก็มา ข้าคิดถึงท่านมาก” เสี่ยวเป่าร้องอุทานอย่างมีความสุข เขากระโดดลงจากก้อนหินอย่างว่องไวและวิ่งไปหาเจี้ยนเฉินพร้อมกับอ้าแขน เขาพูดว่า”กอดกัน ! ”
เศษเสี้ยวของความรักที่ไม่เคยเห็นมาก่อนปรากฏบนใบหน้าของเจี้ยนเฉิน ในขณะที่เขาจ้องไปที่ใบหน้าที่อวบอ้วนและน่ารักของเสี่ยวเป่า เขาอุ้มเขาขึ้นมาในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกตื่นเต้นมากจนเขาพูดไม่ออก
ฉินฉินจ้องมองเจี้ยนเฉินและเสี่ยวเป่าด้วยอารมณ์ที่ผสมปนเป แม้ว่านางเคยเดาว่าตัวตนของเสี่ยวเป่าจะเป็นเช่นนี้ แต่ก็เป็นเพียงการเดา นางรู้สึกปวดร้าวที่ก้นบึ้งของหัวใจ ตอนนี้มันกลายเป็นจริง
การมาถึงของเจี้ยนเฉินน่าจะเป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การยิ้มของฉินฉินแต่ผลลัพธ์นั้นตรงกันข้าม ฉินฉินไม่สามารถยกระดับจิตวิญญาณของนางได้ในตอนนี้แม้ว่านางจะพยายามมากแค่ไหนและนางก็รู้สึกหดหู่แทน
เสี่ยวเหยียนและเสี่ยวเยี่ยไม่ได้สังเกตการเปลี่ยนแปลงของฉินฉิน พวกนางตะลึงกับสิ่งที่เสี่ยวเป่าพูด ขณะที่พวกนางจ้องมองไปที่เสี่ยวเปาเรียกเจี้ยนเฉินว่า ‘ท่านพ่อ’ อย่างสนิทสนม ความคิดทั้งหมดของพวกนางหยุดลง
เพียงไม่นานเสี่ยวเหยียนก็กลับมาได้สติอีกครั้งในที่สุด นางไม่เคยเชื่อเลยว่าเจี้ยนเฉินเป็นพ่อของเสี่ยวเปา นางคิดว่าเสี่ยวเป่าเรียกชื่อเขาผิด ดังนั้นนางจึงรีบแก้ไขคำพูดของเขา “เสี่ยวเป่า เจ้าควรเรียกคุณชายเจี้ยนเฉินว่าพี่ชายหรือท่านลุง ไม่ใช่ท่านพ่อ เจ้าไม่สามารถเรียกท่านพ่อได้ตามต้องการ”
เสี่ยวเป่ากอดคอของเจี้ยนเฉินแน่น เขารู้สึกว่าอกของท่านพ่อน่าสบายใจยิ่งกว่าของท่านแม่ของเขาราวกับว่าท่านพ่อของเขามีบางสิ่งที่ท่านแม่ของเขาขาด
ท่านโกหก เห็นได้ชัดว่านี่คือท่านพ่อของข้า ดังนั้นข้าจะไม่เรียกเขาว่าพี่ใหญ่หรือท่านลุง ข้าจะเรียกเขาว่าท่านพ่อเท่านั้น มีแต่ท่านพ่อเท่านั้น” เสี่ยวเป่าเบ้ปากและตอบเสี่ยวเหยียนอย่างไม่มีความสุข
ในเวลานี้ เสี่ยวเยี่ยก็กลับมามีสติเช่นกัน นางจ้องมองใบหน้าของเจี้ยนเฉินและเสี่ยวเป่าอย่างช้า ๆ และก็รู้สึกประหลาดใจ นางพูดว่า “เสี่ยวเหยียน ทำไมข้ารู้สึกเหมือนว่ารูปร่างหน้าตาของเสี่ยวเป่าและคุณชายเจี้ยนเฉินนั้นคล้ายคลึงกันบางส่วน”
ด้วยสิ่งนั้น เสี่ยวเหยียนเข้ามามองใกล้ ๆ ทันที ตอนนี้พวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยกัน นางก็พบว่าพวกเขาจะค่อนข้างคล้ายกันหลังจากเปรียบเทียบหน้าตาของพวกเขา
เสี่ยวเหยียนก็ประหลาดใจในทันที “เสี่ยวเยี่ย ตอนที่เจ้าพูดขึ้นมา ข้าก็รู้สึกว่าพวกเขาดูคล้ายกันมากเกินไป ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าข้ารู้ต้นกำเนิดของเสี่ยวเป่า ข้าสงสัย..สงสัย….” ถึงตอนนี้เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ พวกนางสองคนเคยได้ยินเกี่ยวกับต้นกำเนิดของเสี่ยวเป่าจากอาจารย์ของพวกนางและไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเสี่ยวเป่านั้นแตกต่างจากสิ่งที่หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์บอก ตอนนี้เสี่ยวเป่าเรียกเจี้ยนเฉินว่าท่านพ่ออย่างต่อเนื่องหลังจากพบเขา และความจริงที่ว่าพวกเขาทั้งสองดูคล้ายกันมากเกินไปเหมือนพ่อกับลูกชาย นางรู้สึกได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“หืม พี่เสี่ยวเหยียน พี่เสี่ยวเยี่ย ท่านกำลังร่วมมือกับท่านแม่เพื่อหลอกลวงข้าโดยบอกข้าว่าข้าไม่มีท่านพ่อ ข้ามีท่านพ่อจริง ๆ ข้าพบท่านพ่อแล้ว” เสี่ยวเป่ากล่าวด้วยอารมณ์เคือง ๆ ด้วยเสียงที่เป็นเด็กของเขา ความไม่พอใจของเขาต่อเสี่ยวเหยียนและเสี่ยวเยี่ยนั้นถูกเปิดเผยอย่างชัดเจน แม้กระนั้นแขนของเขาที่กอดรอบคอของเจี้ยนเฉินก็ยังรัดแน่น
“เสี่ยวเป่า มันเป็นความจริงหรือ ? เป็นคุณชายเจี้ยนเฉินจริง ๆ …” เสี่ยวเยี่ยปิดปากของนางขณะที่นางจ้องมองมาที่เสี่ยวเป่าและเจี้ยนเฉินด้วยตาเบิกกว้าง ความไม่เชื่อถูกสะกดไปทั่วใบหน้าขณะที่หัวใจนางปั่นป่วน
” หืม เสี่ยวเป่าไม่ใช่คนโกหกและท่านพ่อได้ตั้งชื่อใหม่ให้ข้าแล้ว มันเป็นซ่างกวนเอ๋อเจี้ยน” เสี่ยวเป่าตอบอย่างมั่นใจ
“มะ มันเป็นไปไม่ได้ นั่นไม่ใช่ความจริง” เสี่ยวเหยียนและเสี่ยวเยี่ยต่างก็ตกตะลึง พวกนางปฏิเสธที่จะเชื่อว่าพ่อของเสี่ยวเป่าคือเจี้ยนเฉิน แม่ของเขาคือใคร ?
อย่างไรก็ตาม พวกนางมีคำตอบอยู่ในหัวของพวกนางแล้ว เพราะอาจารย์ของพวกนางปฏิบัติต่อเสี่ยวเป่าอย่งดี เช่นเดียวกับความจริงที่ว่าสายตาของหญิงเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ที่มองเขาจะเต็มไปด้วยความรักของแม่ พวกนางปฏิเสธที่จะเชื่อ
หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์กลับไปที่เกาะ นางจ้องมองเสี่ยวเหยียนและเสี่ยวเยี่ยด้วยสายตาที่มีเสน่ห์และลอบถอนใจ นางสามารถบอกได้ว่าตัวตนที่แท้จริงของเสี่ยวเป่าถูกเปิดเผยจากการแสดงออกของพวกนาง
“ท่านอาจารย์ ต้นกำเนิดของเสี่ยวเป่า..” เสี่ยวเหยียนมองไปที่หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์อย่างต่อเนื่องโดยไม่เชื่อในความพยายามที่จะได้รับคำตอบ
การจ้องมองของหญิงสาวเจ้าเสน่ห์นั้นกระพริบและหลีกเลี่ยงสายตาของพวกนาง ในตอนนี้นางไม่เต็มใจที่จะพบกับดวงตาทั้งสามคู่ของลูกศิษย์ นางดูสงบมากบนใบหน้า แต่ภายใจจิตใจของนางก็ปั่นป่วนอย่างมาก
“เสี่ยวเหยียน, เสี่ยวเยี่ย, ฉินฉิน, พวกเจ้าออกไปก่อน” หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์พูดอย่างเย็นชาและไร้อารมณ์
เสี่ยวเหยียนและเสี่ยวเยี่ยทั้งคู่เบิกตากว้าง แม้ว่าพวกนางจะไม่เคยถามจนจบ แต่ความหมายของพวกนางนั้นแสดงออกอย่างชัดเจนมาก อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้พวกนางประหลาดใจจริง ๆ ก็คือไม่เพียงแต่อาจารย์จะหลีกเลี่ยงหัวข้อนี้เท่านั้น แต่อาจารย์ยังหลีกเลี่ยงพวกนางด้วย
พวกนางอยู่กับอาจารย์มาหลายปี แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พวกนางได้เห็นนางเป็นอย่างนั้น
“ศิษย์พี่เสี่ยวเหยียน ศิษย์พี่เสี่ยวเยี่ย เราไปกันเถอะ” ฉินฉินขึ้นไปเพื่อจับมือเสี่ยวเหยียนและมือของเสี่ยวเยี่ยดึงพวกนางออกไปพร้อมกับนาง แม้ว่าเรื่องนี้ไม่เคยได้รับการยืนยัน แต่พวกนางก็รู้คำตอบอยู่แล้ว พวกนางปฏิเสธที่จะเชื่อ
ทั้งสามคนหายไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์จ้องมองเจี้ยนเฉินอย่างเย็นชา ด้วยความโกรธเล็กน้อยในสายตาของนาง นางพูดว่า เจ้ามาทำอะไรที่นี่ ? ในขณะนี้หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์รำคาญอย่างยิ่ง การมาถึงของเจี้ยนเฉินนั้นไม่มีการแจ้งล่วงหน้าและเปิดเผยตัวตนของเสี่ยวเป่ากับศิษย์ทั้งสามคนของนางอย่างแท้จริง นางไม่รู้วิธีที่จะเผชิญหน้ากับพวกนางในอนาคต
” เห็นได้ชัดว่าข้ามาหาลูกชายของข้า ในฐานะพ่อ ข้ามีความรับผิดชอบในการดูแลลูกของข้า” เจี้ยนเฉินยิ้ม เขาไม่ได้สนใจทัศนคติของหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์เลย
“ท่านพ่อ ในอนาคตท่านน่าจะอยู่ที่นี่ ท่านสามารถอยู่กับท่านแม่ได้ทุกวันและข้าก็จะได้เห็นท่านทุกวันเช่นกัน” เสี่ยวเป่ากล่าว ใบหน้าของเขาแนบกับหน้าของเจี้ยนเฉิน ในขณะที่ลมหายใจที่ร้อนระอุของเขาเป่าไปที่แก้มของเจี้ยนเฉิน
เจี้ยนเฉินรู้สึกว่าแววตาของเสี่ยวเป่าเต็มไปด้วยความคาดหวัง ในขณะนั้นจริง ๆ แล้วเขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถปฏิเสธคำขอของเสี่ยวเป่าได้ เขาอยากที่จะยอมรับมัน อย่าลืมว่าเขาเพิ่งได้รู้ว่าเขามีลูกชายคนหนึ่งเมื่อเสี่ยวเป่ามีอายุ 3 ปีแล้ว เขาไม่เคยได้แสดงความรักต่อเสี่ยวเป่าในอดีตและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามีลูกชาย เขารู้สึกเสียใจที่ไม่รู้เกี่ยวกับเสี่ยวเป่า
อย่างไรก็ตาม เจี้ยนเฉินมีเหตุผลของเขา เขารู้ว่าเขาทำไม่ได้อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในตอนนี้
“เสี่ยวเป่า ตอนนี้ข้าไม่สามารถใช้ชีวิตกับเจ้าได้ทุกวันเพราะข้ามีสิ่งสำคัญมากมายที่ต้องให้ความสนใจ อย่างไรก็ตามข้าสามารถสัญญากับเจ้าได้ว่าเมื่อข้าจัดการกับทุกสิ่งแล้ว ข้าจะใช้เวลาอยู่กับเจ้าทุกวัน ตกลงหรือไม่ ? ” เจี้ยนเฉินตอบเบา ๆ ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรัก
“ตกลง ข้าจะรอท่านพร้อมกับท่านแม่”
