ตอนที่ 1440 – เส้นทางที่ตัดขาด
การตัดอารมณ์และความปรารถนาออกจากร่างกายจะทำให้ร่างกายไม่สามารถคงตัวอยู่ได้ ทำให้ไม่สามารถเชื่อมโยงวิญญาณเพื่อทะลวงผ่านด่าน มารราคะล้มเหลวโดยสิ้นเชิงเมื่อเขาพยายามเดินตามเส้นทางนั้น เขาตัดอารมณ์และต้องการของเขาอย่างเร่งรีบเกินไปและไม่มีมาตรการที่เหมาะสม เขาล้มเหลวอย่างสิ้นเชิงในการหาเส้นทางที่เหลือของเขา ในขณะที่เขายืนอยู่ที่จุดสิ้นสุด เขาสูญเสียความรู้สึกของทิศทางในอนาคต เขาสับสนและเจออุปสรรคบนเส้นทางสู่ขอบเขตดั้งเดิม
อย่างไรก็ตาม ไม่มีทางที่จะย้อนกลับมาอีกเมื่อเขาเดินบนเส้นทางนี้ เส้นทางเมื่อตอนเริ่มต้นของเขาไม่เหมาะกับเขาอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงต้องละทิ้งมัน เขาไม่สามารถเดินต่อไปบนเส้นทางที่พังทลาย เขาต้องการที่จะปูเส้นทางขึ้นมาใหม่
เขาปูเส้นทางนี้โดยใช้ความเกลียดชังของเขาที่มีต่อเจี้ยนเฉิน
เดิมทีมารราคะจะไม่สามารถรู้สึกถึงความเกลียดชังใด ๆ กับจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ของเขาได้เพราะเขาได้ตัดอารมณ์และความปรารถนาของเขา อย่างไรก็ตามพลังลึกลับจากต่างมิติได้บังคับให้เขาออกจากสภาพจิตใจนั้นทำร้ายจิตใจของเขาอย่างมากและทำให้มันอ่อนแอลงมาก แม้แต่การกระตุ้นเพียงเล็กน้อยก็ยังผลักดันเขาไปสุดขอบ
ดวงตาของมารราคะสูญเสียความกระจ่างและถูกแทนที่ด้วยความบ้าคลั่ง ความเกลียดชังแผดเผาไหม้อยู่ภายในพวกมันเช่นกัน ความเกลียดชังนี้มีพลังมากพอที่จะทำลายวิญญาณของเขาเองได้ ความเกลียดชังที่ลุกไหม้นี้ผสมเข้ากับวิญญาณ
“เจี้ยนเฉิน เหตุผลเดียวที่ข้าเป็นอย่างนี้ตอนนี้เป็นเพราะเจ้า ! ข้าต้องการบรรลุเหนือเซียนจักรพรรดิ ! ข้าอยากจะแซงหน้าเจ้า แล้วทรมานเจ้าจนตายในแบบที่โหดร้ายที่สุด ! ” มารราคะคำรามขึ้นไปบนฟ้าทำให้โลกใบเล็กทั้งใบสั่นสะเทือน ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว ความเกลียดชังของเขาที่มีต่อเจี้ยนเฉินเพิ่มขึ้นในอัตราที่ไม่น่าเชื่อ
ความเป็นปฏิปักษ์ต่อเจี้ยนเฉินของเขามาถึงระดับที่ไม่อาจหลงลืมได้ แต่เขาตัดสินใจใช้ความเกลียดชังของเขาเพื่อปูทางไปสู่ขอบเขตดั้งเดิม สิ่งนี้ทำให้ความเกลียดชังของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
เส้นทางของความปรารถนาทางกามารมณ์นั้นมีตัวตนบนเส้นทางระหว่างเซียนจักรพรรดิและขอบเขตดั้งเดิม เนื่องจากเส้นทางยังไม่เสร็จสมบูรณ์และไม่มีตัวตน เขาจึงไม่ได้ทะลวงผ่าน แต่ทุกอย่างจะราบรื่นมากทันทีที่เขาพบเส้นทางใหม่ ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นในอัตราที่ไม่น่าเชื่อในขณะที่เขามุ่งหน้าสู่ขอบเขตดั้งเดิม
หากสิ่งนี้ยังคงดำเนินต่อไปเขาจะสามารถเป็นจอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมได้
อย่างไรก็ตามพลังสูงสุดจากต่างมิติก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งในขณะที่เขาเคลื่อนที่ไปตามเส้นทางสู่ขอบเขตดั้งเดิม มันหยุดเขาจากการทะลวงผ่านระดับ
“ข้าต้องการก้าวผ่านเซียนจักรพรรดิ ! ข้าต้องการล้ำหน้าเจี้ยนเฉิน ! ข้าต้องการเป็นสุดยอดจอมยุทธที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในทวีปเทียนหยวน ! ไม่มีใครหยุดข้าได้ ! ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามไม่มีใครสามารถหยุดยั้งข้าในการก้าวไปสู่ขอบเขตดั้งเดิม ! ” ดวงตาของมารราคะเปล่งประกายออกมาด้วยความมุ่งมั่นและความบ้าคลั่งเต็มในดวงตาของเขา เขาไม่ได้ให้ความสนใจใด ๆ กับอุปสรรคของพลังอันทรงพลัง เขาพุ่งไปข้างหน้า เขาจะไม่หยุดจนกว่าเขาจะบรรลุเป้าหมาย
พลังอันทรงพลังเริ่มพุ่งพล่าน มันหดตัวลงอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่นิ้วที่มองไม่เห็นอย่างสมบูรณ์ถูกชี้เบา ๆ ไปที่มารราคะ
ด้วยท่าทางที่เรียบง่ายนี้ โลกทั้งโลกดูเหมือนจะนิ่งเงียบ อากาศดูเหมือนจะหยุดไหล เวลาดูเหมือนจะหยุดเคลื่อนไหวและโลกทั้งใบดูเหมือนจะหยุดนิ่ง
มารราคะก็หยุดนิ่งเช่นกัน ในชั่วพริบตา แววตาของเขาก็ไร้ชีวิตชีวา แต่ร่างกายของเขายังคงมีพลังชีวิตเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องโดยให้พลังงานที่น่ากลัว อย่างไรก็ตามวิญญาณของเขาได้หายไปแล้ว เขากลายเป็นเปลือกหอยที่ไร้วิญญาณ
โลกใบเล็กก็เงียบลงทันที ไม่มีเสียงคำรามของมารราคะที่บ้าคลั่งอีกต่อไป ไม่มีความมีชีวิตชีวาเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป มันตกลงไปในความเงียบงัน
พลังลึกลับจากต่างมิติก็หายไปเช่นกัน
ในศาลาเทพธิดาน้ำแข็งอาร์กติก ผู้พิทักษ์ซุยจ้องมองอย่างเย็นชาในระยะไกล ไม่ต้องแปลกใจเลยที่นางจ้องมองไปในทิศทางของโลกใบเล็กของมารราคะ การจ้องมองของนางดูเหมือนจะสามารถทะลุผ่านม่านพลัง ทำให้นางเห็นมารราคะ
“อีกคนที่มีความสามารถที่น่าประทับใจ ช่างเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย” ผู้พิทักษ์ซุยส่ายหัวขณะที่นางพูดเบา ๆ กับตัวเอง อย่างไรก็ตามดวงตาของนางยังคงเย็นชาไม่มีความเห็นอกเห็นใจใด ๆ
ในเวลาเดียวกันเทพเจ้าแห่งท้องทะเล เถี่ยต้า หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ เจี้ยนเฉิน เสี่ยวจิน เสี่ยวหลิง หยางหลี่ กุยไฮ่ ยี่เต่า เฟิงเซียวเทียนและนางฟ้าเฮายู่ในโถงศักดิ์สิทธิ์จันทร์แจ่ม ทั้งหมดมองไปในทิศทางของมารราคะ
“พลังนี้ปรากฏตัวอีกครั้ง” เทพเจ้าแห่งท้องทะเลพึมพำก่อนที่จะถอนหายใจอย่างแผ่วเบา นางรู้ว่ามีจอมยุทธคนอื่นเสียชีวิต
เถี่ยต้านั่งในโถงเทพเจ้าสงครามขณะที่เขาจ้องมองในระยะห่างออกไปด้วยความสนใจ เศษเสี้ยวความสงสัยปรากฏอยู่เต็มดวงตาของเขา
เสี่ยวหลิงและเสี่ยวจินมองไปในทิศทางของมารราคะในโลกใบเล็กและต่างมิติ แต่พวกนางก็หมดความสนใจในไม่ช้า
เจี้ยนเฉิน, หยางลี่, กุยไฮ่ ยี่เต่า และ เฟิงเซียวเทียน ล้วนเคร่งขรึม นอกเหนือจากเจี้ยนเฉินแล้ว พวกเขาทั้งหมดก็ฉีกเปิดประตูมิติและรีบเร่งเป็นการส่วนตัวทันที
ไม่นานหลังจากที่ทั้งสามคนจากไป เจี้ยนเฉินก็จ้องมองไปที่เซียนจักรพรรดิ หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่งเขาก็พูดกับนูบิส เจียงหยางซูเซียวและอีกคนหนึ่งข้างเขา “ข้าจะจากไปชั่วคราว ข้าจะช่วยให้เซียนผู้คุมกฎและ เซียนสวรรค์ทะลวงผ่านด่านหลังจากที่ข้ากลับมา” เจี้ยนเฉินขี่กระบี่จือหยิงกลายเป็นแสงสีม่วงเคลื่อนตัวไปอย่างรวดเร็ว
นางฟ้าเฮายู่นั่งในโถงศักดิ์สิทธิ์จันทร์แจ่ม ดวงตาของนางจับจ้องไปที่ระยะไกล แต่สีหน้าของนางไม่ใยดี
หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ผู้มีสีหน้าอันเยือกเย็นและไร้อารมณ์ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของภูเขาสามเซียนโดยมีพิณอยู่ในมือของนาง ดวงตาที่สวยงามของนางเต็มไปด้วยความตกใจอย่างรุนแรงขณะที่นางจ้องมองไปในทิศทางของทวีปเทียนหยวน
“ช่างเป็นพลังงานที่ทรงพลัง ใครกันนะ ? ” หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์บ่น สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
เจี้ยนเฉินเดินทางมานอกโลกใบเล็กของมารราคะด้วยกระบี่ของเขา การค้นหาโลกใบเล็กนั้นไม่มีอะไรยากไปกว่าความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา เขาฉีกทางเข้าออกและก้าวเข้ามาด้านข้างมารราคะในพริบตา
ในขณะที่เขามาถึง หยางลี่ กุยไฮ่ ยี่เต่า และ เฟิงเซียวเทียน ก็อยู่ที่นั่นแล้ว พวกเขาจ้องไปที่มารราคะที่ไร้วิญญาณ พวกเขาเผยสีหน้าที่น่าเกลียดอย่างยิ่ง
“เขาตายไปแล้ว” เจี้ยนเฉินกล่าวด้วยเสียงหนัก แม้ว่าเขาจะไม่ชอบหน้ามารราคะในอดีต แต่เขาก็ไม่รู้สึกยินดีกับความตายของเขา กลับกัน เขากลับใจหนักมาก
“มันเป็นตราประทับ ไม่เพียงแต่ตราประทับจะขัดขวางไม่ให้เขาไปถึงขอบเขตดั้งเดิม แต่มันก็กำจัดวิญญาณของเขาด้วยเช่นกันโดยทิ้งร่างกายที่ไม่มีใครแตะต้องไว้” หยางลี่กล่าวด้วยเสียงหนัก สีหน้าของเขาช่างน่ากลัว
” ผู้เชี่ยวชาญที่ร่ายตราประทับนั้นช่างเลวร้ายเหลือเกิน ตอนแรกข้าคิดว่าการมีอยู่ของตราประทับนั้นเป็นเพียงการห้ามไม่ให้ผู้คนไปถึงขอบเขตดั้งเดิม ข้าไม่เคยคิดเลยว่ามันจะฆ่าคนได้” กุยไฮ่ ยี่เต่า กล่าว สีหน้าของเขาก็ไม่น่าดูเช่นกัน
เฟิงเซียวเทียนจ้องที่ร่างที่เหลืออยู่ของมารราคะและส่ายหัวของเขา เขาถอนหายใจ” จริง ๆ แล้วเขาสามารถเข้าถึงระดับดังกล่าวได้โดยไม่ต้องใช้พลังงานดั้งเดิม ช่างเป็นต้นกล้าที่ยิ่งใหญ่ที่เพียงถูกทำลายอย่างนี้เท่านั้น น่าเสียดาย เป็นสิ่งที่น่าเสียดาย”
