ตอนที่ 1513: กวาดล้าง 5 กลุ่ม
ทันใดนั้นเสียงร้องที่น่าสังเวชก็ดังขึ้นมาจากเผ่าไทท์ มดทะยานฟ้าได้คืบคลานไปที่กลุ่มคนเหล่าที่อยู่ที่นั่น ผู้คนทั้งหมดถูกมดทะยานฟ้านับไม่ถ้วนปกคลุมสุดลูกหูลูกตา แม้กระทั้งผู้ที่แข็งแกร่งอย่างบรรพชนก็ไม่มีข้อยกเว้น
มดทะยานฟ้าสร้างเสียงกรอบแกรบที่หนาวเหน็บขณะที่พวกมันกินเลือดเนื้อของคนที่อยู่ในงาน เมื่อรวมกับเสียงร้องที่เจ็บปวดอย่างไม่จบไม่สิ้น เผ่าที่แต่เดิมมีความรื่นเริงและสนุกสนานได้กลับกลายเป็นนรกเพียงแค่ชั่วขณะเดียว
ด้านนอกม่านพลัง แขกทุกคนจ้องมองไปที่กลุ่มนรกเหล่านั้นด้วยความหวาดกลัว หลายคนนั้นฝังใจจากความกลัวด้านหน้า พวกเขารู้สึกว่าเผ่าไทท์ที่มีชื่อเสียงในภูมิภาคนี้กำลังพินาศภายใต้สายตาของพวกเขา
เพียงไม่กี่วินาทีมดก็บินอยู่บนฟ้าอีกครั้ง ปีกขอบพวกมันที่ขยับขึ้นลงได้บินไปรอบ ๆ ไคยะมีโครงกระดูกสีขาวอยู่บนพื้น เนื้อและเลือดทั้งหมดต่างถูกมดกินหมด
มดเริ่มค่อย ๆ บินขึ้นไปบนฟ้าเรื่อย ๆ และเรื่อย ๆ เมื่อมันบินขึ้นมากันหมด จำนวนโครงกระดูกที่เห็นได้ชัดก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ การเผชิญหน้ากับมดที่เป็นที่รู้จักกันในนามนักฆ่าของอาณาเขตศักดิ์สิทธิ์ กลุ่มใด ๆ ก็ไม่อาจต้านทานมันได้ แม้แต่เซียนผู้คุมกฏของพวกเขาก็ทำได้แค่เจ็บแค้นอย่างเจ็บปวดเท่านั้น เขาทำได้เพียงแต่ดูมดที่ทรงพลังหลายสิบตัวกัดแทะร่างกายของพวกเขาและเหลือเพียงเขาเท่านั้น
อีกไม่นานพื้นดินก็เต็มไปด้วยโครงกระดูก นอกจากบรรพชนเซียนผู้คุมกฏที่ยังคงนอนเจ็บปวดแล้วก็ไม่เหลือใครอีก กลุ่มคนทั้งหมดถูกกินจนเหลือเพียงแต่โครงกระดูกสีขาวไว้
แม้แต่บรรพชนของเผ่าไทท์ก็ถูกกินจนเหลือแต่โครงกระดูกยกเว้นช่วงหัว มันเป็นภาพที่น่าหวาดกลัวอย่างมาก
มดทะยานฟ้าไม่ได้ฆ่าเซียนผู้คุมกฏ เมื่อพวกมันกินเนื้อหมดแล้วพวกมันก็บินกลับไปบนฟ้า
ไคยะลอยอยู่บนอากาศขณะที่นางดูอย่างเย็นชา นางไม่ได้แสดงความเมตตาเลย นางค่อย ๆ ยกมือขึ้นและควบคุมมิติรอบ ๆ บรรพชนเผ่าไทท์ให้ลอยขึ้นมาและพูดกับเขาอย่างเย็นชา ดูเผ่าของเจ้าตอนนี้ กลุ่มคนเหล่านี้ตายก็เพราะเจ้า หากเจ้าไม่ได้กวาดล้างเผ่าของข้า เจ้าก็ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้ ตั้งแต่วันนี้ไปเผ่าไทท์จะหายไปจากอาณาเขตทะเล
บรรพชนเผ่าไทท์นั้นมีใบหน้าที่บิดเบี้ยว สายตาเขาได้จ้องมองไปที่ไคยะและพูดผ่านไรฟันที่สกปรกเหล่านั้น ข้าเสียใจ ข้ารู้สึกเสียใจที่ปล่อยให้เจ้าหนีไปได้ ข้าเสียใจที่ข้าไม่ได้เข้าไปส่วนลึกของอาณาเขตศักดิ์สิทธิ์เพื่อฆ่าเจ้า ถ้าข้ารู็ว่าเจ้าพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว พวกเราทั้ง 5 คนจะไล่ตามเจ้าลึกเข้าไป แม้ว่ามันจะหมายความว่าพวกเราต้องเสี่ยงชีวิตก็ตาม
มีแสงแว่บผ่านดวงตาไคยะมันเต็มไปด้วยจิตสังหาร ในเวลาเดียวกันพลังงานที่ทรงพลังก็พุ่งออกมาแทงไปที่หน้าผากของเซียนผู้คุมกฎจนเสียชีวิตทันที
สัตว์ตัวน้อยที่ไหล่ของไคยะบินไปทันที มันเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วจนเห็นแต่เงาที่พร่ามัว เมื่อมันกลับมาที่ไหล่ของไคยะมันก็ถือแหวนมิติด้วยสองขาหน้าของมันและส่งไปให้ไคยะราวกับว่ามันพยายามทำตัวดี ๆ อยู่ข้างนาง
ไคยะดูเหมือนจะรู้ว่าสัตว์ตัวน้อยนี้ฉลาดมานานแล้ว ดังนั้นนางจึงไม่จำเป็นต้องประหลาดใจจากการกระทำของมัน นางรับแหวนมิติจากสัตว์ตัวน้อยและเก็บมันไว้โดยไม่แลมอง หลังจากนั้นนางก็วาดนิ้วออกมาและมิติก็ฉีกออกทันที
มดทะยานฟ้าที่มีนับไม่ถ้วนเหนือเผ่าไทท์นั้นราวกับเห็นทางกลับบ้าน มันกลับมารวมกันจากสี่ทิศทางและหายไปในรอยแยกที่เหมือนกับน้ำวน
ไคยะบินออกไปหลังจากที่มดทะยานฟ้าเข้าไปในรอยแยกมิติ นางเดินทางไปยังตระกูลต่อไป
ม่านพลังรอบ ๆ เผ่าไทท์หายไปและแขกที่ออกไปก่อนหน้านี้ก็ยังอยู่ในความงุนงง พวกเขาจ้องมองไปยังร่างที่ไร้ชีวิตอย่างบิดเบี้ยว
เผ่าขนาดกลางที่มีเซียนผู้คุมกฏพึ่งถูกทำลายไป โดยใช้เวลาหนึ่งนาทีเท่านั้นตั้งแต่ต้นจนจบ สิ่งนี้ทำให้ทุกคนตกใจ
ไม่นานก็มีบางคนเรียกสติกลับมาได้ ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่างและใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความสุข พวกเขาพุ่งเข้าไปยังโครงกระดูกที่เหลือและเริ่มรวบรวมแหวนมิติ
คนอื่น ๆ ที่เรียกสติได้ก็ทำแบบนั้นเช่นกัน พวกเขาพุ่งเข้ายื้อแย่งแหวนมิติอย่างตื่นเต้น มีบางคนเริ่มต่อสู้กัน
แหวนมิติทั้งหมดยังคงสมบูรณ์ ไคยะสนใจเพียงแต่วงที่สำคัญที่สุดเท่านั้นก่อนที่จะจากไป
..
ไคยะไปหาเผ่ากระบี่ทอง, เผ่าเฮอมัน, ตระกูลดาการ์และตระกูลทิงเว่ยและทำลายพวกเขาทั้งหมดโดยไม่มีใครรอดชีวิตแม้แต่คนเดียว
ไม่มีใครมองว่าใครเป็นผู้ทำลายเผ่าขนาดกลางห้ากลุ่มในวันเดียวและไม่มีใครยืนหยัดต่อสู้เพื่อพวกเขา อย่างไรก็ตามวิธีการที่ทุกคนถูกฆ่าตายได้รับความสนใจจากทุกคน
นี่เป็นเพราะคนทั้งหมดจากทั้ง 5 กลุ่มหลงเหลือแต่กระดูก มีเนื้อและเลือดเหลืออยู่ แม้แต่เซียนผู้คุมกฏก็เช่นกัน
ในขณะที่ทุกคนต่างสงสัยว่าคนเหล่านี้เสียเลือดเนื้อไปได้อย่างไร ก็มีข่าวว่ามีหญิงสาวจากเผ่าคาเลอร์และกลุ่มมดทะยานฟ้าที่พบเห็นได้ในอาณาเขตศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นที่ได้โจมตีเผ่าไทท์ สิ่งนี้สะเทือนอาณาเขตทะเลทั้งหมดและได้รับความสนใจอย่างมากจากศาลาทั้งสามของอาณาจักรทะเล
ในเมืองใหญ่ที่พลุ่งพล่านไปด้วยผู้คนในอาณาจักรทะเล หญิงสาวที่สวมเสื้อผ้าสีขาวและมีสัตว์ตัวน้อยอยู่บนไหล่ได้นั่งอยู่ในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง นางจ้องมองไปข้างนอกด้วยสายตาว่างเปล่าที่เต็มไปด้วยผู้คนจอแจ
นางคือไคยะที่เพิ่งล้างบางทั้ง 5 กลุ่มและเขย่าทั่วอาณาจักรทะเล
ในที่สุดไคยะก็ล้างแค้นให้เผ่าคาเลอร์ด้วยการกวาดล้างเผ่าไทท์, เผ่ากระบี่ทอง, เผ่าเฮอมัน, ตระกูลดาการ์และตระกูลทิงเว่ยให้หมดไปจากอาณาเขตทะเล อย่างไรก็ตามนางไม่ได้ดูสบายขึ้นเลย มีเพียงแต่ความเศร้าในใจของนางเท่านั้น
นางฆ่าศัตรูของนางไปหมดแล้ว แต่นางก็ไม่อาจนำพาคนที่ตายไปแล้วกลับมาได้ นางไม่อาจช่วยบิดาของนางได้เช่นกัน นี่เป็นสาเหตุที่ความรู้สึกของนางเต็มไปด้วยความโศกเศร้า
