บทที่ 287 ถ้าฉันไม่ฆ่านายให้ตาย ความแค้นในหัวใจคงไม่มีวันจาง!
เฉินชางขบคิดในใจอยู่นาน สุดท้ายแล้วก็คิดว่าขอตัวก่อนดีกว่า!
กรณีที่เกิ่งเหยียนมาแล้วจิ่งหรานอธิบายไม่กระจ่างจะทำไง
กรณีที่เกิ่งเหยียนคิดว่าเขาแก้เผ็ดจะทำไง
เกิดเกิ่งเหยียนกล่าวหาว่าเขาหันมาคบกับผู้ชายของเธอ เพราะเขาคบกับเธอไม่รอดจะทำไง
เมื่อวิเคราะห์ตามตรรกะของบุคคลคนนี้แล้ว ก็สมเหตุสมผลมากที่ควรจะขอกลับก่อน
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เฉินชางก็ลุกขึ้นเอามือปัดๆ ก้น “เอ่อ หมอจิ่งครับ ครอบครัวผมมีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย ผมขอตัวก่อนนะครับ คุณรอเกิ่งเหยียนที่นี่เถอะครับ”
จิ่งหรานชะงักเล็กน้อย ค่อนข้างผิดหวัง “เอ่อ…หมอเฉิน นั่งลงเถอะครับ? ที่เมืองอันหยางคุณเป็นเพื่อนคนแรกของผม แล้วก็เป็นคนที่ร่วมทีมผ่าตัดกับผมเคสแรกที่เมืองอันหยางด้วย เราต้องดื่มด้วยกันเยอะหน่อย แล้วผมก็จะได้ถือโอกาสนี้แนะนำภรรยาของผมให้คุณรู้จักด้วย เธอเป็นคนดีมาก”
เฉินชางแค่นหัวเราะ เป็นคนดีมาก เป็นคนดีมาก…หมายถึงรูปร่างหน้าตาดีมาก?
เมื่อคิดมาถึงตรงนี่นี้เฉินชางก็หัวเราะ เขาบอกกับเถ้าแก่ร้านว่า “เถ้าแก่ครับ เอาไข่แพะห้า หนิวฮวนสี่[1] อ้อ แล้วก็ลูกตาวัว ตั๊กแตน ด้วง ตัวอ่อนผึ้ง แมงป่องเอามาอย่างละสองไม้! ให้ด็อกเตอร์จากเมืองหลวงของเราได้ลิ้มลองรสชาติเมนูเด็ดมณฑลตงหยางหน่อย อ้อ ขอแบบกลิ่นฉุนๆ หน่อยนะครับ”
หลังจากสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว เฉินชางก็บอกกับจิ่งหรานว่า “หมอจิ่งครับ เมนูพวกนี้เป็นเมนูเด็ดของมณฑลตงหยางเลยนะครับ คุณต้องไม่เคยกินมาก่อนแน่ๆ ลองกินดูครับ วันนี้น้องชายผมมีเรื่องต้องให้ผมช่วยจัดการ ผมอยู่กับคุณต่อไม่ได้ คุณนั่งกินกับเกิ่งเหยียนให้เต็มที่เลยนะครับ วันนี้ผมเลี้ยงเอง!”
หลังจากพูดจบเฉินชางก็ควักเงินสามร้อยหยวนยื่นให้เถ้าแก่พร้อมบอกเถ้าแก่ว่า “ลุงหยาง ค่าอาหารครับ ผมจ่ายเกินไว้เพื่อสั่งเพิ่ม”
ลุงหยางหัวเราะ “ได้เลยเสี่ยวเฉิน วันนี้ใจป้ำมาก!”
ร้านปิ้งย่างข้างทางร้านนี้อยู่ห่างจากโรงพยาบาลไม่ไกล เฉินชางมากินบ่อยๆ แต่ไม่ได้มาคนเดียว ส่วนใหญ่มีเหล่าเฉินมาด้วย ทุกครั้งเหล่าเฉินจะเป็นคนเลี้ยงเขา
เฉินชางหัวเราะ “ผมไปแล้วนะครับ!”
…
หลังจากที่เฉินชางกลับไปได้สามนาที หญิงสาวคนหนึ่งก็วิ่งรีบร้อนมาที่ร้านปิ้งย่าง
เมื่อเห็นจิ่งหรานเธอก็ด่าด้วยความโมโหทันที “จิ่งหราน คุณนี่จริงๆ เลยนะ ฉันรอคุณอยู่หน้าประตูแผนกฉุกเฉินทั้งวัน คุณกลับมานั่งจิบเบียร์กินปิ้งย่าง รู้ผิดชอบชั่วดีบ้างมั้ย”
เมื่อด่ามาถึงตรงนี้ เกิ่งเหยียนก็ปาซาลาเปากับนมในมือใส่จิ่งหราน!
จิ่งหรานรีบลุกขึ้นมาปลอบเธอทันที “ขอโทษนะที่รัก วันนี้ผมเหนื่อยมากจริงๆ ผ่าตัดสิบกว่าชั่วโมง หลังจากผ่าตัดเสร็จก็เหนื่อยจนหมดเรี่ยวแรงแล้วจริงๆ ในหัวคิดแค่ว่าอยากหาอะไรกิน!”
เกิ่งเหยียนยืนกอดอกเอียงศีรษะเล็กน้อย
“แล้วคุณ…ไม่รู้หรือไงว่าฉันรอคุณอยู่ ฉันไม่โทรหาคุณ ในใจคุณก็ไม่มีฉันอยู่ในใจแล้ว!”
จิ่งหรานรีบกล่าวทันที “ผมผิดผมเลว! ผมยอมรับผิด ต่อไปเวลากลับถึงบ้านผมเป็นคนทำกับข้าว!”
เมื่อเกิ่งเหยียนเห็นผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงของจิ่งหราน เธอก็ถอนหายใจออกมา แล้วช่วยจัดทรงผมให้เขาด้วยความเห็นใจ
เธอรู้สึกโกรธเขาจริงๆ แต่ก็รู้สึกเห็นใจเขาจริงๆ ด้วยเหมือนกัน
คนเป็นหมอเหมือนกันจะไม่เข้าใจกันได้อยงไร
จิ่งหรานผ่าตัดต่อเนื่องสิบกว่าชั่วโมงเพื่อช่วยชีวิตคน อีกทั้งยังเป็นการผ่าตัดที่ต้องใช้ทักษะขั้นสูงมากด้วย เธอจะไม่เข้าใจเขาได้อย่างไร
แต่ใครบ้างจะไม่รู้สึกโกรธ
ฉันซื้อของอร่อยรอคุณอยู่หน้าห้องผ่าตัดทั้งวัน ทว่าพอคุณออกมาจากห้องผ่าตัด คุณกลับไปจิบเบียร์กินปิ้งย่างกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง?
ไม่สนใจฉัน ละเลยฉัน ไม่โทรศัพท์หาฉัน!
แล้วฉันเกิ่งเหยียนคนนี้จะไม่โกรธคุณได้ยังไง
ด้วยเหตุนี้ ในตอนนี้ เกิ่งเหยียนก็เลยทั้งสงสารทั้งเดือดดาล!
เมื่อเห็นใบหน้าที่ดูซีดเซียวไร้เรี่ยวแรงของจิ่งหร่าน เกิ่งเหยียนก็กลอกตามอง “ฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน! วันนี้ฉันยังไม่กินข้าว กลัวว่าคุณออกมาจากห้องผ่าตัดแล้วจะไม่มีอะไรกินก็เลยนั่งรอคุณทั้งวัน”
จิ่งหรานมองหญิงสาวด้วยความรักสุดหัวใจ เธอเป็นผู้หญิงที่คิดอะไรรอบด้านเพื่อเขา!
เพื่อเขาแล้วเธอไม่เรียนต่อปริญญาเอก
ทั้งๆ ที่อาจารย์ที่ปรึกษาของเธอยื่นขอสิทธิ์พิเศษให้เธอได้เรียนต่อปริญญาเอกโดยที่ไม่ต้องสอบเข้าเพราะเธอมีผลการเรียนดี
แต่ครอบครัวของจิ่งหรานเร่งเร้าให้แต่งงาน เห็นว่าอายุไม่น้อยแล้ว หลังจากที่คิดไตร่ตรองกันอย่างถี่ถ้วนแล้ว เกิ่งเหยียนก็เลิกล้มความตั้งใจที่จะเรียนต่อปริญญาเอกแล้วกลับมาทำงาน เตรียมแต่งงานมีลูก เริ่มกลับมาใช้ชีวิตธรรมดาที่ไม่ธรรมดา
ความจริงแล้วเกิ่งเหยียนคิดหนักมาก!
แต่เรื่องราวของเฉินชางทำให้เธอมองชีวิตและความรักเปลี่ยนไปจากเดิมมาก ถ้าไม่มีเฉินชาง เธอก็คงไม่คิดเรียนต่อปริญญาเอก
แต่ชีวิตคนเหล่านั้นก็เป็นเช่นนี้ ทุกคนที่คุณพานพบ ทุกประสบการณ์ที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตล้วนส่งผลกับอนาคตของคุณในทุกด้าน
ก็เหมือนที่เฉินชางกล่าวไว้ คนเราทุกคนเปลี่ยนแปลงกันได้
หลังจากที่จิ่งหรานนั่งลงแล้วก็ยื่นนมกล่องตราเท่อหลุนซูในมือให้จิ่งหราน เธอถลึงตาใส่เขา “ดื่มเบียร์ทำไมกัน ดื่มนมสักหน่อย”
จิ่งหรานกลัวภรรยาหรือ เรียกว่าเขารักภรรยาของเขามากจะดีกว่า
จิ่งหรานกล่าวอวดภูมิเกี่ยวกับร้านปิ้งย่างแห่งนี้ “ผมจะบอกให้นะ ร้านนี้เป็นร้านเด็ด มีเมนูเด็ดๆ รสชาติอร่อยหลายเมนูมาก พวกเราลองชิมเมนูเด็ดพวกนี้กัน”
เกิ่งเหยียนพยักหน้า เธอเองก็หิวแล้ว ก็เลยหยิบของปิ้งย่างไม้หนึ่งขึ้นมากิน
ทันใดนั้นก็เหมือนว่าเธอจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “จริงด้วย เฉินชางล่ะ”
จิ่งหรานหัวเราะ “ที่บ้านมีเรื่องต้องไปจัดการ รีบร้อนกลับไปแล้ว ผมยังบอกเขาอยู่เลยว่าอยากแนะนำพวกคุณให้รู้จักกัน!”
เกิ่งเหยียนทำเสียงชิด้วยความไม่พอใจ “จำเป็นต้องให้คุณแนะนำด้วยหรือไง! ฉันกับเฉินชางเรียนห้องเดียวกันสมัยปริญญาตรี ความสัมพันธ์ดีมากเป็นพิเศษ!”
ขณะที่พูด เกิ่งเหยียนก็กินไปด้วยจนหมดไม้ “เอ๊ะ รสชาติไม่เลวจริงๆ ด้วย!”
จิ่งหรานหัวเราะ “งั้นก็ต้องกินเยอะๆ หมอเฉินตั้งใจสั่งเมนูเด็ดพวกนี้ให้หนึ่งถาดพูนๆ เขาบอกว่าอร่อย!”
เกิ่งเหยียนหัวเราะ หมอนี่จัดว่าเป็นคนจิตใจดีอยู่นะ
เมื่อจิ่งหรานได้ยินเกิ่งเหยียนบอกว่ารู้จักกับเฉินชาง เขาก็เกิดความสนใจขึ้นมาทันที “จริงด้วยสิ ที่รัก หมอเฉินเป็นคนยังไง ผมว่าเขาเก่งมากเลย!”
เกิ่งเหยียนเกิดอยากรู้ “เก่งยังไง”
จิ่งหรานสีหน้าเปลี่ยน กล่าวจริงจังว่า “ช่วยชีวิตผู้บาดเจ็บในวันนี้ คุณรู้มั้ยว่าใครเป็นผู้นำทีมแพทย์ที่คอยกำกับจัดการทุกขั้นตอนในการผ่าตัด ก็เฉินชางไงล่ะ เฉินชางคนเดียวเป็นแกนนำหลักของทีมตั้งแต่ต้นเลย ถ้าไม่ใช่เพราะว่าในช่วงสุดท้ายเหนื่อยจนไม่ไหวแล้ว คงผ่าตัดต่อจนถึงขั้นสุดท้าย!…
…โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฝีมือการผ่าตัดทรวงอกของเฉินชางยอดเยี่ยมมาก ผมรู้สึกว่าเชี่ยวชาญมากกว่าผมอีก การตัดสินใจ การเลือกตำแหน่งลงมีด…เก่งมาจริงๆ อีกทั้งยังคำนึงถึงองค์ประกอบอื่นๆ ระหว่างผ่าตัดไปด้วยในเวลาเดียวกัน การให้เลือด การตรวจค่าเลือด ระบบหายใจ…เชี่ยวชาญมาในทุกด้าน…
…ในตอนนั้นขณะที่กำลังผ่าตัด ผมรู้สึกเหมือนได้เห็นอาจารย์ตัวเอง…”
จิ่งหรานเล่าเรื่องราวของเฉินชางทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบหนึ่งรอบ เขารู้สึกชื่นชมจากใจ ทั้งยังรู้สึกยังรู้สึกเลื่อมใสศรัทธามากด้วย!
“ตั้งแต่ผมมาอยู่ตงหยาง เขาเป็นคนเก่งคนแรกที่ผมเจอ!”
เกิ่งเหยียนนิ่งเงียบไป จิ่งหรานเก่งขนาดไหนเธอรู้อย่างทะลุปรุโปร่ง ตอนที่เขาอยู่ที่สถาบันโรคหลอดเลือดหัวใจแห่งชาติสังกัดโรงพยาบาลฟู่ว่าย เขาเป็นบุคคลที่มีความสามารถโดดเด่นอันดับหนึ่ง และเป็นคนที่มีสายตาเฉียบแหลม
คนสายตาเฉียบแหลมอย่างจิ่งหรานประเมินเฉินชางไว้สูงขนาดนี้!
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เกิ่งเหยียนก็ถอนหายใจออกมา!
“เมื่อสมัยเรียนเขาเป็นคนที่เก่งมาก เป็นหัวหน้าห้อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องช่วยเหลือนักศึกษาในชั้นเรียนที่มีเรื่องเดือดร้อน หรือจะเป็นการประสานงานภายในชั้นเรียน เขาก็จัดการได้อย่างเป็นระบบระเบียบ แถมผลการเรียนก็ดีมากด้วย ตลอดช่วงระยะเวลาที่เรียนปริญญาตรี มีแค่ปีเดียวที่ไม่ได้ทุนการศึกษา สาเหตุก็เพราะอยากถอยให้เพื่อนร่วมชั้นเรียนคนหนึ่งที่ทางบ้านกำลังเดือดร้อน…
…ตอนฝึกงาน เขาฝึกงานในเมืองหลวงเหมือนกัน ในตอนนั้นหัวหน้าเห็นความสำคัญของเขาก็เลยอยากจะให้เขาได้เรียนต่อปริญญาโท แต่…”
หลังจากที่เกิ่งเหยียนกล่าวมาถึงตรงนี้ จิ่งหรานเองก็ถอนหายใจออกมา “แต่ไม่ว่าจะยังไง ผลสุดท้ายแล้วทองคำแท้อย่างหมอเฉินย่อมส่องแสงเรืองรอง!…
…หมอเฉินเป็นคนดีจริงๆ เมนูพวกนี้เขาเป็นคนสั่งให้คุณทั้งหมด”
เกิ่งเหยียนสีหน้าปลื้มใจ เธอหัวเราะพร้อมถามขึ้นว่า “อันนี้อะไร รสชาติดีจริงๆ!”
เมื่อก่อนหน้านี้จิ่งหรานตั้งใจฟังตอนที่เฉินชางสั่งอาหารมาก เขาจำได้อย่างแม่นยำ จึงรีบกล่าวทันที ผมจะแนะนำแต่ละเมนูให้คุณฟังเองนะ “อันนี้ไข่แพะ อันนี้หนิวฮวนสี่ อันนี้ตั๊กแตน อันนี้ด้วง อันนี้ตัวอ่อนผึ้ง อันนี้แมงป่อง…”
เกิ่งเหยียนหน้าถอดสี!
รู้สึกคลื่นไส้ลมตีขึ้นมาทันที เธอรีบหันไปอาเจียนด้านข้างทันใด!
หลังจากที่เกิ่งเหยียนอาเจียนอยู่นานมาก เธอก็กัดฟันกรอด มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่นก็เส้นเอ็นปูดนูน!
เฉินชาง นายชักจะมากเกินไปแล้ว! ถ้าฉันไม่ฆ่านายให้ตาย ความแค้นในหัวใจคงไม่มีวันจาง!
เมื่อเฉินชางกลับไปถึงโรงแรมน้ำพุร้อนเยว่หยางซานจวง ทันใดนั้นเฉินชางก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากระบบ
[ติ๊ง! ค่าความรู้สึกดีของเกิ่งเหยียน -2!]
[ติ๊ง! ค่าความรู้สึกดีของเกิ่งเหยียน!]
…
เฉินชางชะงัก ผมทำอะไรไป
เฮ้อ…
[1] หนิวฮวนสี่ เป็นเมนูเปิบพิสดารอวัยวะเพศของวัวตัวเมีย
