เลขากลีบฉ่ำ – ตอนที่ 13

“แต่คุณ… ไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะ ใส่เองก็… น่าจะได้…”

เขาอมยิ้มเจ้าเล่ห์ และไหวไหล่กว้าง

“ถ้าคุณไม่ใส่เสื้อผ้าให้ผม งั้นวันนี้ผมก็คงต้องแก้ผ้าทั้งวัน”

“คนหน้าไม่อาย”

เขาหัวเราะร่วน ก่อนจะโน้มหน้าต่ำลงมาหา และจงใจขยับบั้นเอวเป็นจังหวะ เพื่อให้ท่อนเอ็นถูไถกับหน้าท้องของหล่อน

คนตัวเล็กแก้มแดงก่ำ ร้อนวูบวาบไปทั้งตัวจนน้ำเสียวไหลรินออกมาอีกครั้ง

“คนบ้า… ปล่อยค่ะ…”

“ผมอยากเนรมิตห้องทำงานให้เป็นห้องนอนจัง จะได้เอาคุณทั้งวัน”

หล่อนห่อปากค้างเติ่ง

“ทำหน้าแบบนี้ ดีใจล่ะสิ ใช่ไหมครับ”

“คนบ้า… ใครจะดีใจกันคะ นี่ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ ฉันจะกลับบ้าน”

“ไม่ให้กลับ… อยู่ด้วยกันทั้งวัน โอเค๊”

“ไม่ค่ะ”

หล่อนส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน แต่เขาไม่ยอมใจอ่อนอยู่ดี

“ขัดใจผมไม่ได้หรอก พราวฟ้า”

“อ๊ะ… นี่ปล่อยนะคะ”

เมื่อเขาจับร่างของหล่อนหมุนหันหน้าเข้าไปกับโต๊ะทำงานไม้อีกครั้ง พร้อมกับกดศีรษะของหล่อนให้ต่ำลงไปจนชิดกับพื้นไม้

“คุณจะทำอะไรคะ… ราฟ… อ๊ะ…”

ตอนนี้ถึงแม้เขาจะไม่ตอบ แต่หล่อนก็รู้ทันทีว่าเขาจะทำอะไร เพราะตอนนี้กระโปรงยาวบานพลิ้วของหล่อนถูกตลบขึ้นมารวมกันบนเอวคอดเสียแล้ว และกางเกงชั้นในก็ถูกเขาถอดออกไป

“คุณราฟ… อย่าค่ะ…”

เขาไม่ตอบ แต่เล่นเอามือฟาดแก้มก้นอวบอัดของหล่อนแรงๆ สองครั้งติด

“อ๊ะ… เจ็บนะคะ”

“อวบอะไรแบบนี้”

เขาขยำซ้ำเติมลงมาอีก จนแก้มก้นของหล่อนเจ็บระบม จากนั้นเขาก็เอาท่อนชายที่ยังแข็งไม่เลิกดุนดันที่ปากทางสวาท

“ผมยังไม่พอเลย… พราวฟ้า…”

“อ๊ะ…”

เขาเอาท่อนเอ็นใหญ่โตพุ่งพรวดเข้ามาจนมิดด้าม สร้างความเสียวเสียดให้กับหล่อนมากมายเหลือเกิน หล่อนห่อปาก และเด้งบั้นท้ายเริงร่ารับเอ็น

“คุณทำให้ผม… กลายเป็นผู้ชายคลั่งเซ็กซ์… โอ้ว… อืมมมม ฟิต… รูคุณฟิตมาก… โอ้ว…”

เขาครางไม่หยุด และก็กระเด้าไม่หยุดเช่นกัน

“ดังนั้น… คุณต้องรับผิดชอบนะพราวฟ้า… โอ้ว… อืมมมม เสียววววววหัวไปหมดเลย โอ้ว…”

“อ๊า… อู๊ยยยยย… อ๊า… ซี๊ดดดดด อ๊า… อา… เสียววว อ๊า…”

“ต้องให้ผม เอาบ่อยๆ โอ้ว… อืมมมมม”

ท่อนเอ็นใหญ่ยาวเคลื่อนไหวดุดันในรูสาวคับแคบ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่มันชักถอนออกมาจนสุด และตะกุยกลับเข้าไปใหม่จนมิดด้าม

“อ๊า… ซี๊ดดดดด”

พราวฟ้าถูกปลุกเร้าจนเสียวแทบขาดใจ หล่อนส่ายบั้นท้ายรับท่อนเอ็นยาวใหญ่ของราฟาเอลอย่างกระตือรือร้น

“แรงอีก… อ๊า… แรงอีก… อู๊ยยยย แบบนั้น… อา… อ๊า… เสียวเหลือเกิน… อ๊า…”

เสียงโต๊ะไม้ครวญครางร้องแข่ง เมื่อถูกหล่อนกับราฟาเอลใช้เป็นเตียงเสพสม

ไอร้อนฉ่ำสวาทซัดเข้าใส่จนสองร่างชุ่มโชกไปด้วยหยาดเหงื่อ

หญิงสาวแตกระส่ำน้ำเสียวออกมานับครั้งไม่ถ้วนอีกแล้ว มากมายจนแทบไม่น่าเชื่อว่าหล่อนจะร่านร้อนได้ถึงเพียงนี้

แต่หล่อนก็ร่านจริงๆ ร่านรับเอ็นของเขาได้อย่างหน้าชื่นตาบาน

“โอ้ว… ตอดดีเหลือเกิน พราวฟ้า… อืมมมมม โอ้ว… เสียววว โอ้ว…”

แรงกระเด้าของราฟาเอลดุดันจนน่ากลัว ก่อนที่เขาจะคำรามออกมาเสียงดังลั่น

“อ๊ากกกกก… โอ้ว… โอ้ว…”

ราฟาเอลเสร็จแล้ว… สุขสมเหมือนกับหล่อนอีกครั้งแล้ว

หล่อนซบหน้ากับโต๊ะไม้อยู่อย่างนั้น จมลึกอยู่กับความเสียวซ่านเนิ่นนาน จนกระทั่งเขาซบหน้าลงมาจูบแผ่นหลัง และชักท่อนชายออกไปจากกลีบสาว หล่อนถึงได้รู้สึกตัว

“ฉัน… ควรจะกลับ…”

หล่อนบอกเขาปากคอสั่น และรีบร้อนตวัดกระโปรงบานให้ลงไปอยู่ในตำแหน่งเดิม

เขาระบายยิ้ม เดินแก้ผ้าโท่งๆ ไปหยิบกางเกงชั้นในที่เป้ากางเกงเปียกเล็กน้อย แล้วยื่นคืนมาให้กับหล่อน แต่ก่อนคืนเขายกกางเกงชั้นในตัวน้อยของหล่อนไปสูดดมฟอดใหญ่ก่อน

พราวฟ้าร้อนฉ่าไปทั้งตัว รีบคว้ากลับคืนมา และสวมใส่อย่างรวดเร็ว

ราฟาเอลหัวเราะด้วยความขบขันระคนเอ็นดู เขาเดินเข้ามาหา แต่หญิงสาวถอยกรูดหนีไปด้านหลัง

“อย่า… ทำอีกนะคะ”

“ไม่ทำก็ได้ แต่คุณต้องมาใส่เสื้อผ้าให้ผมก่อน ไม่อย่างนั้น… ผมไม่รับปากนะ”

แววตาของเขาเจ้าเล่ห์ร้าย แต่หล่อนไม่มีทางเลือกอื่นใดอีก

“ก็… ได้ค่ะ”

เขาอมยิ้ม และเดินไปยืนพิงกับโต๊ะทำงานไม้ของตัวเอง จากนั้นก็พูดขึ้น

“เอาสิครับ หรืออยากให้ผมแข็งขึ้นมาอีก”

อีตาบ้า… ทำไมเขาพูดจาหยาบคายแบบนี้นะ

พราวฟ้ามองค้อนอย่างโมโห ก่อนจะสะกดกลั้นความอับอาย เดินไปก้มหยิบเสื้อผ้าของเขามาถือเอาไว้ จากนั้นก็เดินไปหยุดตรงหน้าของเขา

หล่อนต้องใช้ความพยายามอย่างมากเลยทีเดียวที่จะมองที่แผงอก แทนการมองท่อนเอ็นยักษ์หัวยักบานน่าเลีย

ตายแล้ว… นี่หล่อนคิดถึงเรื่องเลียได้ยังไงกัน

แก้มนวลแดงระเรื่อ และหล่อนก็เผลอช้อนตาขึ้นสบประสานกับราฟาเอล เขาอมยิ้มและพูดขึ้นอย่างรู้ทันในสิ่งที่อยู่ในหัวของหล่อน

“อยาก… สัมผัสมันไหมล่ะ”

“จะ… บ้าเหรอ คุณพูดอะไรน่ะ”

เขากระชากเสื้อผ้าของตัวเขาเองที่หล่อนถืออยู่ทิ้งไปกับพื้นพรมอีกครั้ง ก่อนจะกดร่างของหล่อนให้คุกเข่าลงตรงหน้า ท่อนเอ็นชูชันตรงหน้าพอดิบพอดี

หล่อนผงะหัวหนี และจะลุกขึ้น แต่เขาไม่ยอม จับศีรษะของหล่อนเอาไว้ และดุนดันเอ็นมาใกล้

“อย่า… ทำ… แบบนี้สิคะ… อื้อ…”

“ผมอยาก… เข้าไปในปากของคุณ พราวฟ้า…”

คำพูดของราฟาเอลทำให้หล่อนเบิกตากว้างตื่นตระหนก

“คุณหมายถึง…”

“ผมอยากให้คุณ… อมให้ผม…”

“จะ… บ้าหรือไง นี่ปล่อยฉันนะ”

หล่อนขัดขืน แต่พอถูกท่อนชายถูไถไปตามใบหน้า ความเสียวมากมายก็ก่อตัวขึ้นอีกในช่องท้อง

“คุณไม่อยากรู้จักรสชาติของผมหรือ พราวฟ้า…”

“แต่ว่า…”

เลขากลีบฉ่ำ

เลขากลีบฉ่ำ

Status: Ongoing
อ่านนิยาย เลขากลีบฉ่ำคริสเตียโน ซาโนรี่ หรี่ตามองเลขาหน้าห้องของตัวเองด้วยความประหลาดใจ พราวฟ้า บวรศักดิ์ ทำงานกับเขามาห้าปีเต็ม ตั้งแต่หล่อนจบปริญญาตรีมาใหม่ๆ หญิงสาวเป็นคนหัวไว ทำงานคล่องแคล่ว และรู้ใจเขาเป็นที่สุด จนเขาคิดว่าจะทำงานกับเลขาคนนี้ไปจนกว่าบริษัทตัวเองจะเจ๊ง แต่จู่ๆ หล่อนก็มายื่นใบลาออก โดยให้เหตุผลว่า ‘เบื่อ’ ที่หล่อนเบื่อนี่ หล่อนเบื่องาน หรือว่าเบื่อเจ้านายอย่างเขากันแน่? “ผมยังไม่อนุมัติหรอกนะ จนกว่าผมจะได้เหตุผลดีๆ จากการยื่นใบลาออกของคุณ พราวฟ้า” เขาจะมารั้งหล่อนเอาไว้ทำไมกัน ในเมื่อเลขาหน้าตาเฉิ่มเชยอย่างหล่อน ก็เป็นได้แค่ทาสที่เดินตามเขาต้อยๆ เท่านั้น ไม่เคยเลยที่เขาจะหันมามองหรือว่าใส่ใจความรู้สึกของหล่อน เพราะอะไรน่ะเหรอที่หล่อนทำงานกับเขามายาวนานขนาดนี้ เพราะว่าหล่อนตกหลุมรักเขายังไงล่ะ หล่อนเห็นเขาตั้งแต่ตอนที่ตัวเองเพิ่งเรียนอยู่ระดับชั้นมัธยมปีที่สามเท่านั้น คริสเตียโน ได้รับเชิญไปเป็นวิทยากรพิเศษที่โรงเรียน และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หล่อนตั้งใจและใฝ่ฝันว่าจะต้องเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาให้ได้ ซึ่งเวลาผ่านมาอีกหลายปีหล่อนก็ทำสำเร็จ หล่อนได้เข้าไปทำงานในบริษัทของเขา และก็โชคดีมากที่ได้ตำแหน่งเลขาหน้าห้องมาครอบครอง

Comment

Options

not work with dark mode
Reset