บทที่ 1495 ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น
“ฮ่าๆๆ รุ่นพี่ คนเขายังไงก็เป็นพันธมิตรอู๋เว่ย ยุครุ่งโรจน์เมื่อตอนนั้นไม่หวาดกลัวแม้กระทั่งสี่ตระกูลใหญ่ พวกเรานักเรียนของโรงเรียนฝึกทหารรับจ้างควรจะไว้หน้าพวกเขาหน่อยนะ”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หญิงสาวที่เป็นหัวหน้าก็ยกมุมปากน้อยๆ หัวเราะหยันแล้วเอ่ยว่า “ของอย่างหน้านี่ไม่ได้มีไว้ให้แต่มีไว้โยน แล้วก็มีไว้เหยียบใต้ฝ่าเท้า คนของพันธมิตรอู๋เว่ย พวกคุณว่าแบบนั้นหรือเปล่า”
เบื้องบนพันธมิตรอู๋เว่ยหลายคนหน้าเปลี่ยนสีทันควัน ถ้าไม่ใช่เพราะเบื้องหลังคนพวกนี้มีโรงเรียนฝึกทหารซิงหยางสนับสนุน กล้ามาพูดคำพูดหมิ่นเกียรติพันธมิตรอู๋เว่ยอย่างนี้ พวกเขาต้องฆ่าล้างตระกูลอีกฝ่ายแน่แท้!
แต่หน้าของสามโรงเรียนฝึกทหารรับจ้างใหญ่ยังคงต้องให้บ้าง
อีกทั้งเดิมทีนี่ก็ไม่เกี่ยวกับพันธมิตรอู๋เว่ย พวกเขาแค่ไม่อยากให้มีคนตายในอาณาเขตผืนนี้ก็เท่านั้น
“รีบปล่อยคนเดี๋ยวนี้เลย พวกเธออยากสู้กันก็ได้แต่อย่ามาสู้กันในอาณาเขตของพันธมิตรอู๋เว่ย” เบื้องบนพันธมิตรอู๋เว่ยคนหนึ่งโบกมืออย่างติดรำคาญ
“โอ้…พันธมิตรอู๋เว่ยคุณมีหน้าใหญ่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร ให้พวกเราสู้กันที่ไหนพวกเราก็ต้องสู้กันที่นั่นเหรอ ฮ่าๆๆ พันธมิตรอู๋เว่ยหลอมทองให้หน้าตัวเองเก่งจริงๆ” หญิงสาวหัวหน้ามีสีหน้าเปี่ยมความดูถูก
“อย่าพูดไร้สาระกับพวกเขา พานีกเรียนของชื่อเยี่ยนมา” ผู้อาวุโสใหญ่เอ่ยเสียงเย็นชา
“ครับ” สมาชิกพันธมิตรอู๋เว่ยหลายคนก้าวไปข้างหน้า ทำท่าจะดึงสมาชิกหลายคนของโรงเรียนฝึกทหารรับจ้างชื่อเยี่ยน
“พวกแกอยากตายสินะ!”
เห็นดังนั้นดวงตาของหญิงสาวหัวหน้าวาบแววเย็นเยียบ พริบตานั้นก็โจมตีใส่สมาชิกของพันธมิตรอู๋เว่ย
สมาชิกพันธมิตรอู๋เว่ยเห็นดังนั้นก็ได้แต่ป้องกันตัว ไม่กล้าโต้ตอบกลับ
ถ้าอัดนักเรียนของโรงเรียนฝึกทหารรับจ้างซิงหยางจนบาดเจ็บหรือไม่ก็ตายละก็ ผลที่ตามมานั้นไม่กล้าคิด
สมาชิกพันธมิตรอู๋เว่ยที่ทำได้แค่ตั้งรับ แค่ครู่เดียวก็ถูกสมาชิกของซิงหยางเตะปลิวออกไปแล้ว
“ให้หน้าพวกแกแล้วอย่าไม่เอาหน้า!” สมาชิกพันธมิตรอู๋เว่ยบางคนมีสีหน้าถมึงทึง
“โอ้?” หญิงสาวหัวหน้าซิงหยางยิ้มกว้าง “พวกคุณคิดว่าตัวเองเป็นตัวอะไรแล้ว ในสายตาพวกฉัน พันธมิตรอู๋เว่ยไม่ใช่อะไรทั้งนั้น…
อ้อ จริงสิ ช่วงนี้กองกำลังใหญ่ต่างๆ ประกาศภารกิจฆ่าผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ยออกมา ถึงตอนนั้นรอพวกฉันกลับไป ไม่สู้ไปรับภารกิจนี้แล้วเอาหัวหมาของผู้นำพวกคุณไปดีไหม”
ยังไม่รอให้เบื้องบนของพันธมิตรอู๋เว่ยพูดต่อ ที่ด้านหลังก็กลับมีเสียงหัวเราะเย็นเยียบถึงขั้วกระดูกดังขึ้นมา “เอาสิ เธอเอาหัวฉันกลับไปตอนนี้เลยจะไม่สะดวกกว่าเหรอ”
ระหว่างที่พูดเยี่ยหวันหวั่นก็พาเป่ยโต่วกับชีซิง รวมถึงสมาชิกพันธมิตรอู๋เว่ยจำนวนไม่แน่ชัด เดินช้าๆ มาถึงที่นี่
“แกเป็นตัวอะไรถึงกล้าพูดกับฉันอย่างนี้!” หญิงสาวหัวหน้าซิงหยางจ้องเยี่ยหวันหวั่น สีหน้าเปี่ยมความเหยียดหยาม
“ผู้นำ…”
เห็นเยี่ยหวันหวั่น เบื้องบนพันธมิตรอู๋เว่ยทุกคนอย่างอาวุโสสามหลี่ซือกับผู้อาวุโสใหญ่ก็พากันทำความเคารพเยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้านับว่าตอบรับ
“เธอคือผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ย…?”
เห็นดังนั้นนักเรียนหลายคนของโรงเรียนซิงหยางก็มีสีหน้าตกใจอยู่บ้าง ลือกันว่าผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ยอายุไม่มาก แต่…ใครก็นึกไม่ถึงว่าจะยังเยาว์วัยขนาดนี้…
“หึ น่าขำซะจริง ผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ยแล้วยังไง ในสายตาฉันก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น” หญิงสาวหัวหน้าซิงหยางหัวเราะเยาะ
เยี่ยหวันหวั่นยกมุมปากน้อยๆ วาดเป็นร้อยยิ้มชั่วร้าย
ความจริงนักเรียนของสองโรงเรียฝึกทหารรับจ้างใหญ่จะเป็นหรือตายก็ไม่เกี่ยวกับเธอ เพียงแต่…
——————————————————————————————-
บทที่ 1496 ให้พวกเธอสองทางเลือก
เพียงแต่เธอกลับอยากรู้จักผู้อำนวยการโรงเรียนชื่อเยี่ยนคนนั้น ดูว่าจะสามารถใช้การสะกดจิตขั้นลึกที่พิเศษนั้นช่วยตัวเองฟื้นคืนความทรงจำได้หรือเปล่า
ดังนั้นเยี่ยหวันหวั่นย่อมอยากออกตัวช่วยคนของโรงเรียนฝึกทหารรับจ้างชื่อเยี่ยน ไม่งั้นผู้อำนวยการของชื่อเยี่ยนจะอาศัยอะไรมาช่วยเธอ
“ให้พวกเธอสองทาง ไสหัวไปไม่ก็ตาย” เยี่ยหวันหวั่นมองสมาชิกซิงหยางพลางหัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ย
ได้ยินคำพูดของเยี่ยหวันหวั่น หญิงสาวหัวหน้าซิงหยางมีสีหน้าเปี่ยมความไม่พอใจ จ้องเยี่ยหวันหวั่นเขม็ง “ผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ย คุณนับเป็นตัวอะไร ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะกล้าแตะขนของนักเรียนซิงหยางพวกเราสักเส้น!”
“ตบปาก” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง
“ครับ” ชีซิงตอบรับ ก้าวเข้าไปหาหญิงสาวหัวหน้าซิงหยางผู้นั้น
“รนหาที่ตาย!”
หญิงสาวหัวหน้าซิงหยางเหวี่ยงฝ่ามือสับใส่ชีซิงทันที
แต่ชีซิงกลับยกแขนขวา ปัดฝ่ามือมีดที่หญิงสาวฟาดลงมาในพริบตา ไม่เปิดโอกาสให้ตอบสนองเขาก็ตบปากของหญิงสาวอย่างแรงหนึ่งที
เวลานั้นทุกคนได้ยินเสียงดังกังวาน หญิงสาวคนนั้นโซเซถอยไปด้านหลัง
ชีซิงชำเลืองมองหญิงสาวแวบหนึ่งก่อนจะหันตัวจากไปไม่แม้แต่เหลียวหลัง
“…”
หญิงสาวจ้องเยี่ยหวันหวั่นพลางกัดฟันกรอด ราวกับแทบอยากจะเถือหนังเลาะกระดูกเยี่ยหวันหวั่น
“ฆ่าพวกมัน” เยี่ยหวันหวั่นมองสมาชิกพันธมิตรอู๋เว่ยที่ด้านหลังพร้อมโบกมือขวา
สิ้นเสียงของเยี่ยหวันหวั่น นักเรียนของซิงหยางก็หน้า มองท่าทางของผู้นำพันธมิตรนี้ไหนเลยดูเหมือนกำลังล้อเล่นหรือขมขู่พวกเขา!
“รุ่นพี่…พวกเรารีบไปเถอะ…ผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ยนี่เป็นคนบ้า…ถ้าไม่ไปอีก พวกเราอสจต้องตายอยู่ที่นี่จริงๆ นะครับ!” นักเรียนซิงหยางคนหนึ่งเอ่ยกับหญิงสาว
เวลานี้เห็นสมาชิกพันธมิตรอู๋เว่ยหลายคนก้าวเข้ามา หญิงสาวหน้าก็หน้าเปลี่ยนสีทันควัน
เดิมทีนึกว่าพันธมิตรอู๋เว่ยไม่กล้าลงมือกับพวกเธอโดยสิ้นเชิง แต่ตอนนี้ดูแล้ว…ผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ยผู้นี้ไร้ความเกรงกลัวแม้แต่น้อย…!
“ถอย!”
แทบจะในพริบตา หญิงสาวออกคำสั่งแล้วพานักเรียนซิงหยางจากไปทันที
“ไล่ตามไปฆ่าพวกนั้นให้หมด!” เป่ยโต่วทำท่าจะพาคนไล่ตามไป
เห็นดังนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็คว้าไหล่เป่ยโต่วไว้
“พี่เฟิง…ทำไมเหรอ” เป่ยโต่วมองเยี่ยหวันหวั่นด้วยสีหน้าสงสัย
พี่เฟิงไม่ได้บอกให้ฆ่าคนพวกนั้นเหรอ…
“นายเคยได้ยินประโยค ศัตรูจนมุมอย่าไล่ต้อนไหม” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
“โอ้…” เป่ยโต่วพยักหน้า “ไม่ไล่ก็ไม่ไล่ครับ”
จากนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็มองผู้อาวุโสสามหลี่ซือ “หลี่ซือ ส่งศิษย์ของโรงเรียนชื่อหยวนพวกนั้นกลับไป”
ได้ยินดังนั้นหลี่ซือชะงักเล็กน้อย ถามโดยไม่รู้ตัว “ผู้นำส่งไปไหนครับ”
“ส่งกลับไปโรงเรียนชื่อหยวน” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “พาคนไปมากหน่อยหลีกเลี่ยงคนของซิงหยางโผล่มาหาเรื่องอีก”
“นี่…” หลี่ซืองุนงงสงสัย ช่วยพวกเขาก็ไม่เลวแล้ว นี่กลับยังจะส่งพวกเขากลับอีก
“มีปัญหาอะไรไหม” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยถาม
“ไม่มีครับ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้” หลี่ซือโบกมือก่อนให้สมาชิกพันธมิตรอู๋เว่ยพยุงนักเรียนชื่อเยี่ยนที่บาดเจ็บหนักขึ้นมา
ในเมื่อผู้นำออกคำสั่งแล้ว หลี่ซือย่อมไม่ถามมากต่อและทำตามคำสั่ง
หลังจัดการเรื่องฝั่งนี้แล้วเยี่ยหวันหวั่นก็กลับไปที่ห้องทำงาน
ความทรงจำที่เกี่ยวกับโรงเรียนชื่อเยี่ยนที่วาบขึ้นมาในหัวที่บ้านจี้หวงเมื่อวันนั้นเลือนรางเกินไปแล้ว หาเบาะแสที่เป็นประโยชน์ไม่ได้เลยแต่กลับสมจริงมาก
ดูท่าว่าเธอน่าจะวางแผนสักหน่อย หาวิธีเริ่มจากโรงเรียนชื่อเยี่ยนก็ได้…
