โลกแห่งเหล่าทวยเทพ The World of Deities – ตอนที่ 83 – เก้าอี้ใหญ่

บทที่ 83 – เก้าอี้ใหญ่

ภาพนับไม่ถ้วนแวบเข้ามาในจิตใจของซูเย่ ภาพที่สะดุดตาที่สุดคือเขารีบเร่งสอบปากคำคาร์ลอส

อย่างไรก็ตาม ซูเย่เพียงแค่ยิ้ม

“ ช่างน่าเสียดาย ” ซูเย่พึมพำขณะที่เขาหันศีรษะและมองไปข้างหน้า

คาร์ลอสยิ้มและไม่พูดอะไร

ฝูงชนมองไปที่ด้านหลังของทั้งสองคน ด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกเขารู้สึกว่าทั้งคู่มีความมั่นใจมาก

จนถึงขณะนี้ ยังไม่มีใครทราบแน่ชัดว่าใครเป็นคนขโมยผลงานของอีกฝ่าย

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้ามาจากส่วนลึกของสภา

ชายชราร่างสูงเดินช้าๆ ไปที่ตรงกลางจากด้านซ้ายของชั้นรัฐสภา

ทุกคนก้มศีรษะเล็กน้อยเพื่อทักทายชายชรา

ชายชราสวมชุดสีขาวตามแบบฉบับ ที่หน้าอกด้านซ้ายของเขา เขาสวมตราเรือใบที่มีสีทองเข้ม ทางขวามือของเขาถือคทาสีทอง มีทับทิมขนาดเท่ากำปั้นของทารกอยู่ที่ด้านบนของคทา

ภายในทับทิมมีชั้นควันบางๆ เมื่อตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ควันแต่ละแต่ละสายก็ดูเหมือนงูยาว

คนสองคนเข้าไปในสภาตามชายชรา พวกเขาทั้งคู่เป็นจอมเวทระดับนักปราชญ์ที่สวมเหรียญตราเรือใบสีทองเข้ม หนึ่งในนั้นคือคณบดีลอว์เรนซ์ ซึ่งซูเย่พบเมื่อวานนี้

ไม่นาน ชายชราที่ถือคทาสีทองยืนอยู่หน้าเก้าอี้ตรงกลางแล้วมองลงมาด้านล่าง อาจารย์อีกสองคนยืนอยู่ข้างเขาทั้งสองข้าง

ซูเย่สังเกตเห็นว่านีเดิร์นมองเขาซึ่งทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

ซูเย่มองไปที่ชายชราที่ถือคทาสีทองอย่างเงียบ ๆ

ชายชรามีถุงใต้ตา แก้ม และคางที่หย่อนยาน พวกมันดูเหมือนกระเป๋าธรรมดาขนาดเล็กที่เต็มไปด้วยเหรียญ อย่างไรก็ตาม ผิวของเขาแดงก่ำและมีสุขภาพดีเป็นพิเศษ สีแดงบนผิวขาวของเขานั้นผิดปกติ

เขาไม่มีเครา ผมขาวสั้นของเขาเบาบาง

เมื่อมองไกลๆ ศีรษะของเขาดูเหมือนไข่แดงที่โรยด้วยน้ำตาลทรายขาวอยู่ด้านบน

ซูเย่สังเกตเขาอย่างระมัดระวัง มันทำจากผ้าไหมราคาแพงและประดับประดาด้วยเครื่องประดับอันวิจิตรงดงาม ทุกรายละเอียดสมบูรณ์แบบ

เขาดูเหมือนนิทรรศการภายใต้สปอตไลท์ในตู้นิทรรศการโปร่งใสในพิพิธภัณฑ์

ชายชรา ลอว์เรนซ์ และชายอีกคนหนึ่งล้วนเป็นจอมเวทระดับนักปราชญ์ อย่างไรก็ตาม เมื่อเปรียบเทียบกับชายชราแล้ว ลอว์เรนซ์และชายอีกคนดูโทรม

หัวใจของซูเย่ทรุดลงเล็กน้อย

ชายชรามีรอยยิ้มที่เป็นมิตรบนใบหน้าของเขา เขาค่อยๆวางคทาในมือขวาลง ส่วนล่างของคทากระแทกกับพื้น

เสียงเคาะเบา ๆ แผ่กระจายไปทั่วทุกทิศอย่างรวดเร็ว

ไม่ว่าเสียงจะผ่านไปที่ใด พืชก็เติบโตและเถาวัลย์ก็เบ่งบาน

ใบไม้และเถาวัลย์สีเขียวหนาแน่นงอกขึ้นจากพื้นดินและปกคลุมเสา ผนังด้านใน และผนังด้านนอกของห้องโถง ทำให้สภาทั้งหมดมีรูปลักษณ์ใหม่

ได้ยินเสียงอุทานแผ่วเบาจากภายนอกสภา

ท้องฟ้าที่มืดมนในตอนแรกเริ่มสว่างขึ้น ในที่สุด พื้นที่ภายในรัศมีหนึ่งร้อยเมตรของสภาก็สว่างไสวราวกับกลางวัน พื้นดินถูกปกคลุมไปด้วยหญ้าหนาทึบในขณะที่ดอกไม้บานอยู่ทุกหนทุกแห่ง ภูติผีเสื้อเริงร่าในอากาศ โปรยละอองเกสรที่หอมกรุ่น

ภูติผีเสื้อเหล่านี้มีลักษณะของมนุษย์ แต่มีขนาดเท่ากับนิ้วก้อยเท่านั้น พวกมันกระพือปีกอย่างต่อเนื่องและดูน่ารักเป็นพิเศษ

เด็กผู้หญิงบางคนพยายามจับภูติผีเสื้อด้วยนิ้ว แต่ตัวหลังก็บินหนีไปพร้อมกับหัวเราะคิกคัก

ที่น่าแปลกคือมีภูติผีเสื้อจำนวนมากวนเวียนอยู่รอบพาลอส พวกมันเต้นรำไปรอบๆ นางราวกับว่าพวกเขากำลังประจบประแจงนาง

พาลอสไม่สนใจสิ่งเล็กน้อยที่น่ารักเหล่านี้ แขนของนางโอบรอบหนังสือเวทมนตร์เล่มใหญ่ของนาง ขณะที่นางจ้องไปที่ห้องโถงใหญ่อย่างจดจ่อ

ทั้งภายในและภายนอกสภาเต็มไปด้วยความสุขและกลิ่นอายของฤดูใบไม้ผลิ มันเหมือนเป็นเทศกาลมากกว่า

“ มันคือคทาเอเวอร์กรีน สิ่งของระดับตำนาน…” เสียงของเลเกอร์หนักมาก

“ ดูจากน้ำเสียงของเจ้า…” ฮอร์ต พูดอย่างลังเล

เลเกอร์แนะนำชายคนนั้นด้วยเสียงต่ำ “ ชายชราผู้เป็นจอมเวทระดับนักปราชญ์ สมาชิกคณะรัฐมนตรีของสภาแห่งเวทมนตร์ เขาชื่อครอมเวลล์ เขาเป็นขุนนาง พูดให้ถูกคือเขาคือผู้วิเศษที่สนับสนุนขุนนาง ”

“ งั้นซูเย่กำลังตกอยู่ในอันตรายน่ะสิ ? ” ฮอร์ททั้งโกรธและวิตกกังวล

ความรู้สึกไม่สบายใจแพร่กระจายในหมู่นักเรียนชั้นสาม

บรรดาขุนนางต่างยิ้มแย้มแจ่มใส มาสเตอร์ครอมเวลล์มีชื่อเสียงมากในหมู่ขุนนางแห่งเอเธนส์ แม้ว่าตอนนี้เขาจะลาออกจากตำแหน่งทั้งหมดใน สถาบันศึกษาขุนนาง แล้ว แต่เขาก็สอนที่นั่นมาเป็นเวลานาน

ซูเย่จ้องมองเสื้อผ้าที่วิจิตรงดงามของครอมเวลล์ เขาพบว่าความมั่นใจของคาร์ลอสมาจากไหน

ครอมเวลล์ยิ้มในขณะที่เขากวาดสายตาไปทั่วทั้งห้องโถงและกล่าวว่า “ ไม่มีอะไรมากไปกว่าเด็กสองคนที่เล่นอยู่รอบๆ ทำไมเจ้าถึงรู้สึกประหม่า ? นั่งลง ทุกคน รวมทั้งเด็กที่น่าสงสารทั้งสองคนด้วย ”

ครอมเวลล์เคาะคทาของเขาเบา ๆ อีกครั้ง ข้างหลังผู้คนที่ไม่มีที่นั่งในห้องโถง มีเถาวัลย์ปรากฏขึ้นจากพื้นดิน ดิ้นไปมาและชูขึ้นขณะที่พวกมันถักทอตัวเองเป็นเก้าอี้หวายที่มีพนักพิงต่ำ

อย่างไรก็ตามไม่มีใครนั่งลง

ลอว์เรนซ์กล่าวว่า “ มาสเตอร์ครอมเวลส์อนุญาตให้เรานั่งได้ กรุณานั่งลง ”

หลังจากพูดอย่างนั้น ลอว์เรนซ์ก็ได้เริ่มนั่งลง

คนที่เหลือก็ทำตามเช่นกัน

ในท้ายที่สุด มีเพียงซูเย่ คาร์ลอส และครอมเวลล์เท่านั้นที่ยืนอยู่

ซูเย่เหลือบมองคาร์ลอสจากหางตาและโค้งคำนับให้ครอมเวลล์เล็กน้อย เขากล่าวว่า “ ท่านเป็นมาสเตอร์ที่ใจดีจริงๆ ”

ด้วยเหตุนี้ ซูเย่จึงนั่งลง

“ ขอบคุณ มาสเตอร์ครอมเวลส์ ” คาร์ลอสโค้งคำนับแล้วนั่งลง

“ พวกเจ้าเป็นเด็กดีกันทุกคน ” ด้วยใบหน้าที่กรุณา ครอมเวลล์จึงเป็นคนสุดท้ายที่นั่งอยู่

ขณะที่เขานั่งลง ครอมเวลล์ก็เคาะโต๊ะด้วยนิ้วชี้ ลำแสงพุ่งออกมาจากโต๊ะทางด้านซ้าย ก่อตัวเป็นเสาแสงสีขาวซีด ซึ่งสูงประมาณฟุตและหนาเท่าแขน

ม้วนหนังสือเวทมนตร์หนังแพะสีน้ำตาลซีดที่มีขอบแพลตตินั่มค่อยๆ ลอยขึ้นจากแสงและคลี่ออก

“ นี่คือจดหมายแต่งตั้งอนุญาโตตุลาการที่ออกโดย สภาเวทมนตร์ ข้า ครอมเวลล์ จะรับผิดชอบอย่างเต็มที่ในการอนุญาโตตุลาการนี้และจะเป็นอนุญาโตตุลาการหลัก ใครมีข้อโต้แย้งใด ๆ สามารถยกขึ้นได้ในขณะนี้ หากใครไม่คัดค้านก่อนอนุญาโตตุลาการแต่ไม่เห็นด้วยกับคำพิพากษาของข้าในภายหลัง ให้อุทธรณ์ต่อคณะรัฐมนตรีเท่านั้น ”

ในขณะนั้นเอง จู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนดังมาจากด้านนอกประตู

“ เจ้าไม่รู้วิธียกเก้าอี้อย่างถูกต้องด้วยซ้ำ เจ้าคิดว่าเจ้าคู่ควรกับการเป็นมนุษย์หรือไม่ ? พาข้าไปอย่างมั่นคง ! คนข้างหน้าหลีกทางให้ข้า ! ”

ทันทีที่เสียงนี้ดังขึ้น ใบหน้าของผู้วิเศษหลายคนในห้องโถงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ใบหน้าบางส่วนของพวกเขามืดลง บางคนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี บางคนมีรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขาในขณะที่คนอื่นดูน่าสังเวช

ซูเย่จับที่วางแขนของเก้าอี้หวายด้วยมือทั้งสองและหันกลับมาด้วยความประหลาดใจ เขาโผล่หัวออกมาและเห็นว่าฝูงชนนอกห้องโถงแยกทางกันและเปิดทางขึ้น ทุกคนมองไปที่ต้นเสียงอย่างสงสัย

พวกเขาเห็น ฮอร์ต, เลเกอร์, โรลอน และ อีเบิร์ต ถือเก้าอี้พนักพิงสูงขอบทอง ด้านหลังของเก้าอี้ทำจากกำมะหยี่สีแดงวิเศษ มันเป็นเพียงความนุ่มนวลที่เหมาะสำหรับทุกคนที่เอนหลัง เบาะทำจากผิวหนังของสัตว์อสูรสีดำที่ไม่รู้จัก มันนุ่มแต่ทนทาน

ขาทั้งสี่ของเก้าอี้งอออกไปด้านนอกเล็กน้อย ลวดลายคล้ายคลื่นสามารถมองเห็นได้ที่เท้าของเก้าอี้

เพื่อความประหลาดใจของซูเย่ มีปากสีแดงยาวเท้าอยู่ที่หลังเก้าอี้ ขนาดของปากก็เพียงพอที่จะกลืนหัวมนุษย์ได้ ฟันขาวของมันดุจแสงแวบวาบราวกับฝังเพชร

“ มันเป็นวิญญาณที่มีชีวิต…” ซูเย่คิดกับตัวเอง เขาจำได้เลือนลางว่ามีคนเคยกล่าวไว้ว่ามีเก้าอี้ตัวหนึ่งที่ปากเหม็นในสถาบันศึกษาเพลโต สถานะของมันไม่ต่ำและน่าจะเกี่ยวข้องกับมาสเตอร์เพลโตมากที่สุด อย่างไรก็ตาม นี่เป็นครั้งแรกที่ซูเย่ได้เห็นมันด้วยตัวเอง

“ เร็วเข้า ! สิ่งเจ้ามองอยู่คืออะไร ? เจ้าไม่เคยเห็นข้าเคลื่อนไหวมาก่อนเหรอ ? เจ้าไม่รู้ ใครทำสิ่งนี้กับสภา ? การออกแบบที่ไร้รสนิยมเช่นนี้ ! ไม่มีทองคำ ไม่มีอัญมณี และไม่มีสมบัติ ! มันหยาบคาย ! ”