รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 439 คนใหญ่คนโตยุทธภพด่าฉินหลั่ง

บทที่ 439 คนใหญ่คนโตยุทธภพด่าฉินหลั่ง
“หมายความว่ายังไง?” เสี้ยงเฟยหลงหัวเราะ: “จ้านอู๋หยา”
หลี่เสี่ยนได้ฟัง ท่านเสี้ยงกำลังดูถูกฉินหลั่งอยู่งั้นเหรอ เธอรู้สึกอึดอัดใจมาก: “พูดแล้ว ท่านเสี้ยง ท่าน ปรมาจารย์ฉินก็มีใจอยากจะช่วยประเทศชาติ มาช่วยนักเรียนของตัวเอง……”
เธอก็รู้จักเสี้ยงเฟยหลงอยู่ รู้ว่าตำแหน่งวงการต่อสู้ของเขา ตอนแรกที่เห็นเสี้ยงเฟยหลงก็ยังดีใจอยู่หรอก ในใจคิดว่าท่านเสี้ยงกับคุณฉินได้ร่วมมือกัน มีสิทธิชนะเกินครึ่งเลย แต่ท่านเสี้ยงกลับเป็นแบบนี้……
“ตลกแล้ว ฉันอยู่ในวงการนี้มานาน ไม่ต้องการตัวช่วยอะไร ยิ่งไปต้องการพวกที่ธรรมดาอยู่แล้ว แต่กลับชอบทำตัวอวดเก่ง” เสี้ยงเฟยหลงสายตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก เขาเป็นถึงปรมาจารย์รุ่นเก่า จะร่วมมือกับรุ่นใหม่ได้ยังไง พวกโจรตรงข้ามตึกโรงงานร้างนั้น ในสายตาเขาก็แค่มดกลุ่มหนึ่งเท่านั้น หรือเขาคนเดียวจะจัดการไม่ได้หรือไง?
จางต้าไห่ก็รู้จักเสี้ยงเฟยหลง ไม่กล้าพูดแทรก แต่ความโกรธในใจก็ปะทุขึ้นมา เขาเคยเห็นฝีมือการต่อสู้ของฉินหลั่ง รู้ว่าแม้จางต้าไห่สิบคนก็สู้ฉินหลั่งไม่ได้อยู่ดี ชื่อปรมาจารย์ไม่ใช่เรื่องหลอก แต่อธิบดีเฉินกับท่านเสี้ยงในคำพูดนั้นกลับไม่มีการเคารพปรมาจารย์ฉินเลย
“ท่านเสี้ยง ฉันขออนุญาตพูดหน่อยนะคะ ท่านเป็นปรมาจารย์รุ่นเก่า ในเมื่อคนเดียวก็สามารถจัดการวิกฤตนี้ได้ นั่นก็ดีแล้ว แต่ว่า ท่านก็ไม่ต้องดูถูกคนอื่นแบบนี้ก็ได้นะคะ” หลี่เสี่ยนรีบร้อน และรู้สึกไม่ดีมาก ปรมาจารย์ฉินเป็นคนที่เธอเชิญมาเองเลยนะ
“ฮ่าๆๆ!” เสี้ยงเฟยหลงเงยหน้าหัวเราะ ได้ยินเสียงหัวเราะเหมือนเสียงเพลง กึ่งก้องอยู่ทั่วท้องฟ้า พวกหน่วยรบพิเศษล่างตึกก็มองไปทั่ว เกรงว่าคงจะตกใจคิดว่าเสียงหัวเราะนี้มาจากไหน
คนบนตึกก็ก็ต้องตกใจ แค่เสียงนี้ ก็เห็นได้ชัดถึงความสามารถของเสี้ยงเฟยหลง เสียงหัวเราะนั้นมีอำนาจ และเต็มไปด้วยพลัง ทำให้คนรู้สึกขนลุกซู่
“ท่านเสี้ยง นับถือๆ” อธิบดีเฉินใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขานับถือจริงๆ วรยุทธของท่านเสี้ยงถึงขั้นเซียนแล้วจริงๆ เกรงว่าแค่เสียงหัวเราะนี้ ก็สามารถฆ่าคนได้แล้ว
“เขาคู่ควรต่อการร่วมมือกับฉันเหรอ? ดูถูกเขาก็ถือว่าให้หน้าเขาแล้ว” เสี้ยงเฟยหลงแสดงฝีมือออกมาเสร็จ ก็พูดขึ้น
“นั่นสิ ผมเข้าใจ การที่ท่านเสี้ยงด่าเนี้ยเป็นบุญบารมีอย่างมากมาก! ท่านเสี้ยง ผมสนับสนุนท่านเข้าไปในวงล้อมศัตรูเพียงคนเดียว และช่วยอึ้งย้งออกมา!” อธิบดีเฉินมองค้อนฉินหลั่งอย่างได้ใจ
ฉินหลั่งยืนข้างๆไม่พูดอะไรสักอย่าง เขาเพียงแค่มองอย่างเย็นชาเท่านั้น
“ท่านเสี้ยง อธิบดีเฉิน พวกคุณว่าอะไรนะ? ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องรุ่นใหม่รุ่นเก่า และตำแหน่งนะ ตอนนี้ศัตรูกำลังจับคนของพวกเราไป! พวกเราต้องทำตามเวลาที่เบื้องบนกำหนดมา ให้คนตายน้อยที่สุดจัดการศัตรูและช่วยตัวประกันออกมา! เวลาสำคัญก็สามารถใช้คนเข้าโจมตีทันที พลังแห่งความสามัคคีเป็นสิ่งที่ทรงพลังมากที่สุด! พวกคุณไม่คิดว่าความคิดของพวกคุณแปลกเลยเหรอ แล้วยังน่าตลกอีก?”
ในที่สุดหลี่เสี่ยนก็ทนไม่ได้อีกต่อไปและตะโกนเสียงออกมา เธอรู้สึกตลกกับความหยิ่งยโสของพวกเขาจริงๆ ทุกคนมาที่นี่ก็เพื่อช่วยคน และไม่ใช่มาคุยโม้โอ้อวดกัน มันใช่เวลามาบอกกันว่าจะขึ้นไปคนเดียวหรือสองคนเหรอ นี่มันเรื่องตลกชัดๆ? นี่เป็นสนามรบ! สนามรบก็คือการใช้วิธีการใดก็ได้ ขอแค่ชนะกลับมา หรือว่ายังจะต้องคิดอย่างอื่นอีกเหรอ?!
เห็นได้ชัดว่า หลี่เสี่ยนรู้สึกโกรธอย่างมาก และยังรู้สึกไม่พอใจกับเสี้ยงเฟยหลงมาก
“เหอะๆ ผู้พันหลี่เสี่ยน นี่คุณกำลังสงสัยในความสามารถของท่านเสี้ยงเหรอ มีท่านเสี้ยงแล้วก็ไม่ต้องใช้คนอื่นแล้วล่ะ หรือภาษาของคุณคือครูพละสอนมาเหรอ?” อธิบดีเฉินพูดอย่างเย็นชา
“พวกเรามีแค่ท่านเสี้ยงก็แก้ไขปัญหาได้หมดแล้ว” อธิบดีเฉินมองฉินหลั่งอย่างดูถูก
“อธิบดีเฉิน นายมันโง่คงจะไม่มีคนสั่งสอนมา นายเอาแต่ดูถูกปรมาจารย์ฉินอยู่ได้ แล้วยังมาดูถูกพวกเราอีก! ปรมาจารย์ฉินคือคนที่พวกเราเชิญมา กระทรวงรักษาความปลอดภัยไม่ต้องเข้ามายุ่งหรอกนะ เบื้องบนสั่งให้พวกเราร่วมมือกับกระทรวงรักษาความปลอดภัยให้แก้ไขสถานการณ์ตรงหน้านี้ ทำไมนายอยากขัดคำสั่งเหรอ?” จางต้าไห่อดทนอดกลั้นมามาก สุดท้ายทนไม่ไหวก็ระเบิดใส่อธิบดีเฉินทันที เขาไม่กล้าด่าเสี้ยงเฟยหลง ก็จึงระบายความโกรธที่อธิบดีเฉินแทน
“ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของเบื้องบน ฉันไม่อยากร่วมมือกับนายเลยด้วยซ้ำ? ให้ตายสิ!” จางต้าไห่โกรธจัด ที่จริงก็ด่าเสี้ยงเฟยหลงอยู่เหมือนกัน
อธิบดีเฉินเงียบไปทันที เวลานี้เขาก็ไม่กล้าทำตัวเกินกว่าเหตุ เขาถูกจางต้าไห่ยั่วโมโหจนถึงขีดสุด แต่กลับได้แต่มองจางต้าไห่อย่างเย็นชา สายตาเต็มไปด้วยไฟปะทุ
แต่สำหรับฉินหลั่งแล้ว เขากลับไม่สนใจอะไรเลย
ในมหาลัยเย็นจีน ฉินหลั่งตบเขาในที่สาธารณะ แค้นนี้ก็เริ่มจากตรงนั้นมา อธิบดีเฉินไม่คิดเลยว่าคำพูดของตัวเองไร้มารยาทแค่ไหน ยังไงก็ต้องแก้แค้นให้ได้
“เหอะๆ พูดมาแล้วก็ยังไม่เชื่อในความสามารถของฉันอยู่ดี งั้นก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันแล้ว พวกนายจะส่งเขาไปตาย งั้นฉันก็จะไม่ขัดขวาง” เสี้ยงเฟยหลงพูดด้วยรอยยิ้ม มองหลี่เสี่ยนกับจางต้าไห่ ทั้งสองที่เห็นสายตาแหลมคมนั้น ก็ต้องรู้สึกเย็นเฉียบที่หลัง
“ส่วนปรมาจารย์นั่น เหอะๆ เหอะๆ!” เสี้ยงเฟยหลงหัวเราะต่อๆกัน เขาร่อนเร่พวกยุทธภพก็ไม่กล้าเรียกตัวเองว่าปรมาจารย์หรอกนะ คนหนุ่มที่ปากยังไม่สิ้นไร้กลิ่นน้ำนมก็กล้าเรียกตัวเองว่าปรมาจารย์งั้นเหรอ?
เขาคิดว่า คนพวกนี้ล้วนแต่เป็นพวกกระจอกทั้งนั้น เรื่องง่ายๆที่ช่วยได้ กลับทำให้เรื่องใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ตลกจริงๆ!
“ได้ ท่านเสี้ยง ในเมื่อท่านดูถูกคนที่พวกเราเชิญมาขนาดนี้ ในเมื่อท่านดูถูกสงครามในสมัยปัจจุบันและดูถูกวิทยาศาสตร์ในตอนนี้ อยากจะแยกกันช่วยคน งั้นพวกเราก็ไม่มีอะไรจะพูด เคารพในการตัดสินใจของท่าน พวกเราทำงานของตัวเองไป!” หลี่เสี่ยนแม้จะมีน้ำเสียงเสียดาย แต่ในความอ่อนโยนก็ยังมีความเด็ดขาดอยู่ เธอพูดอย่างจริงจัง
“อืม!” เสี้ยงเฟยหลงตอบอย่างเรียบเฉย ในตอนนี้หลี่เสี่ยนก็ใช้สายตาถามฉินหลั่ง เขาก็พยักหน้า ใบหน้าเขาดูเรียบเฉยมาก
“เวลาไม่มากแล้ว พวกเราไม่มีเวลามาเถียงกันแล้วนะ” หลี่เสี่ยนดูนาฬิกา ใจก็ร้อนรนมาก ก็เพราะเรื่องตลกพวกนี้ทำให้เสียเวลาอันมีค่าไป ไม่รู้ตัว ก็เหลือเวลาแค่สี่สิบนาทีแล้ว
“เอามา!” เสี้ยงเฟยหลงเงยหน้าขึ้น อธิบดีเฉินรีบเอารูปของอึ้งย้งยื่นให้เขาดู เขากวาดสายตามองจากนั้นก็พยักหน้า จากนั้นพูดเสียงแข็งว่า: “วงการต่อสู้ต้องมีการจัดแจงใหม่แล้ว พวกโอ้อวดพวกนั้นต้องจัดการออกไปให้หมด!” พูดแล้วสายตาเขาเย็นชา กวาดมองฉินหลั่ง ต่อมาก็กระโดดลงจากตึก!
เสี้ยงเฟยหลงแม้กำลังจะไปช่วยคนก็ยังมองฉินหลั่งด้วยสายตากล่าวเตือน เหมือนฉินหลั่งเป็นศัตรูและไม่ใช่เพื่อนร่วมทีม แต่หลังจากที่เขากระโดดลงจากตึก ทุกคนก็ต่างสูดหายใจเข้าลึกๆ เพราะชั้นนี้เป็นชั้นสิบเอ็ด อีกฝ่ายไม่ใช้อะไรป้องกันเลยก็กระโดดลงไปแล้ว และยังไม่บาดเจ็บอีกด้วย กระโดดลงไปยืนอยู่บนพื้นนิ่งๆ
ต่อมาเสี้ยงเฟยหลงไม่หยุดพัก และพุ่งเข้าไปในโรงงานร้างเหมือนสิงโตที่น่าเกรงขาม
“ปังๆๆๆ……” รอบด้านมีเสียงปืนดังขึ้น
โรงงานร้างก็เริ่มต่อสู้ขึ้นมาทันที ฟังจากเสียงเหมือนจะรวมตัวกันอยู่ คนด้านนอกได้แต่เงียบไว้ รอผลลัพธ์สุดท้ายกัน