The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 673

　ตอนที่673 ทุกการกระทำมีค่าใช้จ่าย
　　ท่านฮูหยินคนนี้จู้จี้ตามปกติในความเป็นจริงนางดูเครื่องประดับก่อนที่นางจะดูถูกเหยียดหยาม สิ่งเหล่านั้นที่ดูเหมือนว่าเป็นสินค้าที่เหนือกว่าของเฟิงหยูเฮงนั้นไม่คุ้มกับนาง แม้แต่บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ นางก็เปล่งเสียงแผ่วเบาและกล่าวว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะเราเดินทางมาไกลเช่นนี้ เราจะนำเครื่องประดับดี ๆ มาด้วยอย่างแน่นอน เราคิดว่าเมืองหลวงจะเป็นขุมทรัพย์ และเราจะได้อะไรก็ได้ที่เราต้องการ แต่ใครจะรู้ว่าสถานที่แห่งนี้เป็นที่รู้จักดีที่สุดในเมืองหลวงจะมีแต่สินค้าคุณภาพต่ำเท่านั้น”
　　ฉิงหยูหัวเราะด้วยความโกรธนางมองที่ท่านฮูหยินและถามว่า “ถ้าสิ่งเหล่านี้เป็นของที่มีคุณภาพต่ำ ข้าอยากถามท่านฮูหยินว่าอะไรถือว่าดีเจ้าคะ ? ”
　　“หึ! ” ท่านฮูหยินผู้มั่งคั่งไม่ได้พูด แต่บ่าวรับใช้ถาม “ข้าต้องถามเจ้าว่าถ้าพระสนมของฮ่องเต้ในพระราชวังต้องการซื้อของ เจ้าเต็มใจส่งของเหล่านี้ไปที่พระราชวังหรือไม่ ? ”
　　ฉิงหยูยิ้มและตอบว่า “โดยธรรมดาเราทำไม่ได้เจ้าค่ะ พระสนมของฮ่องเต้จะได้รับเครื่องประดับที่มีคุณภาพสูงกว่านี้เจ้าค่ะ”
　　“แล้วมีหรือไม่! ” ดวงตาของบ่าวรับใช้ดุร้าย “มันชัดเจนว่าเจ้ากำลังดูถูกท่านฮูหยินของข้า นำสิ่งที่เจ้าส่งเข้ามาพระราชวังอย่างรวดเร็ว อย่าเสียคำพูดของเจ้า”
　　ฉิงหยูปล่อยเสียงเย็นออกมา“ท่านฮูหยินต้องการของที่สามารถส่งเข้าไปในพระราชวังได้งั้นหรือเจ้าคะ ? ถ้าอย่างนั้นข้าขอถามท่านฮูหยินว่าท่านเป็นพระสนมของฮ่องเต้หรือไม่เจ้าคะ ? ”
　　“ทำไมเจ้าช่าง…”บ่าวรับใช้อุทาน แม้กระนั้นนางก็ถูกหยุดโดยท่านฮูหยิน จากนั้นนางก็ถามฉิงหยู “เราพูดก่อนหน้านี้ว่าเรามาจากทางใต้ โดยธรรมชาติแล้วเราไม่สามารถประกาศตัวเองว่าเป็นพระสนมของฮ่องเต้ได้ แต่ข้าต้องถามเจ้า ถ้าเราไม่พูด เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเราไม่ได้มาจากพระราชวัง ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าจะไม่ทำให้พระสนมของฮ่องเต้ขุ่นเคือง”
　　ฉิงหยูมองไปที่ท่านฮูหยินราวกับว่านางเป็นคนโง่แล้วพูดหลังจากนั้นไม่นาน “แน่นอนท่านฮูหยินมาจากทางใต้ ไม่เช่นนั้นใครก็ตามที่อยู่ใกล้เมืองหลวงจะไม่พูดสิ่งนี้ ท่านฮูหยิน ถ้าท่านฮูหยินเป็นพนะสนมของฮ่องเต้จริง ๆ ท่านฮูหยินจะว่าง่ายกว่านี้เจ้าค่ะ”
　　“อ๋อ”ท่านฮูหยินงงงวย “เจ้าหมายถึงอะไร ? ”
　　ฉิงหยูเล่าให้นางฟัง“เพราะพระสนมของฮ่องเต้จะไม่มาที่นี่อย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นพวกนางจะไม่มาที่นี่เพื่อพยายามสร้างปัญหาเจ้าค่ะ”
　　“เจ้ากำลังบอกว่าท่านฮูหยินของเราสร้างปัญหาหรือ? ” บ่าวรับใช้เริ่มตะโกน “เจ้าทำธุรกิจหรือไม่ ? เรามาที่นี่พร้อมเงินเพื่อซื้อของ แต่เจ้าบอกว่าเรากำลังสร้างปัญหาให้เจ้าเดือดร้อน”
　　ฉิงหยูโบกมือของนาง“แต่ข้าได้นำเครื่องประดับที่ดีที่สุดที่สามารถขายได้มาแล้ว แต่ท่านฮูหยินไม่พอใจ นั่นเป็นเพียงวิธีการทำธุรกิจ ร้านนี้ไม่มีสิ่งที่ท่านฮูหยินต้องการ และท่านฮูหยินสามารถไปที่ร้านอื่นได้เจ้าค่ะ ท่านฮูหยินไม่สามารถก่อปัญหาเพราะไม่มีอะไรที่ท่านฮูหยินชอบ วันนี้ท่านพูดว่าศาลานิพพานมีสินค้าคุณภาพต่ำ ข้าไม่ได้โต้เถียงกับท่านเพราะท่านมาไกล ท่านฮูหยินได้โปรดกลับไป ! ” หลังจากที่นางพูดจบ นางก็สั่งให้พนักงานเก็บเครื่องประดับต่าง ๆ บนโต๊ะทันที
　　บ่าวรับใช้นั้นขุ่นเคืองมากอย่างไรก็ตามนางก็รู้สึกว่าฉิงหยูยากที่จะจัดการ นางมองที่ท่านฮูหยิน และได้ยินท่านฮูหยินกล่าวว่า “จะเอาเครื่องประดับที่ขายให้กับพระสนมของฮ่องเต้ในพระราชวังได้อย่างไร ? หากมีอะไรที่ข้าชอบก็ไม่มีปัญหาเรื่องเงินสำหรับเจ้า”
　　ฉิงหยูส่ายหัว“ไม่ใช่เจ้าค่ะ”
　　”ทำไมไม่ล่ะ? ”
　　“ท่านฮูหยินไม่มีคุณสมบัติเจ้าค่ะ”
　　ทั้งสองเดินไปมาแต่มันทำให้ท่านฮูหยินรู้สึกละอายใจ อย่างไรก็ตามบ่าวรับใช้ไม่มีความสุขอีกครั้ง ตะโกยอย่างดุเดือดว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังพูดอะไร ? ท่านฮูหยินของเราไม่มีคุณสมบัติ ? ก็แค่เครื่องประดับเอง ท่านฮูหยินของเราจะไม่มีคุณสมบัติได้อย่างไร”
　　ฉิงหยูรู้สึกว่าการอธิบายเหตุผลต่อทั้งสองคนนั้นเป็นเรื่องยากจริงๆ และนางก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นและกล่าวว่า “เพราะนั่นเป็นสิ่งที่พระสนมของฮ่องเต้เท่านั้นที่สามารถใช้ได้ ถ้าท่านฮูหยินรู้สึกว่าตำแหน่งของท่านอยู่ในระดับเดียวกับพระสนมของฮ่องเต้ ข้าจะไม่รังเกียจที่จะส่งให้ท่านฮูหยินทันทีเพื่อให้พระสนมของฮ่องเต้ทำการตัดสินใจขั้นสุดท้าย นอกจากนี้ข้าจะเตือนท่านฮูหยินว่าพระสนมของฮ่องเต้เป็นเจ้านายทุกคนเหนือระดับที่แน่นอน ท่านฮูหยินคิดว่าท่านมีสถานะอย่างไร?”
　　ฉิงหยูนั้นเด็ดเดี่ยวมากเมื่อนางพูดสิ่งนี้ไม่มีใครในเมืองหลวงหรือในพระราชวังที่ไม่รู้ว่าองค์หญิงจี่อัน, เฟิงหยูเฮงเป็นเจ้าของร้านขายเครื่องประดับแห่งนี้ จะไม่มีอะไรดีกว่าที่จะทำและสร้างปัญหาที่นี่ ? แม้แต่พระสนมของฮ่องเต้ก็ยังต้องเผชิญหน้า แม้ว่าฮองเฮาจะมา พระองค์ก็จะพูดอย่างกรุณา แน่นอนว่าพระองค์จะไม่ทำตัวแบบนี้และวางตัวอย่างสุภาพ คนตรงหน้าพวกเขาไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริง ๆ
　　“ท่านฮูหยินข้าจะไม่ส่งท่านฮูหยินนะเจ้าคะ” ฉิงหยูเป็นคนที่ไม่สุภาพเลย ไล่พวกเขาออกไป
　　บ่าวรับใช้อยากจะพูดอะไรเพิ่มเติมแม้กระนั้นนางก็ถูกหยุดโดยท่านฮูหยิน นางไม่ลงบันได นางเดินไปรอบ ๆ ชั้นสามจนกระทั่งนางมองไปที่ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง อย่างไรก็ตามนางปล่อยเสียง “เหอะ” และจ้องตรงไปที่กล่องซวนเทียนหมิงกำลังถือ
　　“พวกเจ้าสองคนมาซื้อของด้วยหรือไม่? ” นางถามซวนเทียนหมิงโดยตรง
　　ซวนเทียนหมิงภูมิใจในตัวคนมากเพียงใด! เขาเป็นคนที่ใคร ๆ ก็สามารถพูดกับเขาได้ถ้าพวกเขาต้องการงั้นหรือ ? เขากลอกตาทันทีแล้วเอนกายลงบนเก้าอี้เพื่อพักผ่อน
　　ท่านฮูหยินรู้สึกอับอายและบ่าวรับใช้นั้นโมโหรีบกล่าวว่า“เฮ้ ! ท่านฮูหยินกำลังพูดกับเจ้า เจ้าหูหนวกหรือ ? ”
　　ครั้งนี้มีการกล่าวว่าผู้คนในศาลานิพพานกลัวมากฉิงหยูรีบเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วต่อหน้าซวนเทียนหมิง นางกระซิบเบา ๆ ว่า “องค์ชายอย่าพึ่งโกรธนะเพคะ สถานที่แห่งนี้ไม่สามารถต่อสู้ได้ หากสิ่งต่าง ๆ แตก เงินขององค์ชายเองก็จะสูญหายไปเจ้าค่ะ”
　　เมื่อซวนเทียนหมิงได้ยินสิ่งนี้ความโกรธของเขาก็ลดลง มือที่ยื่นเข้าไปในแขนเสื้อของเขาเพื่อดึงแส้กลับมา ฉิงหยูก็พูดถูก ! ถ้าเขาลงมือที่นี่และทำลายสิ่งของ ชายาของเขาจะรู้สึกเป็นทุกข์อย่างยิ่ง เขาไม่สามารถเฆี่ยนตีพวกนางได้
　　“ข้าขอให้บ่าวรับใช้ของท่านฮูหยินมีมารยาทด้วยเจ้าค่ะ! ” ฉิงหยูหันกลับมา และส่งเสียงของนาง “นี่เป็นสถานที่ที่ดำเนินธุรกิจที่เหมาะสม มันไม่ใช่สถานที่ที่ทนต่อความอหังการ ! ธุรกิจทั้งหมดในเมืองหลวงได้รับความคุ้มครองจากทางการ หากบ่าวรับใช้ของท่านฮูหยินไม่รู้วิธีการพูดอย่างแท้จริง ข้าสามารถส่งนางไปยังทางการเพื่อรับการสอนได้”
　　คำพูดของฉิงหยูหยาบคายสิ้นดีและสายตาของนางเยือกเย็นท่านฮูหยินเข้าใจวิธีการอ่านสถานการณ์อย่างชัดเจน เมื่อเห็นว่าคนงานในร้านกล้าพูดกับนางแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่านางเป็นท่านฮูหยินของขุนนาง นางรู้ว่าผู้สนับสนุนร้านนี้มีเบื้องหลังบางอย่าง นางจำสิ่งที่สามีพูดในระหว่างเดินทาง เขาบอกว่าเมืองหลวงไม่สามารถเปรียบเทียบกับมณฑลรอบนอกได้ ราชวงศ์อยู่ใกล้ และบุคคลที่พบเห็นทั่วไปอาจมีความสัมพันธ์ในทางใดทางหนึ่งกับตระกูลขนาดใหญ่ ร้านค้าบางแห่งในเมืองหลวงอาจเป็นของผู้มีอำนาจยิ่งใหญ่ เป็นไปได้ว่าร้านบางร้านอาจเป็นของราชวงศ์ นั่นเป็นสาเหตุที่นางต้องระวังอย่างมากในเมืองหลวง นางต้องไม่ทำตัวประมาทเหมือนที่นางทำในภาคใต้
　　ดังนั้นนางจึงห้ามไม่ให้บ่าวรับใช้ของนางพูดอีกต่อไปจากนั้นนางก็เดินผ่านฉิงหยูและถามเฟิงหยูเฮงด้วยรอยยิ้ม “เจ้ามากับสุภาพบุรุษคนนี้หรือ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงกลอกตาใส่นาง“ท่านฮูหยินต้องการถามคำถามข้า ข้าขอบอกท่านฮูหยินก่อนได้ที่จะถามคำถาม ท่านฮูหยินไม่สามารถใช้คำว่า ‘เจ้า’ ได้ ท่านต้องใช้ทำว่า ‘แม่นาง’ ” หลังจากพูดจบนางส่ายหัว “คนจากทางใต้ไม่รู้กฎจริง ๆ ”
　　ท่านฮูหยินโกรธแต่นางก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะระงับมันโดยถามซ้ำคำถามของนาง “ข้าขอถามแม่นางได้หรือไม่ เจ้ามากับสุภาพบุรุษคนนี้หรือไม่ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ใช่”
　　อีกด้านหนึ่งกล่าวว่า“ข้าเห็นว่าเจ้ามีกล่องไม้ที่ดูแพงมาก สำหรับกล่องไม้ที่มีราคาแพงเช่นนี้ สิ่งที่อยู่ในกล่องจะค่อนข้างแพง นั่นเป็นสิ่งที่ถูกซื้อที่ศาลานิพพานนี้หรือไม่ ? ”
　　ฉิงหยูก็โกรธเช่นกันและตอบแทนเฟิงหยูเฮงทันที“ไม่จำเป็นที่ท่านฮูหยินต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้”
　　อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงหยุดนางแล้วกล่าวพร้อมกับยิ้มว่า“ถูกต้องแล้ว อันที่จริงมันเป็นหยกที่ดี ข้ากำลังเตรียมที่จะนำมันกลับไปทำเครื่องประดับ”
　　ดวงตาของท่านฮูหยินสว่างขึ้นหยก นางรักหยกมากที่สุด นางต้องการเยี่ยมชมเมืองหลวงเพื่อค้นหาหยกคุณภาพเยี่ยม ใครจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วนางจะจบลงด้วยการวิ่งเข้าไปเจอสมบัติดังกล่าว
　　นางถามอย่างรวดเร็ว“ข้าขอดูได้หรือไม่ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงงงงวย“ทำไมข้าต้องให้เจ้าดู ? ”
　　“ถ้าท่านฮูหยินของเราคิดว่าดีเราจะซื้อในราคาที่สูง เรารับประกันได้ว่าเจ้าจะไม่ขาดทุน” บ่าวรับใช้พูดเร็ว และไม่สามารถหยุดตัวเองจากการแทรกแซง
　　หลังจากท่านฮูหยินได้ยินเรื่องนี้นางก็พยักหน้าแสดงว่านางมีความตั้งใจเช่นนั้น
　　ผลก็คือเมื่อนางพยักหน้าซวนเทียนหมิงหัวเราะและกล่าวว่า “ไม่มีสิ่งแปลก ๆ ในโลกนี้เลยจริง ๆ ข้าไม่เคยเห็นเรื่องแปลก ๆ หรือเห็นคนโง่มาหลายปีแล้ว”
　　อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่รู้สึกว่ามันตลกเพราะนางคิดอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “เจ้าสามารถดูได้ แต่เจ้าไม่สามารถดูได้ฟรี ๆ ”
　　“โอ้อย่างนั้นหรือ ? ” ท่านฮูหยินเริ่มให้ความสนใจ และถามว่า “บอกหน่อยสิว่าจะได้รับการพิจารณาเท่าไหร่”
　　รอยยิ้มกลับกลอกปรากฏบนริมฝีปากของนางอย่างไรก็ตามพวกนางไม่ได้สังเกตเห็น เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ท่านฮูหยินมีสายตาที่ดีโดยตระหนักถึงวัสดุที่ในกล่องนี้ว่าไม่ธรรมดา มันเป็นอย่างที่ท่านพูด สิ่งที่อยู่ในกล่องที่ทำด้วยวัสดุที่ไม่ธรรมดาจะไม่ใช่หยกธรรมดา แต่สำหรับวิธีการออกจะธรรมดาไปหน่อย และไม่ว่าจะเป็นการล่อลวงท่านฮูหยินใช้สิ่งที่ข้าสามารถรับผิดชอบ กล่องนี้เป็นของข้าและของข้างในก็เป็นของข้าด้วย หากท่านฮูหยินอยากดู ข้าก็จะให้ท่านฮูหยินดู ขอข้าคิดดูก่อน” หลังจากคิดเล็กน้อย นางกางนิ้วห้านิ้วของนาง “ค่าดู 500 เหรียญเงิน”
　　“อะไรนะ? ” บ่าวใช้ร้องตะโกน “เจ้าจะโกงพวกเราหรือ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ถูกต้อง ข้าโกงเงิน ใครบอกท่านฮูหยินของเจ้าให้ยืนกรานที่จะดูของของข้า ทำไมข้าต้องแสดงสิ่งของของข้าให้คนอื่นดู ? ”
　　“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร”บ่าวรับใช้ดูถูกเหยียดหยาม แม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะสวมเสื้อผ้าที่ค่อนข้างดี แต่นางก็ยังด้อยกว่าเมื่อเทียบกับท่านฮูหยินของนาง คนแบบนี้ส่วนใหญ่เป็นคุณหนูที่มีเงินเพียงเล็กน้อย อย่างน้อยที่สุดพวกเขาจะคิดถึงคุณหนูจากครอบครัวของขุนนาง พวกเขาไม่สามารถมีสถานะสูงเกินไป ดังนั้นคำพูดที่นางพูดจึงไม่สุภาพมากขึ้น “ท่านฮูหยินของข้าต้องการเห็นของของเจ้า นั่นคือความโปรดปรานที่มอบให้เจ้า อย่าดูถูกเมื่อได้รับ”
　　เพี้ยะ!
　　ฉิงหยูยกมือขึ้นตบหน้าของบ่าวรับใช้อย่างรุนแรงมีรอยมือปรากฏที่ใบหน้าบ่าวรับใช้ “เจ้าไม่ใส่ใจกับคำพูดของเจ้า ข้าจะสอนบทเรียนให้เจ้า นอกจากนี้ยังจะช่วยให้เจ้านายของเจ้ามีปัญหาในการเสียหน้าเมื่อออกไปข้างนอก”
　　บ่าวรับใช้รู้สึกงงงวยจากการถูกโจมตีนางอยู่กับเจ้านายคนนี้มาหลายปีแล้ว เมื่อพวกเขาอยู่ในภาคใต้ พวกเขาจะเคลื่อนไหวตามที่พวกเขาพอใจ ไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไร ไม่มีใครกล้าทำอะไรพวกเขา ทำไมหลังจากที่พวกเขามาถึงเมืองหลวง คนที่ทำธุรกิจกล้าที่จะตบนางแบบนี้ ?
　　และการตบนี้ก็ทำให้นางตกใจนางไม่สนใจบ่าวรับใช้ของนาง นางชี้ไปที่เฟิงหยูเฮงและถามฉิงหยู “นางมีความสัมพันธ์เช่นไรกับเจ้า ? ”
　　ฉิงหยูตอบว่า“เจ้านายและบ่าวรับใช้”
　　“เจ้าของศาลานิพพาน? ”
　　ฉิงหยูพยักหน้า“ใช่”
　　ท่านฮูหยินงงงวยนางเป็นเพียงเจ้าของร้านขายเครื่องประดับ แต่นางก็มีผลงานที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ นางไม่สามารถช่วยได้ แต่มองที่เฟิงหยูเฮงอีกครั้ง นางอยากถามว่าผู้หญิงตัวเล็กคนนี้เป็นใคร
　　แต่ในเวลานี้นางได้ยินเฟิงหยูเฮงถามนางอีกครั้งว่า“ท่านอยากดูหรือไม่ ถ้าอยากดูจ่ายมาเงิน 500 เหรียญเงิน ? ”