“ก็ได้ คุณหันกลับไปก่อน ฉันจะถอดเอง แต่คุณห้ามแอบมองนะ”
เซี่ยฉิงกงกัดฟันพูด พยายามประนีประนอม
ก็แค่ทายา เธอก็เพียงยื่นแขนออกมาจากผ้านวม และมู่เฉินฮ่าวก็ทายาให้เท่านั้น
“ไม่”
มู่เฉินฮ่าวปฏิเสธอย่างเด็ดขาด
เซี่ยฉิงกงโกรธใบหน้าเล็ก ๆ ที่สวยงามแดงก่ำด้วยความโกรธ หากแต่ส่วนหนึ่งก็มาจากความเขินอาย
“มู่เฉินฮ่าว..ทำไมคุณถึงไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย ก็เขียนไว้อย่างชัดเจนในข้อตกลงหลังการแต่งงานของเราแล้วไม่ใช่เหรอว่า คุณไม่สามารถบังคับฉันได้ !”
“สัญญาหลังการสมรส คุณแค่บอกว่าไม่สามารถบังคับให้คุณมีความสัมพันธ์ด้วยไม่ใช่เหรอ ? ไม่ได้บอกว่าห้ามไม่ให้ผมมองคุณด้วยสักหน่อย ?”
“คุณนี่มัน..” ดูเหมือนเซี่ยฉิงกงจะสำลัก
หลังจากดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง เธอก็กัดฟันซุกตัวลงใต้ผ้านวม และเริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอใต้ผ้านวม
มู่เฉินฮ่าวนั่งลงจ้องมองเซี่ยฉิงกงอย่างสนอกสนใจด้วยสายตาที่เย็นชาและแหลมคมของเขา เซี่ยฉิงกงรู้สึกอึดอัด เขินอายจนหูของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง
หลังจากนั้นไม่นาน เซี่ยฉิงกงก็โผล่ศีรษะเล็ก ๆ ออกมาจากผ้านวม เธอยื่นแขนที่มีบาดแผลซึ่งพันผ้าก๊อซไว้ออกมาจากผ้านวม
“นี่ จะทายาก็ทาสิ”
ทำไมเธอต้องมาโดนข่มเหงแบบนี้ ? ทำไมเธอต้องมาเจอกับไอ้ปีศาจร้ายจอมลามกคนนี้ด้วย ?
มู่เฉินฮ่าวมองท่าทางที่แลดูจะเจ็บปวดเล็ก ๆ ของเซี่ยฉิงกง มุมปากของเขาพลันยกโค้งโดยไม่รู้ตัว เขาเดินเข้าไปห้องน้ำ รองน้ำใส่ภาชนะ แล้วหยิบผ้าขนหนูออกมาช่วยเซี่ยฉิงกงทำความสะอาดบาดแผลก่อน จากนั้นจึงทายาให้
ทันทีที่ทายาชนิดใหม่นี้ เซี่ยฉิงกงก็รู้สึกเจ็บปวดมาก หากแต่เธอก็พยายามกัดฟันทนทั้งน้ำตา ขณะที่มู่ฉินฮ่าวดูจะมีความสุขเล็กน้อย ทว่าเขาก็ยังไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ
“ก็สมควรแล้วนี่ ตอนนี้คุณคงเข้าใจแล้วสินะว่าเจ็บขนาดนี้ นั่นก็เป็นเพราะคุณเองที่ไม่ใส่ใจสิ่งที่หมอซูบอกใช่ไหมล่ะ ?”
ยังคงมีหยาดน้ำตาเอ่อล้นในดวงตาเซี่ยฉิงกง เธอมองมู่เฉินฮ่าวด้วยสายตาว่างเปล่า
“คุณนี่ช่างเย็นชาจริง ๆ ฉันคิดว่าคุณตั้งใจทำให้ฉันเจ็บมากกว่า ! เอายาแก้ปวดมาให้ฉันด้วย ฉันเจ็บมากเลย”
“ยังไม่รู้ตัวอีกหรือ ทำตัวเองทั้งนั้น ถ้าคุณไม่ทำให้แผลเปียกน้ำก็ไม่ต้องทายานี่”
แม้ว่ายาใหม่ที่มู่เฉินฮ่าวมอบให้เซี่ยฉิงกงจะสร้างความเจ็บปวดมากในตอนแรก หากแต่ความรู้สึกเย็น ๆ ก็ค่อย ๆ แพร่กระจายออกมา และความรู้สึกเจ็บปวดก็หายไปอย่างช้า ๆ
เซี่ยฉิงกงยังคงห่อตัวอยู่ในผ้านวม ส่วนมู่เฉินฮ่าวก็ผละไปนั่งบนโซฟา เขาหันไปจดจ่อกับโน้ตบุ๊คจัดการกิจการของบริษัท
“นี่.. มู่เฉินฮ่าว ท่าทางคุณแลดูมีความเชี่ยวชาญในการทายา คุณเคยทายาให้คนอื่นมาก่อนหรือเปล่า ?”
เซี่ยฉิงกงมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของมู่เฉินฮ่าว ภายใต้แสงไฟนวลนั้น มู่เฉินฮ่าวแลดูจริงจัง อีกทั้งหล่อเหลามาก
“ก็บ่อยอยู่นะ แต่ไม่ใช่ทาให้คนอื่น แต่เป็นตัวผมเอง”
มู่เฉินฮ่าวไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากหน้าจอโน้ตบุ๊คเลย
“ทำไมคุณถึงได้รับบาดเจ็บบ่อย ๆ ล่ะ คุณเป็นลูกชายคนโตของตระกูลมู่ไม่ใช่เหรอ ? คุณควรได้แต่งตัวดี ๆ อยู่อย่างสบาย ๆ มาตั้งแต่เด็กนี่นา คุณจะบาดเจ็บบ่อย ๆ ได้อย่างไร ?”
มู่เฉินฮ่าวไม่ตอบ ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองเซี่ยฉิงกงด้วยซ้ำ นิ้วเรียวยาวของเขาเอาแต่เคาะแป้นพิมพ์บนโน้ตบุ๊คด้วยสีหน้าจริงจัง
เซี่ยฉิงกงคิดเพียงว่ามู่เฉินฮ่าวคงจะงานยุ่ง เธอจึงไม่ได้ซักถามอะไรเขาอีก เธอหยิบการ์ตูนตลกที่อยู่ข้างเตียงขึ้นมาอ่านต่อ เพียงไม่นานก็ง่วงแล้วเธอก็ผล็อยหลับไป
หลังจากที่มู่เฉินฮ่าวจัดการเรื่องของบริษัทเสร็จแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้นมอง จึงพบว่าเซี่ยฉิงกงหลับไปแล้ว
เธอนอนอยู่บนเตียงด้านหนึ่ง มือของเธอที่เคยกำผ้านวมแน่นยามนี้คลายออกแล้ว เผยร่างของเธอให้เห็นรำไรภายใต้ผ้านวม
มู่เฉินฮ่าวมองใบหน้าที่สวยงาม หากแต่นอนเซาเหมือนแมว แล้วกวาดตามองไปถึงเรือนร่างที่ละเอียดอ่อนงดงามนั้นด้วยแล้ว เขาก็รู้สึกร้อนเร่าขึ้นมาโดยไม่คาดคิด …
***จบตอน ความปรารถนาที่รุ่มร้อน***
