“ชั้นต้องการคน มีใครจะมาด้วยกันไหม?”
แน่นอนว่าไม่มีทางที่จะมีคนอาสา
ใครจะเต็มใจต่อสู้กับซองอูเพื่อต่อสู้กับบอสมอนสเตอร์ทั้ง ๆ ที่ตัวเองยังมองซองอูเป็นฮีโร่เล่า?
ต้องขอบคุณการต่อสู้ก่อนหน้าที่ทำให้เขาชวนคนร่วมต่อสู้กับบอสมอนสเตอร์ได้อย่างเปิดเผย แต่เหล่าคนที่เลือกการ์ดอาชีพมากลับก้มหน้าและซ่อนอาวุธไว้ด้านหลังของตัวเอง
“ซองอู ชั้นขอแค่อยู่ตรงนี้…”
“ไม่ได้ นายต้องไปกับชั้น”
ซองอูดึงแขนฮันโฮที่คิดจะหลบหนีไปกับคนไม่เลือกการ์ดอาชีพ
“ต้องมีนายอยู่ด้วยจะได้บัฟให้โครงกระดูก”
เอฟเฟคผสาน <กลุ่มโจรมีด(5)> นั้นจะแสดงผลก็ต่อเมื่อซองอูมีมีดห้าเล่ม ซึ่งมันรวมของฮันโฮไปด้วย
“เอามีดชั้นไปเถอะ”
“ไม่อยากได้น่ะ”
ฮันโฮหมดคำพูดเมื่อซองอูปฏิเสธอย่างไม่ใยดี
“ต่อให้เราแห่กันไปหาบอสมอนสเตอร์ เราก็ทำอะไรไม่ได้มากหรอกนะ…”
ยุนจีซูที่เป็นผู้หญิงคนเดียวพูด เธอสวมชุดวอร์มสีแดง
เธอกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ก็พยายามมองคนที่หลบสายตาซองอู
จีซูพูดต่อ
“เราอาจจะขัดแข้งขัดขากันเองในทางเดินก็ได้ น่ารำคาญชะมัด ดูคนพวกนั้นสิ! จะเอาไปด้วยทำไมในมือไร้ค่ายิ่งกว่าโครงกระดูกของซองอู?”
ซองอูคิดว่าจีซูนั้นบุ่มบ่ามเกินไปเพราะไม่มีใครรู้ว่าบอสมอนสเตอร์แข็งแกร่งแค่ไหน และเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาตัวถ่วงไปสู้ เพราะคนเหล่านั้นจะช่วยอะไรไม่ได้
“ถูกของเธอ”
ซองอูมองจินซอกและถาม
“ว่าไงล่ะ?”
จินซอกก้มลงมองพื้น สายตามองซ้ายขวาด้วยความอับอาย
“ชั้นจะอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องนักศึกษา นั่นคือหน้าที่สภา…”
“เข้าใจแล้ว”
“ขอบคุณ…”
“ปกป้องพวกนั้นให้ดีก็แล้วกัน”
“…”
จินซอกไม่ตอบอะไรราวกับความมั่นใจของเขาหายลับไปแล้ว
“ขึ้นลิฟท์คงไม่ดีเท่าไหร่ ขึ้นบันไดกันจะดีกว่า”
ถ้าหากพวกเขาใช้ลิฟท์ พวกเขาจะไปถึงดาดฟ้าในทันทีแต่ก็มีความเสี่ยงหลายอย่างเข้ามาด้วย พวกเขาไม่แน่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อประตูลิฟท์เปิดออกมา พวกเขาอาจถูกมอนสเตอร์จู่โจมโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลยเพราะพื้นที่แคบของลิฟท์ก็ได้
เมื่อซองอูเริ่มเดินขึ้นบันได โครงกระดูกสี่ตัวเดินนำเขาอยู่ไม่ห่าง ฮันโฮตามมาติด ๆ พร้อมกับจีซู ผู้หญิงคนเดียวที่อาสาตามมาด้วย จีซูถือดาบโค้งเรียว จีซูบอกว่าเคยฆ่ากอบลินไปสองตัวตั้งแต่เกมเริ่ม
“ให้ตายเถอะ อาจจะเกิดเรื่องจริง ๆ เพราะนายก็ได้”
ฮันโฮบ่นอุบ
“ฮันโฮ…”
“อะไร?”
“ยังไม่อยากจะเข้ากรมอีกเหรอ?”
“เออ ตอนนี้อยากจะเข้าไปฝึกทหารแล้วผ่านวันนี้ไปเลย จำได้ไหมตอนที่บอกว่าเห็นข้อความแปลก ๆ ตอนเช้าน่ะ? ชั้นพูดถูก!”
“พูดถูกแล้วไง? คิดว่าตอนนี้จะเปลี่ยนอะไรได้เรอะ?”
ข้อความบนท้องฟ้าที่ฮันโฮพูดถึงตอนเช้าอาจเป็นการบ่งบอกถึงเรื่องในตอนนี้ แต่ไม่มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงได้อีกแล้ว
“มีหนึ่งอย่างที่นายเปลี่ยนได้…”
ซองอูพูด
“อะไรล่ะ?”
“วันที่แกตายไง”
“บัดซบ…”
“ถ้าคิดหนีแบบโง่ ๆ จะตายเป็นคนแรก นายพลยีซุนชินยุคราชวงศ์โชซอนพูดถูกว่านายอยากจะรอ…”
แต่เขาเล่นมุกตลกไม่ได้อีกแล้ว
เคี๊ยก! เคี๊ยก!
มีกอบลินโผล่ขึ้นมาจากบันไดชั้นสอง
“สองคนต่อสู้จากด้านข้าง!”
เมื่อซองอูมองบันไดขึ้นชั้นสาม โครงกระดูกเริ่มเข้าต่อสู้กับกอบลิน แต่มีกอบลินสองตัวรีบวิ่งออกจากห้องบรรยายไปที่ชั้นสอง
“ซองอู ส่งโครงกระดูกมาให้ตัวนึงสิ!”
ฮันโฮแทบจะถือมีดในมือไม่ไหวเพราะความกลัว จีซูดึงดาบขึ้นมา ดาบของเธอยาวประมาณ 55 เซนติมเตร มันส่องแสงแวววับราวกับแสงไฟ
เคี๊ยก!
จีซูเดินไปข้างหน้าและแกว่งดาบใส่กอบลิน
ดาบของจีซูฟันตาซ้ายของกอบลินและซี่โครงขวาของมันในทีเดียว
ฟึ่บ!
จีซูฟันเพียงครั้งเดียวและเมินข้อความ ‘+10 ทอง’ ที่โผล่ขึ้นมา จากนั้นจึงปรับท่าต่อสู้และแทงกอบลินอีกตัวที่พุ่งเข้ามาทางด้านซ้าย
ฉั่วะ!
จีซูแสดงให้เห็นว่าเธอฆ่ากอบลินได้ง่าย ๆ ตราบเท่าที่ตั้งใจจะต่อสู้เพราะกอบลินคือมอนสเตอร์ที่อ่อนแอที่สุดที่ฆ่าได้ด้วยโต๊ะในห้องบรรยาย
ฮันโฮไม่ปิดบังความประทับใจ เขาอ้าปากค้างมองจีซู หน้าซีดขาวของเธอเปื้อนเลือดกอบลิน แต่เธอเช็ดเลือดด้วยชายเสื้อวอร์มสีแดง
“ว้าว ซองอู เธอเก่งชะมัด!”
เมื่อฮันโฮหันมาชมจีซู เขาก็เห็นร่างกอบลินหกตัวนอนเกลื่อนพื้น
“…หา?”
เขาเห็นการล้างบางอย่างทารุณ ซองอูดึงหอกออกจากร่างกอบลิน
ฮันโฮกระพริบตาพยักหน้า
“…ชั้นผิดไปแล้ว นายพลยีซุนชินพูดถูก”
อย่างที่นายพลพูด คนที่ตั้งใจจะต่อสู้เสี่ยงชีวิตย่อมมีชีวิตรอด แต่ถ้าหวังแต่จะเอาตัวรอดเพียงอย่างเดียว นั่นหมายถึงโอกาสตายที่สูงกว่าใคร
ทำไมกันล่ะ? เพราะเมื่อเลเวลเพิ่มสูงขึ้น คนที่ต่อสู้จะแข็งแกร่งขึ้นและมีโอกาสรอดมากขึ้นนั่นเอง
พวกเขาจัดยึดชั้นสองกลับมาได้สำเร็จและขึ้นไปยังชั้นสาม
เมื่อกำลังจะเดินขึ้นชั้นสี่ ฮันโฮเห็นอะไรบางอย่าง
“ซองอู นั่นศาสตราจารย์ฮวังไม่ใช่เหรอ?”
มีคนนอนอยู่บนมุมทางเดิน
“อ๊ะ ศาสตราจารย์? ศาสตราจารย์!”
เขาคือศาสตราจารย์ฮวังที่สอนคาบเรียนตอนเช้าของซองอู พอซองอูวิ่งไปดูก็เห็นว่าครึ่งนึงของเสื้อศาสตราจารย์ฮวังนั้นชุ่มโชกไปด้วยเลือก
“แค่ก! ซองอู?”
“ศาสตราจารย์ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
สภาพศาสตราจารย์ฮวังนั้นห่างไกลจากคำว่าไม่เป็นไรอย่างมาก แขนขวาของเขาถูกฟันเหวอะเหมือนกับผ่านเครื่องบดมา เลือดไหลนองไปถึงก้นของเขา
“เกิดอะไรขึ้น ศาสตราจารย์…”
“ซองอู…ทุกคนตายเพราะชั้น…อ๊าาาากก!”
ศาตราจารย์กรีดร้องสติแตก
ซองอูพยายามทำให้เขาใจเย็นลงโดยกดไหล่เขาเบา ๆ
“ใจเย็นลงก่อน! เกิดอะไรขึ้น?”
“เพราะนาย พวกเราเลยหนีไปที่ห้องวิจัยได้ก่อน แค่ก! แต่อยู่ที่นั่นไม่ได้นานเพราะทำตามคู่มือว่าต้องไปดาดฟ้าในเวลาเร่งด่วน ชั้นยืนยันให้ทุกคนขึ้นไป”
โอ้พระเจ้า! ซองอูพึมพำ
“เราเจอมอนสเตอร์น่ากลัวที่นั่น คนที่เชื่อใจตามไป…”
ซองอูไม่อยากจะฟังไปมากกว่านี้ ทุกคนตายด้วยฝีมือบอสไปแล้ว
“ซองอู อย่าไปดาดฟ้านะ…นายควรรอด…”
นั่นคือคำพูดสุดท้ายของเขา ข้อความใหม่โผล่ขึ้นมา
<ภารกิจพิเศษ>
ชื่อ : แก้แค้นให้ศาสตราจารย์
ประเภท : ‘ช่วยเหลือ’ หรือ ‘ทอดทิ้ง’ ศาสตราจารย์ที่ตาย
เป้าหมาย : ฆ่าบอสมอนสเตอร์ในอาคาร
รางวัล : สกิลพิเศษ
การเห็นศาสตราจารย์ตายไปต่อหน้าต่อตาทำให้รู้สึกผิดอย่างมาก เมื่อเป็นคนที่พบผู้ตาย คุณสามารถแก้แค้นโดยการฆ่าศัตรูหรือปล่อยศาสตราจารย์ธรรมดาที่อ่อนแอให้ตาย ทางเลือกเป็นของคุณ
*คุณต้องทำตามเวลาที่กำหนดเอาไว้
*ทางเลือกจะส่งผลต่อ ‘ชะตา’
***
‘ชะตา? ที่เกี่ยวกับจุดเปลี่ยนอย่างนั้นหรือ?’
ดูเหมือนว่าทางที่เขาเลือกจะส่งผลต่อสกิลในอนาคต
ซองอูไม่มีเวลาคิดมากนัก ไม่ใช่เพราะเขาเสียใจที่ศาสตราจารย์ตาย แต่อย่างไรเขาก็ต้องจัดการบอสมอนสเตอร์ให้ได้อยู่ดี
