ตอนที่101 คิดบัญชีย้อนหลัง
มู่เซียวหยานตกใจอย่างยิ่งกับเสียงตะโกนของลูกสาวตัวเอง เธอหันขวับจนรองเท้าส้นสูงที่ใส่มาพลิกจนขาบิดเกือบแพลง
เมื่อเธอได้เห็นลูกสาวของตนเองโบกไม้โบกมือเรียก ความหยิ่งผยองและแรงกดดันขุมใหญ่ที่ชักพามาด้วยก็พลันอันตรธานหายวับไปทันตา เธอรีบวิ่งถือกระเป๋าเข้าไปหาด้วยสีหน้าที่มีความสุขอย่างมาก
ผิวพรรณของผู้หญิงคนนี้ขาวนวลเป็นอย่างมาก ถ้าไม่นับรวมใบหน้าอันสุดแสนจะเย็นชาเมื่อครู่ เธอเป็นคนที่ยิ้มแล้วดูอ่อนหวานจนใจละลาย รูปลักษณ์ใบหน้าคล้อยกับเหอจื่อกว่า70% ดวงตากลมโต ขนตายาว สันจมูกโด่งได้รูป ส่วนที่แตกต่างกันจริงๆดูเหมือนจะเป็นทรงผม เหอจื่อจะไว้ผมตรง ในขณะที่มู่เซียวหยานจะดัดเป็นลอน ให้อารมรณ์คุณนายไฮโซกว่ามาก
ความประทับใจแรกที่ตราตรึงภายในใจของฉีเล่ยเลยก็คือ ใบหน้าอันงดงามและรูปร่างที่มีส่วนโค้งส่วนเว้าได้รูปอย่างสมบูรณ์แบบ กระทั่งตัวเขาเองยังไม่สามารถบอกอายุที่แท้จริงของเธอได้เลย หากคำนวณจากอายุของลูกสาว ผู้หญิงคนนี้ควรจะอยู่ในวัยสี่สิบ แต่ใบหน้าของเธอกลับดูอ่อนกว่าวัยมาก เอาเข้าจริงๆ ถ้าบอกว่าเป็นพี่สาวของเหอจื่อ เขาก็ยังเชื่อได้อย่างสนิทใจ สิ่งเดียวที่ทำให้เธอดูไม่เหมือนเด็กวัยรุ่นน่าจะเป็นเรื่องความสุขุมนุ่มลึก
“เธอเป็นคุณแม่ของเหอ…อ้าว?”
ฉีเล่ยประเดิมเอ่ยปากถามซูจงที่อยู่ข้างตัวก่อนทันที แต่ยังไม่ทันจะสิ้นเสียง เขากลับพบว่าอีกฝ่ายแอบย้ายที่นั่งไปอยู่อีกมุมหนึ่งของโซฟา แถมยังยกหน้าเมนูอาหารขึ้นมาปิดหน้าปิดตาไว้ด้วยความหวาดกลัว
เหอจื่อที่เห็นดังแบบนั้นก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง อาสาตอบแทนไปว่า
“ก็หวังว่าจะไม่ใช่”
ฉีเล่ยย้นคิ้วขมวดแน่น หมายความว่ายังไง? หวังว่าจะไม่ใช่?
ระหว่างเดินเข้ามาได้ครึ่งทาง ใบหน้าของมู่เซียวหยานก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นหมองหม่นทันที เธอชี้หน้าเหอจื่อและเริ่มแหกปากตะโกนบ่นเสียงดัง
“ยายเด็กบ้า! แต่ละครั้งที่โทรมาแม่เกือบหัวใจวายตาย! แล้วนี่ยังจะมาพูดแบบนี้อีกงั้นเหรอ!? การเป็นแม่ของเธอเนี่ยคิดว่าง่ายนักรึไง? ค่าเลี้ยงดูแกคนเดียวก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วอีกอย่างนะ แม่ส่งแกมาเรียน แต่ทำไมไม่รู้จักขยันอ่านหนังสือ มาเที่ยวที่แบบนี้ได้ยังไงห๊ะ?!”
ผู้หญิงคนนี้เดือดดาลเมื่อไหร่ก็ไม่ต่างจากกระสุนปืนใหญ่ หาเรื่องได้กับทุกคน เพิ่งจะเหยียบเข้ามาในร้านก็เริ่มร่ายยาวแล้ว
เหอจื่อกลอกตาค้อนใส่ไปหนึ่งที และเถียงกลับไปว่า
“มู่เซียวหยาน! อย่าลืมสิว่า ครั้งแรกที่มาเที่ยวแบบนี้ ใครเป็นคนพาฉันมาที่ล่ะ!?”
“หนอยแน่! ยังจะมาเถียงอีก! ตอนนั้นที่พาแกมา ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของฉัน!”
มู่เซียวหยานกล่าวโต้อย่างเดือดดาล พอตรงมาถึงตัวเหอจื่อ สีหน้าของเธอก็แปรเปลี่ยนเป็นความกังวลทันที ยื่นไม้ยื่นมือเข้ามาลูบๆคลำๆร่างกายของลูกสาวอย่างลวกๆและเอ่ยขึ้นว่า
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็น! อย่ามาจับตัวฉัน!”
เหอจื่อปัดมือแม่ของเธอทิ้งทันที
“นี่! แกเป็นลูกฉันนะ ทำไมฉันถึงจะไม่มีสิทธิ์แตะเนื้อต้องตัวลูกตัวเองด้วยล่ะ?!”
ริมฝีปากของมู่เซียวหยานเบะขึ้นทันที
“ก็ดีแล้วที่แกไม่เป็นอะไร ฉันโทรบอกพ่อแกแล้ว ทำไมป่านนี้ยังไม่ส่งใครมาอีก! อะไรกันเนี่ย ใช้ไม่ได้เลยสักคน! ถ้าลูกสาวฉันเสียพรหมจรรย์ขึ้นมาจะทำยังไง?!! เห้ย! ไอ้พวกเวรนั่นยังไม่มาจริงๆเหรอ! เดี๋ยวแม่จะโทรหาอีก!”
ที่ โซฟามุมหนึ่งของห้อง ซูจงค่อยๆเลื่อนหน้าเมนูลงและเผยรอยยิ้มแห้งแก้เขิน สิ้นสภาพนายทหารมากฝีมือ
“คุณ…คุณนายผมอยู่นี่แล้วครับ”
“คุณนายอะไรของแก? เรียกฉันว่าพี่สิ! พี่สาว!”
“พะ-พี่สาว…”
“เออ แกหมดหน้าที่แล้ว จะมุดหัวหายไปไหนก็เรื่องของแก”
มู่เซียวหยานโบกมือปัดอย่างคร้านจะใส่ใจ กวาดสายตาคู่สวยมองไปรอบๆ แล้วจึงหันไปถามเหอจื่ออีกครั้งว่า
“แล้วไอ้ตัวไหนที่มันกล้าลวนลามแก? ลากคอมันออกมาเดี๋ยวนี้!!”
“ฉันบอกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ว่า อีกฝ่ายลวนลามฉัน?”
“ถึงแกไม่บอก ฉันก็รู้ ลูกสาวของฉันสวยขนาดนี้ ต้องมีไอ้พวกผู้ชายหื่นคิดเอาเปรียบแกแน่นอน ก็อย่างว่านะ ที่นี่มันสถานที่อโคจร”
มู่เซียวหยานเอ่ยขึ้นตามความเป็นจริง
“คุณผู้หญิงครับ เกรงว่าทั้งหมดจะเป็นการเข้าใจผิด แหะ แหะ…”
หวางหลิงคาดเดาถึงตัวตนของมู่เซียวหยานได้ทันทีที่ได้ยินบทสนทนาก่อนหน้า จึงรีบเข้าไปประจบประแจงพร้อมกล่าวอธิบายในทันที
มู่เซียวหยานชำเลืองหางตามองอีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนกระซิบถามข้างหูเหอจื่อเสียงเบา
“นี่ใคร? อาจารย์ที่แกตกหลุมรักเหรอ? ดูแก่ไปหน่อยนะ”
เหอจื่อกล่าวตอบด้วยท่าทีกล้ำกลืนฝืนทนอย่างยิ่งว่า
“ไม่ใช่ นี่แหละเจ้าของKTVแห่งนี้ ตัวต้นเหตุเลย!”
ทันใดนั้นมู่เซียวหยานก็เดือดจัดขึ้นมาทันควัน เธอชี้หน้าใส่หวางหลิงตะโกนด่าชุดใหญ่ขึ้นว่า
“นี่แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร! กล้าดียังไงมารังแกลูกสาวฉันห๊ะ!? แล้วดูตอนนี้สิ พอรู้ตัวว่าผิดก็ทำมาประจบแข้งประจบขา คิดว่าจะทำให้ฉันพอใจได้รึไง? นี่เห็นฉันเป็นไอ้โง่อยู่งั้นเหรอ!? สมองน่ะสมอง…ยังมีอยู่ในกะโหลกใช่ไหม?!!”
“ผม…ผมขอโทษครับ”
หวางหลิงจุกจนพูดไม่ออก
“อ้าว? ทีตอนนี้มาพูดขอโทษ ตะกี้แกเพิ่งพูดเองไม่ใช่เหรอว่า เป็นเรื่องเข้าใจผิด? ไหนว่ามาสิ? เข้าใจผิดยังไง? พูดมา!”
มู่เซียวหยานยกมือทั้งสองข้างขึ้นเท้าสะเอว ตั้งท่าเสร็จสรรพเธอก็ยืนด่าต่อทันที
“แล้วช่วยดูตัวเองหน่อยว่าอายุปาเข้าไปเท่าไหร่แล้ว ทำผิดก็หัดยอมรับผิด ไม่ใช่พยายามอ้างโน่นอ้างนี่ไปเรื่อย แทนที่จะให้เหตุผลกับฉัน กลับพยายามบ่ายเบี่ยงบอกฉันว่าทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิด เป็นนักเลงประสาอะไรทำไมใจขี้มดขนาดนี้ ถ้าแม้กระทั่งความรับผิดชอบยังไม่มี ก็ไม่ต้องเป็นมันหรอกเจ้าของสถานที่แบบนี้น่ะ! อายแทนเพื่อนร่วมอาชีพ!”
มาถึงจุดนี้…ฉีเล่ยเข้าใจทุกอย่างแล้ว
เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเหอจื่อถึงต้องพูดจาแบบนั้นออกไป สงสัยเธอจะไม่ต้องการมีผู้หญิงคนนี้เป็นแม่จริงๆ…
ถ้าเป็นฉีเล่ย เขายังไม่กล้าจินตนาการต่อเลยว่า ถ้าตัวเองมีแม่แบบนี้จะทำยังไง…
ในอีกด้าน หวางหลิงแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองตายไปให้รู้แล้วรู้รอด
ตัวเขาถือได้ว่าเป็นงูยักษ์ประจำถิ่นในแถบนี้ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีอำนาจบารมีพอที่จะสร้างแหล่งอโคจรซึ่งเป็นสถานที่รวมตัวของเหล่าปลาคราฟและมังกรอย่างKTVแห่งนี้ได้ ก่อนหน้านี้เขาสั่งให้หยานเสวียเหลียงโทรไปหาตำรวจที่รู้จักกันในกรม เพื่อพาเจ้าหน้าที่ตำรวจลงมาสะสางเรื่องนี้
แต่นี่รอมาเกือบชั่วโมงแล้ว ไหนล่ะตำรวจที่เรียกมา? เมื่อเห็นว่าคนที่สมควรปรากฏตัวมาในเวลาแบบนี้ที่สุดกลับหายหัว หวางหลิงก็ตระหนักได้ทันทีว่า เส้นสายที่เขามีมันไม่แข็งแกร่งพอที่จะแก้ไขปัญหาตรงหน้าได้
ในเมื่อรู้ดีแล้วว่า ตัวเองไม่สามารถแก้ไขปัญหาใดๆได้อีก เขาจึงต้องแสร้งทำเป็นหลานชายตัวน้อยให้อีกฝ่ายยืนด่าอย่างที่เห็น เขายกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผากไปหนึ่งทีและพยายามอธิบายต่อว่า
“คุณผู้หญิง นี่เป็นความเข้าใจผิดจริงๆครับ ในฐานะที่ผมเป็นเจ้าของที่นี่ ผมเองก็ต้องมีหน้าที่รับผิดชอบด้วย มาตรการรักษาความปลอดภัยของทางร้านเราไม่ดีเท่าที่ควร จึงทำให้เกิดเรื่องเหล่านี้ขึ้นครับ ผมต้องกราบขออภัยคุณลูกค้าทุกท่านด้วยจริงๆครับ”
พูดจบหวางหลิงก็เหลือบไปมองเหอจื่อเล็กน้อย ยิ้มใจดีสู้เสือและพูดขึ้นว่า
“คุณหนู คุณชอบรถไหมครับ? พอดีสองวันก่อนผมเพิ่งไปเดินงานนิทรรศการเปิดตัวรถรุ่นใหม่ของแบรนด์เฟอรารี่มาพอดี มีรถสปอร์ตรุ่นหนึ่งน่าจะเหมาะกับสายหวานแบบคุณหนูมาก! ถ้าไม่มีปัญหาอะไร แจ้งสีที่อยากได้มาเลยครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะออกรถให้ แล้วนำไปส่งถึงหน้ามหาวิทยาลัยเลยครับ! ฮ่าฮ่า…ถือซะว่าเป็นค่าชดเชย…”
รถสปอร์ตเฟอรารี่แต่ละรุ่นราคาแตะล้านหยวนทั้งนั้น อาศัยแค่เงินทองในกระเป๋าของเจ้าของKTVลำพัง แน่นอนว่าเขาไม่มีปัญญาซื้อรถระดับนี้ได้แน่นอน แต่เพื่อแก้ไขปัญหาตรงหน้า ทำอะไรได้เขาก็ต้องทำไปก่อน
เหอจื่อส่ายหัวและชี้ไปที่หยานเสวียเหลียงที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์ด้านนอกและพวกรปภ.ที่แอบมองกันอยู่
“คนพวกนั้นตัวดีเลย! ฉันขอพูดอะไรสักอย่างนะ มาตรการรักษาความปลอดภัยของที่นี่แปลกดี ตอนที่พวกเราถูกพวกอันธพาลล้อม พวกรปภ.กลับไม่ออกมาห้ามหรือช่วยเหลืออะไรเลย แต่กลับซ่อนตัวอยู่ในฝูงชนยืนดูอยู่เฉยๆ”
“ไม่ใช่แค่นั้นนะ”
เหอจื่อยังกล่าวต่ออีกว่า
“ยืนดูแบบนั้นจนอาจารย์ฉีอัดพวกอันธพาลลงไปกอง พอฝ่ายอันธพาลเสียเปรียบ พวกรปภ.กลับเพิ่งจะกระโดดออกมาห้ามปราม แถมยังบอกว่า พวกเราเป็นฝ่ายสร้างปัญหาอีก ยังขู่ว่าแจ้งตำรวจไปแล้วด้วย เหอะ เหอะ เห็นพวกเรารังแกกันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? ถามจริงๆนะ คุณกับไอ้กลุ่มอันธพาลเป็นพวกเดียวกันใช่ไหม?”
แผ่นหลังของหวางหลิงเปียกชุ่มไปด้วยความเหงื่อเย็น แข้งขาตอนนี้กลับอ่อนยวบราวกับเส้นบะหมี่
“เอ่อ…ผมไม่รู้เรื่องพวกนี้จริงๆครับ”
ทันใดนั้นเองเขาก็หันกลับไปตะโกนลั่นว่า
“หยานเสวียเหลียง! มานี่!!”
“ครับบอสหวาง”
หยานเสวียเหลียงรีบเดินตรงเข้าไปทันที เนื้อตัวสั่นเทาหนักด้วยความหวาดกลัว เพราะตั้งแต่ที่ทราบถึงตัวตนที่แท้จริงของเหอจื่อ เขาก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่า ชีวิตของตนคงต้องจบเห่แน่แล้ว
หวางหลิงเอ่ยถามขึ้นทันที
“สิ่งที่คุณหนูคนนี้พูดไปเป็นความจริงไหม?”
เดิมทีหยานเสวียเหลียงคิดจะปฏิเสธปัดความรับผิดชอบ แต่ทั้งฉีเล่ยกับเหอจื่อต่างเต็มใจเป็นพยานให้กับเหตุการณ์นี้ แถมกล้องวงจรปิดภายในห้องนี้ก็เป็นหลักฐานมัดตัวได้ทุกอย่าง เขาไม่สามารถบ่ายเบี่ยงใดๆได้อีกต่อไป และก้มหน้ายอมรับความจริง
“ใช่ครับ ตอนนั้น…”
“ไม่จำเป็นต้องอธิบาย!”
เหอจื่อกล่าวเย้ยหยันขึ้นว่า
“จะบอกว่า ตอนนั้นตัวเองไม่รู้ว่า อีกฝ่ายจะมีภูมิหลังแบบนี้จริงไหม?”
เพียะ!!
หวางหลิงยกฝ่ามือตบหน้าหยานเสวียเหลียงฉาดใหญ่ จนใบหน้าของอีกฝ่ายบวมเป่งไปครึ่งฉีก
“ไอ้บัดซบ! แขกก็คือแขกไม่มีแบ่งแยกชนชั้น! ทำไมแกถึงเลือกปฏิบัติแบบนี้!!”
“ผมขอโทษครับ ผมขอโทษ ผมเองที่เป็นคนสั่งให้พวกรปภ.ไม่ต้องเข้าไปห้าม…”
หยางเสวียเหลียงกัดฟันก้มหน้ายอมรับผิด
อันที่จริงคนที่สั่งไม่ให้พวกรปภ.เข้าไปยุ่งก็คือตัวหวางหลิงเอง แต่เขาในฐานะลูกน้องจำเป็นต้องออกหน้ายอมรับผิดแทนเจ้านาย มิฉะนั้นถ้าเขาทำให้เหอจื่อขุ่นเคืองไปมากกว่านี้ มันอาจส่งผลกระทบร้ายแรงถึงอาชีพหน้าที่การงาน ดังนั้นเขาจึงต้องจำใจทำเพื่อความอยู่รอดของร้านและตัวเขาเอง
