ตอนที่ 486 สาวใช้ตัวแสบ 390
ในเวลานี้พอดี ไห่ฉิงฉิงและโม่เสี่ยวจุนที่ออกไปเดินเล่นริมทะเลด้านนอกก็กลับมาแล้ว เมื่อเห็นพวกเขา สีหน้าของเหยนชิงเหยียนและจิ่วจิ่วก็เปลี่ยนไปในทันที
เมื่อออกจากท่าเรือไป เย่เชินหลินก็จัดการส่งทุกคนแยกย้ายกันขึ้นรถ เขายังชวนโม่เสี่ยวจุนและไห่ฉิงฉิงไปเที่ยวเล่นที่วิลล่าของพวกเขาเป็นพิเศษอีกด้วย พวกเขาบอกว่าไม่อยากรบกวนพวกเขา ในท้ายที่สุดก็เหลือเพียงเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นและจิ่วจิ่ว กลับไปที่วิลล่าพร้อมกับคนขับรถ และพวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ฯลฯ
ในตอนที่เข้าไปในวิลล่า ก็ทำให้เซี่ยชีหรั่นประหลาดใจอีกครั้ง แม้แต่หน้าประตูทางเข้าวิลล่าก็ติดอักษรจีนคำว่ายินดีเป็นสีแดงตัวใหญ่ๆ ไว้ด้วย แม้จะเป็นแค่การหมั้น แต่ก็ทำราวกับแต่งงานเลย
ทันทีที่รถเคลื่อนผ่านประตูเข้าไป เซี่ยชีหรั่นก็พบว่าตั้งแต่หน้าประตูรั้วเข้าไปถึงในประตูบ้านถูกปูด้วยพรมแดงทั้งหมด ด้านข้างของถนนทั้งสองด้านมียามรักษาความปลอดภัยและพวกสาวใช้ คนงานทั้งหมด ยืนอยู่ ในตอนนี้เองเธอถึงได้รู้ว่าในวิลล่ามีคนงานทั้งหมดกี่คน
เมื่อเห็นว่าทุกคนออกมาต้อนรับ เซี่ยชีหรั่นก็อายที่จะนั่งอยู่บนรถต่อไป
เธอพูดกับเย่เชินหลินเสียงเบา: “หลิน พวกเราลงจากรถแล้วเดินเข้าไปดีไหม?”
เย่เชินหลินพยักหน้า รถได้หยุดลง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยลงจากรถ และแยกกันไปเปิดประตูรถให้พวกเขาจากทั้งสองด้าน หลังจากลงจากรถแล้วคนทั้งสองก็จูงมือกัน เดินไปด้านหน้าตามแนวพรมแดงด้วยกัน
“สวัสดีครับคุณนางเย่!” ทุกคนกล่าวทักทาย และแสดงความเคารพกับเซี่ยชีหรั่นพร้อมกัน ชื่อนี้ทำให้ความรู้สึกมากมายเกิดขึ้นภายในใจของเซี่ยชีหรั่น เธอมองไปที่เย่เชินหลิน เขาเองก็กำลังมองมาที่เธอ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข
“เรียกแบบนี้ค่อนข้างยุ่งยากไปหน่อยไหม คุณให้ทุกคนเรียกฉันว่าชีหรั่นก็พอแล้ว” เธอค่อยๆ พูดกับเย่เชินหลิน เขาส่ายหัว และแสดงท่าทางดุๆ
“จำเป็นต้องเรียกแบบนี้ พ่อบ้าน!” เย่เชินหลินตะโกนเรียกขึ้นมาหนึ่งประโยค พ่อบ้านยืนอยู่ไม่ไกล เมื่อได้ยินเย่เชินหลินเรียกเขา ก็รีบก้าวออกมาทันที ในมือยังถือกล่องสีแดงไว้หนึ่งใบอีกด้วย
“คุณเย่ คุณนางเย่ นี่คือของขวัญที่พวกเราเหล่าคนงานได้เตรียมไว้ให้ทั้งสองท่าน ได้โปรดรับไว้ด้วยครับ!” พ่อบ้านยื่นของขวัญไปให้เซี่ยชีหรั่น
“นี่จะให้ทุกคนมาฟุ่มเฟือยได้ยังไงกัน?” เซี่ยชีหรั่นรู้ดีถึงแม้ว่าเงินเดือนของคนงานที่นี่จะไม่ได้ต่ำ แต่ว่าเงินทุกบาทของคนอื่นนั้นต้องหามาอย่างยากลำบาก เป็นเพราะงานหมั้นของพวกเขาต้องทำให้คนอื่นต้องมาออกเงิน มักจะทำให้รู้สึกเสียใจ
“เพียงแค่ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น คุณนางเย่ ได้โปรดรับไว้ด้วยเถอะ” พ่อบ้านโค้งคำนับ ราวกับว่าจะให้เซี่ยชีหรั่นรับไว้ให้ได้
“รับไว้เถอะ ขอบคุณทุกคนมากนะ!” เย่เชินหลินเอ่ยขึ้น เซี่ยชีหรั่นก็รับมันไว้ และกล่าวขอบคุณ จากนั้นจิ่วจิ่วก็เข้ามารับจากมือเธอไป และช่วยเธอถือไว้
“พ่อบ้าน และทุกคนด้วย ขอบคุณที่ทุกคนตั้งใจทำงานอย่างหนักให้กับตระกูลเย่ วันนี้ฉันกับเซี่ยชีหรั่นหมั้นกันแล้ว นับจากนี้ต่อไป เธอก็คือคุณนายของที่นี่ ประเทศจีนมีคำคำหนึ่งที่มักจะกล่าวว่า ผู้ชายออกไปทำงานหาเงินนอกบ้าน ในขณะเดียวกันผู้หญิงก็คอยดูแลงานบ้าน ดังนั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เรื่องทุกอย่างภายในวิลล่าแห่งนี้ฉันจะเข้ามาไม่ยุ่งอีก ให้เซี่ยชีหรั่นเป็นคนตัดสินใจทั้งหมด เงินเดือนของทุกคน การอยู่และออกไปของทุกคน เช่นเดียวกับสวัสดิการโดยปกติทั้งหมด ให้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอ ถึงแม้ว่าฉันจะไปเข้ามายุ่งกับเรื่องพวกนี้แล้ว แต่เมื่อไหร่ที่พบว่ามีใครที่ไม่ให้เกียรติคู่หมั้นของฉัน ฉันก็จะไล่ออกทันที นอกจากนี้ ของให้ทุกคนเคารพคุณนางเย่ คู่หมั้นของฉันด้วย นอกจากนี้ จิ่วจิ่วจะไม่ใช่สาวใช้ทั่วไปอีกแล้ว เธอจะมาเป็นผู้ช่วยของคู่หมั้นฉัน ไม่จำเป็นต้องทำงานบ้านใดๆ อีก ช่วยเหลือเธอจัดการงานภายในวิลล่านี้ พ่อบ้านยังคงทำหน้าที่เดิมของตัวเอง อีกหน่อยเรื่องต่างๆ ที่จำเป็นต้องสอบถาม ให้ไปถามคู่หมั้นของฉันทั้งหมดเลย”
เขาไม่เคยปรึกษากับเธอมาก่อนนะ เซี่ยชีหรั่นมองเขาอยู่นานกว่าครึ่งวัน ไม่รู้ว่าควรจะตอบสนองยังไงดี
เธอเข้าใจความหมายของเขา ใครๆ ก็รู้ว่าที่นี่คือวิลล่าของตระกูลเย่ คนที่นามสกุลเย่ แน่นอนว่าทุกคนต้องเชื่อฟังเขาอยู่แล้ว ก่อนหน้านี้เคยเกิดเรื่องที่มีคนมารังแกเธอ การที่เย่เชินหลินทำแบบนี้ก็เพราะต้องการบอกกับทุกคนเกี่ยวกับสถานะของเธอ ป้องกันใครบางคนที่ไม่เคารพเธอ
เขายังเน้นย้ำอีกว่า ต่อไปการอยู่และออกไปของทุกคนจะมีเธอเป็นคนตัดสินใจ เธอรู้ดีว่า จริงๆ แล้วทุกคนที่นี่ไม่มีใครอยากจะออกไปหรอก เมื่อมอบสิทธิ์นี้ให้แก่เธอ พวกเขาก็จะไม่กล้าแม้แต่ดูหมิ่นเธอ
เซี่ยชีหรั่นเองก็ต้องไปทำงาน ไม่มีเวลามากพอมาจัดการเรื่องภายในวิลล่าหรอก แต่เธอก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อความหวังดีของเย่เชินหลิน จึงทำได้เพียงรับปากไปก่อน
สายตาของเย่เชินหลินกวาดมองทุกคน สุดท้ายไปหล่นอยู่บนร่างที่สูงใหญ่ของฟางลี่น่า และพูดกับเซี่ยชีหรั่นว่า: “คุณสามารถตัดสินใจต่อการออกหรืออยู่ต่อของทุกคน คุณลองมองดู ในผู้คนเหล่านี้มีใครบ้างไหมที่คุณรู้สึกว่าไม่สมควรที่จะอยู่ที่นี่ต่อ ไล่ออกตอนนี้ได้เลย จะได้ไม่ทำให้คุณต้องหงุดหงิดภายหลัง”
ฟางลี่น่าก็ฟังออกอยู่บ้างว่าประโยคนี้หมายถึงเธอ มีเพียงเธอเท่านั้นที่เคยทำให้เซี่ยชีหรั่นอึดอัดใจ
ก่อนหน้านี้ฟางลี่น่าร้ายกาจมาก เซี่ยชีหรั่นเองก็ไม่เคยลืมว่าตอนนั้นเธอได้ทำอะไรไว้กับเธอบ้าง และยังเคยช่วยส้งหลิงหลิงเอาอาหารที่พวกคนงานกินเหลือมายัดใส่ปากของเธอ
แน่นอนว่าเซี่ยชีหรั่นไม่มีทางชอบคนแบบนี้หรอก แต่เมื่อเธอมองเห็นพ่อบ้าน เธอก็นึกถึงการเปลี่ยนแปลงของพ่อบ้าน เธอคิดว่าทุกคนต่างก็มีจิตใจที่ดี จงผ่อนปรนเมื่อใดก็ตามที่เป็นไปได้ ตั้งแต่ที่ฟางลี่น่ากลับไปเป็นสาวใช้ ดูเหมือนว่าจะซื่อสัตย์มากขึ้นแล้ว
หากตอนนี้เธอจะไล่เธอออก คนอื่นๆ ก็คงจะรู้สึกกระทบไปด้วย บางทีอาจจะคิดว่าเธอที่เป็นคุณนายคนใหม่นี้หลงระเริง เพิ่งเข้ามาก็ใช้อํานาจบาตรใหญ่ ดูภายนอกพวกเขาอาจจะยิ่งรู้สึกกลัวเธอ กลับไม่แน่ใจว่าจะมีความรักไหม ผู้คนมักจะคิดถึงเพียงปัญหาแต่ไม่ได้คิดถึงเรื่องราวทั้งหมด ดูแค่ผลลัพธ์เท่านั้น
เวลาทำงานของเซี่ยชีหรั่นไม่นับว่านานเท่าไหร่ และเธอก็ได้เรียนรู้ทักษะการจัดการมาบ้างแล้ว นี่น่าจะเรียนรู้มาจากเย่เชินหลิน ในระหว่างที่ซึมซับอิทธิพลจากสภาพแวดล้อมเข้าไปโดยไม่รู้ตัว และเธอก็เข้าใจมันได้อย่างเป็นธรรมชาติ
ฟางลี่น่าไม่เต็มใจที่จะจากไปจริงๆ ที่เธอเข้ามาก็เพื่อที่จะได้เป็นคุณนาย ตอนนี้คุณนายก็ไม่ได้เป็น กลับต้องมามองดูเซี่ยชีหรั่นที่ได้กลายมาเป็นคุณนายแทน แน่นอนว่าในใจของเธอจะต้องอารมณ์เสีย และไม่พอใจ
แต่ว่าเธอในตอนนี้เวลานี้ ก็คิดได้บ้างแล้ว ว่านี่ก็คือโชคชะตา เธอเองก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสเข้าใกล้คุณชาย เป็นเพราะคนอื่นไม่ได้ชอบเธอต่างหาก
หากว่าเธอจากไปทั้งอย่างนี้ แล้วอีกหน่อยจะไปหางานที่ได้เงินเดือนสูง และไม่ต้องทำงานหนักแบบนี้ได้ที่ไหนอีก?
เซี่ยชีหรั่นเองก็กำลังมองดูเธอ ฟางลี่น่ารู้สึกได้ถึงสายตาแบบนั้น เงยหน้าขึ้นมองเซี่ยชีหรั่นด้วยความกลัว เธอเข้าใจแล้วว่า คำพูดที่คุณเย่ได้พูดไว้ว่าจะอยู่หรือไปก็ให้เซี่ยชีหรั่นเป็นคนตัดสินใจ นั้นหมายถึงเธอ
เธอเคยทำเรื่องที่ไม่ดีไว้กับเซี่ยชีหรั่นไว้ตั้งมากมาย เธอคงจะให้เธอรีบเก็บของออกไปทันที
ไม่ได้ เธอจะไปไม่ได้ ในเวลานี้แม้ว่าเธอจะไม่มีหน้าไปขอร้องเธอ แต่อย่างน้อยเธอก็สามารถรักษาตำแหน่งนี้ไว้ได้ นี่เรียกว่ายืดได้หดได้
เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ ฟางลี่น่าก็ก้าวไปด้านหน้า และโค้งคำนับ ตะโกนออกมา: “คุณนางเย่!”
“คุณนางเย่! ฉันขอโทษ ที่ก่อนหน้านี้ฉันเคยทำพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม จริงๆ แล้วฉันเองก็ได้รับคำสั่งมาจากส้งหลิงหลิง ฉันไม่ได้ดั่งใจ คุณช่วยยกโทษให้ฉันด้วยเถอะ อย่าไล่ฉันออกเลย ได้ไหม? ฉันขอโทษ ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ!” ฟางลี่น่าไม่มีความเย่อหยิ่งเหมือนในอดีตอีกต่อไป ด้วยน้ำเสียงที่ดังตามธรรมชาติของเธอ ก็ถูกกดมันลงมาด้วยตัวเอง
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้เลยว่าตอนนี้เป็นอารมณ์แบบไหน ที่ผ่านมาเธอไม่เคยชอบเหยียบย่ำคนอื่นไว้ใต้เท้าเลย ยิ่งไม่ชอบการกระทำที่พลิกแพลงให้เหมาะสมกับโอกาสเลย กลัวถูกไล่ออก จึงรีบดึงส้งหลิงหลิงออกมาเป็นเกราะป้องกันทันที พฤติกรรมแบบนี้ จริงๆ แล้วเธอไม่เห็นด้วยเลยสักนิด
เธอเองก็ไม่ได้ไร้ความรู้สึก ถ้าสมมุติว่าไม่มีเย่เชินหลิน ไม่มีเขาที่ดีกับเธอขนาดนี้ ทั้งชีวิตนี้บางทีอาจจะไม่สามารถได้ยินคำขอโทษจากฟางลี่น่าเลยก็ได้
ถึงแม้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วพูดขอโทษจะมีเพียงฟางลี่น่าคนเดียวเท่านั้น แต่เซี่ยชีหรั่นกลับรู้สึกราวกับว่าทุกคนที่เคยรังแกเธอ ตอนนี้เวลานี้ได้มากล่าวขอโทษเธอกันหมด
เธอไม่เคยบ่น ไม่เคยเกลียด โดยเฉพาะในสมัยที่ยังเป็นเด็ก ไม่ว่าใครจะเป็นคนถูกใครจะเป็นคนผิด ความผิดทั้งหมดจะต้องเป็นเซี่ยชีหรั่นที่ออกมายอมรับ ถ้าเธอไม่ยอมขอโทษคนอื่น คนอื่นก็จะมาหาพ่อบุญธรรมและแม่บุญธรรมของเธอ พ่อบุญธรรมกลัวเรื่องเดือดร้อน ส่วนแม่บุญธรรมชอบภาพลักษณ์ของตัวเอง สุดท้ายนอกจากโม่เสี่ยวจุนแล้ว ก็ไม่มีใครยอมออกหน้าให้เธอเลย
เธอกลัวว่าโม่เสี่ยวจุนจะทำให้แม่บุญธรรมไม่พอใจ ทุกครั้งก็เอาแต่ขอโทษ ความรู้สึกแบบนั้น มาจนถึงตอนนี้แล้วจริงๆ และยังคงสามารถหลอกหลอนหัวใจคนอื่นได้
ในดวงตาของเธอก็มีน้ำตาไหลออกมาอย่างพรั่งพรู เงยหน้าขึ้นมามองผู้ชายคนนั้นที่กอดเธอไว้ข้างๆ ความรักที่เธอมีต่อเขา ในเวลานี้ได้เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งขั้นแล้ว
ขอบคุณนะ เย่เชินหลิน ตอนนี้ คุณทำให้ฉันรู้สึกว่า ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปฉันจะไม่ใช่เป็นเด็กกำพร้าตัวคนเดียวที่ถูกรังแกอีกต่อไปแล้ว
ขอบคุณนะ เย่เชินหลิน ในชีวิตนี้ ไม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไง ฉันก็จะรักคุณอย่างเสมอต้นเสมอปลาย ฉันจะจำทุกอย่างที่คุณทำเพื่อฉัน ฉันจะจำช่วงเวลานี้ไว้ ที่คนอื่นมากล่าวขอโทษฉันเพราะเคยรังแกฉัน ทุกอย่างนี้มันมาจากคุณ
“คุณนางเย่ คุณยกโทษให้ฉันได้ไหม? คุณคงจะไม่คิดไล่ฉันออกจริงๆ ใช่ไหม?” ฟางลี่น่ามองไปที่เซี่ยชีหรั่นด้วยท่าทางที่น่าสงสาร
ฟางลี่น่าปฏิบัติต่อเซี่ยชีหรั่นยังไง ใครหลายคนต่างก็รู้ ในตอนที่เธอยังเป็นสาวใช้ เซี่ยชีหรั่นซื่อบื้อ ก็ยังคงเป็นเซี่ยชีหรั่นซื่อบื้อ ทุกคนต่างก็ยังจำได้เสมอ หากไม่มีใครพูดหละก็ พวกเขาต่างก็ต้องคิดว่ายังไงเซี่ยชีหรั่นก็ต้องไล่เธอออกแน่นอน เปลี่ยนเป็นคนอื่นก็คงทำเช่นนั้นเหมือนกัน
ใครจะไปรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นจะอมยิ้มแล้วพูดขึ้น : “ฉันเคยบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ ว่าจะไล่เธอออก? ไม่นานมานี้คุณทำตัวได้ดีมาก ทุกคนต่างก็รู้ดี เมื่อก่อนเป็นยังไงก็ไม่ต้องพูดถึงแล้ว ฉันเชื่อว่าอีกหน่อยคุณจะต้องประพฤติตัวและทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างเรียบร้อยแน่นอน”
“ขอบคุณค่ะ! ขอบคุณคุณนางเย่!” ฟางลี่น่าถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นก็คลานกับมาที่เดิม
ทุกคนต่างก็คิดไม่ถึงเลยว่า เซี่ยชีหรั่นคนนี้ และก็คือคุณนางเย่นั่นเอง จะจิตใจดีขนาดนี้ พ่อบ้านยืนมองและปรบมือ จากนั้นทั่วทุกคนก็พากันปรบมือขึ้นมาด้วย มันเป็นการต้อนรับและยอมรับเซี่ยชีหรั่นอย่างแท้จริง
สำหรับวิธีการจัดการแบบนี้ของเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินเองก็รู้สึกชื่นชมเป็นอย่างมาก สองมือที่เรียวยาวของเขา ก็ปรบมือให้กับคู่หมั้นสุดที่รักของเขาพร้อมกับทุกคนด้วยเช่นกัน
ที่เขามอบฟางลี่น่าไปให้เธอ ก็เพราะจะรอดูว่าเธอจะจัดการอย่างไร ไม่ต้องพูดถึงการไล่ออกเลย แม้เธอคิดอยากจะตบเธอสักครั้งเพื่อระบายความโกรธ เย่เชินหลินก็ไม่มีทางขวางแน่นอน
การที่เธอสามารถชนะความโกรธได้ด้วยความไม่โกรธ หลักของการทำสิ่งต่างๆ ก็เหมือนกันกับเย่เชินหลินเลย
“ขอบคุณทุกคนมากนะ!” เซี่ยชีหรั่นรอจนกระทั่งเสียงปรบมือเบาลง แล้วเธอก็กล่าวออกมาหนึ่งประโยค
ในตอนนี้เองพ่อบ้านก็ตะโกนเรียกอย่างสุภาพ : “คุณนางเย่ทุกคนกำลังรอให้คุณพูดอะไรสักหน่อยอยู่นะ”
แววตาของเซี่ยชีหรั่นเป็นเช่นเดียวกันกับของเย่เชินหลิน กวาดมองผ่านทุกคนไป ท้ายที่สุดก็ตะโกนพูดขึ้นเสียงดัง: “ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ฉันก็จะพูดอะไรสักหน่อยก็แล้วกัน ฉันเองก็มีงานของตัวเองที่จะต้องทำ ส่วนเรื่องงานต่างๆ ภายในวิลล่าก็คงจะต้องลำบากคุณพ่อบ้านช่วยแล้ว นอกจากนี้จิ่วจิ่ว เองก็จะช่วยฉันด้วยเหมือนกัน ฉันรู้ว่าทุกคนทำงานอยู่ที่นี่ด้วยความขยันและอดทน ฉันไม่มีทางตัดสินใจไล่ใครออกง่ายๆ หรอก แต่หลักการของฉันและคุณเย่นั้นเป็นเอกฉันท์เหมือนกัน พวกเราไม่อยากมองเห็นว่ามีคนประพฤติตนไม่เหมาะสม มีความคิดที่อยากจะทำร้ายคนอื่น หรือว่าบังคับให้คนอื่นช่วยตัวเองทำงาน เมื่อมีเรื่องอะไรที่ผิดพลาดเกิดขึ้น ก็เกี่ยงกัน ไม่มีใครอยากรับผิดชอบ คนแบบนี้ ถ้าหากว่าพ่อบ้านมาบอกฉัน ฉันคิดว่า ฉันก็คงจะไม่มีทางรับเขาไว้แล้วหละ อีกหน่อยฉันจะพยายามทำให้ทุกคนได้พักผ่อนมากที่สุด คงจะต้องรบกวนคุณพ่อบ้านจัดตารางผลัดกันพักผ่อนให้ทุกคนแล้วหละ ถ้าเป็นแบบนี้ ทุกคนก็จะสามารถกลับบ้านไปเยี่ยมครอบครัวได้แล้ว หากบ้านของใครมีปัญหา ก็สามารถฝากพ่อบ้านหรือว่าจิ่วจิ่วมาบอกฉันได้ ฉันก็เหมือนกับคุณเย่ สามารถช่วยทุกคนได้เหมือนกัน และจะพยายามช่วยให้ถึงที่สุด สิ่งที่ฉันอยากจะพูด ก็มีแค่นี้แหละ ขอให้คุณทำงานกันอย่างมีความสุขนะ”
