Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย – ตอนที่ 638 คิดถึงความกลัว

สองวันต่อมา ชูฮันไม่ได้ทำการฝึกกองทัพเขี้ยวหมาป่า กลับกันเขาไปเยี่ยมพื้นที่ที่ยังไม่ปลอดภัยในเมืองอันลูด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นอาคารทั้งหลายหรือพืชพันธุ์ที่โตอย่างบ้าคลั่งจนทะลุออกมา ทุกจุดตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันทั้งหมด

ตลอดสองวันที่ผ่านมา ทหาร 400 คนของกองทัพเขี้ยวหมาป่าได้ทำการกวาดล้างของทั้งหมดซุปเปอร์มาร์เก็ตในพื้นที่เรียบร้อย ตอนนี้ในพื้นที่โดยรอบเต็มไปด้วยของใช้จำเป็นสำหรับชีวิตประจำกองเรียงตั้งเป็นภูเขาอยู่

และสำหรับสถานการณ์นี้ ทีมแผนกโลจิสติกส์รวมถึงเหลาเกาก็เดินทางมาถึงหลังจากผ่านไปสามวันตามคำสั่งของชูฮันพร้อมกับเสบียงอาหารจำนวนมาก และทันทีที่ได้เห็นข้าวของมากมายกองเป็นภูเขาตรงหน้า ทีมแผนกโลจิสติกส์ก็ตาโตค้าง พวกเขากระวนใจที่ไม่ได้ส่งเสบียงอาหารให้กองทัพเขี้ยวหมาป่าที่ฝึกฝนกันอย่างหนักและคงจะต้องหิวโหยเป็นอย่างมากตั้งสามวัน และทันทีที่ครบกำหนดพวกเขาก็รีบจัดเตรียมข้าวของทุกอย่างและมุ่งหน้ามาตั้งแต่เช้าตรู่ แถมยังเพิ่มจำนวนของเป็นสองเท่าให้อีก แต่ผลกลับกลายเป็นว่าแค่พวกเขาไม่ได้มาที่นี้สามวัน ที่ตั้งมั่นกลับมีข้าวของและอาหารมากมายกองตั้งเป็นภูเขา?

ปัญหาที่พวกเขากังวลก่อนหน้านี้เกี่ยวกับอาหารขาดแคลนของค่ายเขี้ยวหมาป่า ท่านพลเอกแก้ไขให้แล้วอย่างรวดเร็ว!

“โอ้ ใช่ ฉันลืมบอกคุณ” ชูฮันเอื้อมมือไปจับไหล่ของเหลาเกา “แผนกโลจิสติกส์ไม่จำเป็นต้องส่งเสบียงอาหารอีกต่อไปในอนาคต เหล่านักรบทุกคนที่นี่มีความสามารถในการหาอาหาร พรุ่งนี้คุณจะเปลี่ยนไปทำหน้าที่ขนส่งกระสุนล่อซอมบี้แทน และบอกให้ซางจิ่วตี้เพิ่มจำนวนการผลิต”

“ความสามารถในการหาอาหาร” เหลาเกาตะลึงค้าง ถ้าเขาถูกสั่งให้เปลี่ยนหน้าที่ของตัวเองเมื่อสามวันที่แล้ว เขาคงจะไม่เชื่อเด็ดขาด แต่ตอนนี้เขาเชื่ออย่างเต็มที่ว่าท่านพลเอกชูฮันสามารถฝึกกองกำลังได้ ความสามารถในการเอาชีวิตรอดนี้เป็นการฝึกจากท่านพลเอกอย่างแน่นอน

หลังจากส่งเหลาเกากลับไปที่ค่ายเขี้ยวหมาป่าแล้ว ในบ่ายวันเดียวกันหลิงและเหลียวหยงก็นำกลุ่มทหาร 300 คนกลับมาที่ตั้งมั่น เมื่อทั้ง 300 คนนำชิ้นส่วนเฟอร์นิเจอร์กลับมา ชูฮันก็ออกคำสั่งให้ทุกคนทำการแบ่งเฟอร์นิเจอร์ไปวางไว้แต่ละที่ตั้งมั่น ทุกคนเข้าใจว่าชูฮันต้องการให้พวกเขาทำอะไร หัวหน้าต้องการให้พวกเขาทำหน้าที่เฝ้าที่ตั้งมั่นแต่ละจุด!

แม้กองทัพเขี้ยวหมาป่าจะทำการยึดครองพื้นที่นอกสุดโดยส่วนใหญ่ทั้งหมดได้แล้วและมันก็ไม่มีซอมบี้ปรากฏตัวขึ้นในบริเวณให้เห็นเลย แต่นั่นเป็นเพราะว่าเขตพื้นที่ตั้งมั่นสี่เหลี่ยมมุมฉากที่กองทัพเขี้ยวหมาป่ายึดไว้ได้นั้นเป็นขอบนอกสุดของตัวเมืองอันลูต่างหาก อาคารส่วนใหญ่ไม่ใช่ตึกสูง ประกอบกับการปะทุของโลกาวินาศที่ฝูงซอมบี้ระเบิดตัวขึ้น ข้าวของเฟอร์นิเจอร์ภายในบ้านพักนั่นไม่เหลือสภาพที่ใช้งานได้อีก หลายคนที่ประจำการในที่ตั้งมั่นต้องนอนที่พื้น สภาพค่อนข้างลำบาก

และในทางใต้สุดของเมืองอันลู เฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่ยังสมบูรณ์อยู่เป็นเพราะมันอยู่ในเขตชานเมือง จำนวนคนที่อยู่อาศัยน้อยทำให้จำนวนซอมบี้จึงน้อยไปด้วย เฟอร์นิเจอร์หาได้ยากมากในสถานการณ์เช่นนี้ การที่จู่ๆทั้ง 300 คนกลับมาพร้อมกับเฟอร์นิเจอร์ทุกคน มันจึงทำให้สถานการณ์ของที่ตั้งมั่นดีขึ้นทันที มันมีทั้งหม้อ กระทะ และข้าวของที่จำเป็นในชีวิตประจำวันอีกมากมาย

“ความเร็วในการทำภารกิจนั้นเร็วมาก เวลาที่ช้าที่สุดที่กำหนดไว้คือเที่ยงคืน แต่พวกคุณทั้ง 300 คนมาถึงในตอนบ่าย” ชูฮันยิ้มและมองไปที่ทั้งสามร้อยคนตรงหน้า “ทีมของเหลียวหยงแพ้ พรุ่งนี้เตรียมตัวรับการลงโทษได้ สำหรับทีมที่ชนะ แน่นอนว่าต้องได้รับรางวัลเช่นกัน วันนี้เหลาเกาพึ่งมาส่งอาหารสดๆเลย พวกคุณมาเลือกก่อนเลย”

รางวัลนั้นเรียบง่ายและชัดเจน แต่การลงโทษนั้นทำให้หลายคนหวาดกลัวในใจ โดยเฉพาะเหล่าทหารผ่านศึกที่จำได้ถึงการลงโทษของการฝึกที่ผ่านมาแต่ละครั้งตลอดการฝึกสามเดือน พวกเขารู้สึกเสียววาบได้แต่คิดว่ามันจะเป็นถุงเท้าเน่าหรือซอมบี้หญิง?

หลังจากพูดคุยกับทั้ง 300 คนเสร็จ ชูฮันก็เปลี่ยนสายตาไปที่กลุ่มทหาร 400 คนที่ยังไม่ได้เดินทางผ่านตัวเมืองอันลู “ต่อไปเป็นตาพวกคุณ ให้เวลาสามวัน หลิงและเหลียวหยงแบ่งทีมละสองร้อยคนไปเคลื่อนย้ายเฟอร์นิเจอร์”

“ครับ!” ทั้ง 400 คนรีบตอบรับเสียงดังอย่างพร้อมเพรียง

ก่อนหน้านี้พวกเขาก็หัวเราะกับโปรแกรมการฝึกของกลุ่ม 300 คนที่ต้องไปเคลื่อนย้ายเฟอร์นิเจอร์ มันไม่ได้น่าตื่นเต้นเลยสักนิด แต่ครั้งนี้มันเป็นตาจองพวกเขาที่ต้องไปเคลื่อนย้ายเฟอร์นิเจอร์เอง แม้ท่านหัวหน้าชูฮันจะไม่พูดแต่จุดประสงค์ของการฝึกครั้งนี้มันก็เห็นได้ชัดเจนอยู่แล้ว การเคลื่อนย้ายเฟอร์นิเจอร์เพื่อนำมาตกแต่งที่ตั้งมั่นแต่ละจุด ซึ่งที่ตั้งมั่นเหล่านั้นมันก็คือสถานที่สำหรับพวกเขาที่ต้องกิน นอน อยู่ เฝ้ายาม และแน่นอนว่าพวกเขาจะต้องตกแต่งมันให้สวยงาม!

โดยไม่รู้ตัว ทหารมาใหม่ที่เคยเป็นชาวบ้านในค่ายเขี้ยวหมาป่า ที่ทำงานไปเรื่อยๆแต่ละวัน และแทบจะไม่สามารถมองเห็นรุ่งอรุณแห่งชีวิตได้ กลับได้ค่อยๆเดินทางเข้าไปในตัวเมืองอันลูไปเรื่อยๆภายใต้การนำของชูฮัน พวกเขาๆค่อยยึดครองพื้นที่แต่ละจุดคืนมาได้เรื่อยๆทีละขั้นๆ

ทั้งบ้านพัก อาคาร เฟอร์นิเจอร์ อาหาร ทุกอย่าง มันจะคาดหวังอะไรได้มากกว่าอีกในตอนนี้?

ในขณะเดียวกัน หลิงและเหลียวหยงก็ตระหนักดีถึงเหตุผลที่ชูฮันเลือกให้พวกเขาเป็นผู้นำ เพราะสมาชิกของทีมหลงยาและฮูหยาต่างถูกฝึกมาให้ทำงานคนเดียว ไม่ใช่การทำงานเป็นทีมขนาดใหญ่ พวกเขาไม่มีภาวะความเป็นผู้นำ เพราะโดยปกติมันจะเป็นเหอเฟิงของทีมหลงยาที่ทำหน้าที่กัปตัน

แต่กับกองทัพเขี้ยวหมาป่ามันแตกต่างอออกไป ทุกสิบคนคือหนึ่งทีม ทุกคนมีอาวุธหนักในมือ มีคนที่ทำหน้าที่โจมตี ทำหน้าที่หลอกล่อ ทำหน้าที่ป้องกัน ทำหน้าที่รับมือกับสถานการณ์ฉุกเฉิน แต่ละคนมีหน้าที่ของตัวเองอย่างชัดเจนในทีม และในแต่ละทีมก็จะมีหัวหน้าทีมและจากทุกทีมรวมกันทั้งหมดก็ต้องมีกัปตันรวมอีกเพื่อนำการรบ

ความกล้าหาญของการกระจายอำนาจของชูฮันนั้นน่าตกใจอย่างมาก วิธีการคิดในการส่งเสริมและฝึกฝนขัดเกลาความสามารถของทุกคนแม้แต่คนธรรมดานั้นเป้นจุดเริ่มต้น

ก่อนหน้านี้ค่ายเขี้ยวหมาป่าตกอยู่ในการขาดแคลนเสบียง แต่ไม่มีใครคิดเลยว่าวิสัยทัศน์ของชูฮันจะสุดยอดได้ขนาดนี้ เขาขัดเกลาฝีมือของทุกคนจนสามารถทำงานในตำแหน่งไหนก็ได้ ทุกคนสามารถแทนที่กันได้เสมอ

นี่ดูเหมือนจะไม่ผิดปกติ แต่เมื่อคิดดีๆแล้ว จะรู้ว่ามันน่ากลัวอย่างมาก นี่คือกลุ่มของคนที่มีความสามารถที่ได้รับการขัดเกลาจากชูฮันด้วยตัวเองมาอย่างสมบูรณ์แบบและภักดีต่อชูฮันเท่านั้น จินตนาการถ้าจำนวนของคนที่ภักดีต่อชูฮันถึงจุดหนึ่งมันสามารถเปลี่ยนแปลงขั้วอำนาจของจีนได้ล่ะ? ในตอนนี้สถานะของชูฮันจะกลายเป็นอะไร?

จากจุดนี้ถึงที่พูดถึงมันยังคงอีกห่างไกล แต่มันก็พูดได้ว่าก้าวแรกของชูฮันสำเร็จแรก ดูได้จากหลิวยู่จิง กูเหลียงเฉิน หลูเหวินเชิง เฉินเสี้ยนกาว หลี่บี๋เฟิง?

เมื่อนึกได้เช่นนั้น หลิงและเหลียวหยงก็รู้สึกหวาดกลัวจึ้นมา กวาดสายตาไปที่ทหารของกองทัพเขี้ยวหมาป่าหลายร้อยคนที่ไม่สามารถคิดถึงขั้นที่พวกเขาคิดได้ ทุกคนดูธรรมดา เพราะพวกเขาส่วนใหญ่เป็นคนธรรมดา และในตอนนี้พวกเขาทำแค่รับมือกับซอมบี้ แต่หลังจากนี้อีกหลายเดือนหรืออาจจะอีกไม่กี่ปี ทหารพวกนี้จะอยู่ในตำแหน่งไหน? สูงแค่ไหน?

มันต้องคิดให้รอบคอบ!