ตอนที่ 1131 ความลับแห่งท้องทะเล
นี่คือบ้านที่ใหญ่ที่สุดในที่แห่งนี้มันเป็นบ้านขนาดใหญ่สูงสองชั้น ด้านนอกมีเถาวัลย์เลื้อยคลุมเต็มไปหมดเหมือนกับทุกหลัง เพียงแต่ว่าเมื่อเดินเข้ามาข้างในแล้วจะสามารถมองเห็นวัสดุสถาปัตยกรรมและโครงสร้างภายในของตัวบ้านได้
และตอนนี้ภายในบ้านชูฮันและยู่ยงหนานก็นั่งอยู่ข้างๆกัน ส่วนน้องสาวของยู่ยงหนานก็อยู่บนชั้นที่สองด้านบน จากคำบอกเล่าของยู่ยงหนาน…ที่แห่งนี้ไม่อนุญาตให้ใครก้าวเข้ามา มันเป็นพื้นที่ส่วนตัวของนักบุญ
ขณะนี้ชูฮันยังไม่หายจากอาการตกใจเลยด้วยซ้ำโดยเฉพาะหลังจากนึกถึงเรื่องนางเงือกที่ชายฝั่งทะเลก่อนหน้านี้ หางปลาของนางเงือกที่ค่อยๆขยับและหดตัวไปเรื่อยๆ ค่อยๆเปลี่ยนเป็นผิวหนังมนุษย์แทนจนไม่เหลือภาพหางปลาให้เห็นอีก กลายเป็นขาของมนุษย์ทั้งสองข้างอย่างน่าเหลือเชื่อ ชูฮันยังคงตะลึงค้างกับสิ่งที่ได้เห็นไม่หายเขาเดินตามยู่ยงหนานมาอย่างล่องลอยและนั่งลงตามที่อีกฝ่ายบอก ในหัวว่างเปล่า คิดอะไรไม่ออก
ตอนนี้ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเสื้อผ้าของคนพวกนี้ถึงได้แปลกนักเพราะมันสามารถถอดและใส่ได้ง่ายดี!
เอามั้ย? ยู่ยงหนานยื่นแก้วน้ำให้ชูฮัน มันเป็นน้ำสีฟ้าทะเลแปลกๆ ชูฮันไม่รู้ว่ามันคือน้ำอะไรกันแน่
ในใจชูฮันแสนจะกลัดกลุ้มเขารับแก้วน้ำมาดื่มและก็ต้องรู้สึกดีอย่างไม่น่าเชื่อ มันทำให้เขาสดชื่นและตื่นตัวอย่างมาก ราวกับชะล้างทำความสะอาดสิ่งสกปรกทุกอย่างในร่างกายออกไปจนหมดจด รวมทั้งความเหนื่อยล้าที่มีก็หายไปด้วย
นี้มันคืออะไรน่ะ? น้ำแก้วนี้ทำให้ชูฮันประหลาดใจมากจนทนไม่ไหวต้องถามออกไป
น้ำวิเศษของพวกเรามันมาจากพืชที่อยู่ในทะเลลึก ยู่ยงหนานยิ้ม ราวกับคนซื่อบื้อที่ไม่ทำอะไรนอกจากยิ้มอยู่ตลอดเวลา
วิเศษมาก ชูฮันตระหนักถึงคุณค่าของน้ำวิเศษนี่ดี เพราะเขารับรู้ได้ด้วยความรู้สึกของตัวเอง
นายชอบมั้ย? ยู่ยงหนานถามต่อเมื่อเห็นสีหน้าของชูฮัน ถ้างั้นตอนนายกลับไป ฉันจะตักน้ำให้นายเอากลับไปด้วย ที่นี้เรามีตั้งเยอะ ยิ่งโดยเฉพาะเมื่อเราไม่ได้กลับมาที่นี้ตั้งเป็นพันปีแล้ว ป่านนี้ที่ก้นทะเลคงมีพืชนี่ขึ้นให้เก็บเต็มไปหมด
เยี่ยม ชูฮันยืนมองยู่ยงหนานอยู่นาน น้ำวิเศษนี่มีพลังในการบรรเทาความเหนื่อยล้าและทำปฏิกิริยาทันทีที่ดื่มเข้าไป ถ้ามีของแบบนี้เป็นตัวช่วยในสนามรบ ถ้างั้นกองเขี้ยวหมาป่าของเขาก็จะสามารถยกระดับขึ้นไปอีกขั้นได้…
ยู่ยงหนานไม่ชื่นชอบการทำสงครามดังนั้นเขาจึงไม่เข้าใจความนัยน์ที่ซ่อนอยู่ในแววตาของชูฮันในขณะนี้
นายบอกว่าเผ่าของนายไม่ได้กลับมาที่นี้เป็นพันปีแล้ว? ชูฮันเริ่มเข้าสู่ประเด็นหลัก หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้นเพราะความตื่นเต้น วันนี้เขาได้เจอกับเรื่องราวหลายอย่างที่เขาไม่เคยได้รู้ตั้งแต่ในชาติที่แล้ว
ใช่แล้ว ยู่ยงหนานพยักหน้ารับด้วยสีหน้าจริงจัง ที่นี้คือหุบเขาหยินหยาง มันคือบ้านที่แท้จริงของพวกเรามนุษย์ปลา!
แล้วที่นายพูดไว้ก่อนหน้านี้มันหมายความว่ายังไง? ชูฮันซักคำถามต่อ
ยู่ยงหนานส่ายหัว ฉันรู้แค่ว่าทางเข้าหุบเขาหยินหยางถูกปิดกั้นไว้ตั้งแต่เมื่อพันปีก่อน ตอนนั้นหนึ่งในชนเผ่าของมนุษย์ปลาออกไปตั้งถิ่นฐานอาศัยอยู่นอกพื้นที่ทะเลของเรา พวกเขาไปใช้ชีวิตอยู่ที่ชายฝั่งอื่นแทน จนสุดท้ายก็กลายเป็นหมู่บ้านประมงอย่างที่นายเห็นก่อนหน้านี้
หนึ่งในคนชนเผ่า? ชูฮันจับคำสำคัญได้ในทันที
ใช่เราก็เป็นเพียงแค่เผ่าหนึ่งของท้องทะเล ยู่ยงหนานอธิบายต่อ มันมีมนุษย์ปลามากมายอาศัยอยู่ในท้องทะเลมาเป็นเวลาหลายพันปีแล้ว และพอเรากลับมาที่นี้ก็พบว่ามันไม่มีใครอยู่ที่นี้เลย คนของเราหายตัวไปหมด เหลือไว้แต่บ้านเรือนต่างๆที่อยู่มาเป็นพันปี
เกิดอะไรขึ้นเมื่อพันปีที่แล้ว? ชูฮันถามด้วยเสียงจริงจัง เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขาได้ค้นพบความลับที่ลึกที่สุดของโลกใบนี้
ไม่มีใครรู้แม้แต่ฉันที่เป็นหัวหน้าเผ่านี่เหมือนกัน แน่นอนว่าฉันต้องการตามหาความจริง ยู่ยงหนานพูดพร้อมถอนหายใจ น่าเสียดายที่มันไม่มีร่องรอยอะไรเหลือเลย ทุกคนหายตัวไปราวกับอากาศ แม้แต่รูปปั้นของเทพธิดาแห่งท้องทะเลก็หายไปเหมือนกัน
เทพธิดาแห่งท้องทะเล? ชูฮันยิ่งสงสัยเพิ่มขึ้นไปอีก
ใช่แล้ว! ยู่ยงหนานยิ้ม สีหน้าเริ่มตื่นเต้น เผ่าของเรานั้นสืบเชื้อสายจากมนุษย์ปลารุ่นแรกแห่งทั่วท้องทะเลของโลก
ชูฮันที่ได้ยินก็เริ่มสังเกตเห็นถึงความผิดปกติบางอย่าง เดี๋ยวก่อนนะ เผ่ามนุษย์ปลาและท้องทะเล…
เผ่ามนุษย์ปลาเป็นแค่ส่วนหนึ่งของทั้งท้องทะเลมันยังมีเผ่าอื่นๆอีกมากมายในทะเล ยู่ยงหนานอธิบาย
อืม สายตาของชูฮันเปลี่ยนไป และนักบุญก็เป็นแค่นักบุญของเผ่ามนุษย์ปลาหรือยังไง?
นักบุญแห่งท้องทะเลมีเพียงแค่หนึ่งเดียว ยู่ยงหนานพูดอย่างภาคภูมิ
เผ่ามนุษย์ปลานั้นเป็นเพียงแค่หนึ่งชนเผ่าของสัตว์น้ำทั้งหลายแล้วทั้งหมดมันมีกี่ชนเผ่ากันแน่? ชูฮันเกรงว่ามันจะเป็นตัวเลขนับไม่ถ้วน ในขณะที่นักบุญนั้นมีเพียงแค่หนึ่งเดียว
มีนักบุญเพียงคนเดียวจากทั้งท้องทะเล!
เดี๋ยวก่อนนายรู้ได้ยังไงว่าน้องสาวของนายเป็นนักบุญเพียงคนเดียวจากทั้งท้องทะเล? ทันใดนั้นชูฮันก็รู้สึกว่าตรรกะมันไม่สมเหตุสมผล ตลอดพันปีที่ผ่านมาเผ่าของนายไม่ได้ติดต่อกับใครในท้องทะเลเลยไม่ใช่รึไง?
เรื่องนั้น… ยู่ยงหนานพักหายใจก่อนจะอธิบายให้ฟัง นักบุญแห่งท้องทะเลจะปรากฏตัวขึ้นเฉพาะลูกสาวของหัวหน้าเผ่าของแต่ชนเผ่า และหัวหน้าเผ่าของแต่ละเผ่ามักจะให้กำเนิดลูกชายเพื่อสืบตำแหน่ง เมื่อไหร่ก็ตามที่ลูกสาวเกิดมาแสดงว่าคนคนนั้นจะต้องเป็นนักบุญของรุ่นนี้…ซึ่งเป็นผู้หญิง
และหางปลาของสาวบริสุทธิ์ที่มาเกิดเป็นนักบุญจะต้องมีสีทองก็เหมือนกับเทพธิดาแห่งท้องทะเล ยู่ยงหนานอธิบายไปยิ้มไป
สิ่งที่สำคัญที่สุด ยู่ยงหนานเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นจริงจัง ตราบใดที่นักบุญสามารถควบคุมน้ำได้อยู่ น้องสาวของฉันก็จะสามารถควบคุมน้ำในที่แห่งนี้ได้ด้วยเหมือนกัน!
เมื่อได้ยินแบบนี้ชูฮันก็ยิ่งรู้สึกถึงมนต์ขลัง มันมีอะไรในหุบเขาหยินหยางที่ต่างไปจากข้างนอกงั้นเหรอ?
ยู่ยงหนนายิ้มอย่างขมขื่น ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน มันมีความลับที่ส่งผ่านจากการตายของหัวหน้าเผ่า แต่พ่อของฉันหายตัวไประหว่างดำรงตำแหน่งและยังไม่ได้ถ่ายทอดความลับทั้งหมดให้ ดังนั้นฉันจึงได้รับข้อมูลมาเพียงแค่บางส่วนเท่านั้น มันยังมีอีกหลายสิ่งที่ฉันยังไม่ได้รู้
ความลับของเผ่าของนายคืออะไรบอกฉันที? ชูฮันอดทึ่งไม่ได้
นายคือผู้มีพระคุณที่มาพวกเรามนุษย์ปลากลับมาที่นี้ฉันจะบอกนายถ้าได้รับความยินยอมจากนักบุญ ยู่ยงหนานพูด นายควรจะรู้ว่าคนของเราพยายามอย่างมากจนนับครั้งไม่ถ้วนตลอดพันปีเพื่อหาทางกลับมาที่นี้ แต่เราไม่สามารถทำได้ หลังจากการปะทุเราก็ถูกบีบให้ย้ายไปอยู่บนที่สูงห่างไกลจากทะเลมากยิ่งขึ้น นายเป็นคนนำพาพวกเรากลับมาที่หมู่บ้านประมงและคุ้มครองเราให้ปลอดภัยในยามค่ำคืน ทำให้เราสามารถสวดอ้อนวอนสักการะได้อย่างสบายใจจนสามารถกลับมาบ้านของพวกเราได้ พระเจ้าคงได้ยินคำร้องของพวกเราในที่สุดเราก็ทำสำเร็จ เราสามารถปลดผนึกสิ่งที่ปิดกั้นเอาไว้และกลับมาสู่ท้องทะเล บ้านที่แท้จริงของเราได้สำเร็จ!
อ
